ver-anderen

de woensdag uitdaging, samen met Kati

in navolging van het Dertig Dagen Project

God, grant me the serenity 
to accept the people I cannot change, 

the courage to change the one I can, 

and the wisdom to know it's me. 

(god, geef me de rust om mensen te accepteren die ik niet kan veranderen, 

de moed om diegene de veranderen die ik kan, 

en de wijsheid om te weten dat ik dat ben)

 ~ auteur onbekend, een variatie op een stukje uit 

Het Sereniteits Gebed van Reinhold Neibuhr

Te weten wanneer er dingen zijn aan jezelf die je zou willen (en kunnen) veranderen, is een lastige. Het vergt een manier van met enige afstand naar jezelf te kijken, en die is niet makkelijk, en als ik met veel mensen spreek, is het vaak helemaal niet nodig. Voor anderen, omdat zij iets zien in jou wat je zelf niet ziet {omdat zij niet op dezelfde manier last hebben van dingen waar jij je aan ergert bij jezelf}, omdat zij zelf niet willen veranderen en niet in jou willen zien dat jij er mee bezig bent... Natuurlijk  is het goed als je jezelf leert accepteren zoals je bent, dat je van jezelf houdt omdat je gewoon een prima mens bent zoals je op aarde bent gedropt, maar helaas is er bij de meesten van ons een leven lang aan (negatieve) overtuigingen en socialisatie overheen gegaan, en daar zit m nou het lastige - we zijn prima zoals we zijn gemaakt ooit, maar we geloven een hele hoop onzin over onszelf, over de mensen om ons heen en al die dingen zitten een heleboel geluk en blijheid in de weg...

Vele gesprekken met meneer G gaan over het feit dat hij niet begrijpt dat niet iedereen een psychologisch profiel van zichzelf wil, met zichzelf aan de slag wil, omdat het {vindt hij} toch machtig interessant is?! terwijl ik hem probeer te overtuigen dat het overgrote merendeel {zo hee...} van ons alleen maar in redelijk comfort - zonder poespas en toestanden - de 'schade' van onze opvoeding willen uitzitten. Dat men meent dat anderen moeten veranderen om ons rust te geven, om ons niet uit te dagen, maar wijzelf moeten niet hoeven veranderen, willen niet uitgedaagd worden om allerlei troep los te laten... Laat ons met rust...

Lange tijd dacht ik dat er met mij iets mis was, omdat ik anders naar de dingen keek om me heen dan mijn leeftijdsgenoten, omdat ik geen duidelijke mening had over veel dingen waar je meningen over hoorde te hebben, en dus nam ik ze maar over van de mensen om me heen, diegenen die ik respecteerde, om er van af te zijn... Terwijl ik er soms heel anders over dacht. Ik wilde eigenlijk alle kanten van een verhaal zien, horen over de andere kant, over de misschien niet zo mooie kanten van mensen, van dingen... Pas toen ik meneer G leerde kennen en in hem een soortgenoot vond, iemand die ook draaide en dacht en keek en onderzocht, toen aanvaarde ik die kant van mezelf. 

God (of wat je ook bent), geef mij de rust om iedereen te accepteren zoals die is, de moed om die ene te veranderen en de wijsheid om bij mezelf te blijven...