- schoonmoeder -

Je weet dat het komen gaat, het is zo'n bijna onontkomelijk feit des levens, zoals kiespijn, en grijze haren en uitglijden in de sneeuw - je weet dat je ermee te maken gaat krijgen, ooit, maar vast nog niet snel... Maar dan ineens is het zover.

Eventjes geleden kwam ik tot de conclusie dat ik schoonmoeder ben.
Nog niet officieel, want er gaat geloof ik niet getrouwd worden, de komende tien jaar. Nee, oudste zoon heeft een vriendinnetje en dus ben ik - even sommetjes doen - iemands schoonmoeder... Een tijdje geleden kwam ze langs, nadat Otto via via had vernomen dat Max inderdaad bezet was en hij dit feit met lood in zijn schoenen toegaf. Ik was niet op het bezoek voorbereid en kreeg een vriendelijke hand van een mooie, roodharige jongedame, die zichzelf heel netjes voorstelde en nadat ik me door de eerste zin had geslagen, sloeg ik ineens hartstikke dicht. Even voordat ze binnenkwam had ik op de bank zitten dutten, nadenkend over hoe het zou kunnen zijn met die gast uit Servië, hoe 'ie eruit zou zien, nu en was bijna aan het fantaseren hoe een ontmoeting eruit zou kunnen zien, en hier stond het vriendinnetje van mijn oudste zoon zichzelf heel vriendelijk voor te stellen.

Twijfel sloeg meteen toe - kwam ik over als volwassen vrouw, moeder van vier kinderen, iemand die een leven heeft gehad ver voordat zij op de lagere school zat? Of zag ze aan de manier waarop ik dichtsloeg dat ik volwassenheid nooit heb gehaald, en leek ik in de verste verte niet op al die andere moeders die ze kent van haar vriendinnen? En hoe zien die er dan in vredesnaam uit? Kan het haar überhaupt wat schelen?

Meteen kwam mijn eigen moeder op mijn netvlies toen mijn broer een vriendinnetje meebracht, en hoe ze ineens heel professioneel en moederig overkwam, alsof ze een vakje in haar hoofd had met hoe ze ooit had geleerd wat je moet zeggen en doen als je kind met een mogelijk toekomstige partner thuiskomt... En hoe ze soms heel stomme dingen zei, dingen die echt nergens op sloegen. Omdat ze nerveus was, waarschijnlijk, dichtsloeg, net als ik twee maanden geleden...

Intussen kan ik al hele zinnen aan elkaar zeggen als vriendinnetje langskomt, en zijn we een beetje aan elkaar gewend. Ik kijk erg uit naar een Gesprek, zonder vreemde, onvrijwillige handbewegingen. Wie weet lukt dat nog voordat Otto met een vriendinnetje thuiskomt...