hartelijk dank

- een challenge van Kati en mij -

***

The best and most beautiful things in the world cannot be seen 

or even touched - they must be felt with the heart

{de beste en meest prachtige dingen in de wereld kunnen niet worden gezien

of zelfs aangeraakt - zij moeten worden gevoeld met het hart}

Helen Keller

Dat ons hart een immens prachtig, ingewikkeld en krachtig ding is, zal niemand ontkennen... Het pompt zwembaden vol bloed door ons lijf, dag in dag uit, zodat wij in leven blijven, voorzien worden van enzymen, van zuurstof, van noodzakelijke zaken die ons lijf en onze geest gezond houden. Een staaltje technische vernuft waar je u tegen zegt... Maar dit is niet het enige waar ons hart toe in staat is...

Ooit stond ik in The National Gallery in London oog in oog met een van de schilderwerken van Claude Monet, een paar van zijn latere werken, met al die waterlelies, en ik vond ze mooi, heel mooi, ook al voor het idee dat ik ze nu eindelijk zag, die schilderijen uit zijn tuin, maar ik voelde me niet geraakt, om een of andere reden,  niet zo sterk als ik eigenlijk verwacht had... Iets waar ik bijna teleurgesteld over was... In de zaal ernaast hingen Van Goghs, en daar had ik niet zoveel zin in - had het een beetje gehad met onze Vincent - maar ik wilde de kinderen laten zien wat de man nou bijvoorbeeld had gemaakt. En toen gebeurde het: ik zag deze, en voelde me geraakt... En daarna zag ik deze, en weer - whap! - raakte het me... Ik voelde een warmte rond mijn hart, iets wat nog het meeste weg heeft van liefde, en ik begreep er nix van... Een schilderij?! De ander dingen die er hingen van hem deden hetzelfde, en terwijl de rest op zoek ging naar DaVinci's, bleef ik nog even rondhangen in de ruimte en het gevoel wat erbij leek te horen... Mijn hart zoemde...

De meest prachtige dingen kan je niet zien, of aanraken, maar alleen voelen met je hart. Dingen als de glimlach van je baby, je moeder die met haar kleinkind aan het tekenen is, de zee die tegen de branding davert, een hamster die in je hand ligt te slapen... Ze brengen emoties teweeg, en daar gaat je hart van in de weer... 

En soms is het andersom... Een paar jaar geleden voelde ik me in een diep zwart gat vallen, onzeker en angstig, en ik had geen idee hoe ik mezelf eruit moest bedenken. Ik was er zeker van dat ik weg zou zinken, diep en machteloos. Een avond, moe en uitgestreden, lag ik in bed en probeerde een meditatie die ik had besproken met mijn vriendin, eentje waarin je jezelf een bad van Liefde mag geven (ja, jakkes, klinkt vreselijk Californisch, maar houdt vol...) en daarin focus je even op je hart, als je het voor elkaar hebt gekregen om je zo ontspannen mogelijk te zijn. Je zegt tegen jezelf dat je liefde bent, liefde mag zijn, en toen dat lukte zonder me belachelijk te voelen, merkte ik dat ik helemaal gevuld werd met een soort warm, oranje gevoel.  En mijn hart stond bijna in brand... En ik voelde dat heel langzaam die donkere wolk weg begon te drijven...

Je hart kan schijnbaar ook dingen aanvoelen, voorspellen bijna, en je vertellen of je op het juiste pad bent, voor jou... geen stem, maar een warm gevoel, of een sprongetje, of een soort van fladderen... 

Prachtig ding, je hart...