- zeer zeker -

Alan had gisteren weer vrij en 'dus' kwamen we weer toe aan een Goed Gesprek. En zoals ze tegenwoordig nogal vaak gaan, liep ook deze al snel uit op een Stevig Gesprek over van alles, maar vooral mijn Gevoelens Van Ongenoegen. Niet met hem, want hij steunt mij wonderbaarlijk, maar met mezelf. En mijn automatische onzekerheid als hij niet lief reageert, maar geprikkeld. Dat gaat bij mij het 'Zie je wel dat ik dit helemaal niet moet doen'-lampje branden en heb dan meteen de neiging om weer terug in het schulpje te kruipen, veilig terug naar mijn oude gedrag en mijn normale gang van zaken. Maar ik ben alert geworden op de Tekenen, en weet dat ik de komende tijd nog vaak door die onzekerheid en onveiligheid (voor mij dan) heen zal moeten om uiteindelijk te weten dat het oke is.

Het Grootste Onoverkomelijke Probleem van ons beiden sinds we hier in Nederland wonen, is dat de norm hier is dat je je zeker voordoet. Ook al ben je het wellicht niet, je moet het vooral zo over doen komen. Want diegenen die dat niet doen, hebben wij allebei gemerkt, worden genadeloos uitgemolken, opzijgezet, genegeerd. Onzeker = onzichtbaar. En komend uit een land waar dat niet zo is (in UK = onzeker = normaal) was dat lange tijd echt verschrikkelijk. Lief ondervond op de werkplaats, waar hij normaal het vuur uit zijn schenen werkte en daarvoor gewaardeerd werd, dat hoe meer je doet, hoe meer er van je geprofiteerd werd. Hij boos. Langzaam maar zeker ging hij - tegen zijn natuur in - steeds minder doen, en nu hij helemaal de kont tegen de krib gooit en walks around like he owns the place, wordt er ineens rekening met hem gehouden en krijgt hij van alles gedaan. Peculiar...

Walk around as if you own the place, dus. Doen alsof alles van jou is, alsof jij er hoort te zijn, als je geboorterecht. Merk zelf dat dat inderdaad heel goed werkt. Als jij al doet aslof jij gewoon hoort te zijn waar je bent (waar dat ook is) dan reageren mensen alsof ze geloven dat jij hoort te zijn waar je bent (voelen zich waarschijnlijk op hun gemak omdat jij gemak uitstraalt) en dan valt er ineens van alles op zijn plek...

In Engeland werkte dat soms ook wel heel erg in mijn voordeel, omdat ik - hoewel redelijk onzeker - ook over een Hollandse dosis eigenwaarde beschikte. Ik pikte niet alle dingen die veel Britten wel pikken. Zoals een verbrande teacake, in een restaurant ooit. Ik ging ermee terug, Lief zakte bijna onder tafel van schaamte en de dame achter de toonbank bezweek onmiddellijk voor mijn eis om een nieuwe teacake, waar ik vriendelijk doch dringend om vroeg. Dingen zullen ook in UK wel veranderen, maar toentertijd waren eigenlijk alleen de gegoede middle classes in het bezit van eigenwaarde, en Gewone Mensen hadden maar te pikken wat ze voor hun neus kregen. Ook ik schikte me langzaam in de cultuur daar, maar merkte dat er toch wel vaak dingen waren die niet door mijn Hollandse beugel konden...

Blijft de vraag: waar houdt zekerheid op en begint arrogantie? Daar zijn we nog niet uit...