{op z'n} engels

aartsengel michael aan het werk

Lief zijn voor jezelf...
Klinkt net zo suf als ik me soms {in een cynische gedachtenstroom} bedenk dat het is... Vanmorgen was de klant die ik me voorstel als zijnde een engel in mens-vorm, die tussen het bestellen van het brood en het besluiten welke kaas ze wilde, tegen me zei dat ze heel erg voelde dat ik - nog veel meer - met mijn gevoel in contact moest komen, en waarom ik dat niet gewoon al deed... Alsof het normaal is dat je met je gevoel in contact staat in deze wereld... Waarom ik het niet deed, al? Omdat ik me zo voorstel dat iedereen die ik 'nodig heb' me voor gek verklaart, gaat vinden dat ik niet helemaal spoor... Me als een baksteen laten vallen... Waar was ik dan bang voor? Had ik niet al geleerd, al weet ik hoe lang geleden dat er altijd een vangnet is...? Waarom durf ik dan niet op mijn gevoel te varen? Waarom blijf ik dan nog steeds hangen in eenbangerig gevoel, in datgene wat ik ken, maar niet gelukkig mee ben...?

Omdat ik nog steeds overtuigd ben dat dat vangnet er helemaal niet hangt, dat ik te pletter stort op een keiharde, liefdeloze afgrond... Omdat dat vangnet waar ik over heb geleerd wel in mijn hoofd zit, maar nog niet in mijn hart... Omdat ik me omringd weet door mensen die geleerd hebben om te wantrouwen, die niet geloven in oneindige liefde, die bang zijn voor wat anderen hen hebben aangedaan en nog eens kunnen aandoen, omdat ze niet geleerd hebben dat zij waarde hebben, dat zij prachtig en goed zijn zoals zij zijn, en deze boodschap hebben overgebracht op mij, mij hebben meegenomen in hun overtuigingen, in hun angsten... Mij hebben overtuigd dat zachtaardig en teder zijn gelijk staan aan kwetsbaar zijn...

Gisteren nog, belde de mentor van onze Ots, met de mededeling dat hij niet goed genoeg zijn best deed, dat hij er echt wat meer voor moet gaan doen, terwijl hij dacht dat hij al hartstikke zijn best deed... En meteen begon de twijfel, de grote, grijze twijfel aan mijn capaciteit als moeder, als mens, omdat zoals ik leef, en mijn kinderen begeleid niet strookt met wat er van me verwacht wordt. De twijfel die met zijn grote, kille handen om mijn strot greep, van plan om me de mond te snoeren, en mijn manier van Zijn van de aardbodem te laten verdwijnen...  Wij houden niet van zij die het anders doen, die niet gestructureerd en georganiseerd door het leven gaan, die lukraak leven, die afrekenen met wat er op hun pad komt, en niet van te voren alle mogelijke risico's gaan bedenken en zich ervoor indekken... Want dat is mijn standaard reactie op dit soort dingen: zelf-twijfel... Keihard... Dus ook toen die lieve, engelmevrouw mij vertelde over liefde en loslaten van angsten... Wie? Ik?! Liefdevol zijn??!! Tederheid en liefde voelen..??!?!! Yeah, right... Ben jij gek...

Maar het feit dat ik alweer stond te janken, met een rij klanten voor me, betekende dat de snaar weer was geraakt, de gevoelige plek weer was gevonden... Ik weet het, ze heeft helemaal gelijk, en ik zou zo graag willen weten waar ik moet zijn om het te leren, om te blijven voelen wat ik mag voelen, om te blijven weten dat het allemaal goed is, dat ik geen kunstjes hoef te doen om aardig gevonden te worden... Dat het goed is...

Antwoorden op een briefkaart graag...