meestal kies ik voor iets abstracts, iets wat ik voel dat mij representeert, in plaats van een foto van mezelf. niet dat ik mezelf nou zo'n gedrocht vind of zo, maar van mij hoeft die foto van mezelf helemaal niet... terwijl als ik er een plaats, met mijn hoofd erop, ik heel veel leuke reacties krijg...
welke foto's kies ik dan?
deze
omdat ie grappig is,
en omdat het dat deel van mij weergeeft,
kalm en terughoudend
verstandig vooral...
*
de boeken,
de verstandige,
denkende Daan
*
zoals ik zou willen zijn:
vlinderig en vrij
*
ook deze,
vrijer en fleuriger dan ik me vaak voel
*
en dan deze:
hoe hard en kil kan ik mezelf wegzetten?
een berg stenen...
*
dit is de ultieme vorm van vrij zijn,
als mens, in mijn hoofd...
surfend over de golven, overgelaten
aan de wil van de zee...
had van de week een leuk gesprek met mijn tijdelijke zomercollega, die aan een nieuwe relatie is begonnen, al had die nogal wat voeten in aarde {van een jaar of 4}, omdat zij eerst, zo zei zij, moest leren ontharden... ze had zichzelf al heel jong een harde buitenlaag aan leren kweken, om hulp en liefde van anderen buiten te houden, want daar kon je toch alleen maar door worden gekwetst... en op n keer, toen ze het niet had bedacht, knapte er iets bij haar, en mocht ze lief zijn, liefde toelaten, liefde voelen...
ik zei dat ik dat wel herkende, dat van die schil {zullen wel meer mensen hebben}, die niet van mij is, dat ik die graag ook zou kwijt willen, na 20 jaar huwelijk, en na nog langer vooral verstandig moeten zijn... omdat dat wel gewaardeerd werd, en mijn fladderige, spontane, onberekenbare kant niet... die moet onder een sluier blijven, ver van de buitenwereld...
en dat van die liefde buiten houden - niet dat ik in mijn leven zoveel ben gekwetst, maar ik heb wel geleerd dat liefde niet iets is wat eenvoudig en makkelijk toegankelijk is... verre van dat... de man waarmee ik al 22 jaar het leven deel heeft mij geleerd dat liefde iets is wat je wantrouwt, en al helemaal niet zomaar weggeeft/deelt... ook niet als je al zo lang samen bent, en zoveel hebt meegemaakt... maar ja, ook dat is iets wat hij meesleurt uit zijn verleden, en ik ook tot op zekere hoogte - mijn opvoeders hadden het ook niet makkelijk...
maar aan dat tijdperk is nu een einde gekomen...
surf's up...
ik ga leren fladderen... en zweven... en zwieren...
op mijn manier...
was getekend: Daan
2 comments:
Oh zo herkenbaar Daan, die harde buitenlaag.. Wie laat nog echt zichzelf zien tegenwoordig? We willen niet gekwetst te worden ten slotte.
Hugs Kati
:-)
Post a Comment