- It is better to have loved and lost...

... than to have never loved at all... -

Onder mijn aandacht gebracht, eerst door iets wat de zanger van Rowwen Heze in de Vara-gids had geschreven, daarna vanmorgen op VRT radio 1, door iemand die over zijn favoriete boeken mocht vertellen en deze voorbij kwam:
- Hurt - Johnny Cash
Die ingetogen kracht die langzaam aan opzwelt tot een soort vloedgolf, zo'n allesoverspoelende droefheid van een einde wat in zicht is, onomkeerbaar, terugkijkend op een intens geleefd leven, vol fouten, vol lessen geleerd, vol mensen verloren. Maar, zoals die jongen van Rowwen Heze al zei: Soms is 't beater iets moeis te verleeze. Beater verleeze dan dat ge 't noeit het gehad. ofwel: Soms is het beter iets moois te verliezen, beter verliezen dat dat je het nooit hebt gehad...

En verloren heeft hij, Cash, regelmatig. Zoals ik het begreep van mijn pa, die zijn hele leven fan was van de man. Hij probeert altijd wel een soort van perspectief te houden, maar als je alle elpees spaart, alles leest over de man, eigen hoezen maakt, ben je volgens mij een grote fan. En terecht. Zeg ik nu.

Daar dacht ik wel anders over, toen ik als jong kind voor mijn gevoel werd doodgegooid met zijn muziek - daar kwam weer dat ergerlijke gejengel van die gitaar, die grafstem van die man die alleen maar over ellende kon zingen... En mijn vader die er verafgodend naast zat te stralen - deze man had geleefd, deze man had zoveel meegemaakt, daar was mijn pa zijn leven niets bij vergeleken. Want wat had hij nou gedaan...
Zoiets... Nu snap ik waar dat door komt, nu kan ik er het volste begrip voor opbrengen, maar toen...

En nou maar hopen dat de kinderen hier dat niet met mijn liefde voor 'mijn' muziek hebben/krijgen... Ah nee mam, niet weer Keane...

- wildernis-jaren -

Of het nou komt omdat ik een kind heb wat tegen uitvliegen aanzit, of omdat ik hormonally challenged ben - de tweede keer dat ik Into the wild heb gezien, nu net, maakte het nog meer indruk dan hij de eerste keer deed. Dus als de jongens mijn hints niet hebben begrepen en ik hem niet voor mijn verjaardag krijg van de zomer, sta ik de dag er na bij Van Leest op de stoep om hem aan te schaffen...

Met Max, die het hele puber-zijn volgens mij niet zo heel goed begrijpt, heb ik net - in afwezigheid van Iedereen die hier normaal woont - met een pizza op schoot De Film Van Het Decennium gezien. Samen, gezellig, want dat doen wij eigenlijk heel weinig. Max houdt bij films en muziek wel van ingewikkeld en niet voor de hand liggend (af en toe denk ik dat hij geen puistjes en vet haar hoort te hebben, omdat hij er al voorbij gegroeid is, qua intellect en inzicht, maar dat weet zijn lijf dus nog niet...), dus ging ik zijn intelligentie niet beledigen door het verhaal uit te leggen - hij had van Alan en mij wel eens wat opgevangen, maar daar had ie meer last van dat dat het hielp. Hij zag zelfs dingen die mijn pas de tweede keer opvielen...

Of het door het verhaal komt, dus, of door het feit dat mijn oudste met het uur zelfstandiger wordt, of dat mijn tweede kind daar ook al naar begint te neigen, of dat ik last krijg van eigen, onvervulde dromen tot Reizen en Vrijheid en Avontuur, of dat het hele verhaal zo dicht bij de manier van denken staat waarin ik mijzelf erg kan vinden, of de kracht van wat Alexander Supertramp/Chris McCandles overkwam, het beetje moois wat hij in diegenen die hij tegenkwam kon geven - in tegenstelling tot de eerste keer, toen ik alleen maar heel erg onder de indruk was, rolden er dikke tranen over mijn wangen. Ook Max was merkbaar aangeslagen - en dat is hij niet vaak...

Alan vond de film trouwens ook erg mooi, en dat voor iemand die vind dat films vooral geen verhaal moeten hebben (leidt teveel af...) Om de tegendraadse manier van naar de maatschappij kijken die doorklonk, zei hij... Daar kon hij tenminste wat mee...

Er zal een tijd komen dat Max, en Otto en Felix en Polly allemaal hun eigen weg gaan vinden, hun eigen vragen gaan stellen, hun eigen gedachten erover laten blijken en daarmee aan de slag gaan om hun eigen leven te gaan vormen, en ik hoop dat ik ze daarvoor alle ruimte kan geven. In de film zegt Alex/Chris dat iedereen tenminste eens zijn krachten zou moeten uitproberen, alleen maar gebruik makend van je hoofd en je handen, al was het maar een keer. Je hoeft niet sterkt te zijn, als je je maar krachtig voelt. En ik hoop erg dat onze 4 dat diep van binnen voelen...

Een mooie gedachte uit de film:
Happiness is only real when shared with others...

- waarschuwing: cliche-ville -

Met het gedicht uit het vorige blogje in mind, worden er knopen doorgehakt en gaan we eindelijk eens vooruit kijken... Niet meer blijven hangen in twijfels en wat er wel niet allemaal fout zou kunnen gaan, maar vertrouwen op een goede uitkomst, welke dat dan ook is...

Watch this space, dus...

- mooi gedicht -

Deze zat vandaag in mijn postvak, dankzij vriendin M. - waarvoor dank!!


Wees niet bang
je mag opnieuw beginnen.
Vastberaden doelgericht
of aarzelend op de tast.
Houd je aan regels
of volg je eigen zinnen.
Laat een hand los
of pak er juist één vast.

Wees niet bang
voor al te grote dromen.
Ga als je het zeker weet
en als je aarzelend wacht.
Hoe ijdel zijn de dingen
die je je hebt voorgenomen.
Het meeste overkomt je
het minste is bedacht.

Wees niet bang
voor wat ze van je vinden.
Wat weet je van een ander
als je jezelf niet kent.
Verlies je eigen niet
door je te snel te binden.
Het leven is afwisselend
maar zelfs de liefde went.

Wees niet bang
Je bent een van velen
en tegelijkertijd
is er maar één als jij
Dus wil dat zeggen dat
je vaak zal moeten delen
en soms moet zeggen
Laat me vrij!

Freek de Jonge

- staren -

Gisteravond met vriendin P. drie uur naar Brad Pitt mogen staren. Zomaar, samen met nog een boel dames uit Bergen op Zoom en omstreken. In vele fases van ouderdom, dat dan weer wel, maar er was gelukkig ook nog een groot gedeelte waarin hij Brad Zoals We Hem Nu Kennen was, en dat was - voor mij en P. tenminste - best wel fijn.
We gingen namelijk naar The Curious Case of Benjamin Button, een film waar ik wat over gelezen had, bedacht dat ik beide hoofdrolspelers (dhr. Pitt en Cate Blanchett) wel te pruimen vind en hoopte dat het idee wat gebruikt werd daadwerkelijk zou werken. En ik geloof dat het dat wel gedaan heeft - werken.

Lastig uit te leggen verhaal (Benjamin Button wordt geboren als oude man en wordt gaandeweg steeds jonger, wat lastig is als hij de liefde van zijn leven voor zich wil winnen, of er een langdurige relatie mee wil aangaan) maar op een of andere manier is het zo gedaan dat het zowel niet sentimenteel was (in mijn ogen) en vermakelijk, en ook nog eens geloofwaardig. Pitt kende ik eerst alleen als mooie gladjakker in films als Ocean's Eleven (Twelve, Thirteen tot fifty-one...) en Seven, die zijn geweten schoonsuste met een film zoals Seven Years in Tibet en A River Runs Through It dus helemaal vertrouwen deed ik het niet, maar ik werd gelukkig totaal overtuigd van het tegendeel... Mooie Brad kan een oude knar van 80 neerzetten, evenals een fiere vijftiger en ook een jong joch van 18 (botox??). We krijgen een stukje sociale Amerikaanse geschiedenis les, prachtige beelden en interessante grime voorgeschoteld, alles waar ik in elk geval zeer van genoot. Een Amerikaanse film met zoveel geloofwaardige zwarte personages is volgens mij sowieso erg zeldzaam, en deze zat er vol mee. Het verhaal speelt in New Orleans, vanaf het eind van de Eerste Wereldoorlog - Benjamin's pleegmoeder is een sterke, lieve zwarte vrouw, een van zijn vrienden in het tehuis voor bejaarden waar hij woont is een pygmee en de bedienden -allen zwart- krijgen in de film gelaagde persoonlijkheden die ik nogal verfrissend vond.

Het symbool van de teruglopende klok, die aan het begin van het verhaal wordt uitgelegd, loopt als rode draad door het verhaal - soms zouden we allemaal wel terug willen gaan in de tijd, fouten herstellen of situaties veranderen zodat de afloop mooier is, of in elk geval minder pijnlijk.
Maar, zoals de met kogels doorzeefde kapitein van de sleepboot, waar Benjamin een jaar of 7 werkt en volwassen wordt (en steeds meer gaat lijken op Richard Gere met lang haar...), hem zegt als hij seconden van sterven verwijderd is - soms moet je leren loslaten. Een wijze les.

- bladeren -

Dankzij een opruiming die mijn broer - voor geheel duistere redenen - in zijn zolder heeft gehouden, staat het schuurtje van mijn vader (wat ooit diende als zijn Kantoor, in de tijd dat hij een drukkerij was begonnen) nu vol met zo'n 12 bananen dozen vol met boeken. Er zitten vele verschillende onderwerpen in, vooral over tekst-boeken over marketing (zijn beroep) en vele romans, maar ook talloze over psychologie. Dikke, zware, diepe boeken... Zonder het van elkaar te weten, hebben mijn broer en ik een diepe fascinatie voor de Geest, hoe die werkt, hoe men die kan ontwikkelen, en hoewel ik vond dat ik veel had gelezen over het onderwerp, dit sloeg alles... Jung, Freud, Erickson, Bowlby - zo ongeveer iedereen van naam zat er tussen... Mocht zijn carrière in marketing eraan gaan, kan ie altijd nog een praktijk in psycho-analyse beginnen...

Gelukkig voor mij, zaten er nog een stuk of drie boeken tussen die ik ooit had uitgeleend en spoorloos leken - tussen 400 anderen vielen ze waarschijnlijk niet erg op...

Alan vond tussen de vele psycho-boeken (die hem voorlopig wel even bezig zullen houden) een aantal Franse grammatica en woordenboeken (Nederlands/Frans...). Dan kan tenminste een van ons straks meer dan croissants en baguettes bestellen daar...

Een van de boeken die niet ging over marketing of psychologie of Shakespeare of Varen(?), was een kadootje wat schijnbaar ooit een keer bij de Happinez heeft gezeten. Geschreven door Geert Kimpen, schrijver van 'De Kabbalist', was een schattig boekwerkje wat, naar de wetten van de Kabbala, je een soort van wensen-lijstje in vervulling kon laten brengen. Nou ben ik altijd wel te porren voor dit soort quatsch, en ging met mijn pen in de aanslag en een bloknoot op mijn schoot. Langzaam aan werkte ik de 10 wetten af, en kwam ik obstakel na psychologische belemmering tegen en merkte ik dat hoe langer hoe minder van mijn normale twijfel bleef hangen. Misschien kon inderdaad wel die vele wensen van mijn lijstje gewoon tot waarheid laten worden, misschien was het inderdaad wel een kwestie van niet zeuren, gewoon doen... Geloven in jezelf...

Voorlopig blijf ik wachten tot een reactie van Hier Boven - ik kan wel van alles willen, maar als de tijd nog niet rijp is, moet je het maar doen met wat er is...

En die komt weer van een docu van de Boeddhistische Omroep....

- vandaag -

...heb ik het USB-tasje van mijn moeder af, die geïntrigeerd was door mijn eerdere maaksels voor Otto en voor mezelf:



... heb ik ook mijn van-alles-tasje af, ooit gevilt in de wasmachine en als lapje zwierf het door het huis heen. Nu had ik ineens de behoefte er een tasje van te prutsen. Aldus geschiedde:



... ga ik mijn eerste boek-poging uitprinten en hopen dat het niet al te meedogenloos afgekeurd wordt door De Uitgeverij (eerste van de waarschijnlijk 5768 die ik op het Net gevonden heb...).


... ga ik met Max, mijn grote oudste zoon een film kijken (waarschijnlijk Into The Wild), terwijl de rest in het huis van mijn ouders rondhangt. Of het zwenbad in het dorp...

... zal ik ze vast allemaal heel erg missen... Maar ben ik toch ook wel blij dat ik bijna een dag heb waarin ik mijn dingen kan doen... Een voorproefje???

... kwam ik er achter dat de vogeltjes - die in het vogelhuisje wat Otto ooit gemaakt had waren geboren - uitgevlogen zijn. Ik miste hun gekwetter en gepiep al. Een sneaky kijkje onder het dakje (wat er ook nog eens afgevlogen was in een van de voorjaars-stormen en ik tussen de frambozenstruiken vond) bracht uitkomst: hun moeder is nu kroostloos... Zou zij last hebben van Empty Nest Syndroom?

... moest ik Alan's haar knippen nadat hij had gezworen niet meer in de buurt van een schaar te komen vanaf de dag dat ik het af heb moeten scheren - Nieuwjaarsavond 2008. Wat moet ik allemaal nog meer in twijfel trekken, vroeg ik me af... Niets, zei hij, en als hij er niet uit zou gaan zien als Catweazel, zou hij er niet over piekeren... Jaja. Whatever next...

... ga ik een heleboel schrijven. Nu het kan...

- hemelvaart-saaiheid -

Otto zit in Goes, waar hij een voetbal-toernooi bijwoont.






Max gaat zo naar zijn vrienden - na over de schok heen te zijn gekomen van zijn eerste gejatte fiets: welkom in de wereld, jongen...


Felix heeft een vreemde zwelling op zijn bovenbeen, en de computer bracht geen verheldering (Google heeft bij ons de encyclopedie eruit gewerkt...). Dan maar zijn Donald Ducks sorteren...


Polly zingt al de hele dag mooie liedjes.


Alan zit in de tuin in zijn pyjama (...), zijn 'dagboek' bij te werken, en dus moet iedereen vooral stil zijn...


En ik baal van die vele zondagen deze tijd van het jaar...

Waar komt dat toch door?

- eindelijk is het dan zover... -

De synopsis ys geschreven - manuscript moet nog uitgeprint - een enveloppe waar het inpast moet nog worden gekocht - postzegels idem dito - zenuwen worden binnenkort in bedwang gehouden (Valdispert? Valium?? Voorhamer???)

Aldus de voorbereidingen die in volle gang zijn voor het eindelijk opsturen van mijn allereerste poging tot J.K. Rowling-in-wording. Jullie mogen allemaal op mijn feestje komen, als het wat wordt...

- rennen, vliegen, zweven -

Kan al een ding van mijn lijstje afstrepen - mediteren lukt vrijwel dagelijks...
Heerlijk!
Nou de rest nog....

- na zo'n twaalf uur slaap -

(... of tenminste, zo voelt het dan...), denk ik terug aan mijn laatste Lentemarkt...

enkele observaties:
- deadlines zijn irritant
Zelfs de meeste relaxte types lijken te worden veranderd in overspannen kippen zonder kop, die overtuigd zijn dat alles precies zo moet gaan als van te voren bedacht. Vanaf de dichterbij komende zijlijn bezien, merk ik dat ik ooit ook zo rondliep, en een nachtmerrie moet zijn geweest voor mijn omgeving... Bij deze excuses...

- kraamhouders die niet veel hebben met de Vrije School krijgen er niet veel meer mee als ze op een niet-massaal bezochte markt zijn geweest...
De mevrouw van de (reguliere) boekenwinkel uit de stad, liep erbij als een zure pruim die net in een citroen had gebeten toen ik haar vroeg of ze het naar haar zin had. Nee, zei ze, er een glimlach uit persend. Markten zijn ook haar ding niet, vervolgde ze. Ze haatte ze zelfs. Duidelijk dus...

- in het restaurant is het altijd onrepresentatief druk
en met drie mensen achter de balie is niet handig. Ik was er van overtuigd dat we een drukke markt hadden, door de constante stroom mensen die koffie, thee, cake,taart en pizza's wilden, maar dat bleek niet te kloppen. Gezellig was het wel, wat ik begreep van de feedback.

- buitenstaanders weten alles beter...
boeken moeten niet naar boven - de markt moet veel korter, en vooral niet boven - kartonnen bekertjes zijn altijd veel beter geweest dan kopjes - er moeten geen ramen open - de koffie moet meteen in een thermoskan - we moeten veel eerder beginnen met promoten

- mijn collega's zijn schatten, allemaal...
keiharde werkers, positieve lieverds, super-veeleisend, harten onder riemen stekend, en ik ga ze allemaal ongelofelijk missen...
De laatste paar jaar merkte ik dat vooral de voorbereidingen mijn neus uitkwamen, en de markten zelf keek ik niet bepaald meer naar uit, maar als ik terugdenk aan gisteren, weet ik dat ik zoveel meer geleerd heb van 9 jaar markt dan dat ik ooit op wat voor school zou kunnen meekrijgen...

Dus: Rosalie, Elly, Jeannette, Anja, Monique, Patricia, Matty, Monica, Heidi, Anja, Margreta, Daan, Yolande en Ursela - dank dat ik met jullie heb mogen samenwerken. Dankzij jullie heb ik menig Vrijdagmiddag en Zaterdag doorgebracht met sjouwen en lopen en lachen en balen en rennen en bedenken en uitgeput neervallen op de bank...
En ik heb het voor geen goud willen missen!!

- tekens uit de kosmos -

Een tijdje geleden had ik in de blog op de site van Antroposofie en Kind een quote geplaatst - "Elk mens, alle gebeurtenissen in je leven, zijn er omdat jij ze erin getrokken hebt. Wat je ermee verkiest te doen, is aan jou." - en die heeft mij toentertijd flink aan het denken gezet. Ik had hem in een andere gedaante al eens uit de mond van vriendin M. gehoord, waarna ik in elke scheet een belangrijk teken zag waar ik vooral niet overheen moest kijken, maar dat leerde ik na een tijd weer af, vooral omdat het nogal vermoeiend en teleurstellend bleek te zijn. Wat moest ik leren van het feit dat mijn band lek was net voordat ik naar de C1000 wilde fietsen? Dat ik niet moest gaan? Dat ik niet steeds moest uitstellen? Dat ik een lekke band had? Alan keek me steeds meewarig aan, liet me begaan en wachtte af tot ook deze 'fad' weer overvloog...

Door iemand die ik moest interviewen voor de schoolkrant werd me een boek aangeraden, later genoemd door M. (een teken!!), en dat boek meldde me dat zo ongeveer alle ziektes en lichamelijke aandoeningen psychisch gerelateerd zijn. Wij onderdrukken allerlei gevoelens en ware aarden, die dan weer als keelpijn, maagzweer of zelfs tumoren naar buiten komen. Allerlei onverwerkt verdriet, boosheden, teleurstellingen en frustraties die wij heel stoer wegproppen, om ouders te plezieren, om vriendinnen te ontzien, om ons beter voor te doen dan we zijn, komen dus ooit een keer terug om ons een les te leren.

Bij mij zaten er verschillende 'lessen' klaar, maar waar ik op dat moment het meeste last van had, was een soort blessure die door weer te gaan hardlopen was op komen zetten. Mijn rechterheup deed heel veel pijn, ik kon hem de dag na een keer rennen bijna niet meer bewegen zonder te vergaan van de pijn. Bladeren dus in het dikke boek (ook de omvang van de schrijfster, bleek na een kijkje op Google) en onder 'Heup' kreeg ik uitgelegd dat het kwam door gefrustreerde creativiteit, door te weinig zelf-waardering en dat ik vooral moest gaan leren om mijn ware aard naar buiten te laten komen, het niet meer met heel veel moeite verborgen willen houden.

Deed ik dat dan??? Was ik juist niet altijd overtuigd geweest dat ik mezelf nooit kon herkennen in mijn vrouwelijke medemens en daar verder prima mee kon leven? Had ik me er niet al jàààren bij neergelegd dat ik over- nee hoog-gevoelig ben en dus nooit helemaal mee kan met de rest? Of deed ik maar alsof, was ik eigenlijk ook gewoon bezig met een soort toneelspel, waarin ik vooral mezelf voorhield dat ik o zo oke ben met mijn 'ware aard'?


Mediterend en pratend met M. en Alan, en lezend in weer een ander boek (wat je leert dat je oude overtuigingen over jezelf en het leven - vooral degenen die je tegenhouden - kan ombuigen tot overtuigingen die je vooruit helpen, maar dan alleen maar als je je huidige onder ogen leert zien en accepteert - iets wat de meeste van dat soort boeken over het hoofd schijnen te zien...) bleken er vrachtladingen aan negatieve meningen over mezelf te zitten. Ongelofelijk hoe fijn het voelde om ze eindelijk eens allemaal op papier te zetten, ze door te lezen, te zeggen dat het inderdaad is zoals ik het zie, en er dan geestelijk de fik in te zetten... Los te laten. Angsten te laten varen... Liefde mocht er voor in de plaats, en een vertrouwen in mijn eigen kunnen, en de helpende hand van de kosmos, of hoe het ook mag heten...


Heup doet niet meer pijn, ik loop weer hard, creativiteit stroomt als een wildwaterbaan... Misschien werkt het deze keer wel echt...


Boeken ter inspiratie:

- Sleutel tot zelfbevrijding - Christiane Beerlandt

- Creëren vanuit je bron - John Kalse

- Zo ongeveer al het werk van Wayne Dyer

- crea-bea -

Ik zie mezelf nooit zo als een crea-bea, meteen van mijn a propos door al het moois wat ik op allerlei blogs voorbij zie komen, maar door een compliment van mijn vriendin - die vandaag 40 wordt, het schaap - (gefeliciteerd, Mo!!!!!!) en haar twijfels over hoe goed ze al dan niet zou zijn (ik ben altijd helemaal onder de indruk van haar kijk op kleuren, vooral in haar huis, en de dingen die ze maakt - zomaar in elkaar geflanst, volgens haar zelf)... Dus ging ik toch maar een met ander ogen naar mijn schepseltjes kijken. Hier een paar voorbeelden...

- een piepklein sleutelhanger-tasje -

- een brillentasje -
(gebruikt door Alan)

- telefoonzakje -
(in gebruik door mezelf)

- een mandala -
(een van velen...)

- een dagje aan zee -

Vandaag gingen wij naar zee.
Daar hadden wij veel zin in, al beloofde het hard te gaan waaien en waren de weersverwachtingen niet ideaal.
Maar wij hebben jaren aan zee gewoond, en wij waren vast nog wel gewend aan die wind, en de manier waarop het je tot pulp kon waaien...
Dachten wij...

Ten eerste viel het ons, aangekomen in Zoutelande, op dat er wel erg veel parkeerplaatsen vrij waren... Zou Duitsland massaal Zeeland geweerd hebben? Wisten ze hier iets wat wij niet wisten? We parkeerde vol hoop onze auto, liepen met kratten vol spullen de duin op en werden geconfronteerd met dranghekken. Een heel rij, wel tot aan Westkapelle. En bulldozers. En een strand wat er als volgt bij lag:


Normaal is dit een uitgerekt strand, kan je kijken tot de horizon, maar die was nu versperd door een berg stenen. Een bord met uitleg gaf aan dat werkzaamheden bezig waren die hopelijk Zeeland behoeden voor een supervloedgolf (of zo...), en daar gingen ze nog wel een hele tijd mee bezig zijn. Balen dus. Het dranghek was een beetje geopend, voor toeristen die langs de bergen grond, stenen en bulldozers durfden, en we waagden een poging. Het waaide nogal, maar wij zijn niet voor een kleintje vervaard, dus planten we de klapstoelen in het zand, Otto deed zijn zwembroek aan (echt!) en Felix begon met graven.


Alan deed als vanouds net of 'ie op het strand van Honolulu zat:


volgende keer meer...

- een draadloos lijstje -

Een lijstje, zonder rode draad... Gewoon, zomaar...

Muziek maar weer:
- The Raconteurs - Steady as she goes * op het moment hoog in mijn voorkeuren. Kwam hier per toeval achter, dankzij een cd met songs die tijdens een radioprogramma op BBC radio2 werden opgenomen en later afgespeeld in een platenzaak in Roosendaal, alwaar ik hem ontdekte. De band blijkt te worden gefront door die jongen van The White Stripes, en omdat hij hier met meer lui is, klinkt het allemaal wat voller, wat meer Amerikaanse College-rock. Dit nummer stal mijn hart...

- Nick Drake - i was made to love magic * tot mijn verbazing is daar een filmpje van... Drake was een zonderling mannetje, uit een zeer gegoed Engels milieu en leerde klassieke gitaar spelen, maar ontdekte dat hij zijn eigen composities kon creëren, schreef prachtige liedjes, zowel qua tekst als muzikaal. Dit nummer stond geloof ik niet op de maar drie elpees die hij maakte (voordat hij vroegtijdig een eind aan zijn leven maakte, hij was 27...), maar ik vond hem tussen wat Alan ooit een keer had gekocht, en werd op slag verliefd. De rest van zijn werk is ook van eenzelfde breekbare schoonheid...

- Poozies * deze band ooit een keer zien optreden in Hastings, omdat het hoofd van de school waar ik (illegaal) Engels kreeg uitging met de dame die accordeon speelde. Zij heet Karen Tweed, was een lieve schat die altijd een mooi woord klaar had voor iedereen die ze tegekwam en had bakkenvol talent. Ze verliet hem om met Kathryn Tickell's band (die ooit nog wat gedaan heeft op die ene cd van Sting, Soul Cages) op tournee te gaan en haar eigen band een kans te geven en op een of andere manier ging dat niet samen met een relatie. Jeremy was devestated, ging aan de drank en aan de vrouwen, maar draaide gelukkig weer bij. Hij heeft mij ooit onderdak gegeven toen ik 'thuisloos' was (lang verhaal...) dus ik ben hem ook nog eeuwig dankbaar. Vooral voor het feit dat hij me overal mee heensleepte, zoals die gig van Karen en haar band...

Tot zover...

- en toen was het Mei -

En toen was het Mei
en waren wij blij
want het zonnetje scheen
en regendruppels: geen een
de lente gaat hier als een tierelier

hier zittend in de tuin,
worden mijn armen zelfs bruin
luisteren wij naar de mussen en mezen
die allemaal broeds lopen wezen
en slakken verzuipen in het bier...

De plantjes die groeien
hoef me er niet mee te bemoeien
klimmen langs een stok omhoog
en dankzij mijn gieter blijven ze niet droog
en dat doet mij heel veel plezier

de eerste dag van Mei
blaadjes zijn er velerlei
ik wacht tot alle knoppen
voorzichtig openploppen
het liefst allemaal in een kwartier...