gevleugeld

En daar zat ze dan. Met een bekertje koffie op een klif, uitkijkend over heftig klotsend water, met meeuwen die krijsten en de geur van zeewier en zeezout en rottende vis, en ze was al lang niet zo lang alleen geweest, en een gevoel van gelukzaligheid viel over haar heen. Voor eventjes, wist ze wel, ze had dit gevoel al vaker gehad, en ze wist dat die van voorbijgaande aard was, dat ze straks eenzaamheid en angst moest gaan overwinnen, zittend in haar camper een metertje of 15 van die klifrand vandaan. Maar dat deerde nu niet. Gelukzaligheid was er nu, en een bekertje koffie wat ze had gezet in het mini-keukentje en het was wel prima zo. Elly staarde over de Atlantische oceaan die daar ergens, ver voorbij de kust van Cornwall, dominant aanwezig was (tenminste, hij klonk zo wel 's nachts, toen ze probeerde te slapen). Bij het wakker worden, uren geleden, hoorde ze de golven tegen de rotswanden storten, alsof door een reus gesmeten, woedend, of gewoon met teveel energie... Elly glimlachte bij de gedachte aan reuzen in het water, die met gigantische emmers in de weer waren, en blies nog eens in haar mok.

Een plingeltje van haar mobiel deed haar uit de gedachtenstroom halen. Een sms van haar zoon, haar jongste, die meldde dat het stond te gieten in zijn woonplaats, en dat ze zich vooral geen zorgen hoefde maken, omdat hij op zijn werk at en aangezien dat een driesterren hotel was aan de kust stond er meer op het menu dan frietjes en knakworst... En dat hij hoopte dat ze het goed had, daar. Ze stuurde een sms terug met een bevestiging van het laatste, en dat de zon scheen waar ze nu was en dat ze al twee avonden kaastosties had gegeten omdat ze nix anders kon verzinnen... En dat de kleine restaurantjes die ze onderweg tegenkwamen heerlijke rolls met kip deden (ze wist dat hij daar van hield) en dat ze vandaag echt ergens een goede salade ging zoeken. Niet dat het hem veel uitmaakte wat ze at, het was meer voor zichzelf eigenlijk... Een herinnering dat ze ook nu er niemand anders was, goed voor zichzelf moest zorgen. Vooral nu er niemand anders was.


Thuis, of wat ervoor doorging, was ver weg nu. Letterlijk en in haar gevoel. Ze was pas een week onderweg, zou nog een week of 8 doorreizen, en daarna zien wat haar gevoel haar ingaf. Bij haar vriendin was ze de eerste drie dagen gebleven, nadat ze aankwam vanaf de boot, en samen hadden ze uren en dagen gepraat, over hun levens en hoe anders die nu waren dan toen ze elkaar leerden kennen, twintig jaar ervoor, toen ze tot over hun oren in babies en luiers en borstvoeding en spuugdoekjes zaten. Er was heerlijk gekookt voor haar, en behalve een keer naar een film in een stad in de buurt en lange wandelingen door de mooie natuur waren ze het huisje niet uit gekomen. Al op de boot vanuit België was het thuisfront van haar afgevallen, weggeveegd, zo leek het, uit haar onderbewustzijn, alsof het er nooit was geweest. Ze ging een reis door Noord Europa maken, alleen, met haar mini-camper, en het geld was ze had gespaard, en ze zou het wel zien. Plannen had ze niet gemaakt, behalve dan een paar streken uitgezocht die ze graag wilde leren kennen, of terugzien, en daar ging ze. 

Haar kinderen hadden haar nu echt niet meer nodig. Dat was ooit het criterium voor deze reis - er mocht niemand onder lijden, niemand de dupe worden van haar drang om weg te gaan. Dat dat maar duurde en duurde gaf haar vaak een lichte depressie, maar ook de tijd om na te denken over wat ze nou wilde, waar ze heen wilde, hoe ze had gedacht het voor elkaar te krijgen. En dat kwam dus nu bij elkaar. Haar jongste moest nog naar school, maar aangezien haar dochter zelfstandiger was dan haar beide ouders bij elkaar, wist Elly dat zij het wel zou redden. Zoon twee werkte dus aan de kust, en haar oudste studeerde in Utrecht en die zag ze toch al bijna nooit... Haar vriend deed al jaren zijn eigen dingen, dus ook dat was geen belemmering. Het was meer de aanleiding geweest van Elly's reisdrang, dacht ze eerst. Hij deed zijn eigen ding, zij werd gedwongen het hare te gaan doen... Tot ze ergens las dat ze hem kennelijk had aangetrokken om de kracht te ontwikkelen om die reizen te gaan maken... Of zo... Nou ja, dan was haar relatie toch niet tevergeefs geweest dan, zoals ze lange tijd had gedacht... Drie mooie kinderen en de kracht om haar vleugels uit te slaan... Hm... Toch had ze het zelf liever iets anders gezien... Hoewel... Het was dan weer heel fijn dat er niemand probeerde in te vullen voor haar wat ze dacht, of wilde, of juist niet wilde, zoals ze een paar jaar ervoor had vastgesteld als zijnde het grootste struikelblok in haar leven. Ze had nooit geleerd om voor zichzelf te voelen of te denken, men deed dat steeds voor haar, en lange tijd vond ze dat oke, ze vertrouwde blind op de kracht van anderen, twijfelde niet aan hun goede bedoelingen. maar iets ging steeds harder knagen, als muizen die door een houten balk heen wilden, een gevoel dat er iets niet klopte... En na jaren lange therapie viel het kwartje. Haar vriend deed hetzelfde als haar ouders, en wat ooit goed voelde, en vertrouwd gaf haar nu he gevoel dat ze gevangen zat, en wilde zij daar uitbreken zou ze iets aan zichzelf moeten veranderen. En dat deed ze. En nu zat ze hier aan de Coastal Path in Cornwall, alleen, omdat ze wilde leren hoe ze zichzelf moest gaan leiden.  

Het geknars van wandelschoenen trok haar aandacht. Haar koffie was intussen genoeg afgekoeld om opgedronken te worden en ze keek terloops opzij. Een ploeg vrolijk kletsende wandelaars liep voorbij, over het pad wat achter haar zitplek liep. Een groepje van vijf vrouwen, allemaal van haar leeftijd, of iets ouder, en ze groetten haar vriendelijk, wensten haar een fijne dag toe, oh, en of ze wist waar je ergens koffie kon krijgen hier... Elly trok haar schouders op en wees naar haar camper, die verderop stond geparkeerd, en vertelde dat ze wist dat 5 mijlen verder een dorpje was met een heel leuk tentje. En anders wilde zij wel wat zetten voor ze. Maar dat hoefde niet, vonden ze, en hevig verontschuldigend vertrokken ze verder op hun pad. Elly lachte. Ze nam een grote slok van haar koffie en keek verder over de uitgestrekte zee die voor haar lag, en de grillige kustlijn die doorliep naar Wales, vele kilometers verderop. Misschien moest ze daar maar eens gaan kijken... Over een paar dagen...