Never underestimate the power of denialofwel: onderschat nooit de kracht van ontkenning...
Een zin uit de film American Beauty, die, sinds we hem in Antwerpen in de bios hebben gezien, een onuitputtelijke bron van inspiratie blijkt voor het ontleden van de Westersche Mensch... Want mijn god wat worden we aangemoedigd om massaal veel te ontkennen - over onszelf, over anderen, over de wereld - over wat eigenlijk niet...
Vanmorgen nog, zaten we - Lief en ik - weer aan de thee en kwam een aantal kennissen ter sprake, die allen in een crisis leken te zitten, over zichzelf of hun relatie. Een vriendin van ons in UK heeft ooit bewust gekozen om niet samen te wonen met haar lief en ook haar kinderen heeft ze in haar eentje opgevoed, al kwam Vader er wel aan te pas in het weekend. Met beider goedkeuren heeft deze situatie iets van 10 jaar geduurd maar nu zijn ze dan echt 'uit elkaar'. En volgens haar is het onlogisch om samen te wonen. Wij zijn niet getraind om samen te wonen, want dan moet je dus de godganse dag je 'zelf' ontkennen, wat je in de loop van de jaren hebt opgebouwd voordat je in die relatie was. En er zijn dagen dat ik het helemaal eens ben met haar. Dan wilde ik dat ik - met kids, of zonder, of een paar - mijn eigen stek had en geen rekening hoefde te houden met die ander in mijn leven. Wat ik dus jaren heb ontkend om toe te geven, omdat ik dat van mezelf (en ik dacht ook van mijn omgeving) niet mocht denken...
Hoe ontdek je wat je ontkent, dan? Hoe kom je daar achter? En wil je dat ook wel?! Gooi je niet alles overhoop als je ineens alles wat je ontkent gaat erkennen en accepteren? Hoe moet je dan verder? Is het niet gewoon beter voor alles en iedereen als die ontkenning vrolijk verdergaat en het leven dus ook? Als je met mijn Lief bent getrouwd werkt dat dus niet. En de vriendinnen hebt die ik heb. En als je de boeken leest die ik lees ook niet. Mensen waar je een probleem mee hebt, lastig vind of een hekel aan hebt, zijn spiegels, vertellen zij allen. Spiegels waarin je je eigen ontkenningen in ziet en dus wilt afschilderen als zijnde slecht en niet bij jezelf wilt zien. En hoe harder die ander wordt veroordeeld, hoe sterker je je eigen ontkenning volhoudt en hoe minder anderen zullen denken dat jij eigenlijk die van binnen net zo bent. Hoop je dus... Mensen in je directe omgeving die gedrag vertonen waar je over klaagt - "Zus en zo blijven alleen maar bij elkaar omdat hij/zij niet alleen durft te zijn... wat een loser/truttebol, zeg..." Eeehhh... Oh... Ah... Tja... dus... Maar dan nog is het schrikken als niet alleen jij, maar ook de ander een hoop blijkt te ontkennen en allerlei dingen achter een soort scherm heeft gepropt om jou te sparen of de relatie beter te doen lijken dan die was. Voor de lieve vrede... Dat je relatie dus op onwaarheden gestoeld is. En dan blijkt hoe sterk jij bent of de ander is als je dat een plekje kan/wil geven, ervan wil leren. Of dat het een reden tot crisis. Nummer zoveel... Om met die ene irritante kabouter te spreken: "Ik wordt daar zo moe van...."
Soms heeft de Kosmos, of het Universum, of hoe het ook mag heten, een ingenieuze manier om je een trap onder je gat te geven... Echt heel opmerkelijk hoe het je uit je zelfmedelijden sleurt en je laat zien wat er nou eigenlijk echt belangrijk is.
De kinderen - bijvoorbeeld - zijn bijna nooit ziek. Ze gaan vrij zorgeloos door het leven, behalve dan zorgen die ze helpen om van te leren of sterker van te worden. Wij zijn best wel verwend - geen levensbedreigende ziektes op ons pad gekomen, zoals bij vrienden van ons wel het geval was. Fijn voor ons natuurlijk, maar het kan je ook nogal nonchalant maken... Dus toen Polly vorige week haar jaarlijkse verkoudheid/koorts/burn-out had, was dat niet vreselijk ongebruikelijk. Ze sliep veel, we praatten een hoop en speelden spelletjes en lazen boekjes. Gisteren was ze er weer aan toe om naar school te gaan, en Felix nam het stokje van haar over - hij had de rillingen en zijn kroephoest was er weer (ook jaarlijks voor hem). Hij ging naar bed en gaf zich helemaal over aan wat er bezit had genomen van hem. Ik ging af en toe naar hem kijken om te zien of alles oké was, en ineens zag ik een paar vlekken. Een paar alarmbellen gingen af - in de laatste 16 jaar was van de meningitis alarmen de vlekken me bij gebleven - vlekken en koorts en overgeven en een stijve nek en van al die symptomen had hij er dus al drie... Waaahhh!!! Ik sprong meteen in super efficiënte mega moeder-stand en belde de huisartsenpost, die natuurlijk overspoeld werd door Mexicaanse griepgevallen en het duurde even voordat ik erdoor was. Intussen speelden allerlei scenario's af in mijn hoofd: wat als... en wat als... Alan ging met me mee en de jongens bleven bij Polly, die al lang lag te slapen.
Het bleek onschuldig - de vlekken kwamen door de koorts, als het meningitis was had hij nog een paar andere symptomen. Dit was kroep - veel slapen en rust houden zouden daar wel korte metten mee maken... Hij is inderdaad al een stuk opgeknapt.
Vandaag waren wij er helemaal klaar voor om met Polly naar school te gaan, Otto zouden we met de auto brengen, Max bij Felix blijven en ik was klaar om naar de auto te gaan toen we een allemachtige klap hoorden, alsof er iets van de zolder naar beneden werd gegooid. IJzige stilte werd gevolgd door jammerlijk gehuil van Polly. Ze was van de trap gevallen. Ze leek niets te hebben, wel hoofdpijn, maar er was niets gebroken en ze was niet misselijk. Van de laatste hersenschudding (Otto een jaar of 7 geleden) wist ik nog naar welke dingen te kijken en daar had zij er geen van, behalve die hoofdpijn. De assistente van de dokter vertelde me dat ze vooral moest gaan liggen en bellen als er iets niet klopte volgens mij.
Dus. Veel rust hier de komende dagen. Beetje kletsen, spelletjes doen, boekjes lezen... En misschien kan de kosmos de volgende keer een wat minder dramatische manier vinden om mij de zin van het leven te laten zien...
Met een zieke dochter hier beneden en plensregen die ik buiten uit het raam zie vallen, een sombere maandag... Van die maandagen waar ik een gruwelijke hekel aan heb. Maandagen, waarvan ik niet blij wordt, waar ik behoefte aan veel koffie en chocola van krijg. Zulke maandagen.
Heb de afgelopen week erg lopen tobben met mijn innerlijke vrede en rust... Relatie met Lief kwam zwaar onder vuur te staan, vooral door dingen die in mijn hoofd zaten, gedachten die ik maar niet onder controle kan krijgen. Hij was zich natuurlijk van geen kwaad bewust, stond alweer met zijn ogen te knipperen van alle onvrede die er uitkwam, en waar hij niet van plan was zich veel aan te trekken (zo jaloers op het feit dat hij dat kan...). Had stevig de smoor in de saaiheid van mijn leven (alweer) en wilde weer iets wat leek op de spanning, plezier liefdesbeleving die naar boven borrelde dankzij mijn mail-gesprekken met oude vriend uit Belgrado. Realiseerde me al snel dat dat onzin is, dat toen toen was en nu nu, en dat - hoewel ik toen mooie herinneringen en ervaringen heb opgedaan - ik nu ben waar ik moet zijn. En dat erover tobben en wensen dat ik ergens anders was niet erg helpen.
Een paar documentaires op de Boeddhistische omroep die ik dit weekend bekeek, haakten daar mooi op in, en gaven me wat meer voer voor denken.
Deze heel mooie gaat over liefde, en hoe die je leven kan verrijken, maar hoe het ook een voortdurende strijd kan zijn. En dat dat er ook gewoon bij hoort...
Deze gaat over meditatie, eentje vanuit een oosterse oorsprong naar een westers perspectief bekeken. Waar ik ook al mee worstel: de tijd vinden om het dagelijks te doen, er een persoonlijke traditie van maken, en leren van de dingen die naar boven komen. Niet bepaald gemakkelijk, maar zo mooi als het lukt.
En zo kronkelen mijn gedachten voort - van de ene 'crisis' naar de andere. Mocht ik ooit een plekje van constante rust vinden, zal ik het melden...
Dus.
Gekonllenhold, gewandeld, gezongen, gelachen, genoten... St. Maarten zit er weer een jaar op.
Zou vandaag aan een heleboel dingen moeten werken, en hoewel ik mijn eerste teen in de wereld van Internetbankieren heb gestoken (en zelfs een lang uitgestelde betaalopdracht heb geïnitieerd), zonk net even de moed in mij schoenen... De jaarlijkse Herfst dip? Gewoon een baaldag? Geen idee...
Sinds de ontdekking van Facebook - Amerikaanse tegenhanger van Hyves - heb ik een aantal mensen uit mijn verleden teruggevonden. Ook een hoop bekenden van nu (schoonfamilie, kennissen van het Antroposofie en Kind forum, twee neefjes) maar die tellen eigenlijk niet zo. Wel leuk, en grappig dat we zo in contact kunnen blijven zonder ingewikkelde toestanden. Maar die maken nu niet dat mijn hoofd een beetje draait.
Nee, daar zorgen heel andere personen voor. Die twee voormalig Joegoslaven uit de vorige blog? Daar heb ik lang en vaak aan teruggedacht, maar ik wist hun achternamen niet meer - heel ingewikkeld en Balkanees - dus bleven ze schimmen uit mijn tijd toen, net voordat ik voor een toekomst met Lief koos, medespelers in mijn Year of living Impulsively. Tot ineens de achternaam van een van hen naar binnen kwam. Zomaar, tijdens mediteren over iets heel anders. Ploep - alsof gedropt door een engeltje met ondeugende intenties. Zijn naam eens in de zoekmachine van Facebook gevoerd en ja hoor: daar was hij. In vol ornaat, prachtig als toen, alleen twintig jaar ouder... Een berichtje gestuurd - je weet maar nooit. Maar daar werd niet op gereageerd.
Tot gisteren... Mijn hart bonkte als een bezetene, mijn hoofd draaide - kon dit wel? Was dit niet ontzettend dom en kinderachtig, om een oude vlam (van mijn kant dan...) te mailen en van alles los te maken wat al twintig jaar vergeten was... Maar dat was het dus niet - van zijn kant niet en ik volgde mijn intuïtie in deze. Er zijn mensen die zo'n indruk op je achterlaten dat zelfs het noemen van hun naam je hart sneller doet slaan... Ik heb geen idee of dit een goed idee was, maar als dingen gebeuren om een reden, kan dit dan geen reden hebben? De tijd zal het leren. En Belgrado is wel heel ver weg...
Wanneer zijn idealen een last?
Deze gedachten dreven door mijn hoofd tijdens een wandeling vanmorgen. De reactie van Lisette op mijn vorige blog, waarin zij aangaf het zonde te vinden dat haar idealen van vroeger niet meer zo heftig zijn als toen in de tijd dat de Muur omging, deed ook mij weer terugdenken aan lang vervlogen dagen waarin ik uit mijn voegen barstte van idealen - ik was tegen de bom, voor vrijheid, tegen discriminatie en verbolgen over zoveel dat ik er bijna een dagtaak aan had. Amnesty en Greenpeace kregen mijn morele en financiële steun, anti-apartheid organisaties ook en Loesje was mijn held. Als ik nu kijk naar oudste zoon heeft die het een stuk rustiger. Zijn leeftijdsgenoten hebben idealen die een stuk minder moreel gedreven lijken te zijn - hoe kan ik een nieuwe telefoon betalen/hoe lang kan ik bij mijn ouders blijven wonen zonder een totale loser te lijken...
Waar zijn de idealisten zoals twintig/vijfentwintig jaar geleden gebleven?! Toen werd er gedemonstreerd, geroepen, geschreven en nagedacht over alles wat verkeerd was op de wereld. Het leek wel of iedereen boven de 16 een menig had over maatschappelijke problemen, en iedereen die dat niet had was een kakker met rijke ouders dus niet bewust en dus verdacht... (zou het daaraan liggen - jeugd is tegenwoordig zo comfortabel af dat er niet gestreden hoeft te worden?). Maar al die idealen, zijn die nou altijd wel zo goed? Zolang ze mooi zijn en positief wel, maar wanneer wordt die lijn overschreden?! Hitler had ook een ideaal... En nog niet zo heel lang geleden was er niet zo heel erg ver hier vandaan een strijd gaande waarbij een bevolking zijn idealen ineens met bloedige gevolgen ging verdedigen. In Hastings kende ik in die tijd twee jongens die samenleefden in een huis en studeerden in Engeland, vooral om aan de oorlog in Joegoslavië te ontkomen. Leuke, mooie kerels, met een goed werkend verstand, maar op micro nivo voerden zij hun strijd verder - meestal gingen ze fijn met elkaar om, maar soms werd er ergens een vlammetje aangewakkerd en zag ik een heel eng vuur in ogen verschijnen, haat voor de ander, omdat hij aan de verkeerde kant van de grens woonde of 'foute' voorouders had... Zo dichtbij, zo idealistisch, zo ongelofelijk akelig...
Misschien is het wel gewoon goed dat we een punt bereiken - wat volwassenheid heet - waarin we die idealen niet meer zo sterk hebben. Wanneer perspectief intreedt en we dingen van allerlei kanten gaan bekijken. Dan blijken tegenstellingen niet zo duidelijk, en is het vuur niet meer zo sterk. Heel saai, dat zeker...
Tenzij dat vuur door liefde wordt aangewakkerd, natuurlijk...
Maar dat brengt dan weer zijn eigen problemen...
helemaal vergeten: de weggeef-winnaars van vorige week waren:Lisette & Barbara & GreetjeAlledrie: gefeliciteerd en hopelijk krijg ik ze voor de kerst op de post!!! ;-)
Omdat de aflevering van Louis Theroux over zijn poging om Michael Jackson te ontmoeten (vanzelfsprekend was dit een oude opname) mij iets meer in zijn greep hield dan eigenlijk wilde, en ik zo wakker was om niet nog even te checken op welke zender ik eigenlijk moest kijken, mistten we de eerste helft van 'Goodbye Lenin'... Gelukkig is 'ie vrijdag a.s. nog een keer te zien, maar ik baalde even. Had hem graag gewoon helemaal gezien, omdat ik hem tot nu toe steeds gemist heb. Natuurlijk staat deze week in het teken van de val van de Berlijnse Muur, twintig jaar terug, en ben ik daar stiekem wel heel blij mee, want mijn verstolen liefde voor alles Duits, wordt hiermee heerlijk gevoed... Morgen is op Duitsland 2 een soort van Domino Day maar dan met een aantal kilometer door allerlei kunstenaars van over de heel wereld beschilderde stukjes nep-muur om die twintig jaar zonder Muur te vieren. Wat dan doorheen Berlijn zal gaan. Gedachten aan wat er 20 jaar terug allemaal gebeurde, de excitement van toen, zullen vast weer naar boven komen. Max was vorig jaar met zijn mede-jaar 3-ers vier dagen in de stad. Hij zag er nogal tegenop, omdat hij niet veel opheeft met zijn mede-scholieren (wat klinkt dat bekend...), maar Berlijn zelf maakte alles ongeveer goed. Hij genoot van de combinatie van oude gebouwen en de moderne architectuur, de vriendelijke, behulpzame, bescheiden mensen die in Berlijn wonen, het gevoel dat het eigenlijk nog steeds een beetje een gespleten stad is, de geschiedenis is nog steeds niet helemaal uitgegumd, of vergeten. en wellicht is dat maar goed ook. Hij kwam met een heel goed gevoel terug, en heel veel mooie foto's (dezen in de blog zijn van hem).
Het voedde meteen mijn wens om naar Berlijn te gaan. Of gewoon irgendwo in Duitsland... Maakt niet uit waar. Hoewel een achterbuurt van Hamburg nou niet perse hoeft, maar echt heel kieskeurig ben ik dus niet...
Had ik dan toch wat meer werk moeten maken van dat prachtige vriendje van toen... Dan woonde ik nu ergens daarzo, en hoefde ik geen fortuin neer te tellen voor Playmobil of Ostheimer spul, en sprak ik nu vloeiend steenkolen Duits in plaats van wordperfect English, en groef mijn zoon kuilen aan het strand van Zoutelan.... Oh, dat doet ie al... Zie je wel - we zijn er al bijna... 
En terwijl de reactie-gedeelte van mijn mandala weggeverij langzaam volloopt (hahaha!!!), wilde ik het precaire onderwerp 'ego' eens openbreken...In het Boeddhistisme Voor Beginners boek - opgepikt in de boekendump in Roosendaal voor een prikkie - waarin ik aan het lezen ben, is een hoofdstuk gewijd aan het ego. Ook Echhart Tolle in De Kracht van het Nu en Wayne Dyer in ongeveer al zijn schrijfsels proberen ons ervan te overtuigen dat zodra wij een greep op onze ego hebben kunnen krijgen, of nog liever: ons ervan ontdaan hebben, kunnen uitzien naar een leven vol echte vreugde, liefde en voldaanheid. Tot die tijd moeten wij doorploeteren in de grote egobrij van onze Westerse 'samenleving' en maar hopen dat wij tussen depressies en snelle 'highs' door een fijn leven kunnen lijden. Niet dat dat gaat lukken, want ons ego houdt ons stevig in een greep die weinig ruimte laat voor echte liefde en gevoelens van geluk, tenzij die door dingen van buitenaf of andere mensen teweeggebracht zijn. Balen dus.Hoe kwamen wij ooit aan dat ego? Ik heb geleerd op school dat het woord zoveel betekent als identiteit - jij bent je ego. Zonder ego geen individu. De hele westerse wereld hangt van ego's aan elkaar. En daar schuilt nou het probleem, schrijven de spiritueel ontwaakten, want dat hele ego-denken houdt dualisme in stand (blijven denken in goed/slecht, zwart/wit, winners/losers, wij/zij, etc.), terwijl loslaten van dat soort denken juist een soort van bevrijding kan opleveren.
Maar hoe doe je dat in vredesnaam in een samenleving die door en voor ego's is gemaakt?! Waar je dat de hele dag bevestigd krijgt dat we toch vooral moeten vergaren en beheersen en verdelen en ons niet teveel moeten bezighouden wat we van binnen nou echt willen, want daar komen alleen maar problemen van. Pijn mag niet meer, bezitten juist weer wel, jezelf verheven voelen ook, en nederig zijn is dom. Ergens bij horen is ook heel belangrijk, dus wordt anders denken over dit soort zaken al meteen moeilijk. Want het liefst wordt je meteen weer teruggesleept naar waar je vandaan kwam, waar je geacht wordt normaal mee te doen met al het ego-leven. Je bewustworden van het feit dat het er is, en dat het ook anders kan, is een stap in de goede richting.
een aantal manieren om aan de ego-terreur te ontkomen:
- niets als verworven beschouwen (alles gaat voorbij of verandert. Zelfs al lijkt het alsof dingen hetzelfde blijven, zoals vroeger, maar dat doet het zelden)
- stoppen met verwachtingen hebben voor de toekomst - nu leven dus
- ophouden met alles te willen controleren. Dingen gaan zoals ze gaan, en hoe harder je het vasthoudt, hoe meer het weg wil. Denk aan zand op het strand - in een open hand blijft het langer liggen dan als je het vast wil knijpen... tenzij het heel hard waait, natuurlijk...- je vereenzelvigen met wat je doet (beroep/werk, huishouden, studies, moeder zijn)
- bescheiden blijven en jezelf niet te serieus nemen...
- ophouden met je te hechten aan dingen of mensen
- vaak denken aan de dood, er niet bang voor zijnen dan is dit stukje wel grappig om te lezen....
Zo aan het begin van een nieuwe maand, terwijl het weer stevig de herfst ingedoken is, kwam ik - tijdens het stofzuigen net - op een idee. Geïnspireerd door een artikel in de Happinez en sowieso door mijn vriendin Mo, vond ik het eens tijd worden dat een paar van jullie ook eens iets mochten ontvangen van mij... Ik vraag wel steeds jullie tijd en aandacht, nu is het andersom:*voor 3 van jullie wil ik graag een mandala maken*
15 x 15 cm, ingelijst, of als kaart. Dus laat een reactie achter en volgende week maandag pik ik er 5 uit... 
