laag pitje

Voor tijdens de pauze op mijn werk had ik het boekje 'Boeddhisme in het dagelijkse leven' meegenomen van thuis. Het is een naslagwerkje waar ik regelmatig even wat dingen in opzoek, weer mee terug op het goede pad probeer te komen, het hoofd de goede richting uit. Een 'discussie' met een internet kennis had mij uit mijn doen geslagen en ik wilde een paar dingen opzoeken om een en andere in perspectief te zetten, voor haar, maar ook voor mezelf. Vooral voor mezelf bleek. Ik had mijn Ego weer een loopje met me laten nemen, weer had ik de tekenen niet op tijd gezien, en in de kiem gesmoord. Weer had ik me mee laten sleuren door een groot verlangen gelijk te hebben, te laten zien hoe veel ik al wist over psychologische processen, waar ik al zo lang over lees en mee bezig ben.

En terwijl ik het zat te lezen, en met mijn neus op die feiten werd gedrukt, dacht ik ook: Waarom schrijf ik eigenlijk dit blog? Is dit ook niet gewoon één grote egotrip, om aan de wereld te laten dien hoe veel ik wel niet nadenk, hoeveel ik al doorheb, hoe goed ik bezig ben op mijn pad? En hoe goed ik ben in het accepteren van allerlei dingen in mijn leven, de tegenslagen en de kleine triomfen onderweg? Ik schrijf me suf over allerlei dingen in mijn leven, maar voor wie, voor wat?! Er reageert geen hond (al doe ik het daar ook niet voor, zeg ik tegen mezelf. Heel vaak...) en ik kan me ook niet echt voorstellen dat het iemand echt iets kan schelen... Ijdel gemuts, dat is het...

Daarom laat ik het even voor wat het is, deze trip gaat even op een heel laag pitje...

Time for some kick-ass soul searching...