* de tv is echt een fijn medium al stilte-vuller, soms... Alsof er iemand anders in de kamer zit. voel me een stuk minder alleen...
* de kinderen een voor een zijn heeeel anders dan de kinderen in combinatie met elkaar... Wist dat wel, maar net, toen ik Max hielp met het uit elkaar slopen van een kast, hadden we het over allerlei heel maffe dingen (omdat hij met de schroevendraaier bezig was, over de keer dat ik bij kennissen in Nottingham, waar ik een lang weekend op visite was, midden in het restaurant van een warenhuis nogal hard meldde dat ik een schroefje nodig had - voor mijn zonnebril - en dat schroefje in het Engels niet alleen schroefje betekent... Ik begreep ineens waarom mijn kennissen zo rood aanliepen en ik zoveel vreemde blikken kreeg van de mensen om me heen...) , en ik kreeg heel erg het gevoel dat als de andere kinderen erbij zijn, er toch iets van spanning hangt in huis. Niet altijd verkeerd, maar het is wel frappant...
* eh... dat was het dan wel...
* oh ja, toch nog een: ik heb heel lang gedacht dat ik 'het leven' niet alleen aan kon, dat ik niet geschikt was om het alleen te doen, vooral toen de kinderen nog klein waren. Dan was ik bijna panisch als Alan laat huis was, of wegging met zijn vrienden 's avonds (wat bijna nooit voorkwam), want dan vreesde ik voor vreselijke dingen die zouden kunnen gebeuren die ik niet aan zou kunnen. Maar da's dus voorbij. en da's zooooooo'n fijn gevoel... Daar ga ik een chocolaatje op eten...
No comments:
Post a Comment