- toeval -

Dat het wel meevalt met die onmachtsgevoelens, of tenminste: dat er schot in lijkt te zitten, bleek toen mijn vriendin P en ik vorig najaar ronddwaalden in Brighton, op zoek naar dat verdoemde hostel, wat onvindbaar leek... Ook werd voor mij duidelijk dat die maffe engeltjes flink hun best deden, toen voor mij zo'n beetje de wanhoop nabij leek en P. mij maar bleef vertellen dat het allemaal wel goed kwam en ik twijfel voelde overgaan in lichte paniek...

We zouden in een studentikoos jeugdhostel verblijven, wat ik had gevonden via internet. Omdat ik Brighton vrij goed dacht te kennen en ons werd gezegd dat het aan de zeekant lag, ging ik ervan uit dat een keer of twee over de boulevard rijden vast genoeg zou zijn om het gebouwtje te ontdekken. Googlemaps wees mij de rechterkant van de pier aan, richting Hove, dus na de enge rotonde te hebben getrotseerd, sloegen we bij de pier die kant op, reden twee keer heen en weer, en nog twee keer, en nog twee keer, maar na elke hotel, b&b, bar, fish & chips-shop, nachtclub en mooi huis aan de King's Road te hebben ontdekt, werden wij enigszins onzeker. We vonden een parkeerplek voor de auto - en ik ontdekte dat het heel mooie oude stadhuis dus aan die kant van de stad stond - en gingen te voet verder. Maar hoe we ook keken, wie we het ook vroegen, welke zijstraat we ook ingingen: ons hostel was voor de buitenwereld onvindbaar. Wat nu?

Koffie, dus. En iets te eten. En maar weer vragen. De schat van een jongeman (net als de rest van de mannelijke bevolking in die stad camp als een rij tenten) achter de toonbank deed zijn uiterste best, vond een telefoon voor me, zodat ik de Britse versie van 1888 zou kunnen bellen, kwam er toen achter dat dat helemaal niet kon (?!), legde mij uit waarom er geen telefoonboeken in hun winkel lagen, wenste mij bakken vol geluk toe en kon niets anders dan het erbij laten. P. zat intussen vrolijk aan haar thee, deed nog een paar pogingen om mij op te beuren, maar zag dat het tevergeefs was.

En toen kwam mijn engeltje in actie. Eerder die dag namelijk, hadden we mijn vriendin Sarah ontmoet voor koffie en een scone in Hastings, in een lief klein tentje. Van de vele dingen waar we het tijdens onze ontmoeting over hadden kwam haar frustratie met het feit dat ze mij niet kan texten met haar telefoon aan bod. Ze wilde zo graag af en toe iets naar me sturen, gewoon voor de lol... Ik veranderde het nummer, gaf het de internationale code en ja hoor, ineens had ik wel een text van haar - 'hi there!', stond er op mijn display. En iets fluisterde in mijn oor dat ik dus haar om hulp zou kunnen vragen - als ze thuis was tenminste, naast haar laptop. En dat was ze... Vier texten verder wist ik een telefoonnummer en een adres... Het duurde nog even voordat we daadwerkelijk in de goede straat waren beland, en toen we eenmaal het hostel hadden gevonden bleken we in de verkeerde dependance te zitten en konden we alsnog de halve stad door voor het goede adres, maar daar viel mee te leven... We waren in elk geval niet meer 'lost'...

Moraal van dit verhaal? Geloven dus in die engeltjes, of Hulp Van Boven.
En voortaan toch maar het adres en stratenkaartje ergens opkrabbelen...