- trots -

Merk dat ik het best wel raar vindt dat de jongens hier helemaal meegaan in de oranje-gekte. Heb er zelf totaal nix mee, dus bekijk het vanaf de zijlijn, maar voel het ook als een soort van afwijzing van hun achtergrond... Slaat natuurlijk nergens op - ze wonen hier allemaal al minstens 10 jaar, en het is mijn stuk dat ik weinig heb met mijn land van herkomst... Kan me bijna identificeren met allochtone families die met lede ogen toezien hoe hun kroost verHollandst...

Toen Daan vroeg (in een van haar reacties op dit stukje) of ik nu dus rood-wit-blauwe slingers op ga hangen, had ik bijna de neiging om heel erg bitsig te worden. Over mijn lijk, zeg maar... Ik scheer nog liever al mijn haar af... Dus vond ik mij genoodzaakt om te onderzoeken waar die afkeer toch vandaan komt. Ik bedoel: ik heb best wel regelmatig Koninginnedag gevierd toen ik jong was, en ik kan me zelfs herinneren dat ik in 1988 heel blij was met de prestaties van het Nederlandse team op het EK, dus er was wel iets, ooit. Maar ik herinner me ook dat ik het altijd reuze heerlijk vond als we op vakantie gingen naar Duitsland en Luxemburg - het anderse ervan trok enorm, het on-alledaagse. En toen ik in Engeland een heel vreemde gevoel van thuiszijn ervoer, was dat voor mij een teken dat het hier dus niet snor zat...

En dat deed het (voormij dus) ook niet helemaal. Die Koninginnedagen waren afzien, en dat EK was vooral leuk omdat de sfeer in Holland ineens zo melig (en onHollands) was... Kan me geen gevoel van trots of affiniteit of herkenning herinneren. Meer een afkeer van anderen in mijn omgeving van mij omdat ik niet leuk en gezellig meedeed aan allerlei jolijt en Holland-verheerlijking... (Duitsers waren bij voorbaat nog steeds onbetrouwbaar en Belgen, tja, beetje dom waren ze wel, toch? Fransen stonken en konden geen wc's maken, Engelsen waren gek...). De pogingen van Daan's lief om de Hollandse taal in popliedjes op een hoger plan te krijgen zijn bewonderenswaardig (en wel tof) en ik vind liederen van Bram Vermeulen en texten van Freek prachtig en roerend, en daar is ook niets mis mee, maar - en misschien is dat wel omdat ik in een uithoek van Brabant woon waar het cultureel bar is - ik voel het niet op een trotsheid uitlopen... Ik krijg geen kippenvel van het Wilhelmus, en de vlaggetjes (en de bijbehorende nep-joligheid) hier in de straat komen mijn strot uit...

Nou ja, het geeft ook helemaal niet - als je maar blij bent in je eigen vel, toch? Iedereen mag doen wat ie wil zolang een ander er maar geen last van heeft. Behalve dan die rotvlaggetjes...