grenzen aanleggen

oprah winfrey heeft veel moois gedaan...
een ervan is een website beginnen met heel veel bruikbare hulp...
waaronder Hoe Leg Ik Mijn Grenzen Aan, In Vredesnaam... {dat laatste stond er niet bij, trouwens...}
dit onderzoek je naar aanleiding van een aantal stappen, en de eerste drie zijn het afmaken van een paar zinnen. dingen om voor jezelf duidelijk te krijgen wat je eigenlijk niet meer wil pikken. wat je eigenlijk nooit had hoeven pikken. van niemand. van je {ex}man niet, van je vader niet, van je moeder niet, van je leraar van de lagere school niet, van de pastoor niet, van de buurvrouw niet, van je kinderen niet... niemand...

ik moest er  minstens tien bedenken, per zinnetje. dit is een greep eruit.

mensen mogen niet:
- mij dwingen tot het doen van dingen die ik niet wil
- mij lui noemen
- van mij verwachten dat ik iets voor hen doe omdat zij iets {ongevraagd?} voor mij hebben gedaan
- tegen mij blèren
- mij bekritiseren om wat ik leuk vind/verlang
- dingen voor mij beslissen {tenzij mijn leven ervan afhangt, en dan nog...}
- mij schuldig laten voelen omdat ik iets doe wat hen niet zint

ik heb het recht om te vragen om:
- privacy
- liefde
- hulp {zonder er iets voor terug te geven}
- advies {zonder...}
- met rust gelaten te worden

om mijn energie en tijd {en mezelf} te beschermen is het oke om:
- van gedachten te veranderen t.o.v. afspraken
- de telefoon uit te zetten
- een hele dag alleen door te brengen
- naar zee/het bos te gaan
- naar muziek te luisteren waar ik gelukkig van wordt
- een boek te lezen
- voor me uit te staren
- nee te zeggen tegen de kinderen of de baas, of...

dit was voor mij alvast al een eye-opener. hoeveel van dit soort dingen ik toe heb gelaten, omdat ik niet anders wist dan dat hoorde.

wordt vervolgd

pluizebollen

lukt niet helemaal met die slingers vandaag.
al  een paar dagen niet, eigenlijk.
voel me al een dag of 5 zwaar klote. lethargisch en doodmoe.
op Facebopk had ik dit laten doorschijnen {nou ja, ik had een nogal trieste post geschreven met mijn wanhoop en verdriet ten opzichte van Mijn Situatie} en de reacties waren zo lief.

wat kan je eraan den, vroeg een van mijn Close Friends {ik heb de helft er ongeveer uitgeselecteerd, zodat ik nu een rijtje Dichte Vrienden heb en een met Kennissen, die niet alles hoeven lezen wat ik schrijf}?
nou, niet veel op t moment... behalve mijn houding ertegenover. wat voor mij al net zo ingrijpend is als verhuizen.

wat houdt dat dan in, mijn houding veranderen ten opzichte van datgene wat mij down doet voelen? maakt dat echt zveel verschil?

ja. echt.

maar vandaag dus even niet. vandaag mag ik lief zijn voor mezelf en doe ik nix.

zelf de slingers...

stone gossard,
mijn nieuwe lief
{in mijn fantasie dan toch...}

in de nieuwe {dacht ik} Happinez stond een artikel over Liefde, en hoe belangrijk dat wel niet is...
een van de dingen die werd gevraagd was: hoe houdt jij een ander tegen om van je te mogen houden?
huh? doe ik dat dan?
pieker-de-pieker...

ja dus...
ik heb een gigantische angst om gedomineerd te worden, om de controle over mezelf kwijt te raken... terwijl degenen die ik in mijn hart toeliet dat wel steeds hebben gedaan - mij gedomineerd, gecontroleerd met hun oordelen, met hun goed- dan wel afkeuren... omdat ik kennelijk ook wel graag gedomineerd wordt... tot op zekere hoogte, en dan is het ineens te laat, want dan heb ik over mijn grenzen heen laten lopen, en wil ik de controle weer terug en krabbel ik in mijn schulp/wordt ik bijna agressief/voel ik me heel onmachtig en onplezierig.. ik wil het niet, maar ik weet niet beter... iets in mij vond dat ik niet beter verdiende...

en wat zijn in mijn Grote Fantasie Man {deze, en sinds kort deze...} de belangrijkste Dingen Die Hem Zo Prachtig Maken? een Liefdevolle, Totale Acceptatie van De Gehele Mij... Het Niet Willen Domineren Maar Het Juist Vieren Van Wie Ik Ben {en wie hij is, maar dat spreekt voor zich in mijn hoofd}... hij zal ook nooit over mijn grenzen gaan, respecteert ze, zoals ik die van hem respecteer...

heb je ze weer: grenzen...

en waar mag ik dat ook weer beginnen van mijn spirituele beter-weters?

oh ja, bij mezelf...

misschien is de dag voor mijn verjaardag wel een goede om te beginnen met mezelf helemaal te gek te gaan vinden, mijn grenzen te herkennen, en te weten wanneer ik ze moet bewaken... now is as good a day as any...

ondertussen droom ik wat van Stone en Ed en nog wat lui...
ontsnappen is ook best fijn vaak...

huis

naar aanleiding van een blogje van een {lieve} kennis, 

ging ik ook maar eens met de camera aan de slag, 

en kwam hier uit...

een kleine sfeerimpressie van mijn huis, nu... 

een overvolle kapstok

plankje vol spllen,
auto's,
suikerpotje,
foto van oudste

de plank met glazen en mokken

het cadbury's blik
en de AH koektrommel
gemoedelijk bij elkaar

wat foto's van familie:
oma als jonge vrouw,
en meneer G als kind

god is gay

ironisch genoeg {voor mij} zijn de twee mannen die ik dit jaar op handen draag - Kurt Cobain en Eddie Vedder - voorvechters van vrouwenrechten, hadden nix met de onnozelheid van vele mannen tegenover de vrouwen in hun leven, vonden het belachelijk dat er überhaupt mensenrechten betreden werden ten opzichte van vrouwen - in wat voor eeuw leefden ze daar in The States?! ze hadden ook niet veel op met de belachelijke manier waarop vrouwen werden/worden behandeld door hair-metal bands die in de vroege jaren 90, en hielden hun mening daarover niet voor zich... vooral Kurt Cobain had van alles te vertellen, en het feit dat hij het deed met Courtney Love {waar ik dan weer zo mijn eigen mening over heb...}, een sterke vrouw die wist wat ze wilde {Roem, en Kurt}, zei veel over hoe hij in het man/vrouw debat stond... ook kon hij trouwens niet heel veel met homo-haat en kreeg nogal wat rechtse Yanks op zijn hals met uitspraken als: 'ik ben geen homo, maar ik wou dat ik het wel was, to piss off the homophobes...' en in de song Stay Away: 'God is gay...', en verscheen hij met enige regelmaat met een jurk aan op t podium. fuck 'm all...

Eddie Vedder laat dan weer vrouwen aan het woord die het niet makkelijk hebben {gehad} in hun leven. ze staan al hun hele leven redelijk transparant te zijn achter de toonbank van een winkeltje in een kleine stad, worden tot pulp geslagen door hun man, weten niet waar ze heen moeten... en hij twijfelt met enige regelmaat aan zijn eigen rol in het leven van zijn vrouw... is hij wel wat ze willen? vrouwen zijn er niet alleen voor zijn lol, dat wordt wel duidelijk... het zijn vooral mannen die het leven van vrouwen vergallen, zo beredeneert hij, en dat van ettelijke mannen, die het zwaar hebben met hun vaders, of klasgenoten, of leerkrachten... fucked up by peer-pressure...

wat zegt dit dan over mijn fascinatie met deze heren? deze heren die hun eigen geslacht onder de loep nemen. die vrouwen bijna bij voorbaat op handen dragen? die niets te maken willen hebben met sexisme en chauvinisme? van hen mag ik namelijk in alle hevigheid vrouw zijn. graag zelfs. vrouwen zijn oke, mooi, een aanwinst voor de wereld... ik voel dan weer niet dat alle vrouwen bij voorbaat oke zijn... ik voel me al mijn hele leven gepakt door meiden toen ik tiener was, beoordeeld {en te min bevonden} door vrouwen, niet begrepen, belachelijk gevonden, gemanipuleerd, etc. wat zien Ed en Kurt dan in hemelsnaam in vrouwen wat ik niet zie?

kennelijk zien zij de mooie kant van vrouwen, omdat zij het niet zijn... zoals ik de mooie kant van mannen zie. omdat ik er geen ben... ik zie hun kracht en wil het ook... ik zie dat ze hun eigen ding mogen doen, en wil dat ook... ik zie dat mannen wegkomen met zoveel, en wil dat ook... ik wil niet zwak en onderdanig zijn, of manipulerend en keihard door het leven gaan, beoordeeld worden op hoe ik eruit zie... dat is wat ik heb geleerd wat vrouw-zijn inhoudt...

time for a change...

and god is gay....

na-overweging:

kwam deze klip tegen, en die bracht voor mij heel erg wat ik hierboven schreef in beeld - {veel} mannen hebben een angst voor hun eigen kwetsbaarheid... zijn doodsbang om als watje te worden afgeschilderd... willen het niet zien in de vrouwen die ze kennen, of worden agressief door wat ze zien... en om het dan in andere mannen ook nog te zien, da's toch wel heel veel van t goede... 

{ja, dat is Andrew Garfield in deze clip...}

profileren

er zijn een aantal plekken op internet waar ik een profielfoto van mezelf moet {mag} plaatsen.
meestal kies ik voor iets abstracts, iets wat ik voel dat mij representeert, in plaats van een foto van mezelf. niet dat ik mezelf nou zo'n gedrocht vind of zo, maar van mij hoeft die foto van mezelf helemaal niet... terwijl als ik er een plaats, met mijn hoofd erop, ik heel veel leuke reacties krijg...

welke foto's kies ik dan?

deze

omdat ie grappig is,

en omdat het dat deel van mij weergeeft,

kalm en terughoudend

verstandig vooral...

*

de boeken,

de verstandige,

denkende Daan

*

zoals ik zou willen zijn:

vlinderig en vrij

*

ook deze, 

vrijer en fleuriger dan ik me vaak voel

*

en dan deze:

hoe hard en kil kan ik mezelf wegzetten?

een berg stenen...

*

dit is de ultieme vorm van vrij zijn, 

als mens, in mijn hoofd...

surfend over de golven, overgelaten 

aan de wil van de zee...

had van de week een leuk gesprek met mijn tijdelijke zomercollega, die aan een nieuwe relatie is begonnen, al had die nogal wat voeten in aarde {van een jaar of 4}, omdat zij eerst, zo zei zij, moest leren ontharden... ze had zichzelf al heel jong een harde buitenlaag aan leren kweken, om hulp en liefde van anderen buiten te houden, want daar kon je toch alleen maar door worden gekwetst... en op n keer, toen ze het niet had bedacht, knapte er iets bij haar, en mocht ze lief zijn, liefde toelaten, liefde voelen... 

ik zei dat ik dat wel herkende, dat van die schil {zullen wel meer mensen hebben}, die niet van mij is, dat ik die graag ook zou kwijt willen, na 20 jaar huwelijk, en na nog langer vooral verstandig moeten zijn... omdat dat wel gewaardeerd werd, en mijn fladderige, spontane, onberekenbare kant niet... die moet onder een sluier blijven, ver van de buitenwereld... 

en dat van die liefde buiten houden - niet dat ik in mijn leven zoveel ben gekwetst, maar ik heb wel geleerd dat liefde niet iets is wat eenvoudig en makkelijk toegankelijk is... verre van dat... de man waarmee ik al 22 jaar het leven deel heeft mij geleerd dat liefde iets is wat je wantrouwt, en al helemaal niet zomaar weggeeft/deelt... ook niet als je al zo lang samen bent, en zoveel hebt meegemaakt... maar ja, ook dat is iets wat hij meesleurt uit zijn verleden, en ik ook tot op zekere hoogte - mijn opvoeders hadden het ook niet makkelijk... 

maar aan dat tijdperk is nu een einde gekomen...

surf's up... 

ik ga leren fladderen... en zweven... en zwieren...

op mijn manier...

was getekend: Daan

music on sunday - mooky blaylock, a few years on

hang nog steeds gigantisch in een Pearl Jam ding, en dat zal nog wel een tijd zo blijven...

mellow pearls from PJ

*

mooi staaltje meezingen, dit...

*

niet door de mannen zelf, maar door Willie Nelson 

en zijn zoon Jacob...

tijdens Farm Aid.

net zo mooi, zo niet mooier nog...

♥

*

zo mooi, deze

melancholisch,

zoals hij de mevrouw achter de toonabank in een kleine stad 

aan het woord laat...

*

deze kwam een keer tijdens een droom

toen Eddie Vedder als een soort van Jezus-figuur

mij wegleidde van datgene wat mij al zo lang

tegenhield...

heel zacht was hij, en mooi

en de band speelde dit in de achtergrond...

spookachtig

*

i will walk with my hands bound

i will walk with my face blood

i will walk with shadow flag

into your garden...

*

i wish i was the wine bottle 

that you put to your lips
on the stage
each night...

:-)

voorbij de chaos

en nou is het godverdomme afgelopen...

zo, die is eruit...
gisteren mocht ik de Belastingdienst bellen, en  hoewel ik mijn engeltjes had gevraagd om me een beetje te stutten, liep het gesprek uit op een regelrechte vitpartij {van mij dus, de meneer aan de andere kant had natuurlijk training gehad zodat hij met Gefrustreerde Klanten kon omgaan en bleef doodkalm} en ik hing in tranen de telefoon op... waarom dan?! waarom mocht ik het niet op mijn manier doen? waarom wordt ik gestraft als dat ik niet meteen alle Verzoeken Tot Terugbetaling regel? waarom kan het maar op een manier???

nou ja, alsof de Belastingdienst voor chaoten als ik een uitzondering gaat maken natuurlijk {wat voor wereld leef jij, Daan?}... wil er iemand mijn boekhouder worden, alstublieft?!

enniwee - een half uur huilen later had ik het helemaal gehad met mijn eigen gemuts... natuurlijk wil de Belastingdienst mij best wel helpen, maar dan moet ik wel volgens hun regeltjes spelen, en verder leef ik helemaal volgens die van mij... de boom in met die lui...

en de boom in met mijn gemiep... zo gaat het nooit wat worden met mijn Nieuwe Zelfstandige Ikke...

het luchtte dan weer wel lekker op, die huilbui. alsof mijn hoofd schoongespoeld was.

op naar de toekomst...

de hemel op aarde

oke, dagboek project - spontaan bedacht - ging wel leuk... kwam ook nog wat moois uit... dus ik denk dat ik gewoon op eenzelfde voet doorga, maar dan anders... {hahaha...}

de conclusie van afgelopen zondag - ik wil lichtzinniger en zorgelozer in het leven staan - was een bommetje. kan er bijvoorbeeld mijn verblijf in Engeland naartoe herleiden.. niet in het begin, toen vond ik het maar een raar land {met mijn reactionaire Hollandse blik erop en de mensen daar} en was ik helemaal niet zo lyrisch als na een tijdje, maar vooral toen ik even mijn lollige mede-studenten had op de Language College, en ik Mr G leerde kennen, voelde alsof ik ineens begon te leven, licht en luchtig!!! daarom verviel ik makkelijk in een soort van UK verering. wat nu lijkt te zijn opgedroogd...

sinds ik in Holland woon, is die hele Zorgeloosheid weggevaagd. ik me voel al sinds mei 1999 niet meer veilig, niet meer prettig, en ik ben al sinds dan aan het zoeken hoe ik dat terug kan krijgen... en omdat ik zo ben opgevoed - Katholieke trek, geloof ik - voelde ik me verraden door Mr G, omdat hij zo nodig hierheen moest, en ik eigenlijk niet, maar ja, ik voelde niet dat ik ook maar iets in de pap had te kruimelen, dus deed ik het niet. hij wilde 'rust' en 'weg uit Engeland' en 'een nieuwe uitdaging' en de hulp van mijn ouders dichterbij {dat laatste leek mij trouwens ook wel fijn, dus niet alle blaam treft Mr G, zo die al al mijn verwijten in zijn nek verdient...}. hij bedacht dat hij ten onder zou gaan aan het sterk moeten zijn voor mij en de kinderen als we daar zouden blijven, en natuurlijk was ik banger voor zijn afwijzing en dat hij mij in de steek zou laten, dan dat ik het in mijn hoofd haalde om hem tegen te spreken, of mijn bedenkingen in de ring zou gooien... dus gingen we hierheen, en nu voel ik me dus al 15 jaar in the wrong place... en tegelijkertijd begrijp ik precies wat hij bedoelde...

de laatste keer {en de eerste in heel lange tijd} dat ik me Zorgeloos en Lichtzinnig voelde was drie weken geleden... In Amsterdam, in de Ziggo Dome... toen ik totaal uit mijn dak ging bij PJ... wat sindsdien synoniem is voor mij met De Hemel... zo moet high zijn ongeveer voelen, bedacht ik me halverwege, toen ik met Even Flow stond mee te blèren, en iets deed wat op dansen leek... en ik wil dat gevoel terug... elke dag...

en dan kom ik weer terug bij de basis... mijn eigen basis... daar moet t goed zijn, daar moet ik me veilig en goed en sterk voelen, want als t daar niet snor zit, kan ik naar elk PJ concert gaan in de omtrek {ze staan een paar dagen in UK!!!}, en mijn kamer behangen met Eddie Vedder-posters en god weet wat nog meer, maar als ik mijn basis niet goed heb, wordt t nooit wat...

en hoe krijg ik die basis dan goed? erop mediteren, mijn engeltjes om hulp vragen, dit soort dingen lezen, mezelf leren dat ik gewoon mag ZIJN...

en af en toe een filmpje van de mannen meepikken... gewoon, voor de lol... omdat het mag!!

florence, die wel weet hoe je moet zweven

dear diary {7}

dag 7
het incident in de winkel bleef maar spoken door mijn systeem, en ik kon heel lang de slaap niet vatten, gisterennacht. gedeeltelijk door de voetbaltoestanden, maar vooral door dat k*tgevoel wat maar bleef hangen...

de vlaamse mevrouw staat natuurlijk heel hoog op mijn lijstje voor een voodoopoppetjes behandeling, maar ik ben genoeg ontwikkeld om te begrijpen dat zij alleen maar een catalyst was in het teweegbrengen van een gevoel waar ik iets mee zou kunnen doen... zodat ik niet over een week of twee maanden weer zo k*t de avond in ga... was zij het niet, zou t iemand anders zijn geweest...

ik ging bij mezelf te rade, had mijn HealingsGidsen aangespoord mij te helpen, en ik kwam uit op het stukje Straf. Schuld en Boete, dus... vlaamse mevrouw {vanaf nu VM} wekte bij mij het gevoel dat ik als klein kind al voelde: degene wat ik gedaan heb is fout, of stout of op een andere manier verschrikkelijk, en dus moet ik worden gestraft. en omdat mijn opvoeders niet in lijfstraffen geloofden, werden het emotionele straffen... en die werken net zo hard... misschien wel harder...

las pas ergens: van lichamelijke straffen herstel je sneller dan van emotionele straffen... in andere woorden: je lijf kan meer met lichamelijke pijn dan met geestelijke, emotionele pijn...

hoe werd ik gestraft? door onthouding van goedkeuring, voornamelijk... door mij te laten voelen alsof ik een slecht, voor liefde onwaardig wicht was... zoals dat vast met heel veel mensen is gedaan, en nog steeds gedaan wordt... {ik voel me echt niet zielig of zo}. maar ik heb dus geen zin om er nog langer mee rond te lopen, dat gevoel dat ik ten alle tijden gestraft kan worden voor wie ik ben, voor wat ik doe, dat iemand ergens macht heeft over mij...

dus ging ik te werk, en het lukte om mijn innerlijke meisje van 5 een knuffel te geven, om mijn pijn te helen, om de wurggreep die dat gevoel van Nooit Echt Goed Genoeg Zijn al meer dan 40 jaar op mij heeft, op mijn Vrij Zijn, los te halen, dat zwaard van Damocles wat boven mijn hoofd hing om te vallen telkens als ik iets verkeerd deed, volgens de regeltjes van Zij Die Macht Hebben Over Mij {waaronder ik reken o.a. mijn ouders, mijn man, leerkrachten, politie, de Belastingdienst, Andere Instanties}... ik wil mijn zorgeloosheid terug {zo ik die ooit heb gehad - kan me niet herinneren dat ik ooit zorgeloos in het even heb gestaan...}. ik wil voelen hoe het is om onbekommerd en lichtzinnig te zijn... lijkt me leuk...

dus: dank u wel, VM, dat u dit proces hebt losgemaakt bij mij...

muziek

pearl jam - rearviewmirror

 ♥ 

zorgeloos kindje

fladderen als n vlindertje...

reizen, zonder me druk te maken over thuis,
of geld of wat dan ook...

dear diary {6}

dag 6
waarom kan je een hele dag heerlijk werken, en leuke gesprekken hebben met mensen, en voelen dat het leven super is, en dan ineens gebeurt er iets waardoor al die mooie gevoelens als sneeuw voor de zon verdwijnen?!

een van mijn Hekele Punten is toegesproken worden alsof ik achterlijk ben, door iemand waarmee ik doorgaans prima door een deur kan {vertrouw dat ze het goed met me voor hebben dus...}... een belgische mevrouw, een beetje een aangespannen tiepje wat de hand graag op de knip houdt maar wel overal van wil weten hoeveel het kost en wat er in zit, kreeg dit voor elkaar, omdat ik een bestelling van haar kennelijk fout had gedaan. zij was daar {begrijpelijk} niet blij mee, en sprak mij toe alsof ik de meest belachelijke, idiote fout had gemaakt die een winkelbediende kan maken {ze zou eens moeten zien wat er op n zaterdagochtend allemaal klaar ligt om meegegeven te worden...}, en nee, ze wilde niet weten van mijn uitleg, en... nou ja... voel mezelf weer boos worden...

enniwee, ik liep boos weg, had t wel gehad met die hautaine toon van haar en liet mijn baas t oplossen... rode mist was in t vizier en ik had even in de koeling nodig om die mist te laten verdwijnen... terwijl het de hele dag een supersfeer was, ik legde van alles uit, had leuke onderonsjes, had t heerlijk...

nou ja, ik weet natuurlijk ook wel dat dit n 'verbeterpunt' is, dat ik mag gaan werken aan het me niet laten kisten door zelfingenomen types-die-anders-wel -aardig-tegen-me-zijn, en dat het weten dat daar de schoen wringt al een dele van de oplossing is {kan zijn}...

punt is dat ze er maandag weer is, en ik dan een extra dag doe in de winkel... Oh well... zal interessant worden... misschien moet ik wel vrede leren nemen met mijn eigen zelfgenoegzaamheid...

dear diary {5}

dag 5
hele dag winkeljuf mogen spelen... met een nieuwe zomer-collega {n bij zichzelf blijvend stilletje, die me heel erg deed denken aan mijzelf, ooit} en een afgrijselijk warme wind die naar binnen waaide. maar dat was overal in noord europa...

het is al erg goed te merken dat het vakantie-tijd is, al zijn de meeste kinderen nog gewoon op school hier - er hangt een zomervakantiesfeer in de stad. en in de winkel is het minder druk dan normaal. vaste bestellingen zijn afgezegd, nieuwe gezichten - van campings uit de buurt - komen de boel verkennen... of wij dit hebben, want dat hebben ze in de natuurwinkel in X ook... en wat is hier lekker brood?

als ik in een andere stad ben, wil ik ook de plaatselijke natuurwinkel leren kennen. zien wat daar te koop is, of ze andere dingen in het assortiment hebben, of hoe de winkel er uit ziet... hoe het personeel {mijn 'collega's'} daar is.  die van Middelburg is heel leuk, beetje ouderwets aandoend, en het personeel is heel prettig in de omgang... die van Antwerpen is ook heel leuk {er zijn er meer, maar deze is mij bekend}. en die van Hastings is natuurlijk de allerleukste... zo'n echte, ouderwetse hippiewinkel, een coöp, wat inhoudt dat je als werknemer echt een deel van de winkel hebt, en er nog meer hart voor hebt... heel klein {veel te klein eigenlijk, maar allez...} maar ik kom er elke keer als ik in de stad ben even, al is het alleen maar voor de plakkerige bio-flapjacks... {kwijl...} of om de lucht op te snuiven - een authentieke Natuurwinkel Lucht... zouden ze in een flesje moeten kunnen doen... :-)

onze winkel is redelijk gewoon {regulier}, vergeleken met sommige natuurwinkels. er is een laag geitewollensokken-gehalte, en ik geloof niet dat er veel mensen van Rudolf Steiner hebben gehoord.... vind ik zelf een beetje jammer, maar ik weet ook wel dat daar in deze stad niet heel veel publiek voor is... het is er wel, en ik hen daar dan weer heel leuke gesprekken mee, maar het fijne gevoel wat ik er ooit hoopte te vinden, zoals ik dat ooit hoopte te vinden, zoals ik dat kennelijk in mijn fantasie ergens heb geparkeerd... nou ja, geeft niet - ik werk op een heerlijke plek, met heerlijke mensen en ik mag lieve, grappige, mooie, intrigerende, uitdagende mensen helpen...

morgen weer eens...
hopelijk minder plakkerig...

een paar dinge die in 'mijn' winkel staan...

voordeur van die van hastings

dear diary {4}

dag 4
vandaag veel minder somber {was heel moe, zo bleek} en vervuld met het idee dat ik best wel oke ben {houdt wat slag om arm...}. en daar gaan we maar verder mee...

{gisteren werd n beetje uitputtingsslag: moest in de winkel Alert en Vrolijk zijn, wat niet lukte en ik bijna op n klant uitleefde, eentje die ik normaal best goed kan hebben, maar gisteren wel kon slaan... moest al mijn Chill-trucjes uit de kast halen om er een leuke middag van te maken...}

n paar plannen vandaag:  koffie met engelse vriendin S, even naar de bio-markt, spullen van dochter ophalen op school, een paar mensen ontwijken daar, een paar anderen juist even aan jas trekken... {vindt t nog steeds n heel vreemde realisatie dat volgend jaar, naast dat van dochter, ook mijn laatste jaar zal zijn op die school... en ik wordt daar helemaal niet blij van... het zal dan zestien jaar zijn dat we er kinderen hebben gehad, zestien jaar St. Jansfeest, en kerstspellen, en leuke mensen leren kennen en daar dan weer afscheid van moeten nemen, zingen met het koor {een aantal}, zingen met klasseavonden, nat-in-nat schilderen, knutselen, markten doen, leerkrachten waar ik helemaal geïnspireerd van werd, anderen waar ik iets minder blij mee was, kinderen die van kleutertje tot middelbare scholier-pubers groeiden, die van  mij wel van heel dichtbij...

en dan heb ik het nog niet eens gehad over het afscheidsritueel van klas 6 - over de stok naar buiten springen, zoals ze ooit naar binnen sprongen, de school in. onder begeleiding van In The Quest of the Holy Grail, een lied wat mij al een dikke keel geeft als het niet in die context wordt gezongen...

ik wil er nog even niet aan... maar het afscheidsproces is al wel in gang gezet, merk ik... zoals mijn leven op t moment op andere vlakken ook op standje Afscheid staat... {oudste zoon, relatie, mijn obsessie met Engeland, vriendin M} en terwijl ik daar in zit, weet ik dat het oke is, dat er weer andere dingen voor in de plaats kunnen komen {omdat er dan plaats is die er lange tijd niet was}. ik moet het alleen niet aan zien komen denk ik...

ik heb anticipatie-angst... {zou daar ook een boekje voor zijn?}

muziek

bruce springsteen - the river

{op Glasto, n paar jaar terug...

kippenvel}

*

quote

i know i was born

and i know that i'll die

the inbetween is mine

i am mine

*

fotoke

hoedje voor st. jansfeest

dear diary {3}

dag 3
mijn hartewens-boek vroeg gisteren wat mijn blokkades waren. welke gedachten voor mijn trein springen, zeg maar, zodat mijn Wens en de Uitvoering daarvan steeds maar weer niet op een lijn zitten. en dan moest ik per ding opschrijven welke gedachten de boel saboteerden. nou, dat waren er nogal wat...

een aantal:
* dat is niet voor ons soort mensen weggelegd...
* het is niet realistisch om er zo over te denken...
* doe nou eens normaal...
* je hebt je plichten maar te voldoen...
* daar hebben wij geen geld voor, en dat zullen wij nooit hebben ook...
* daar moet je de juiste mensen voor kennen...
etc.

ik mocht dan de hele trits op een papiertje schrijven en dat ritueel in de hens zetten. om het symbolisch uit mijn systeem te halen, dus. en ik mocht ook andere overtuigingen opschrijven, daarvoor in de plek. dingen die je tegen je beste vriendin zou zeggen, als die het niet meer ziet zitten. dingen als:
* natuurlijk is dat wel voor jou weggelegd...
* je bent prachtig zoals je bent...
* dingen gebeuren wanneer de tijd er rijp voor is, en tot die tijd eten wij chocola {die is misschien niet zo heel handig, maar allez...}

nou ja, het gebruikelijke rijtje dan. en ik wil er heel graag in geloven, en aan mee doen, en dat rijtje negatieve overtuigingen in de hens zetten, maar dan voel ik  me net als vandaag een beetje k*t en dan zou ik niet weten waar ik positieve overtuigingen vandaan moet halen, of ze überhaubt geloven...

denk dat dat mijn grootste saboteur is, en ik zou heel graag weten hoe ik daar vanaf kom, want ik heb het meeste last van Somberen... daar kan ik mezelf heel erg mee in de put denken, en nix lukt dan om me weer uit die put te halen... zelfs Eddie Vedder niet...

zelfs Eddie Vedder niet...

wacht even...

nou oke dan... Eddie Vedder helpt een beetje... 

*zucht*

muziek

favoriet liedje van the Beatles

en dan die lach van m, als ie op 2:00 {minuten dus} 

het publiek aan het fluiten krijgt...

dear diary {2}

dag 2
ik had al op Facebook gezet: ik mis een gen - een vaderlandslievendheids-gen {zo die al bestaat natuurlijk...}. ik kan nix met Holland-isme. ik vind t prima hoor voor die mannen die daar vol overgave staan te spelen in Brazilie, maar ik wil niet geassocieerd worden met die belachelijke in oranje gestoken idioten die op de markt in de stad hier {bijvoorbeeld} staan te joelen en met bier te gooien, of met die lui die ineens hun huis in oranje vlaggen hebben behangen, of van die types die tot diep in de nacht op hun toetertje moeten blazen om uiting te geven aan... ja wat eigenlijk?! zal wel iets niet willen zien in mezelf.

gisteravond zat ik vol enthousiasme Duitsland aan te moedigen, en was ik in de hemel toen ze inderdaad twee keer de bal {in de verlenging...} in het net kregen... moeizame wedstrijd, ook op de bank, want De Rest was voor het andere team. vanwege de poule waaraan ze meedoen, of omdat Nederland meer kans zou hebben tegen hunnie, of omdat Duitsland nou eenmaal altijd de boosdoener is... whatever...

vanavond ga ik België aanmoedigen... en de Verenigde Staten {werkt niet, weet ik van toen ik Duitsland en VS tegelijk aan moedigde, maar ik kan niet kiezen...}

{oh ja: ik kan ook niet kiezen...}

maar als Duitsland dan wint, of vanavond België {of de VS} heb ik dan weer niet de behoefte om tot diep in de nacht op een irritant toetertje te blazen. om de passie die ik voel voor die landen in iedereens strot te duwen... wat is dat toch? een misplaatst gevoel voor {afgedwongen} saamhorigheid? wat maakt het nou uit voor wie ik ben? of dat ik multi-supporter ben? of dat ik helemaal nix heb met Holland, in welke vorm dan ook?

enniwee - vandaag een rustige dag, net met mijn vriendin P naar Ikea geweest, voor een Goed Gesprek {al weer even geleden} en Joligheid, en onderlakens. en heel foute gehaktballetjes. en op cheddar lijkende zweedse kaas... er liepen een aantal {al vakantie hebbende} vlaamse kinderen rond, met belgische strepen op hun wang, voor de wedstrijd vanavond... en bij hun vind ik het wel schattig... misschien heb ik wel een anti-Holland-gen...

mijn dag kan alvast niet meer stuk...

muziek

neil young - heart of gold

*

quote

patriotism 

is the virtue 

of the vicious

{oscar wilde}