kinderlijk eenvoudig

Na een nogal vreemd en emotioneel beladen weekend, een Maandag waarop de Zon schrijnt!!! zo hee...
Maar het wil met de inspiratie nog steeds niet erg lukken...
Dan maar een ideetje jatten van Kati

Growing old is inevitable, 

growing up is optional...

(ouder worden is onontkoombaar,

volwassen worden is optioneel)

Ha, die is leuk... Want met volwassen worden in traditionele zin heb ik nogal wat problemen, tenminste, als ik kijk naar mijn leeftijdsgenoten/medemoeders, want die lijken het allemaal veel beter geleerd te hebben... Volwassen zijn. Zelfstandig zijn. De juiste keuzes maken. Tenminste, zoals je ze hoort te maken, want ik maak keuzes die voor mij juist zijn, maar die funest zijn voor mijn - ik noem een zijstraat - pensoenopbouw... Die goed zijn voor mijn gevoel van innerlijke kracht - uit het raam staren, dagdromen over verhalen die nog geschreven moeten worden - maar die niet veel doen voor het avondeten wat staat te verpieteren... 

Waarschijnlijk is het gewoon weer dat balans ding: doen wat je moet doen wanneer het gevraagd wordt van je... Want het is niet dat ik hier niet al honderd keer over na heb gedacht... Verantwoordelijkheid nemen voor wat je doet, keuzes die je maakt, zorgen dat je er een beetje bij blijft en dat je leven niet in het honderd loopt. Maar het allerbelangrijkst: raak je innerlijke kind niet kwijt - de nieuwsgierigheid, de openheid, het geen kant en klare oordeel hebben over wat er op je pad komt, maar het willen leren kennen, zonder angst, vol overgave... En dat is een lastige als je samenleeft met iemand die daar heel bang voor is, die zijn innerijke kind als lang geleden is kwijtgeraakt. Die jong volwassen moest zijn, en die het lastig vind als mensen langer dan 'gezond' is (in zijn ogen) met een soort van kinderlijke eenvoud naar de wereld kijken...

{het was mooit geweest (denk ik heel soms) als ik iemand had getroffen die alles voor me zou willen doen en zijn, die alle moeilijke taken van volwassenheid van me overnam, zodat ik lekker de hele dag kon schrijven en tekenen en lezen en zo, zoals een Picasso lekker de hele dag kon schilderen terwijl zijn vrouw/minnares voor het huishouden en de kinderen zorgde... Soms dus, als Volwassentje Spelen me de keel uitkomt... Maar terwijl er een kant van is die dat prima had gevonden, was er ook een kant die iets heel anders wilde leren, en daar kwam meneer G in beeld...}

Omdat hij dat ziet als een donkere kant van zichzelf, waarschijnlijk, waar hij bang voor is... Maar hij  kan het - om onduidelijke redenen - van mij wel accepteren, tot op zekere hoogte. Zolang ik maar genoeg volwassenheid (zelfstandigheid) laat zien... Dan ziet hij het als iets interessants, als iets waar hij dan weer wat van kan leren... Zijn enorme trots loslaten, bijvoorbeeld, of vertrouwen op de Liefde... En ik geloof dat we nu wel een balans in hebben gevonden - eindelijk...