- wensput (2) -

Mocht Het Universum meelezen...

... huisje buiten, met een tuin die uitkijkt over velden en bomen - genoeg plek voor de kids om rond te sjouwen en muziek te kunnen maken zonder dat de buren overspannen worden...

... genoeg centjes voor een digitale spiegelreflex camera. Zoals deze...

... werk wat mijn talenten benut en waar ik plezier aan beleef. Of: kunnen leven van mijn schilderen/schrijven/prutsels...

... reizen kunnen maken naar Japan, en Ierland, en Canada, en Nieuw Zeeland, en Zweden, en Denemarken, en Duitsland, en Frankrijk...

... photoshop e.d. onder de knie krijgen...

... innerlijke rust en kracht vinden en me niet meer laten afleiden door angsten (ja, lekker vaag)...

... een studio/atelier hebben!!!

... langs de kustlijn van Cornwall wandelen...

... leren pottenbakken, zeefdrukken, beeldhouwen en houtbewerken...

- voetbal gekte -

oh.
my.
god...
was ik al behoorlijk chagrijnig omdat Engeland tegen Duitsland moest voetballen (vanwege vreemdsoortige vorm van voorkeur voor beide landen?!) en dus een kant moest kiezen - al duurde het precies tien seconden voordat Engeland mijn voorkeur kreeg - en de wedstrijd van vanmiddag deed niet veel voor mijn zenuwen... En nu ze eruit liggen (na een nogal beroerd optreden) en we hier in huis luidruchtig en in sneltempo hebben gerouwd, kunnen we de World Cup eindelijk gewoon bekijken om het voetbal... En kan ik Duitsland gewoon aanmoedigen zonder represailles te vrezen...

Oh ja - geen van wat hierboven is geschreven moet al te serieus genomen worden... tongue in cheek, and all that...

Als aandenken aan twee weken hoopvol zijn:

- liefdes (3) -

- vervolg -

De geur van koffie kwam hem tegemoet toen hij de keukendeur opendeed. Er was verder niemand, het koffiezet apparaat stond helemaal alleen na te pruttelen en een pak hotelcake lag klaar om aangesneden te worden op de tafel die nog steeds de krassen had die hij en Yvette, zijn zus, erin hadden gemaakt met een aardappelschilmesje. 'gys' stond er nog steeds, en 'yvette', in spijkerschrift. Zijn moeder had het net zo netjes opgeruimd als altijd wanneer er bezoek kwam. Normaal was het een prettig rommeltje, met van alles op tafel waar ze mee bezig was - verstelwerk, een schrijfblok met boodschappen die gedaan zouden moesten worden, mokken thee - maar zodra er bezoek zou komen was het vlekkeloos schoon en onberispelijk netjes. Zoals nu, want het bezoek na de begrafenis van tante Leida zou hier komen. Hij hoorde zijn neefjes al in de woonkamer, en voetstappen die de keukendeur naderden. Hij zetten snel zijn tas neer onder het raam naast de tafel en pakte vlug een glas uit een van de keukenkasten om die te vullen met water.
"Gijs!" hoorde hij de stem van zijn moeder uitroepen. "Oh, wat fijn dat je er bent... Kom gauw naar de kamer, je zus is er al en ik kwam de koffie halen. Wil je ook wat?"
Gijs schudde zijn hoofd, omhelsde haar en liep mee naar de andere kamer, waar een druk gesprek over auto's aan de gang was, tussen zijn vader en zijn zwager. Geen van beiden stond op, knikten alleen afgeleid zijn richting op. Zijn neefjes waren druk bezig met Lego en de poes keek even omhoog. Alleen Yvette liep naar hem toe voor een hartelijke begroeting. Vreemd dat begrafenissen wat dat betrof niet anders waren dan normale familiebijeekomsten...

"Kon Jasper niet mee?"
"Nee, druk met de voorstellingen. Is dat eh... de jongste al weer? Wat wordt hij groot..."
Gijs hurkte zich zij de jongens en groef met zijn hand door de berg legoblokjes. Shit, hoe heette hij nou ook in godsnaam weer? Pim? Peter? Paul, het begon met een p, dat wist hij zeker... Hoe kon hij nou de naam van zijn jongst neefje vergeten? Hij had echt veel te weinig tijd met ze doorgebracht. Maar waar zou hij de tijd vandaan hebben moeten halen? Het orkest vrat instudeer-tijd, met Jasper deed hij ook van alles, en zijn vriendenkring vergde af en toe wat investering, en hij wilde gewoon heel erg vaak totaal niets. En zijn familie schoot er dan als eerste bij in. Yvette al helemaal. Kon hij het helpen dat zij een eigen fotografie-studio had, dat ze bijna nooit thuis was? Nou ja, de aandacht was van zijn privé probleem af gehaald...
"Pascal, heet 'ie, Gijs. En ja, hij is al drie... Gaat bijna naar school... Als je nou af en toe langskwam... Je hebt ons nieuwe huis niet eens gezien! Je moet echt eens langskomen, hoor, ik mis je soms zo. Heb je de nieuwe Volvo al gezien? Hij staat hier voor het huis, hij is echt zo gaaf..."
Gijs knikte af en toe, schudde zijn hoofd en onderging het allemaal zoals hij dat gewoonlijk deed. God hij wilde dat Jasper er nu was, dan had hij iemand die hem niet toesprak alsof hij een van hen was.

De telefoon in zijn broekzak maakte weer een geluidje. Gijs pakte hem en opende het apparaat. Weer niet van Jasper. Nee, weer van dat onbekende nummer. Even dacht hij eraan om het te negeren, maar toch las hij het, als afleiding van het gesprek over - ja, waarover eigenlijk. Hij was de draad al meteen weer kwijt. Oh, scholen, hoorde hij uit een hoek. Spannend.
"welk nummer woont je moeder?" Wat?! Dit texte hij terug.
"welk nummer? voor die verrassing..." Gijs voelde zich ongemakkelijk, en had een dringende behoefte om even naar buiten te lopen. Had hij een stalker of iets? Wat moest hij hier mee? Was Jasper gekidnapt? Of haalde iemand een ontzettend suffe streek uit met hem en lagen ze nu in een deuk om zijn gezenuw erover? Weer bliepte zijn telefoon.
"ik sta aan het begin van de straat, maar ik weet niet welk huisnummer..." Gijs keek de lange straat uit en zag niemand, alleen een oude man met een vuil hondje en die had geen telefoon in zijn hand. Een auto reed langzaam voorbij en claxoneerde plots naast hem, wat maakte dat Gijs opzij keek. Een rode kleine, net als die Jasper had... Een raampje werd omlaag gedraaid en het grijnzende hoofd van zijn vriend werd zichtbaar.
"Hoi," zei die.
"Jij!?" Gijs voelde een combinatie van blijdschap, verbazing en woede in zich omhoog komen. Als dat kon.
"Yep... Dacht dat je wel een bondgenoot kon gebruiken vandaag, met die rare familie van je... Oh, en sorry van de telefoontjes... Ik was die van mij verloren en had een andere gekocht. En omdat jij het nummer nog niet kent, leek het me wel grappig om een geintje met je uit te halen... Niet leuk? Echt niet? He, Gijs, relax, man..."

Gijs lachte, voor het eerst in lange tijd. Blij, inderdaad met een bondgenoot, maar vooral blij dat de ijstijd voorbij was. Dat de luchtigheid terug was in zijn hoofd. Als hij iets had geleerd van hun tijdelijke breuk, was het dat wat hij had met Jasper misschien niet altijd makkelijk was, maar dat het wel datgene was wat hij nodig had nu. En de logeerkamer was wel heel leeg een saai zonder hem, eigenlijk...

Waar een begrafenis soms niet goed voor kon zijn...

- fin -

- bijgevuld -

de collectie op deze blog aangevuld met ander werk.

waaronder dit:

- liefdes (2) -

- vervolg –

De dag dat hij Jasper leerde kennen, was de meest afgrijselijke die hij in lange tijd had meegemaakt. Zijn dagen waren normaal nogal voorspelbaar – Gijs hield erg van voorspelbaar, kon niet uit de voeten met veel veranderingen op een dag. Dat zijn klarinet op de grond viel nadat een van zijn collega’s in het orkest zo nodig een handgemeen met iemand anders naast hem wilde aangaan tijdens de repetities, en er zodoende een klepje afbrak was tot daaraan toe. Dat kon worden gerepareerd. Het ging hem wel een hoop geld kosten, wat hij niet had, maar er zou vast wel een mouw aan te passen zijn. Desnoods kon hij geld lenen bij een van zijn vrienden, al was dat wel een laatste wanhoopsdaad, want geld lenen stond bij hem op hetzelfde niveau als zijn lichaam te huur aanbieden, iets wat hij ooit een keer had gedaan om die rotklarinet te kunnen kopen. Hij had zich maanden smerig gevoeld.

Nee, wat de kers op de taart was die dag, die nog een paar mini-rampen bleek te herbergen voor hem, was het telefoontje van zijn zus, met de mededeling dat bij hun moeder een tumor was gevonden in haar baarmoeder en al vrij snel onder het mes zou moeten. Wat zoveel betekende dat het ernstig was. Gijs was aangeslagen en voelde zich machteloos, want een reis naar zijn ouderlijk huis zat er even niet in – er kwam een première aan en een van de muziekstukken wilde maar niet flowen, zoals de dirigent het noemde, waardoor er extra gerepeteerd moest worden. Hij wilde liefst zo snel mogelijk met de eerstvolgende trein weg, maar voelde zich teveel verantwoordelijk voor zijn aandeel in het orkest om aan zijn gevoel gevolg te geven. Dus belde hij een aantal keer die namiddag naar haar, hoorde dat ze steeds wel monter was, hoopte dat zijn vader niet teveel een eikel was en haar eens aandacht kon geven, in plaats van steeds maar andersom, en probeerde zich zoveel mogelijk te focussen op een van de lastige partituren in het duivelse stuk waar het ballet op gedanst moest worden. En daar kwam Jasper in beeld.

Terwijl hij opging in de muziek, merkte hij niet dat een van de dansers op de rand van het podium was gaan zitten. Diep in aandacht voor het moois wat uit het instrument kwam gedwarreld, wegzinkend in de stroom van noten die hem leken mee te voeren, drijvend op een zee van muziek. Gijs keek op van zijn bladmuziek om zichzelf even los te gooien, en zag de jongen die leek te zijn weggedreven, maar door het ophouden van de muziek langzaam weer terug op aarde leek te komen. Hij lachte naar de jongen en die lachte terug. Even maar, maar de elektriciteit die hij voelde was er wel meteen, en ging niet meer weg tot een week of drie terug, toen een woordenwisseling over het feit dat Jasper nooit zijn troep opruimde en er wel heel makkelijk vanuit ging dat Gijs dat wel deed, uitmondde in een soort van verbaal slagveld. De ene na de andere beschuldiging verliet zijn mond, en hij mocht allerlei ongenoegen van de ander in ontvangst nemen, zijn richting in gemept alsof met een baseball bat. Ze voelden zich allebei verbaasd door de passie van de woorden, door de intensiteit van de gevoelens en de onverwachtheid van de komst ervan. Alsof in elkaar geramd, zo voelde Gijs zich, en ze namen een paar dagen de tijd om tot zichzelf te komen. Hij nam zijn intrek in de logeerkamer, en de paar dagen werden een week, twee weken, weken waarin ze apart aten, apart leefden, elkaar niet aanraakten, tot de avond, een week geleden, dat hij werd gebeld omdat zijn moeder nieuws had over haar zus. Die was overleden, bedolven onder een boom tijdens een wandelvakantie in Tsjechië.

Het was haar oudste zus, en had een tijdlang op Gijs en zijn zus gepast toen zijn moeder het ziekenhuis in moest voor een operatie, net in de tijd dat hij door een lastige puberperiode ging en zij voelde zijn problemen feilloos aan, op een eigenaardige manier, alsof ze een soort van radar had voor waar hij mee zat. Ze peuterde net zo lang tot hij met zijn probleem op de proppen kwam, en ze was zo lief omgegaan met hem. Zo on-theatraal, zoals hij vermoedde dat zijn moeder zou hebben gedaan. En inderdaad deed. Maar het idee dat hij smoorverliefd was op een van de jongens uit zijn klas leek een heel stuk minder angstaanjagend toen hij een stuk chocola en een kop thee voor zijn neus kreeg aan tafel in de keuken van tante Leida, die naast hem kwam zitten en hem verzekerde dat het allemaal wel goed zou komen. Dat kwam het met die jongen dan niet echt, maar in zijn leven weer wel. Jasper had die avond zijn ego even opzij gezet en had Gijs vastgehouden en getroost, en even was het weer zoals eerst.

Gebliep weer van zijn mobiel. Het zat diep in zijn jas, ergens in een zakje, en Gijs wroette even voordat hij het ding gevonden had. Een text. Van dat onbekende telefoonnummer weer. Nondeju… “alles goed? heb een verrassing voor je, over J. tot strax” Wat?! Waar sloeg dit op? Hij besloot het nummer te bellen – de persoon aan de andere kant van de lijn te vertellen waar ze het telefoontje konden stoppen… Maar het ging een keer of 8 over, tot de voicemail in werking trad en er alleen een nummer werd genoemd. “stop hier alsjeblieft mee. Kan hier niets mee. Laat me met rust” texte hij terug en deed zijn mobiel in een van de zijvakken van zijn tas. De trein was aangekomen in het station waar hij moest zijn. Over een kwartier ongeveer zou hij oog in oog staan met zijn familie.

- wordt vervolgd -

- liefdes -

Hij zette de tas op zijn bed en opende hem een beetje meer, zodat er ruimte genoeg was. De kast met kleren waaruit hij al een stapeltje had gepakt stond wijd open, en hij overzag de in tweeën gedeelde collectie. Een van hem en een van zijn lief. Zijn lief, die nu op zijn werk zat te wachten tot hij gebeld werd met nieuws over zijn vertrek. Hoewel - wachten... Het was wel een beetje overdreven om te denken dat hij opeens zou gaan zitten wachten naast zijn telefoon. Als Gijs iets had geleerd in de drie jaar dat ze samen waren, was het dat zijn lief zelden smachtend zat te wachten op bericht van de ander. Hij pakte een paar t-shirts van zijn plank uit de kast en legde die voorzichtig op de twee broeken en talloze sokken die al een plekje hadden gevonden in de tas. Er zat er een van Jasper tussen, zag hij snel, het paar olijfgroene die hij graag droeg. Vlug haalde hij ze er tussen uit en legde ze terug in de sokkenla van Jasper. Door het raam van de slaapkamer hoorde hij de schelle stem van de buurvrouw met het rare hondje, die hem tot snelheid maande. Kennelijk had het hondje daar andere ideeën bij en klonk om de tien seconden de steeds woedender klinkende stem van de buurvrouw. Gijs stak even zijn hoofd naar buiten om het tafereel gade te slaan, maar de boom die in hun voortuin groeide versperde zijn uitzicht. Gelukkig maar, want nu zag de buurvrouw ook hem niet, wat een suf gesprek verijdelde. Hij dankte iemand daarboven voor kleine genades...

Vreemde dag om te gaan, dacht hij. Begrafenissen waren toch al niet zijn ding, en nu hij alleen moest reizen (omdat Jasper aan de andere kant van het land een serie voorstellingen had en toch al weinig zin had om mee te gaan, bleek nogal snel uit zijn terloopse opmerkingen), uitgerekend op de 60e verjaardag van zijn vader, verdween elke vorm van enthousiasme om naar zijn ouders te reizen. Zijn zus had aangeboden om via hem om te rijden, maar de gedachte om twee uur in een Grote Auto gepropt te zitten tussen zijn luidruchtige neefjes in, maakte het idee van een treinreis (in gezelschap van zijn i-pod en een goed boek) een nogal onweerstaanbare. Zijn zus was wel oke, en zijn neefjes ook, ergens in de vrije natuur waar ze konden rondrennen, maar de combinatie van die vier plus zijn zwager (die sigaren rookte in de auto?!) gaven Gijs rillingen. Hij wilde uitgerust en ontspannen aankomen in het huis van zijn ouders, de confrontatie met zijn jarige vader op zijn eigen manier aangaan. Het was toch al iets uit zijn Mogelijke Nachtmerrie Bestanden.

Nu ook zijn nette shirt en stropdas (zijn moeder stond op netjes bij een begrafenis, kon niet accepteren dat er tegenwoordig in spijkerbroek aan het graf werd verschenen) hun plaatsje hadden gevonden in zijn tas, gaf hij een ruk aan de rits. Die bleef hangen. Rotding had weer kuren. Jasper had al meerdere keren voorgesteld om een nieuwe te kopen - wat had hij nou aan een weekendtas die niet dichtkon - maar Gijs weigerde. Hij had hem ooit gekocht tijdens een reis naar Zweden, en was er op slag verliefd op geworden, en hoewel de rits het al na een maand of wat begaf, liet hij een nieuw plaatsen, die nu dus niet meer dicht wilde zonder uitgebreid aandacht te krijgen. Hij was het gewend, grapte Gijs, toen Jasper onbegrijpend toekeek, een paar maanden geleden. Zijn lief genoot ook van overdreven veel aandacht. Hij stond niet voor niets bijna elke avond op een podium. Goedkope stoot onder de gordel, vond de ander. Die mokkend de aftocht blies. Waarna Gijs hem achterna liep en hem omhelsde. Hij zou hem geen enkele andere manier gewild hebben, verzekerde hij dan. Wat hij meende. Tot voor kort in elk geval.

Het gebliep van zijn telefoon haalde hem uit zijn gedachten. Een sms. Er stond niet bij van wie. "moet je wat vertellen. gaat over J." Gijs trok zijn wenkbrauwen op. Waar ging dit nou weer over? "wie is dit?" sms'te hij terug. "een fan. of zo. ;-) ik bel je strax". Gijs keek nog een paar keer naar zijn telefoon, en klapte hem dicht. De taxi stond voor de deur om hem naar het station te brengen.

- wordt vervolgd -

- reasons to be cheerful - part 4, part 2 -

Wij hebben er een geslaagdeling bij thuis.
oudste zoon (16, verslaafd aan gitaren, noodles-van-knorr, kaastosties en pindakaas) heeft zijn mavo-bul op zak en kan de hele wereld aan. Jiehaa!!

- van vlaggen en beesies -

Een paar jaar terug waren de jongens een keer bij oma en opa toen Engeland in een toernooi speelde (europa cup? wereldbeker??) en kwamen ze terug van hun logeerpartij met deze zelfgemaakte vlaggenlijn. Met veel dank aan oma's knip-en-rijg-werk en geduld, en opa's rode markeerstift die helemaal leeg was... Deze keer hangen de vlaggetjes weer vrolijk te zwieren in de woonkamer. En hebben ze het gezelschap van een beesie erbij...

- foto's kijken -

Heb zelf erg weinig met het Nederlandse team, maar de serie foto's die The Guardian heeft geplaatst op hun website zijn het bekijken meer dan waard...

In dezelfde galery zijn wel meer series mooie, soms nogal schokkende of gewoon leuke foto's te bewonderen... Zoals deze over Royal Ascot, de paardenrace met bellen eraan. Of deze, over Paul McCartney. Anyhoo - hier kan je zelf kijken naar nog meer Picture Galleries...

- probleemgevoel -

Vanmorgen had ik een mooi, fijn gesprek met een kennis die er net achter is gekomen dat ze hooggevoelig is. Toen ze het zei, een tijdje geleden, dacht ik meteen: ja, dat had ik je tien jaar geleden ook wel kunnen vertellen, maar voor haar was het nogal een binnenknaller. Ze was er helemaal niet blij mee, vertelde ze... Maar er viel wel heel veel op zijn plek...

Ik dacht teug aan een tijd geleden, toen ik er achter kwam dat hoe ik was (sloom, snel geprikkeld, snel angstig, snel in tranen, intens) een naam had, dat het mondjesmaat werd geaccepteerd als een soort van 'type' mens (vreselijke benaming...), zoals je allerlei types hebt die als normaal worden beschouwd. Niet dat het al erg normaal is, hooggevoelig zijn, want je wordt nog steeds gezien als een beetje triest, je kan niet helemaal mee en je bent vast ook een beetje lui, eigenlijk... Oh, en je ontloopt van alles wat een normaal mens gewoon de confrontatie mee aangaat. Eigenlijk ben je dus laf (ja, die kreeg ik even geleden op mijn brood - ik ben een lafaard...).

De vreemde periode die ik op het moment doormaak is daar een duidelijk (voor mij dan) teken van, die door mijn familie-omgeving niet helemaal met liefde en begrip wordt ontvangen. Niet vreemd natuurlijk - als je niet veel begrijpt van hooggevoeligheid, en je hebt geleerd dat zij die hooggevoelig zijn eigenlijk aanstellers zijn, die - zoals ik - al hun hele leven tegendraads en eigen ideeën hebben gehad over van alles, dan is het contrast wel heel erg groot en de kloof moeilijk te overbruggen. Vooral als je niet zo goed bent in confrontaties aangaan, die soms gewoon even nodig zijn. En als diegenen waar je dat probleem mee hebt ook hooggevoelig zijn maar dat niet willen of kunnen zien... Makkelijk is anders...

Mijn kennis is aan het worstelen met de nieuwe manier van naar haar leven kijken, hoopt dat ze ooit een manier kan vinden om het te accepteren, zichzelf te accepteren, zoals het is en een fijn leven kan leiden, al heeft ze er vooralsnog een hard hoofd in.

Voor wie interesse heeft, deze website in het Nederlands kan wat meer uitleg en links geven

- reasons to be cheerful - part 4 -

Gekluisterd in de auto (omdat ik moest wachten tot lief de fietsenwinkel uitkwam met een fiets die het deed) luisterde ik naar de cd met liedjes van Ian Dury (ja, die van Hit me with your rythm stick, uit 1864) en kwam Reasons to be cheerful, part 3 voorbij. Lekker nummer, met gekke combinaties van zinnetjes en ideetjes, zoals alleen hij er lang mee weg leek te komen. Helemaal fantastisch vind ik de text van There ain't half been some clever bastards: Einstein can't be classed as witless/he claimed atoms were the littlest/when he did a bit of splitting-um-ness/frightened everybody shitless...

Maar het zette me tot nadenken over mijn eigen reasons to be cheerful, en toen kwam ik met het volgende lijstje:

reasons to be
cheerful

* er groeien zomaar theeblaadjes in de tuin!!

* ik mag zo naar de Appie om pizza's en cola en choco-mousse!!!

* ik heb de mooiste, liefste, grappigste kinderen van de planeet (ja, sorry...)

* mijn vriendinnen zijn zo ontzettend lieve, fijne mensen...

* mag zo dadelijk en naar doctor Who en naar het Engelse voetbal team gaan staren... kwijl...

* onze auto is rood!!

* ik heb de kracht en schoonheid van pure liefde leren ervaren...

* de natuur geeft zoveel inspiratie, dat ik er vrolijk van wordt...

* de kleuren van de dingetjes die in huis staan, van dingen die de kids hebben gemaakt,
tot eigen creaties, of gewoon de manier waarop de zon door een kristal schijnt...

* de vele prachtige blogs van mijn collega's hier die ik zomaar elke dag kan lezen!!

* lintjes, knopen, kralen, hangertjes, zijden bloemetjes

* nog zoveel meer waar ik nu even niet op kan komen...

- home made -

Hevig geïnspireerd door de openings-ceremony van de World Cup gisteren (eindelijk!!), vond ik het tijd voor wat kleur op deze pagina...

Hier wat uit eigen tuin:

Home made:

mijn nieuwe postman bag
(liepen postbodes er maar zo kleurig bij?!)

- risico -

Werd wakker in een vreemd land...
Had gisteren nog hoop dat de opiniepeilers van Holland het steevast fout hadden, maar degene die het fout had was ik. Helaas.

Van fijnere dingen dan maar...

Gisteravond draaide in de filmclub van de stad de film Looking for Eric. Een film van Ken Loach die bekend staat om zijn sociale betrokkenheid, die films maakt die de onderkant van de Engelse samenleving blootlegt, toont hoe moeilijk het is daar, hoe makkelijk wij allemaal praten hebben met onze luxe en genoeg... Normaal heb ik niet zoveel zin in 'gritty realism' maar het scheen dat Eric Cantona mee zou doen, en daar kan ik best wel lang naar kijken, zowel op het voetbalveld als daarbuiten. Ots mocht ook mee, omdat hij wilde leren over een stukje Manchester United geschiedenis. En we waren bepaald niet teleurgesteld. Er zaten een stel Engelsen in de zaal die ook de grappen begrepen en snapten waarnaar gerefereerd werd (meestal lastig met Britse films) waardoor er regelmatig een lachsalvo klonk door de zaal (waar ook deze keer weinig mensen zaten). Er zat genoeg spanning in om het geloofwaardig te laten zijn, maar niet in de zin dat je depressief de bioscoop uitloopt. Hoop, was de boodschap. Zoals Eric zegt: er is altijd een mogelijkheid; als het de eerste keer niet lukt, moet je een andere proberen... En risico's nemen. Want zonder risico's heb je een leven zonder mogelijkheden...

Allez - Cantona heeft gesproken...

- henna hel -

Al sinds ik 17 was, smeer ik elke zoveel maanden een hoop henna in mijn haar. Olifantenpoep, volgend mijn kids, vanwege het kennelijk nogal gelijkende aroma... En daar wilde ik eigenlijk vanaf. Ben het prepareren, en smeren, en wachten en uitspoelen (duurt drie uur ongeveer, vanwege nogal veel haar wat afschuwelijk snel in de klit raakt...) en de badkamer weer helemaal schoonspoelen...... De uitgroei onthult veel grijs, en ik geloof dat ik toe ben aan het aanvaarden van de realiteit, me niet meer de illusie aanpraten dat het wel meevalt. Dus ik gaan zoeken op het Net naar manieren om de henna ietsje sneller te doen verdwijnen dan 'uitgroeien' (kan nog jaren duren), maar verder dan anti-roos shampoo en petroleum (?!!) kom ik niet echt... Het lijkt erop dat 'uitgroeien' toch echt de enige oplossing is... Hellup. Dat duurt zooooo lang... En ik ben zooo slecht in zoooo lang... en ik ben het henna-smeren zoooo beu...

Heeft iemand hier nog een tip die iets minder ontploffingsgevaar met zich meebrengt?!

- peuren en zwieren -

Las net een heel erg mooi artikel in de Guardian, over het feit dat kinderen tegenwoordig niet alleen adhd oplopen als gevolg van de moderne opvoeding, maar ook Nature Deficit Disorder... Dat de meeste kinderen nog nooit een kever of wormen van dichtbij hebben gezien, dat ze van alles weten over de regenwouden, maar niets over de natuur in de buurt van hun huis. In Engeland is het wellicht nog iets erger dan hier (waar een behoorlijk - door de media aangedikte - angst heerst voor wat er allemaal wel niet zou kunnen gebeuren als kinderen buiten spelen), maar hier is het volgens mij ook best wel steeds erger aan het worden (klaag-zeur).

Hoe krijg je kinderen in vredesnaam warm voor De Natuur en het beter gaan zorgen voor de natuur die er nog is als ze veel liever met Nintendo's, tv's en de computer bezig zijn. Als ze niet vies mogen worden, als ze niet in bomen mogen klimmen (want daar kan je uit vallen...) en in de grond peuren en wormen zoeken? Mijn mooiste herinneringen aan mijn jeugd zijn juist die dingen en als ik de kinderen bezig zie in de tuin, en rondom het huis, dan hoop ik zo dat ze die liefde voor de natuur bij zich kunnen houden en met zich mee kunnen nemen naar hun volwassenheid... Zou het dan echt moeten gaan afhangen van kinderen die naar een vrijeschool zijn gegaan?!

- zootje ongeregeld -

Die lui van Paniek in het dorp zijn dus gewoon een stelletje mafkezen die een bak vol met poppetjes van de rommelmarkt hebben gehaald.

En Die Van Ons hebben zo hun eigen verzameling...

- roddel-de-roddel -

Hoorde ze net op StuBru en wist weer dat ik er helemaal van ondersteboven was toen ik ze op Glastonbury zag, een paar jaar terug (Glasto-op-tv dus, want 'live' staat nog steeds op dat lijstje). En zij had er ook al een klipje van op haar blogje, en even snuffelen op de Tube maakte me weer even heel blij... Wou dat ik zo kon blèren, soms...

enne - leuke drummerd ook...

Gossip, voor jullie een selectie...

- wij kijken uit... -

Nog 11 dagen, of nee, nog 10. Of is het al weer 9?

In huize hier wordt er driftig afgeteld, naar volgende week vrijdag. Want dan barst het WK los.
Felix heeft een afstreepkalender getekend. En daar gaat elke dag een kruisje ergens doorheen... En Ots is nog in de zevende hemel met zijn Engelandshirts-met-Rooney erop die hij voor zijn verjaardag kreeg. Alan is er achter dat er deze keer niet veel bruikbare wallcharts zijn, maar dat degenen die we hebben wel oké zijn. Polly is intussen nogal verontwaardigd dat het programma 'De ballen' op Nickelodeon plaats heeft gemaakt voor zowat alles. Ik probeer zoveel mogelijk de achterlijke oranje vlaggetjes die onze straat hebben overgenomen te negeren, maar kijk heel erg uit naar een aantal wedstrijden... Engeland-USA; Engeland-Japan...

Max is natuurlijk veel te cool voor voetbal, kijkt vooral uit naar Pukkelpop, in Augustus, zijn eerste popfestival-met-tenten-en-geen-slaap... En daar ben ik eigenlijk stiekum wel een beetje jaloers op...

- vrijdenken -

Twee doorstuurmailtjes in twee dagen die me heel erg aan het denken hebben gezet. Normaal lees ik alleen degenen waar ik makkelijk in kan (i.e. al in het mailtje zelf zitten dus), want datgene wat moet worden geopend krijg ik meestal niet geopend. Maar een van de twee moest met de diaprojector van onze pjoeter worden bekeken, en dat deed ik dan maar. Hij kwam van iemand die mij erg lief is, en de titel ervan maakte mij nieuwsgierig...

De makkelijk te openen mail ging over het feit dat je als vrouw toch vooral je vriendinnen ('zussen' genoemd) moest eren en er goed op passen. Nou wil het woordje 'zusters' in de zin van vriendinnen me wel eens tegen de haren in strijken, want de vrouwen in mijn leven - behalve die aardig tegen me zijn - hebben het nogal vaak begaaid. Ik vertrouw ze - vaak - voor geen meter... Tenzij ze lief en aardig en onkritisch zijn... Maar dat zijn er jammer genoeg heel weinig... Veel vrouwen hebben kennelijk geleerd dat kritisch zijn prima is en dat naar de mond praten (ofwel: gewoon aardig zijn) voor watjes is en daar beginnen we niet aan... En ik ben er zelf nog niet helemaal uit wat ik zelf nou het fijnste vindt om te zijn - kritisch zijn of aardig... Feit is dat ik weinig vriendinnen heb en met weinig vrouwen kan opschieten... Voel me te snel aangevallen of bekritiseerd, en dan gaat het knopje om en is Daan uitgepraat... Niet het enige wat speelt, maar toch...

De andere was een diaprojectie met uitspraken van Pablo Picasso. Cool... Helemaal mijn ding. Hij is een tijdje geleden ook op mijn lijstje met helden gekwakt, vanwege een docu op de BBC waarin het duidelijk werd wat voor een vrijdenkende geest hij was. De projectie lezend welden al snel tranen van herkenning en onmacht in me op. Maar ook omdat degene die het me had gestuurd zo dicht bij me staat, en op dit moment zo ver weg is... Hopelijk komt het allemaal snel weer goed, maar voorlopig moeten we even telepathisch door het leven...

Een paar voor inspiratie:
'Het heeft vier jaar geduurd voordat ik als Raphael kon schilderen, en een heel leven om te kunnen schilderen als een kind...'

'Succes is gevaarlijk. Men begint zichzelf te kopiëren, en zichzelf kopiëren is nog gevaarlijker dan een ander kopiëren. Het lijdt tot onvruchtbaarheid...'

'De grootste vijand van creativiteit is 'goed' verstand...'