1992 was een vreemd jaar. Zo een die nog heel lang bij zal blijven.
Zo ging mijn relatie met Lief op de fles, bleef ik in Engeland wonen, leerde in een heel leuke Japanner kennen die toen mijn lief werd, leefde ik alleen in een ander land, kwam ik weer terug naar Nederland, was daar behoorlijk ongelukkig, spaarde ik voor een reis naar Amerika, was ik daar een week maar klikte het niet bepaald met mijn verblijf-familie, kreeg ik weer een relatie met Lief en besloot dat jaar met de hoop terug te keren naar Engeland.
Naast al dit vreemds, waarin ik Lief zou ontmoeten in Amerika, maakte ik ook kennis met het geflipte talent van ene Jonathan Richman. Via Lief, die hem in de stad waar ik een week vertoefde in US zag spelen in een kroegje en onder de indruk raakte van zijn eigen-zinnige, excentrieke, unieke persoon. Hij kocht een tape voor in zijn walkman, luisterde daar vaak naar op weg terug naar New York en toen wij elkaar, in Hastings, weer ontmoeten, kreeg ik ook de smaak snel te pakken. Hij werd de soundtrack voor onze nieuwe relatie.
En eergisteren speelde mijn lief een cd af die hij had samengesteld, en meteen was ik weer om, lachte me suf om de manier waarop hij zijn teksten oplepelde. Intelligente inzichten, maffe kwinkslagen, excentrieke kronkels, lieve melancholie - begeleid door een gitaarriff die zo uit de surf-scene van de jaren 60 zou kunnen komen. Heerlijk...
Uit de selectie van hiernaast:
* new england
* that summer feeling
* you can't talk to the dude
* egyptian reggae + affection
No comments:
Post a Comment