- klaar -

Tandarts overleefd!!
Schreef zij met behoorlijk veel gevoel voor ongepast drama...

Het bleek een hele onderneming, met vier kinderen naar de tandarts, die in de stad zijn praktijk heeft en waar niet onbetaald geparkeerd kan worden zodat we allemaal met de fiets moesten, wat in de regen niet bepaald plezierig was. Nattig liepen we naar binnen - de gebruikelijke invasie veroorzakend - en vonden voor elke jas een haakje aan de kapstok. Een wachtende meneer bekeek ons vriendelijk glimlachend. De jongste drie gingen de oversized vissenkom bekijken voor vreemd uitziende exemplaren en oudste spitte door zijn i-pod voor geschikte muziek. Moeder voelde alle nervositeit uit haar lijf glijden en sprak met de receptioniste, die graag wilde weten wie wie was.

De tandarts - bekend met mijn zenuwen - was zijn gebruikelijke coole zelve (we zijn er nog steeds niet uit uit welk Balkan land de goede man stamt) en grapte met de jongens over wie er eerst ging. Dat bleek ik te zijn (tja, voorleven, heet dat bij ons op school...), waar hij nogal van opkeek. Ik ook - je kan er maar vanaf zijn...

Misschien heeft dat hoofdstukje uit dat boek geholpen, en is het gewoon klaar met al mijn lastige angsten die nergens over gaan, omdat ik de controle terug heb over mijn emoties. Dat zou fijn zijn...

Had trouwens geen gaatjes. Dat was ook heel fijn...