- twijfelpop -

Zo.
Kindjes weer op school (behalve oudste die zich middels gitaarspel - elektrisch - poogt voor te bereiden voor zijn eerste examen vanmiddag) en mams aan de koffie, even met mijn schrijfsels mijn hoofd op orde brengen...

Wat zit er allemaal in?
Nogal veel, en een aantal dingen blijven daar ook netjes zitten, maar een dingetje leek me wel aardig om over te schrijven, omdat het zowel een linkje is met de andere dingen in mijn hoofd, als een excuus om Youtube te plunderen voor klipjes... Joechei!!

Gisteravond laat toonde BBC 1 & 2 een heleboel moois. Eerst was er de serie over moderne kunst, waar deze keer Picasso werd besproken en ontleed (na eerst Matisse en Warhol al besproken te hebben). Heel erg leerzaam, hoewel ik dacht al best veel te weten over ze... Daarna zagen we het laatste stukje van een film over het leven van Boy George, wat verbazend intrigerend bleek, en daarna - want het schijnt Jaren 80-maand te zijn op de Beeb - een deel van een oudere serie over de veranderende houding binnen Britse popmuziek tegenover sexualiteit en de sexe-verschillen. Zowel hilarisch als afgrijselijk (Stock, Aitkin & Waterman?! Kylie met kroeshaar?! Duran Duran, Spandau Ballet...). Lief en ik rolden van de bank bij het zien van al die pompeuze jonge gasten die nu nog wel eens heel stoer op Glastonbury mogen staan maar toen hun oogschaduw en eyeliners en toupeerkammetjes altijd in de aanslag hadden om er zo flamboyant mogelijk uit te zien. New Romantics, die de depri-punk wilden doen vervagen, met Adam Ant als hun voorloper... Engeland was toen een verschrikking om in te leven, leerde ik van lief. Je moet wat, als je jong bent...

Engelsen hebben natuurlijk altijd een andere houding gehad tegenover lichamelijkheid dan wij hier in Holland zijn gewend; over sex werd alleen gniffelend en geheimzinnig gepraat. Er hing een zweem over wat het moeilijk maakte om er normaal over te doen. Maar de sfeer in het land was onder Mw Thatcher nou niet bepaald plezierig, en de toch al behoorlijk rebelse jeugdcultuur, en de hoge theatrale voorkeuren van menig Brit, maakten de jaren 80, toen er ineens een heleboel geld voorhanden was en de gewone burger ineens kon gaan genieten van luxe, een soort van explosie van kleur en frivoliteit, en heel vrije sexualiteit. In die wereld dan - elders stonden banen massaal op de tocht en trof armoede het ene na het andere huishouden. De film Billy Elliot geeft dat contrast mooi aan. Maar daar hadden de New Romantics lak aan. En omdat er daar niet zo moeilijk gedaan werd over je sexualiteit, werd het een homoscene avant la letre...

En Toen Kwamen The Smiths...
Boos op de onrechten en misstanden in het land, vonden in de muziek een middel om hun gal te spuien - Morrissey tenminste, de muziek zelf werd gemaakt door de virtuoze gitarist Johnny Marr en een paar anderen (waarvan niemand de namen kan onthouden...). Teksten vol twijfel, vol bitterheid, vol verdriet, vol eenzaamheid... Eindelijk iemand die niet alleen maar discohits wilde, of een snelle auto, maar iemand die nadacht, die vragen stelde, zijn isolement onder woorden kon brengen op prachtige melodieuze rockmuziek. Met een flinke dosis humor en sarcasme waar ik dan weer heel blij van werd... En hij bleek ook nog eens een mooie kop te hebben (vond ik dan, hij is niet iedereens kopje thee...). Eindelijk - eindelijk - iemand die mij begreep. Zijn sexuele geaardheid - of meer het ontbreken ervan (hij was overtuigd celibatair) - gaf hem dan weer wat iets heel mysterieus, en sexueels... Vreemd...

Hier een selectie prachtigs: (klik op de titels)
* How soon is now?
* please please please...
* Ask
* Heaven knows i'm miserable now
* Shoplifters of the world unite