denk wijzen

“If you can’t change your fate, change your attitude.” 

{als je je lot niet kan veranderen, 

verander dan je houding er tegenover}

– Ralph Waldo Emerson

Elk punt in de tijd ben je een gedachte verwijderd 

van het veranderen van je denken.

Welke gedachte kan je vandaag veranderen?

(door: Maryellen Smith)

Een schrijf challenge uit de oude doos, van dit project nog...

Toen iemand mij heel lang geleden er op wees dat ik door middel van mijn gedachten veel meer invloed had op mijn lijf en {geestelijke} gezondheid dan welke pillen, manier van eten of wat dan ook, verklaarde ik die persoon voor geschift... Met je gedachten?! Invloed hebben op je gezondheid?! Ja hoor... En al die dokters dan, waren die nergens voor nodig? En al die andere mensen die vertelden dat je vooral dit moest eten, of dat moest doen om gezond te blijven? Dat dit normaal was, en dat niet? Hadden die het allemaal verkeerd? En als het dan waar is, dat je door middel van je gedachten allerlei dingen kan veranderen aan je leven, wat betekende dat dan als je het niet deed? Had je dan schuld aan je eigen ziektes, aan je eigen ongelukkig zijn?

Ik verslond er boeken over, praatte met mensen die er positief tegenover stonden en ging het proberen, en merkte dat - inderdaad - dingen anders leken door er anders naar te kijken... Dat door dingen niet als Normaal te bestempelen of er anderzijds een oordeel over te hebben, bijvoorbeeld, veel al een heel stuk anders bleken, dat een hele situatie {waar ik me altijd door uit het veld liet slaan, of bloednerveus van werd, of die ik walgelijk vond} in zijn totaliteit veranderden, en vaak een heel andere afloop hadden dan verwacht... Ik leerde langzaam van slachtoffer naar zelfstandig denkend mens te ontwikkelen, al had dat nogal wat voeten in aarde - het duurde allemaal veel langer dan ik wilde... Ik had hier in 1987 over gehoord, en het is eigenlijk nu pas dat ik er niet teveel over hoef na te denken, dat ik het gewoon doe... Een doctrine eenmaal geleerd als kind is iets wat er erg moeilijk uit te krijgen is, vooral als het blijft worden onderschreven door je omgeving... Je moet nogal sterk in je schoenen staan wil je er je eigen manier van denken op na houden...

Het is ook een ding wat we de kinderen hebben willen meegeven - dat ze oneindig veel invloed hadden op hun leven, dat ze geen slachtoffers zijn van wat ze overkomt, dat ze verantwoordelijk zijn voor zichzelf (en wat ze denken en tegen dingen aankijken) en dat het niet van anderen afhangt... Niet altijd makkelijk - we leven helaas in een omgeving die graag ergens een label opplakt en de verantwoordelijkheid voor zoveel schuift in toevalligheden en een genen-poel die ineens - hoe dan?! - is veranderd...

de gedachte die ik wil veranderen?
dat ik iets {nuttigs} moet doen om bestaansrecht te krijgen... {want die zit er nog steeds ingeramd...}

meer lezen:

* Silva Methode (dmv ontspanningsoefeningen je hogere hersenfuncties verbeteren. Stuk is ook in het Nederlands maar ontzettend negatief...)
* EFP - emotionele vrijheids-techniek (iets met tikken tegen bepaalde plekken op je lijf)

* * * * *

en toen voelde het dat er een tweede deel aan moest worden vastgeniet...
komtie:

Dat het loslaten van oude gedachtengangen niet de makkelijkste uitdaging is die er bestaat, merkte ik van de week nog...

Met man en kind(eren) zat ik tv te kijken en er kwam iets wat mijn oog ving: de Britse minister president. In ons huis een persona non grata, vanwege alles waar 'wij' (= meneer G, en ik vaak) een hekel aan hebben - bevoorrecht, rijk, rechts, zich totaal onbewust van hoe het is om minder bedeeld te zijn, eikel... Er zijn er veel van in GB en het is van mijn wederhelft een bee in his bonnet (vrij vert: bij is zijn muts... wahaa!!), vanwege allerlei redenen... Dus mijn opmerking{'hm, hij is eigenlijk best wel een lekker ding....'} viel niet erg goed... Om niet te zeggen slecht: het koekje waar meneer G aan bezig was schoot in het verkeerde keelgat en hij keek me aan alsof ik net had verteld dat ik het had gedaan met de heer Wilders (spuug...). Terwijl het mijn  wederhelft was die toch altijd had ingepeperd dat ik vooral mijn eigen besluiten moest maken, zelf op een punt uitkomen, en het niet van een ander zou moeten laten afhangen, of zou moeten meegaan in wat een ander vindt... Dus zei ik dat, en hoewel ik zag dat alles in hem zei dat ik hier toch echt niet de partijlijn aan het volgen was (oeps...) wist ik ook dat hij wist dat ik hier gelijk in had... Hoe vreselijk het ook klonk in zijn oren... Als ik David Cameron een lekker ding vind, is dat mijn zaak... Net als toen ik naar de Royal Wedding wilde kijken, ook al zo fout in ons huis...

Hm... Het wordt nog wel wat met mij...