netjes

stond een tijdje geleden toch wel een beetje verbaasd te kijken in de boekenwinkel, speurend naar het Ultieme Spirituele Boek Wat Mij Zou Kunnen Helpen... Want tussen al die mooie, lieve, aanmoedigende titels stond daar met grote letters F&CK IT! de ultieme self-help gids... Huh? dacht ik nog... Wel een beetje grof... En wat zou meneer G ervan vinden?! Om meteen een glimlach op mijn gezicht te krijgen... F*ck it wat hij denkt... En dat was precies de bedoeling...

Net als velen van ons ben ik opgevoed met de gedachte dat je netjes moet zijn, netjes moet antwoorden, netjes moet afwachten, netjes moet accepteren wat op je pad komt, en F*ck it hoort niet in ons repertoire... Terwijl het zo ongeloflijk oplucht als je af en toe een keihard OH F%CK IT! in je dag werpt... Heerlijk!! Het lucht op, het haalt de angel uit dingen, het maakt dat je je oude manier van denken loslaat, het brengt wat verkoeling in je denken, of wat peper, net wat je nodig hebt...

Een tijdje terug had ik 'woorden' met een blog-kennis, of tenminste, met een van haar vrienden, die niet gediend was van mijn 'oh fuck it met je gezeik'... Inderdaad niet je netste manier van antwoorden, ik had me inderdaad niet gehouden aan de 'regeltjes' van blog-converseren, maar god wat kreeg ik het aan mijn tits van dat mens d'r holier than thou houding... Life's too short... Dus kwam de oh fuck it eruit voordat ik bedacht dat er wel eens iemand heeel erg zou kunnen zijn van mijn taalgebruik... Dus kreeg ik van alles naar me toegegooid aan vermaningen... En dus voelde ik me weer het kleine, terechtgewezen meisje van vroeger...  Het duurde even voordat ik vervolgens bedacht dat ik me had laten leiden door 'wat hoort en wat niet', dat blog-kennis d'r vriendin zich kennelijk volwassener vond dan ik en dat ook heel belangrijk vond om mij dat kenbaar te maken (niet dat ik me daar ooit schuldig aan maak, natuurlijk...), en voor ik het wist zat ik in een hoekje mezelf te verdedigen... En werd het inplaats van oh f#ck een soort van What the f@ck... Not good...

Waarmee ik niet wil zeggen dat ik voorstander ben van verhuftering of dat iedereen maar de hele dag alles aan zijn laars lapt - verre van dat - maar wat vaker je eigen regeltjes loslaten, je eigen keurslijf bij het grof vuil zetten, daar is helemaal nix mis mee...

says it all...

trouw aan jezelf

to thine own self be true

(ben trouw aan je eigen zelf)

~ william shakespeare

zo'n spreuk waarvan je denkt: ja, natuurlijk moet je aan jezelf trouw en helemaal open zijn... Want je kan op zijn minst jezelf wel vertrouwen, toch?! Beetje stating the bleeding obvious here, meneer Shakespeare... maar zo makkelijk blijkt dat dus niet... Hoe vaak op een dag betrappen wij ons niet op de oude vertrouwde 'ja, ik doe dit nu wel, maar eigenlijk zou ik veel liever...'- gedachte? Want er moet brood op de plank/een relatie behouden/kinderen opgevoed/een familie-eer in stand gehouden/de buren onder de indruk gebracht/onszelf voor de gek gehouden... Alles liever dan echt zijn wie we zijn... Want dat is alleen voor zij die alles van wat hierboven is genoemd niet hoeven doen, elke dag... En wie kan dat nou, als we realistisch blijven?

Met deze gedachtengang pleeg ik elke dag wel een paar keer strijd, omdat er brood op de plank moet, en kinderen opgevoed en mezelf voor de gek gehouden dat alles oke is, want anders heb ik al een jaar of 25 een groot probleem... Een 'goed' huwelijk, 'gelukkige' kinderen, en een Zelf onder controle - meer is niet belangrijk... Meer moet je niet willen... Maar als er dan al god weet hoe lang iets knaagt dat je wel iets anders wil? Ben je dan een onrealistische miep die eens moet leren tevreden te zijn?

Al zo lang ik me kan herinneren wil ik helemaal geen huisje boompje beestje. Ja, om op terug te vallen misschien, maar niet als be all & end all. Alleen ontbreekt het ook al zo lang ik me kan heugen aan een soort van vertrouwen in mezelf dat ik dat ook echt voor elkaar kan krijgen. Heb geen idee hoe ik het moet doen... Heb geen voorbeelden, geen voorstelling van waarnaar ik wil streven, weet alleen dat het jeukt. Al jaren... Nou ja, ik lieg - voorbeelden zijn er wel (zus van meneer G, die al jaren haar eigen leven leeft; zus van mijn vader, ook al niet iemand die je vertelt wat ze moet doen; mevrouw waar mijn moeder jaren werkte...), maar niet de aanmoediging om het zelf te mogen, zelf te doen, zelf te kunnen...

Maar zijn al deze jaren nu, in familie-vorm, vol met huisje boompje beestje dan voor niets geweest? Hm... Ook dit is een deel van mijn reis, ook dit is belangrijk (geweest) voor het worden wie ik ben, ook dit is een deel van de Zelf waaraan ik trouw ben geweest al die jaren.

En om nog eens met Shakespeare te zwaaien:
Boven alles: blijf trouw aan jezelf
en het zal zo zijn, zoals de nacht volgt op de dag,
dat gij niet vals (onecht) kan zijn tegen iemand...

uit Hamlet

5 songs #7

from films that i like...

1. cosmic dancer - t rex (uit: billy elliot)

vind deze film zo ongelofelijk prachtig, zeker ook door de fantastische muziek die werd gebruikt, met veel van deze band... nooit fout om marc bolan voorbij te horen komen!!

2. shadowplay - the killers (uit: control)
is eigenlijk van de band waar de film over gaat, joy division, maar dit is een stukje zeldzaam 'beter dan het origineel'... 

3. ain't that a shame - fats domino (uit: nowhere boy)

werd veelvludig gedraaid bij ons thuis, en nu mag ik m wel, die domino... 

4. better days - eddie vedder (uit: eat pray love)
mooie verfilming van indrukwekkend boek (of andersom...) die steeds weer wat wakkerschudt in mij... maar ja, als je dan weer steeds in slaap sukkelt... en dan op het einde ook nog... EDDIE!!! ♥

5. rhapsody in blue - george gershwin (uit: manhattan)
zonder het getetter van woody allen er doorheen, in deze versie... hoewel heerlijk en herkenbaar (zo vaak gezien al, deze film...), is dit toch ook wel een prachtig stuk muziek... (hoewel ik nu ook wel heel sterk aan tom & jerry moet denken...)

hear yea!

een paar posters gepikt van de site van

action for happiness

ontworpen

In een Happinez van een jaar of vier terug, las ik vanmorgen iets over Human Design.
In eerste instantie huiverde ik van de term - hadden ze in nazi Duitsland ook niet iets met dat idee? - maar het bleek ongegrond. De term slaat op het idee dat we allemaal bij onze geboorte al een soort van blauwprint hebben, dat we zijn wie we zijn en al springen we hoog of laag: zo zullen we blijven. En hoe eerder we hier vrede mee hebben, hoe sneller we er iets mee kunnen voor de rest van ons leven, in positieve zin. Het uiterste uit ons Zelf halen, zeg maar... Er zijn vier 'typen', en op deze site kan je uitzoeken tot welke jij behoort, door welke 'autoriteit' je wordt gedreven en hoe je het beste jouw Jij kan zijn...

Natuurlijk ging ik meteen uitzoeken wat ik was (een Generator (70% van de bevolking), een Projector (21%), een Manifestor (8%) of een Reflector (1%) - ik dacht het laatste), en tot mijn toch wel grote verbazing blijk ik een Manifestor te wezen, wat zoveel inhoudt dat ik schijnbaar nogal individueel door het leven wil/moet... Aha! Ik snap... Ik ben een initiator, en vrijbuiter, een vernieuwer, ik heb vrijheid nodig, leven volgens mijn eigen regeltjes, en ik moet de rest van de wereld wel inlichten over wat ik allemaal ga doen, anders schrikt men teveel... Of zo...  Mijn authoriteit is dus het ego... Wat in dit stuk een veel minder slecht bijsmaak heeft dan in de meeste gangbare denkwijzen. Oh, en ik schaar mij in dubieus gezelschap: Prins Bernhard, Willem Alexander, Sadam Hoessein, George Bush en Emile Ratelband zijn o.a. ook Manifestors... Hmm... Of ik daar zo heel blij mee moet zijn... (even zoeken bleek ook wat mooiers op te leveren: Johnny Depp, Jennifer Aniston, Sophia Loren, Franz Schubert, Tim Robbins...)

Mijn kinderen bijken allen Generators, alsook mijn pa en broer, en mijn lief en moeder zijn allebei Projectors (oh! ah...)... Vandaar dat het allemaal zo botst... Nou ja, food for thought weer...

(en dat ik een kat als krachtdier had gevisualiseerd van de week, klopt dan weer als een bus...)

mijn favotiete positie

dingen

stemming :: vol rust
(maar nog steeds een beetje suf...)

*

kleur :: *oranje-geel*

*

zin in :: wandeling aan zee

*

zie :: de tuin in herfst kleuren

*

hoor :: mumford & sons nieuwe cd

*

ruik :: herfst

*

muziek :: lightning bolt - jake bugg

of two fingers

of taste it...

whatever...

kan niet kiezen...

heerlijk joch uit engeland 

die muziek maakt die lijkt op 

the Beatles, Dylan en the Kinks, 

met de houding van de jongens van oasis... 

*

tv :: nigel slater's dish of the day

ben helemaal niet zo weg van koken, 

doe het omdat het moet 

en ik graag zie dat er iets redelijk gezonds op tafel komt, 

maar als ik deze meneer bezig zie,

 krijg ik bijna zin om een heerlijk maal 

in elkaar te schroeven... 

hij maakt dat het er best makkelijk uitziet, 

en dankzij Nigel stond er deze week bijvoorbeeld 

iets met venkel op tafel, 

en heb ik een knolraap gekocht 

met de intentie er iets mee te doen... 

Polleke en ik zitten elke vrijdag avond 

om half negen klaar...
bbc 1

*

website :: lisa congdon

haar illustraties staan vaak in de Flow

grappig en knap gedaan

*

spreuk

afscheid

wij zijn vandaag een beetje verdrietig...

nou ja, een beetje, behoorlijk, eigenlijk...

want gisteravond, vlak voordat Pops naar bed zou gaan, 

overleed onze kleine hamster. 

hij overleefde de val van de bank, 

gevolgd door een knal op zijn kopje van het bord dat volgde,

 helaas niet...

de kids zijn - natuurlijk - heel verdrietig 

(felix  nog het ergste, vreemd genoeg...) 

en ook ik voel me nogal wazig... 

vaarwel, lieve kleine Munchkin, we zullen je heel erg missen...

munchkin toen hij pas bij ons kwam, als mini

5 songs #6

deze vijf gaan over de herfst, die zich well and truly in mijn gemoed heeft genesteld...

1. eve cassidy - autumn leaves
hoor haar wel eens voorbij komen op radio 1 (vlaams) en haar stem is zowel zacht als krachtig en voelt als een kopje warme chocolademelk met slagroom...

2. the kinks - autumn almanac
een wat meliger slag van liedje, zoals de jongens van the kinks ze zo briljant maakten... heerlijke teksten, poëtisch zowel als naughty... en heel grappig... had ik al verteld dat ik een zwak heb voor britse bands? nee?

3. ella fitzgerald & louis armstrong - autumn in new york
lijkt me ook nog wel eens leuk om te zien, herfst in new york... hier bezongen met de fluwelen stem van ella fitzgerald, en de krijtrotsen tonen van armstrong... mooie combo...

4. yo la tengo - autumn sweater
ook al zo'n band die ik op de vlaamse radio wel eens tegenkom maar geen idee heb wat ze verder doen... zeer plezant, dat wel... behalve die trui heeft het heel weinig van doen met herfst, helaas...

5. vivaldi - de vier seizoenen: herfst
natuurlijk moest die er bij... zo mooi en totaal voorspelbaar, maar who gives a monkey's...?!

druk druk druk...

combootje vandaag en gisteren

dagje efteling en onze polleke is jarig

5 songs #5

zomaar zin in vandaag-songs
met als enige uitleg bij elke song:
deze raken me, al heel veel jaren soms (en die van Mumford sinds heel kort...), met hun breekbaarheid, of hun kracht, of hun vaagheid of pure schoonheid...
heb er even behoefte aan, geloof ik...

1. under the bridge - red hot chili peppers

2. atmosphere - joy division

3. i will wait - mumford and sons

4, cigarettes and chocolate milk - rufus wainwright

5. only love can break your heart - neil young

neil young,
lang geleden

dag boek

Daarstraks, bij het opruimen van een hoek van de slaapkamer (de mijne...) kwam ik, naast een heleboel andere dingen die weg konden, een van mijn oude dagboeken tegen. Die van toen ik naar Engeland ging. En omdat Nieuwsgierigheid het overnam van Gezond Verstand ("in de kliko met dat ding, loslaten dat verleden...") werd het volgende uur in beslag genomen door het lezen van wat ik allemaal vond van Alles... En mijn god, wat heb ik een hekel gekregen aan mijn vroegere zelf... Jezus wat een zelfbeklag en onzekerheid en wanhoop en triestheid... Echt alles was een reactie op wat er om me heen gebeurde, een reflectie op de wereld die bij me binnen kwam, en maar heel weinig leuks. Oke, af en toe was er een beschrijving van wat ik had gedaan, plaatsen waar ik was geweest, mensen die ik had ontmoet, en zo kwamen ook best wel wat aan leuke herinnering terug, maar om nou te zeggen dat dit voor net nageslacht bewaard moet blijven, of dat het iets zou kunnen bijdragen aan het Nu, dacht het niet... Alsnog in de kliko met dat ding...

En het was ook eigenlijk best wel heel confronterend om het zo te lezen, dat zelfbeklag en alleen maar met mezelf bezig zijn, en een manier te vinden om aan de man te komen (een deel van mijn leven bestaat uit Zelfstandig en Onafhankelijk Worden, de andere helft in beslag genomen door wanhopige pogingen om iemand in mijn leven te krijgen/behouden die 'voor me wil zorgen'... Behoorlijk triest eigenlijk...). Dat er eigenlijk ook heel weinig is veranderd, dat diegene die ik toen was, er nog wel zit, ergens diep van binnen... Maar die wil ik heel graag kwijt, die mag van mij een enkeltje naar de Vergetelheid... En daar zit 'm dus de clou: voordat ik echt helemaal het geaccepteerd dat ik diep van binnen dat kind nog steeds ben - zelfstandig willen zijn maar ook iemand wil die voor me zorgt - blijft het een deel van me. Blijf ik het ontkennen, en sleur ik het met me mee, als een blok aan mijn been...

En toch, vandaag weer, had ik een heerlijke dag, doorgebracht met lieve vriendinnen, met allen hun eigen verhaal, en hun eigen krachten en hun eigen schoonheid, (hoewel dat prettige gevoel verbroken werd door een bezoek aan de tandarts) en daar kwamen we op het onderwerp Eigenheid Als Vrouw (waar ik dan meteen heel nerveus van werd) en het feit dat we allemaal wel een ploeterstukje hebben in onze (anderzijds best wel prima) relatie met manlief, en ons Mens-zijn. En toen sprak ik hardop uit dat ik nu nog steeds niet echt weet wie of wat ik ben, als Mens zijnde (het hele stuk Vrouw Zijn buiten beschouwing gelaten).... En dat ik ook geen idee had hoe ik daar dan achter kon komen, zonder ergens op een hutje op de hei te gaan zitten de komende paar weken. En dat dat eigenlijk best wel heel raar klonk: niet weten wie ik ben... (hoe kun je nou niet weten wie je bent?! Nou, dat kan...). Wat ik wil... Hoe ik verder moet... en ook: dat ik daar niet alleen in sta... Er zijn maar weinig mensen die dat allemaal duidelijk hebben... Kan dat ook wel? Want in elk deel van je leven wil je andere dingen...

Oplossing: Luisteren naar je Hogere Zelf. Die weet hoe het zit, en hoe je verder kan... Dus als het je lukt om je ego zijn kop te laten houden, al is het maar voor tien minuten, dan krijg je zoveel moois te horen... En die oude troep van vroeger? Die mag je loslaten... De kliko in...

eindelijk...

en nu is het g*dv%rd@mm# afgelopen...
klaar met dat slachtoffer gemuts...
hoe oud ben je nou?!
en hoe lang was je nog van plan
om in die treurige toestand
te blijven hangen?
nou?

klaar dus...
er ligt een prachtig leven
daar op je te wachten,
tot jij eindelijk
eindelijk
zover bent
om erin te springen...

je kan het...
en je mag het
- dat vooral...
je mag het,
springen
en zien wat er gebeurt...
ga maar
doe maar
wij vangen je wel op...

5 songs - 4 skipped

ik sla een weekje over 

- geen inspiratie - 

alleen maar wol in mijn hoofd...

nou, vooruit,

eentje dan

ave maria - bach

gespeeld door twee meneren op viool en piano

lekker ingetogen en verstillend...

koffie

De geur van koffie verspreidt zich door mijn huis.
Alle kinderen zijn naar school,
manlief naar zijn werk
en ik ben alleen,
alleen
met een slapende hamster
en de regen tikt tegen het raam
en op de blaadjes,
van bomen, buiten,
en ik pak een chocoladekoekje
uit de zak in de kast onder de trap
en klik het licht aan in de woonkamer.

Ik loop terug naar de keuken,
haal het opschenkfilter van mijn kopje,
zet m op het aanrecht,
pak de bloemetjes beker uit Zeeland
waar de koffie in zit,
zodat die met mij mee kan
naar de grote houten tafel in de woonkamer,
alwaar mijn laptop staat.

Ik kijk uit het raam,
en merk dat het is gestopt met regenen
- er schijnt zelfs een zwakke zon...
De deur naar de tuin gaat op een kier
en geuren van beregende natuur sijpelt mijn kamer in.
De geur van de herfst...
De geur die mij vult met zowel gelukzaligheid
als melancholie.
En heimwee...
Dikke heimwee...

Lichten aan in huizen,
haardvuurlucht uit schoorstenen,
rottende blaadjes
en speculaas,
en koffie...

Oh, was ik nu maar daar...

south downs, in sussex

foto van hier

things #6758

stemming :: twijfelig

*

kleur :: bruin 

(blaadjes die dwarrelen van de bomen-bruin)

*

net gedronken :: Revitalise Tea {yogi}

*

zin in :: een knuffel

*

muziek :: atlantic - keane

van hun cd under the iron sea

pas weer herontdekt

*

film :: on the road

nogmaals

gisteravond gezien met vriendin M

en wederom ondersteboven 

{en niet alleen het mannelijk schoons...}

*

tv :: dwdd

blij dat het weer terug is...

het enig programma op nederlandse tv 

waar ik naar kijk

zonder naar de beeldbuis 

eh, plasma scherm) te schelden...

*

website ::  bbc radio keuze menu

yes!!! 

van alles om uit de kiezen en te beluisteren... 

net als vroeger, thuis in de keuken in St. Leonards...

praise the lord!!!

zelluf doen...

Heb het er al eerder over gehad: dit hele bij jezelf blijven en vertrouwen op je Hogere Zelf, je eigen stem, is voor mij zo doodeng dat ik me af en toe afvraag waar ik aan begonnen ben... Ik ben heel goed getraind in het luisteren naar anderen en het volgen van een ander's leiding, dat ik lange tijd echt geen idee had hoe mijn eigen stem klonk. En als ik al wat hoorde waarvan ik dacht dat het mijn Hogere Zelf was, dan twijfelde ik meteen aan of ik daar wel naar mocht luisteren, of ik dan niet een zonde beging, of van alles vreselijks op mijn hals haalde... Goed afgericht Christelijk kind dat ik ben...

Daarom heb ik me ook zo lang gericht op meneer G zijn sterke persoonlijkheid: hij zou toch wel weten wat goed was voor mij, en dus vaarde ik blind op hem... Terwijl hij daar eigenlijk helemaal niet zo heel blij mee was... Maar dat zag ik natuurlijk niet; dat wilde ik helemaal niet zien... Ik was doodsbang dat ik op mezelf werd teruggeworpen, het zelf maar moest zien te rooien... Ik, die totaal geen idee  had waar ik moest beginnen met Mezelf zijn... En omdat ik dus niet wist/weet hoe ik 'naar mezelf' moet, werd ik alleen maar heel boos op hem, zag ik hem als een soort van verrader, en zielige ik moest het ineens maar zelf uitzoeken... Boehoehoe!!!

Dit 'een ander de schuld geven' is een patroon wat erg in mijn familie zit - wij geven liever iedereen en alles de schuld van ons verdriet en lijden dan dat we bij onszelf te rade gaan om te zien welk aandeel wij hadden in het stukje waar we inzitten, waar we zo niet blij van worden, om het heft in eigen handen te nemen... De kracht bij onszelf houden dus. Want dat hebben we niet geleerd. Er kwam óf iemand aanrennen die ons kwam redden uit onze ellende, óf we kregen op onze donder vanwege de ellende die we op onze hals hadden gehaald (stom kind dat je bent...), maar nergens was er iemand die ons leerde dat het ook anders kon, dat we keuzes konden maken, of leren dat je zelf de kracht en capaciteit had om een oplossing te bedenken (aangegeven door je Hogere Zelf dus, je eigen Ik, ergens diep van binnen). Nou, daar ben ik dus meneer G voor tegen gekomen in mijn leven, en vriendin M... Samen met nog een vrachtlading andere mensen, verspreid over mijn leven, om die les alsnog te leren...

En nu een van de kinderen hier bij die brug is aangeland, om te leren dat het aan hemzelf is om de stap te zetten en niet de schuld van een ander dat hij daar staat, dat hij de krachten en capaciteiten in zich heeft om het te kunnen, zolang hij maar ophoudt met twijfelen, nu komen al die keren dat ik er zelf stond weer terug op mijn netvlies. Al die keren dat ik doodsbang stond te kijken, en óf 'gered' werd door mijn ene ouder (omdat die eigen angsten en twijfels nog steeds niet had geleerd te plaatsten) óf nagemept door de andere (stommerd...) (omdat hen dat werd verwenst door eigen opvoeders), en nu is het aan mij om - tegelijkertijd met mijn kinderen - te leren dat ik het zelf kan, die brug op, dat wiebelige, enge, krakende bruggetje, over naar een andere kant. Hand in hand, met mijn Hogere Zelf...

artistieke weergave van het Hogere Zelf

(in lemniscaat vorm)

van deze site

damocles

Om mezelf een beetje te pesten aan te zetten tot een stukje, keek ik in het archief van de dertig dagen schrijf uitdaging (mondvol) die ik vorig jaar deed met Kati. De bedoeling van die uitdaging was dat je leerde om volledig en zonder teveel twijfel op jezelf te durven vertrouwen. Op de Zelf die je altijd al geweest bent, de Zelf die diep van binnen zit te wachten tot je m weer loslaat op de wereld...

Meneer G en ik zaten even geleden te praten over de brievenlawine die hij de laatste weken kreeg van een vriend van m uit UK, waarin hij steeds maar weer een poging deed om meneer G te overtuigen van hoe fantastisch Elvis Presley wel niet was. Nou doet dit er niet echt toe, maar tot zijn verbijstering kwam meneer G er, dankzij die briefwisseling, achter dat net zoals die vriend nooit iemand anders zou kunnen zijn dan wie hij was toen ze elkaar 23 jaar terug hadden leren kennen, zo zou ook hij zelf nooit anders zijn dan wie hij was toen hij 21 was, en ook zou ik - al zou ik nog zoveel bijleren in de komende jaren - nooit anders zijn dan de persoon die hij leerde kennen toen ik bij de au-pair familie in Northiam, East Sussex woonde en ingetogen en introvert mijn dingetjes deed... We leren allemaal kunstjes bij, om onszelf te handhaven in de maatschappij, om te kunnen doen wat er van ons wordt geëist, als werknemer, als burger, als ouder van je kind, maar echt veranderen, anders worden dan we diep van binnen zijn, dat gaat gewoon niet... En daar was hij eigenlijk heel erg verbijsterd over, dat dat gewoon oke was... Dat het wel prima was als hij zichzelf ging accepteren als oke zoals hij is...

En ook voor mij was het een verademing toen ik daar achter kwam, een tijdje terug - ik begon zwaar door te buigen onder de last die ik mezelf jaren geleden had opgelegd, om een andere Daan te worden, minder introvert, minder stil, minder op mezelf, Zeer Verantwoordelijk, om toch maar niemand tot last te zijn (zoals ik voelde dat ik beoordeeld werd door mensen om me heen), maar eigenlijk voel ik me langzaam kraken onder het idee dat ik Mezelf niet mag zijn, dat ik als Goede Moeder En Metgezel van alles moet doen en zijn wat niet past bij mij... Maar dat alleen al durven toegeven, dat dit leven als Oermoeder en Partner ongelofelijk veel van me vergt, dat was een soort van Zwaard van Damocles... Eén keer toegeven dat ik het niet meer trok en pats, alles wat ik had zou wegvagen... Maar in feite bleek het een zelfverzonnen zwaard, want meneer G is de laatste die me tegenhoudt om mezelf te zijn, al is dat in mijn ogen niet altijd even duidelijk (en dat is dan weer wat ik teruggespiegeld zie aan mijn eigen twijfel, mijn eigen wantrouwen in mijn eigen goed genoeg zijn...).

Dus als ik mezelf van allerlei negatieve dingen kan overtuigen, waarom zou ik het dan niet de andere kant op verzinnen?! Waarom zou ik mezelf dan niet gaan overtuigen van al het moois wat er is, een stukje naïviteit terugklauwen wat ik ben kwijtgeraakt in de loop der jaren... Want het leven is prima zoals het is, zolang je de mooie krenten eruit haalt...

{pijn is onontkoombaar; lijden is optioneel}