klein kunst

- his bob-ness, met een beetje zelf-spot -

Onder Dylan fans is er een grapje, dat gaat als: Oh fijn, zijn relatie is verbroken, krijgen we eindelijk weer eens een goed album... Deze hoorde ik ooit van meneer G, net-geen-Dylan-fanaat (hij weigert...) als zijnde een klaagzang van de verstokte (andere) fans onder zijn vrienden en bevestigt de al lang ronddolende mythe dat een goede kunstenaar een diep getroebleerde is, en dat een kunstenaar die dankzij een fijne relatie met bijbehorende kids en een hond lekker in zijn vel zit meer een ambachtsman is, maar geen Kunstenaar... (niet dat er iets mis is met ambachtslui!). Feit blijft kennelijk wel dat de goede man niet erg inspirerende muziek maakte toen hij happy getrouwd was (nou ja, is Dylan ooit happy...?!). Zeggen de fans, en mijn net-geen-devote levensgezel...

Volgens de schrijfster van het boek wat ik eindelijk van de boekenbon {voor mijn verjaardag gekregen} heb gekocht - the artist's way van Julia Cameron - slaat heel die mythe nergens op en schuilt er in elk mens een soort van artiest... Misschien niet van het niveau Mozart of Michelangelo, of Dylan of Spielberg, maar daar moeten we ook niet naar willen aspireren - als we al tot een bevrijding van onze innerlijke kunstenaar kunnen komen en onze innerlijke kritikus zijn kop kunnen laten houden (of er geen acht meer op slaan, wat eenzelfde effect zal hebben), zal dat een algehele bevrijding van ons Zelf zijn, en zullen wij luchtiger door het leven huppelen. Of zo... Of in elk geval jezelf geuit. En da's ook wat waard...

Waar komt dan dat idee vandaan dat een Echte Kunstenaar gebukt moet gaan onder vreselijke depressies en de donkere kanten van de Mens onder de loep neemt, ons met zaken confronteert die we liever niet willen weten, behalve dan als ding wat aan de muur hangt of op een sokkel staat? Onder het mom van kunst? De grote tweedeling - die ook in ons huis heerst - over wat kunst is en wat mooi... Wat is Literatuur en wat is fijn lezen? Wanneer is het het een en wanneer het andere? Misschien is het dan toch echt zo makkelijk uit te leggen... Is het kunst als het technisch heel mooi is, en klopt en heel knap gedaan is...? Of is het kunst wanneer het ons confronteert met de dingen in het leven waar we liever niet aan willen (dood, lust, hoogmoed, jaloezie, angst), als het uitdaagt en je laat nadenken en wellicht uitsluit, en geen kunst als het ons een fijn gevoel geeft, van erbij horen, samen zijn...? Techniek is geen kunst - ik kan een heel mooi schilderij maken van de bomen in de tuin, en dan klopt het technisch helemaal, maar dan is het geen kunst, dan is het een ambacht... Hoort een Kunstenaar Niet Gelukkig te zijn, zodat wij in de illusie kunnen voortleven dat wij het wel zijn?

Hmm... Interessant deze... Ik ga nog even door met piekeren... En de nieuwe snaar (Vlaamse kleinKunstenaars) heeft een leuk liedje over hun obsessie met Robert Zimmerman gemaakt: