- intens -

Is het hooggevoeligheid? Of is het intens-gevoeligheid?

Een van de vele dingen waar we het wel eens over hebben, manlief en ik, is het feit dat ik altijd zo diep ga. Ergens van genieten gaat met 180 km per uur. Als ik verdrietig ben, ben ik intens verdrietig. Als ik passie voel voor iets, is het met een diepte en een heftigheid waar ik wel eens bang van wordt. Als ik boos wordt, ben ik woedend. Ziedend. Zo'n furie waar je maar beter uit de buurt kan blijven.

Volgens manlief zou ik daar iets aan moeten doen. Is het misschien goed dat ik die intensiteit wat temper, er wat minder hevig in ga zitten. Het Boeddhisme gaat ook uit van mildheid, een middenweg, je emoties onder controle. En natuurlijk is daar wat voor te zeggen. Als we allen door het leven gaan, surfend over de golven van onze emoties, zou het inderdaad een potje worden, zou de wereld een lastige plek worden. En ik kom ook uit zo'n intense periode met een gevoel wat daar dan precies tegenover staat, van het ene op het andere ogenblik.

Misschien zit het hem ook in de benadering van die emoties. Opgroeiend in een gezin waar negatieve emoties als bedreigend werden gezien, was het inderdaad niet zo handig als je boos was, of jaloers of verdrietig. Want daar kon men niets mee. Teleurstelling moest meteen worden opgelost door een snoepje of iets anders waar je dan blij van werd, verdriet moest meteen behandeld worden (niet door jouzelf) en pijn door een pleister of een pilletje. Allemaal gedaan uit liefde, daar ben ik van overtuigd, maar ook door een dikke klodder angst. Angst voor die emoties. Angst voor de kracht ervan. Verdriet is een vreselijk gevoel, als je het niet mag voelen. Als je weet dat er iemand anders ook pijn heeft van jouw verdriet. Of als jouw teleurstelling een ander onzeker maakt of angstig.

Mijn volwassenheid is een reis door die emoties geworden. Een lange reis met pijn en verdriet en teleurstellingen, maar ook met liefde. Heel veel liefde. Ik heb moeten leren dat verdriet oke is, dat ik er weer uitkom. Dat er een leven is voorbij dat verdriet. Dat pijn een functie heeft, me verder kan helpen, ook al voelt het alsof er niets meer is dan die pijn, op dat moment. Als ik teleurgesteld ben, of boos, gaat dat weer over, maar op het moment zelf, moet ik het wel binnenlaten, en niet bedenken dat ik eigenlijk niet moet voelen wat ik dan voel, omdat er misschien iemand anders last van zou kunnen hebben.
En dan hebben we nog kinderen die al die emoties en gevoelens ook aan het verwerken zijn, op hun eigen manier, in hun eigen tempo. En die hooggevoeligheid maakt het er natuurlijk ook niet makkelijk op. Als ik iemands teleurstelling of boosheid voel, wil ik daar iets aan doen. Mijn eigen woede of teleurstelling inslikken, het beter maken voor die ander. En dat is niet zo handig (krijg je weer enge ziektes van). En de kinderen leren er ook niets van.

Gelukkig merk ik ook wel dat er schot inzit. Die middenweg zal er wel niet komen bij mij, maar mijn eigen onzekerheid en angsten zijn al zoveel minder. Een koe zal nooit een gazelle worden, dus ik zal ook wel nooit een beheerst, rustig mens worden wat alles onder controle heeft, maar zonder angst voor alles wat fout zou kunnen gaan of het gevoel dat ik het niet redt in mijn eentje voelt de wereld al een heel stuk minder bedreigend...

- oogst-festival -

Weer veel te lang opgebleven, gisteravond en de avond ervoor. Kon net mijn bed uit, maar het was het waard.

- glasto-wannebe -

Elk jaar hoop ik dat het ervan komt.

Elk jaar zie ik het op tv.

Glastonbury, voor mij het muziekfestival van belang. Geen idee waarom - ben er nooit geweest - maar om de een of andere reden heeft het een grote plek in mijn lijstje gekregen van dingen waar ik ooit nog heen wil. Misschien omdat het in Somerset is, een prachtig deel van Groot Brittannië waar ik ooit op slag smoorverliefd op ben geworden. er hangt zo'n 'vibe', zo'n energie die mij in elk geval iets van de eeuwenlange geschiedenis deed proeven. De druïden schoven als het ware als schimmen voorbij...

Mijn schoonzus en haar ex gingen er elk jaar heen (en het was niet eens elk jaar...) gewapend met tent en wellies, en kwamen dan terug met verhalen van bands die ze hadden ontdekt in een van de indie muziektenten, of de alternatieve theatershows die ze hadden gezien, de vele groovy dingen die er voor kinderen te doen waren, of de kleren die ze in een van de vele kramen had gescoord. Tel erbij wat ik erover had gelezen, en ik had de indruk dat het een groot alternatief kunst- en eco-bewustzijnsfeest was, met fantastische muziek op de achtergrond. Een soort Nieuwetijdsfestival avant la lettre...

De bands die er komen zijn over het algemeen dezelfde bands als die op Pinkpop en Lowlands staan, maar voor mij slaat het allemaal net meer ergens op, die line-up van Glasto, gecombineerd met die Britse kunstzinnigheid en gevoel voor onzin. Maximo Park en Franz Ferdinand, Wombats, Echo & Bunnymen (bestaan die nog/weer?!), Peter Doherty, Jarvis Cocker, Blur... Niet bepaald schokkende nieuwe namen, maar op de vele (vele) podia staan honderden bands en acts die meestal wel iets moois laten zien, ergens daar tussen. In Engeland heb ik veel muziek leren kennen die ook in de rest van Europa vernieuwend zijn gebleken. Misschien is dit wel een duf soort van verheerlijking - heb me daar in Engeland altijd veel meer thuis gevoeld dan hier in Holland - dus ik ga er geen waardeoordeel aan hangen... En er staan dit jaar ook Neil Young, Bruce Springsteen, Crosby Stills & Nash, Spinal Tap en Tom Jones, Madness en The Specials... Ik bedoel, ouwe knarren voor de ouwe knarren die ervan overtuigd zijn dat ze nog meetellen... Zoals moeke hier...

Zag vanmorgen een stuk op de website van the Guardian (krant) en herinnerde me meteen weer waarom ik niet zo nodig hoef, voorlopig. Modder, en veel. Er heerst een hittegolf in Engeland, maar het regent op Glasto... Gelukkig zijn er nog wel dingen waar je op kan rekenen...

- psycho-kuren -

Niet net als Daan tussen de visjes, maar gewoon zelf, thuis, dichtbij mezelf, ben ik aan het kuren geslagen. Spiritueel psyche-kuren, met behulp van een vel papier en een pen, en vele tissues... Een bezoek aan de weegschaal, waar normaal nooit batterijen inzitten omdat ik niet wil zien wat het stomme ding aangeeft als ik erop ga staan, haalde mij uit een soort van illusie die ik had over mijn gewicht, een droom die als een flinke zeepbel uiteenspatte en mij deed realiseren dat dromen wel prima is, maar dat je er ook flink achter kan schuilen. Wat ook prima is, maar soms moeten er waarheden onder ogen worden gezien, en ik realiseerde me dat That Time Is Now...

Het achtvoudig pad op dus.

Lezen over dit proces maakt duidelijk dat het niet zomaar een vervolg-stappenplan is, maar dat de verschillende onderdelen op verschillende momenten in je leven ontwikkeld worden. Gewoon omdat je er dan aan toe bent. Ik merk aan alles dat op dit moment die van de juiste aandacht en de juiste inspanning aan bod zijn.

Even alle 8 op een rijtje:
1. juist begrip (die vier waarheden van een paar blogs terug)
2. juiste gedachten/intenties (loslaten van zelfzucht, gedachten van liefdevolle vriendelijkheid, mededogen en welwillendheid)
- deze twee vormen de groep van wijsheid -
3. juiste spraak (onthouden van leugens, roddel, onzinnig gepraat, harde woorden)
4. juist handelen (onthouden van doden, nemen wat niet gegeven is, seksueel wangedrag)
5. juiste wijze van levensonderhoud (geen handel in wapens, slaven, prostitutie, levende wezens, vergif of bedwelmende middelen)
- deze drie zijn de groep van moraliteit -
6. juiste inspanning (overwinnen van slechte gedachten en tot groei brengen van heilzame en goede gedachten)
7. juiste aandacht (bewustzijn van lichaam, gevoelens en geest)
8. juiste concentratie (meditatie)
- deze drie zijn de groep van concentratie -

Dus. Nogal een lijst en wij Westerlingen zullen hier een behoorlijke kluif aan hebben. Nummertje 3 bijvoorbeeld is voor de meeste mensen en dagbesteding... (en daar reken ik mezelf ook onder).

Erover nadenkend komen er verschillende gedachten naar boven over hoe ik nu leef. Redelijk gezond, redelijk juist in gedachten en intenties, maar er kan natuurlijk altijd wel wat veranderen. Helaas hou ik mezelf ook voor de gek over een aantal dingen, of wil ik graag dat bepaalde dingen heilzamer waren dan ze echt zijn. En dat dan samen met dat hooggevoelige, maak ik het er mezelf niet makkelijker op...

Bijvoorbeeld:
- Als ik hardloop met mijn muziek erbij, voel ik me zwaar en loom en duurt het naderhand uren voordat ik me weer prettig voel. Conclusie: niet zo goed voor mij dus. Alternatief: wandelen - yoga - euritmie

- Heel gemakkelijk grijp in naar koffie, chocola, lekkere koeken, snoep e.d. terwijl ik weet dat het niets dan ellende brengt (overgewicht, vele ziekten, stress, zenuwkwalen, etc.). Conclusie: misschien toch maar mee stoppen? Alternatief: eh... Iemand? Dit komt geloof ik neer op het eerlijk en op een juiste manier kijken naar waar die behoefte aan suiker en koffie vandaan komt. Wat maakt het dat ik dat zo nodig heb? De energie-rush? Het verdoven van doffe ellende?

- van naar het nieuws kijken en de krant lezen werd ik altijd heel zwaarmoedig en bijna depressief. Al die ellende kwam bij mij binnen alsof het bij ons thuis gebeurde. Conclusie: niet meer doen dus. Alternatief: af en toe een headline op de Guardian-site is meer dan genoeg...

Nou ja, zo kan ik nog wel even doorgaan, maar de grootste conclusie is toch wel dat ik gewoon aan het werk moet, dat pad op en die laan in, wroeten en onder ogen zien, en verder gaan, tissues in de prullenbak en op naar de volgende waarheid die onderzocht mag worden.

Misschien wordt het nog wel eens wat...

- uit de kast -

Naar aanleiding van een aantal dingen in de afgelopen week meen ik uit de kast te moeten komen. Het is niet makkelijk, maar ik zie geen andere mogelijkheid - ik ben hooggevoelig...

Een reactie op mijn reactie op een andere blog (die van Lisette) waar zij het had over haar hooggevoeligheid en de manier waarop zij er mee heeft leren omgaan, zette mij aan het denken. Haar vraag - hoe lukt het mij in vredesnaam om moeder van 4 kinderen te zijn en hooggevoelig - was een heel erg interessante, want dat is inderdaad niet erg makkelijk. Als je ook nog eens niet de meest georganiseerde mens op deze planeet bent, gevoelig voor kritiek en onzeker bent over je kunnen... Ik sta er soms echt van te kijken dat ik er nog ben...

Zelf weet ik natuurlijk niet beter dan dat ik zo ben, maar het uit leggen aan anderen vergt soms nogal wat moeite... Lange tijd dacht ik dat ik over-gevoelig was, en dus een aanstelster, maar sinds ik erover ben gaan lezen, weet ik ten eerste dat ik niet de enige ben, en ten tweede dat er mee te leven valt. Al is dat natuurlijk niet makkelijk - in deze wereld van veel prikkels, weinig plaats voor introversie en veel nadruk op prestatie. Ik trek mij heel graag en veelvuldig terug, lees, mediteer veel, wandel in stilte, raak totaal overweldigd door muziek of kunst, kan erg slecht tegen massa's mensen die bijvoorbeeld winkelen of boos zijn (daar zat ik als gevoelig tiepje Chelsea aan te moedigen in een stadion vol met Feyenoord-supporters...). Ik trek me ook teveel aan van wat men van me zou kunnen denken...

De laatste paar jaar hebben voor mij in het teken gestaan van het vinden van methodes om bij mezelf te blijven. Dat mediteren, bijvoorbeeld, is een heel fijne manier gebleken om de wereld even buiten te sluiten, even bij mezelf naar binnen te kruipen en mezelf aardig te vinden, vol te stoppen met liefde. En dan kan ik er weer eventjes tegen...

Gisteren, echter, en de dag ervoor, werd ik geconfronteerd met precies die mensen die ik in mijn normale leven probeer te vermijden. Omdat ze me van mijn stuk brengen, me heel erg laten wankelen, twijfel die grijpt me dan echt in mijn nek en het duurt heel lang voordat ik ervan hersteld ben. Verjaardagsvisite bij een kennis, en de kamer zat vol - op een iemand na, plus de gastvrouw - met regeltantes met poetsdrang. Van die lui die heel erg van alles vinden, en vooral overmatig veel moeite hebben met alles wat -in hun ogen dan- fout is aan deze wereld. Dat de school bijvoorbeeld slordig is, en dat de klas van Meester X zo'n zootje is, en dat de kinderen Zich Maar Aan De Regels Hebben Te Houden, en ga zo maar door... Het vrij normale recept van een stel vrouwen bij elkaar die malkander maar bleef bevestigen in hun regeldrang en poetswoede... Redelijk amusant, als je er tussen zat en er dus nix aan toe te voegen had, maar op een of andere manier kwam ik thuis met de gedachte: ik ben Chaotisch en daar zou ik eigenlijk iets aan moeten doen... En ik weet dat ik dat niet moet denken, dat zij vooral moeten blijven poetsen en regelen en ordenen, maar dat ik mijn chaos nodig heb om mijn eigen dingen te doen. En dat is oke...

Dit soort confrontaties (want zo voelt het dus) maakt dat ik me heel erg vaak helemaal wil terugtrekken uit De Maatschappij. Want het vergt gewoon heel erg veel van me om er in te functioneren... Manlief is ook behoorlijk gevoelig en die lukt het wonderwel om een baan te hebben, maar ik vrees met grote vrezen als ik me op de arbeidsmarkt zou moeten storten... Wat ik me herinner van 20 jaar terug was al behoorlijk traumatisch, wat moet dat nu wel niet zijn???

Ik zie bij een paar van de kinderen soortgelijke signalen, en ik weet dat ik ze op moet vangen door minder prikkels, ze hun eigen dingen laten doen, ze niet met pushen in wat voor richting ook (iets wat ik van thuis uit nog teveel kreeg. Mijn moeder ervoer mijn hooggevoeligheid als een zegen zowel als een last. Aan een kant was ik rustig en introvert, aan de andere zat ik liever in mijn kamer te tekenen of naar muziek te luisteren dan dat ik met vriendinnen iets ging doen. Niet dat ik er daar veel van had... Voor haar een teken dat er iets mis was met me).


Rust dus, en liefde en schoonheid en regelmaat en niet meer zo twijfelen aan mezelf. Mijn zelf is oke.

- verjaarkrisis -

Ooit was er op tv een serie die Thirty-Something heette. Twee afleveringen van gezien, want hoewel zeer vermakelijk en goed geschreven, was het niet helemaal mijn kopje thee... Dit was toen ik zelf nog een Twenty-Something was, en was het waarschijnlijk nog iets te ver van mijn bed. Hoewel mijn levensstijl ongeveer overeenstemde met de personages in de serie (getrouwd, kindjes, tot over mijn oren gesettled...). Ik moest hier aan denken toen ik van week aan het wandelen was.

Nu ik op de vooravond sta van het verlaten van mijn eigen Thirty-something fase, begin ik me een beetje zorgen te maken over het feit dat ik dus een ouwe trut aan het worden ben... En dat terwijl sommige van mijn beste vrienden in de veertig zijn en er best wel gelukkig uitzien... Alsof het iets uitmaakt, zei een vriendin die een paar maanden geleden over die drempel is heen gestapt zonder merkbare kleerscheuren. Het is echt maar een getal, en hoe zwaarder jij het maakt door er over te stressen, hoe meer gewicht je het geeft. Nokken dus, en wel meteen... En natuurlijk heeft ze helemaal gelijk.

Maar toch... Veertig... 40... The Big Four O... Aaaaarrrghghghgghghggghhhh!!!!!
Papa mag blijven hangen zijn in de sixties, deze mama is erg blijven hangen in haar 27e levensjaar en met geen olifant is zij mee te slepen naar die magische grens die haar Middle Aged maakt... Hoe komt dat toch dat je eigen mentale leeftijd zo erg niet klopt met wie je werkelijk bent?

Ik vrees intussen de komende 5 weken, manlief dreigt met spandoeken, terwijl ik terugdreig met een scheiding...
Ach, het is maar een getalletje....
Yeah right...

- een ander paadje op -

Het komt wel eens voor dat juweeltjes tevoorschijn komen tijdens het ploegen door de Youtube-catalogus. Naast die soap - wuif wuif - wordt er ook naar muziek gezocht en dankzij het luisteren naar een Vlaamse radiozender hoorde ik de naam Elbow voorbij schuiven. Het lied wat erbij hoorde was heel mooi, geen idee waar ze vandaan kwamen. Ik was ervan overtuigd dat ze uit Belgie kwamen, of Finland, en dat ze zanger op Seal leek. Via via kwam ik op Youtube op een clip van hun waar ze een sessie hebben opgenomen met het London Philharmonic Orchestra. Heel erg ongelofelijk mooi. Weather to fly heet het lied wat ik via de radio had leren kennen.

De zanger lijkt niet op Seal, zag ik. Hij lijkt meer op een bouwvakker die net iets te vaak in de chipshop om de hoek te vinden is... Maar een mooie stem... De muziek heeft iets heel wereldvreemds en bijna spiritueels. Bijna om op te mediteren.

Zwervend door de lijst met songs bleken er anderen te zijn die ik kende, en prachtig vond, zoals dezen
* one day like this
* the bones of you
* switching off

Ze komen trouwens uit Manchester, bestaan al bijna tien jaar en zijn vaste prik op de festivals... Misschien moest ik toch maar een gaan...

En dit vond The Guardian ervan...

- van het padje af -

Het wil nog niet erg vlotten met mijn reis op het Achtvoudig Pad...

Ik heb er namelijk een nieuwe verslaving bij - soap kijken via Youtube... Gedeeltes dan, de saaie stukken over al die lui waar je geen interesse in hebt worden er er voor je uit gehaald, dus kan je je concentreren op de leuke stukjes... Heel handig, ook heel verslavend dus.

Via iets wat ik opzocht over een andere soap (Eastenders, al jaaaaren vaste prik voor mij en nu ook Otto...) kwam ik op de perikelen van de wereld die As The World Turns heet... Ergens in Amerika, ergens op een boerderij en in een klein stadje, waar heel rijke mensen wonen die heel vreemde problemen hebben. Maar ik volg dus alleen maar een bepaalde 'storyline', die over twee heel mooie, lieve jongens die echt verschrikkelijke dingen meemaken op hun pad naar elkaar toe... Echt, adembenemend afgrijselijk wat die twee te verstouwen krijgen in anderhalf jaar tijd... Ben blij dat ik al die ander lui niet hoef te volgen, want als dit maar een gedeelte is, dan vrees ik met grote vrezen voor wat zij voor hun respectievelijke kiezen krijgen. Wellicht worden allerlei verhaallijnen over de verschillende karakters uitgesmeerd en worden zo al die dilemma's en problemen en vraagstukken door heel veel verschillende personen verspreid.

Luke en Noah, zo heten mijn virtuele schatten, krijgen - onder andere - te maken met een moordpoging (Luke, door de vader van Noah die het allemaal niet kan verhapstukken), visumproblemen en een huwelijksaanzoek (Noah, met betrekking tot een politieke asielzoekster uit Irak {natuurlijk...}), het ontvangen van een gigantische hoop geld door zijn biologische vader die het zo goed wil maken (Luke weer), een poging tot bij het leger gaan (Noah, wat gelukkig mislukt), een op hem verliefde echtgenoot van zijn oma (Luke) en ongeveer 45 keer dat ze uit elkaar gaan en weer blij elkaar komen... In die tijd blijven ze maagd en verkondigen ze hun liefde op zoveel manieren dat ik er helemaal week van werd... En gefrustreerd... Deze perikelen heb ik dus over een paar weken bekeken, en dan heb ik er ook nog een hoop overgeslagen omdat het leed me allemaal veel te veel werd. Normale tv kijkers deden hier dus iets meer dan een jaar over...

Schijnbaar hebben de schrijvers het in Amerika flink moeten verantwoorden, in een wereld waar beeldschone karakters rondlopen met altijd kloppend haar, waar alles klopt en er niemand met overgewicht kampt, dat de zoon van een van de vooraanstaande families in de soap op jongens valt en mochten ze niet eens aan elkaar zitten de eerste maanden... Hilarisch hoe er situaties werden omzeild zodat ze elkaar niet konden zoenen... Maar gelukkig schijnt Middle America met de komst van Barrack Obama zelfs minder homofoob te zijn geworden, en mochten ze eindelijk - EINDELIJK! - bij elkaar en een stel worden zoals dat in de normale wereld ook wel eens voor komt...

En ik kijk heerlijk verder op Youtube...

- snel-onthechten -

Een van de dingen waar ik bij het leren over boeddhisme steeds tegenaan loop blijkt het hechten te zijn, of meer: de noodzaak om me niet te hechten aan deze en gene. Bij dingen kan ik me nog wel wat voorstellen, maar me niet meer hechten aan mensen...

Bij het lezen over de 4 edele waarheden, gingen bij mij al wat haren overeind.
Op deze website een aantal bladzijden hierover, nu een korte samenvatting:
1. Er is lijden - ieder van ons heeft te maken met dingen die we als erg onplezierig ervaren, zoals honger, dorst, gebrek aan liefde, angst en frustratie.
2. Er is een oorzaak voor dit lijden - door het niet begrijpen van de werkelijkheid, ontwikkelen wij een verlangen en een hunkering naar iets wat ons 'beter' maakt. Dit kan zijn verlangen naar genot en comfort. Op zich niet verschrikkelijk, maar het kan doorslaan naar verslavingen aan koffie, sex, teveel eten, etc. Ook een manifestatiedrang kan een uiting zijn van deze tweede waarheid. Je willen bewijzen, op een ongezonde manier. Een derde manier is een vernietigingsdrang, ofwel het niet meer willen hebben van pijn, verdriet, etc. in extreme vorm.
3. De waarheid die leidt tot het beëindiging van het lijden - als je leert inzien dat je niet gelukkig gaat worden van externe factoren, dus de materiële zaken waarvan wij hebben geleerd dat ze ons gelukkig gaan maken, je ego eigenlijk in de weg zit, maar je leert openstaan voor wat de werkelijkheid op je pad brengt, dan pas kan werkelijk geluk in je leven komen.
4. Opheffen van het lijden - daar is dan weer een achtvoudig pad voor wat je helpt in te zien wat er werkelijk belangrijk is in je leven.

Tot zover kan ik er nog wel bij. Dat lijden wordt veroorzaakt door het nastreven van materiële en externe factoren wil er bij mij prima in - dit idee had ik al een hele tijd geleden, door de opvoeding die mijn moeder me had gegeven, inzake bescheidenheid, behulpzaamheid, mededogen - dingen waar de Katholiek kerk eveneens nogal op hamerde in mijn jeugd. Dat lag me wel, leek me een fijne manier van bezig zijn. Maar hoe ik dat in ging vullen was minder duidelijk - ik zag mijn moeder dagelijks worstelen met haar eigen gevoelens van onbescheidenheid, woede, frustratie en afgunst. Niet tegen mij, trouwens, laat ik dat voorop stellen... En de samenleving waarin ik mij bevond bombardeerde me met grote regelmaat op al die dingen waar ik allemaal gelukkiger van ging worden.

Tot ik in de schrijfsels over de Leer kom bij het stukje hechten. Hechten, zegt de Boeddha, is niet goed. Hechten maakt dat je gaat lijden als het niet meer in je leven is, of weggaat, of gestolen wordt, of je ernaar verlangt. Niet-gehecht leven zou je dan van die vormen van lijden afhelpen... Maar hoe zit dat dan in relaties? Moet ik me dan ook niet gaan hechten aan de kinderen? Hoe doe je dat in vredesnaam zonder dat er niemand gaat lijden door onthechting???

Een antwoord kwam door een gesprek wat ik had met Alan, een paar dagen terug. Hij baant zich al jaren een pad door het leven zonder zich al te veel te hechten aan dingen of mensen, al doet hij wel zijn best om het goede te doen in de relaties die hij heeft, een goede vader te zijn en een fantastische echtgenoot. Zonder zich dus te hechten. Menigmaal heb ik me een gefrustreerde troela gevoeld, omdat ik mezelf tekort gedaan zag, vond ik mezelf heel erg zielig omdat ik niet aanbeden werd zoals 'ze' dat in de film wel werden. Boehoehoe...

Dat stomme ego dus. Dat maakte dat ik aanbeden moest worden, vooral door hem, maar ook door mensen om me heen, want als je aanbeden/bewonderd wordt, dan besta je pas. Zo werkt dat nou eenmaal in onze samenleving. Bewondering, waardering, daar ontleen je je bestaansrecht aan, niet omdat je een goed zelfbeeld hebt en je je door het leven beweegt vol liefde voor jezelf en compassie voor je naasten. Compassie, geen medelijden of afgunst of het idee dat jij het beter hebt of weet of jezelf boven anderen verheven ziet. Of juist jezelf een vreselijk onnodig ding in deze wereld vindt. Nee, liefde voor jezelf en compassie voor je naasten. En dan oef je je niet te hechten aan dingen en mensen, kunnen je kinderen zich vrij bewegen en ontwikkelen, hoeft er niemand iets te zijn voor jou wat ze misschien niet willen of kunnen. Of verdrietig van worden.
Waar zij dan weer door gaan lijden...

Dus. Daar lag het antwoord voor mij - werk aan de winkel nu. Het Achtvoudig Pad op en wandelen maar.

Of het ooit gaat lukken, geen idee, maar een begin is gemaakt. En de kinderen? Die zijn er volgens mij al een heel eind verder mee dan ikzelf...
Teach your parents well, zongen Crosby, Stills & Nash ooit. Nou snap ik hem eindelijk...

- horen zien en zwijgen -

Gisteren in de nabijheid mogen zijn van twee mensen die voor mij hoog aangeschreven staan in de spirituele wereld, waar ik veel van heb gehoord, gelezen en geleerd, tot nu toe.

Met een vriendin mocht ik meerijden naar Amsterdam, waar in de RAI de Dalai Lama en Sogyal Rinpoche (schrijver van The Tibetan book of Living and Dying) lezingen zouden houden. Vriendin had mij terloops vorige week gemeld dat er voor het auditorium nog plaatsen vrij waren en als ik zin had, ik met haar mee zou kunnen rijden. Tickets waren niet duur en zelfs het feit dat wij in een aparte ruimte zouden zitten (en dus niet eens in de buurt van de goede man zouden zijn) was geen obstakel. Het gebouw zou vast vol zitten met spiritueel gelijkgestemden en dat komt niet vaak voor, dus dat zou op zich al een fijne manier van je dag doorbrengen zijn.
Dat bleek inderdaad te kloppen - er heerste al een milde, vriendelijke stemming in de parkeerplaats, mensen leken al in de mood voor het 'ontmoeten' van die monnik uit Tibet en zo ging dat eigenlijk de rest van de dag door. Een vriendelijke afstandelijkheid. Op z'n Hollands...

Van te voren was ik een beetje huiverig voor aanbidders, die altijd wel naar dit soort evenementen komen; mensen die in iemand als de Dalai Lama een verlosser zien, een wijze die hen het Antwoord kan geven op al hun vragen, maar daar maakte hij dan weer meteen korte metten mee. De introductie van Erica Terpstra (?) viel een beetje plat omdat haar adoraties eigenlijk niet hoorden, maar welgemeend waren en dus het voordeel van de twijfel kregen. Het zal wel bij het Westen blijven horen. Hij was maar een simpele monnik, zei hij, niet meer, niet minder. Zij gedachten wilde hij graag met ons delen, maar hij was geen heilige, geen magiër die mensen van ziekten kon genezen. Anders had hij vorig jaar zelf ook geen operatie nodig gehad, en had hij zichzelf wel even genezen... Wise words, mate...

Omdat er bij mij al redelijk wat boeken over Boeddhisme doorheen zijn gejaagd, en er veeele gesprekken hebben plaatsgehad tussen mijzelf en manlief, was wat hij te vertellen had over compassie niet vreemd. En zo luisterend naar zijn betoog - dat compassie meegegeven is door liefhebbende moeders, die je op deze manier een diep vertrouwen leert geven in de goedheid van de mensen en de wereld om je heen; dat iemand vriendelijk en open tegemoet treden meer effect heeft dan blijven hangen in wellicht boosheid als men je verkeerd bejegent; dat perceptie meestal 90% beeldvorming is en maar 10% realiteit - voelde ik en soort zucht van verlichting (letterlijk), omdat ik deze manier van denken alleen in boekvorm had meegekregen, als concept, en hier zat iemand die het op een duidelijke, liefdevolle manier uit de doeken deed. Het klonk allemaal heel logisch, alsof dit licht zien helemaal niet zo moeilijk is, als je er maar voor open staat. En daar zit het hem nou juist. In een zaal vol mensen die dat ook snappen, of er tenminste een poging toe wagen, is zo denken niet moeilijk, en thuis lukt het ook nog wel, omdat wij de kinderen op een vrij Boeddhistische manier opvoeden - met compassie, maar ook met nadruk op eigen verantwoordelijkheid en eigen kunnen, en voelen hopelijk een vol vertrouwen daarin - maar zodra je de Echte Wereld ingaat, wordt het al eens stuk lastiger. Bij de C1000 zijn ze gewoon normaal bezig, de mevrouw van de Belastingdienst is ook normaal als zij mij aanspreekt over een betaling, mijn moeder is niet Boeddhistisch 'opgevoed' (verre van, zelfs, maar daar kon zij dan weer niets aan doen)... En al die dingen maken dat mijn compassie dagelijks behoorlijk op de proef worden gesteld...

Maar daar had Sogyal Rinpoche later in de dag wel een oplossing voor. In de namiddag gaf hij in de grote hal een lezing over het vinden van vrede en stabiliteit in een onrustige wereld. Hij leerde ons over de geest, en hoe die te temmen is. Over het feit dat wij allemaal op onze eigen manier zoeken naar geluk en het verlost zijn van lijden (wat het makkelijker zou moeten maken om mededogen voor andere te voelen - zij zijn immers net als jij aan het zoeken naar geluk en een manier om niet te hoeven lijden...). Over het omdraaien van je gedachten, en hoe je daarmee een gelukkiger leven tegemoet gaat. Tenslotte kreeg hij ons, net als de Dalai Lama een aantal uren ervoor, aan het mediteren, een grote zaal vol mensen, in diepe stilte, iedereen probeerde zijn gedachten te temmen, er vat op te krijgen, wat een prachtig effect gaf...

Al met al een inspirerende dag, waar ik nog lang over na zal denken, en ik hoop dat vele van de gedeelde filosofieën er in gebeiteld zullen worden en ik niet meer door die mevrouw van de Belastingdienst omver gekegeld wordt... Ook zij probeert op haar eigen manier gelukkig te zijn en niet meer te lijden.

Wel grappig - voor onze 15 euro kregen wij een prive-audientie in de gehoor-zaal, toen De Dalai Lama nog een paar minuten op het toneel verscheen en even verder ging op zijn betoog van eerder in de grote hal... Hij werd nog net niet geplet door de overenthousiaste toehoorders, en oogde net zo vriendelik en geduldig als hij in de media tot nog toe is geportreteerd.

Een gewone monnik uit Tibet...
Om stil van te worden...