- moederdag -

Soms, dan wilde ze wel van de daken schreeuwen dat ze er een paar had - kinderen. Dan dacht ze dat ze serieus zou worden genomen door de mensen om zich heen, dan had ze een illusie over voor compleet gezien worden. Want ja, dat had ze nodig, die waardering, of meer erkenning. Want waardering kwam er zelden bij, meer een soort van opluchting omdat het gemakkelijker was haar in een hokje te plaatsen, wat door haar kleurrijke kleding of onvolwassen haardracht wellicht niet helemaal makkelijk leek. Moeder was makkelijk. Moeder was universeel erkend als oke. Werkeloos en spiritueel in ontwikkeling niet zo. Huisvrouw al helemaal niet, dat was zo suf. Nee, haar kinderen gaven haar in elk geval een soort van status, waardoor zelfs het huisvrouw zijn (want dat moest toch door iemand worden verricht, al die taken) en spiritueel in ontwikkeling zijn werden gedoogd.

Maar zelfs daar had ze nu geen zin meer in. Ze was moeder, ze had kinderen, heel leuke die langzaam aan allen naar volwassenheid slopen (zij wel...) en zij was nog steeds werkeloos, in de conventionele zin van het woord. Eigenlijk deed ze idioot veel, als ze alles op een rijtje ging zetten. Wat ze soms wel eens deed, zomaar, om overzicht te krijgen. Maar op sommige dagen was zelfs die waslijst niet voldoende om zich goed te doen voelen over zichzelf. So what dat ze wel eens Engelse les gaf? Wat kon het schelen dat haar schilderijen werden gewaardeerd, door haar man, kinderen en een paar vrienden? Ze kon er niet van leven, en was dat niet de bedoeling van zelfstandig zijn? Hoe zou ze ooit een leven voor zichzelf kunnen veroorloven, ze kon helemaal niets. Ze was net zo afhankelijk van haar man nu als vroeger van haar ouders. Wilde ze wel een leven voor zichzelf?

Soms dacht ze erover. De hele zooi thuis achter zich te laten. Alleen gaan wonen. De kinderen hadden haar toch niet meer nodig, nu ze allemaal ouder waren en haar constante zorg niet meer behoefden, hun eigen boterhammen klaarmaakten voor school, en zelfs, in het geval van de oudste, hun eigen was bijhielden... Maar het idee was veel te beangstigend. Dat ze overal alleen voor zou komen staan, dat de nachten koud en eenzaam zouden zijn, dat ze door iedereen uitgelachen of nagewezen zou worden. De behoefte aan zelfstandigheid was de angst voor al die andere dingen (nog) niet overstegen. Misschien kwam het wel, ooit. Misschien was dit wel haar mid-life crisis... Jippie... Dat ze zichzelf eigenlijk diep van binnen geen echte moeder vond, daar waagde ze zich maar niet aan... (want wat was dat dan eigenlijk? Hoe definieer je een echte moeder? Een kind baren? Het zorgen fantastisch vinden? Ze leren zelfstandig te zijn -al heb je zelf geen idee hoe je zelf dat moet zijn?)

En vanmorgen stond er thee naast haar bed, toen ze wakker werd. In een gebloemde mok, die ze ooit had meegenomen uit Engeland. En ze hoorde gestommel op de trap, waarna de deur van de slaapkamer open zoefde en de kinderen hevig grijnzend naar binnen kwamen en haar een bord met toast overhandigden en met liefde ingepakte kadootjes op haar schoot legden. 'Het is Moederdag vandaag!' maakte de jongste nog eens duidelijk, voor het geval ze het was vergeten. Niemand had het er over gehad, moederdag, want in hun huis deden ze niet aan onnozele feestdagen, maar haar man moest ze toch iets hebben verteld. Dus voelde ze hevige vertedering bij het zien van de tekeningen, en gaf ze haar man een knipoog toen chocola na chocola werd ontdaan van het pakpapier. En ze platgeknuffeld werd door de jongste. En hoorde dat de oudste zijn reep zelf had gekocht, zonder prompt van pa.

Prachtige kinders had ze. en de jam zou vast wel uit het dekbedovertrek komen...