hobbezak

en het bloed kruipt kennelijk daar waar ik het niet tegen kan houden...
god, wat een overtuigende stilte-week is dit al geworden...
ik schijn toch van alles kwijt te moeten aan de wereld, en hoe beter dan op dit (ego-trip) blog...
zolang ik beloof om het bij mezelf te houden en niet van alles ga willen bereiken...
klaar er mee, Daan, schrijven, plaatsen en loslaten...

had vanmorgen een nogal traumatische shop-ochtend, omdat ik had besloten dat vandaag echt de dag was om een paar zomerse tops/bloesjes/tunieken te kopen, en Niets weerhield mij, het weer was stralend (in tegenstelling tot de herfst die we tot nu toe hadden...), alleen moest ik ook af en toe een pashokje in. En pashokjes en ik gaan niet samen... Het is dat ik het maar een paar keer per jaar doe, pashokjes ingaan, want anders had ik een doorlopende depressie - ik ben in-het-echt drie keer zo breed dan in mijn hoofd?! Is dit totale ontkenning of gewoon een zelfbeeld wat vijftien jaar geleden is opgehouden mee te vormen? Mijn god, wat werd ik niet vrolijk... en dan kon ik ook nog eens niet vinden waar ik op hoopte, zag allerlei heel trendy dingen die wel leuk waren, en dan niet pasten, zodat ik - al hobbezak dragend - zin kreeg om de spiegel een rammel voor zijn bek te geven... (alsof het de spiegel zijn schuld is dat ik breder ben dan ik hoef te zijn). Koffie en (tja...) een aardbeientaartje bij de V&D brachten even soelaas, en toen had ik het weer gehad... Heb een tuniek gevonden, en daar zal ik het mee moeten doen, voorlopig... Tenzij ik binnenkort in een opwelling plotsklaps weer eens zin krijg in een shop-ochtend...

God verhoedde...