- al kringlopend -

We gingen naar de Kringloper en we vonden...

- zes gebakvorkjes
- twee eierdopjes
- vier boeken (over: chakra's - tarot {met kaarten} - innerlijke ontwikkeling - De Pianiste {roman})
- een rok (als enige overgebleven van de 9 kledingstukken die ik in eerste instantie het pashokje had ingesleept)
- een reis-rugzak (voor al die reizen die ik ga maken...)
- rolschaatsen voor Polly
- een tractor en een vliegtuig voor Felix
- Annemarieke en Mark...

Wat ik niet vond:
- de mandjes waar ik eigenlijk voor ging
- een ren-shirt (jazeker, kan ook op mijn lijstje nu: 5 km hardlopen)
- een groovy shirt
- de ladekast voor Felix (valt erg uit elkaar)
- tuinstoelen die niet van plastic zijn....
Voor de volgende keer dus...

- drie films -

wat Daan kan kan ik ook... Films kijken, en veel... Meestal samen met manlief, maar ook zonder, vooral het type cheesy (met Colin Firth, Hugh Grant, of allebei tegelijk in een film...). Maar degenen die in mijn lijstje mogen -deze week dan- zijn die zonder Hugh of Colin. Denk ik...

Hitchhikers guide to the galaxy Een vreemde gewaarwording: alle mannen die ik kende in Engeland, de gestudeerde, middle-class jongens die een mooie jeugd hebben gehad, vol kampeervakanties en zeilkampen, hadden bijna allemaal het boek van de film op hun boekenplank staan. Sommigen hadden daar dan ook de Lord of the Rings-trilogy (stukgelezen) en allerlei andere voor mij vreemde boekwerken tussen, in de laatste vijftien jaar gezelschap gekregen van Harry Potter, en hoewel die jongens ook allemaal heel netjes en voorbeeldig waren naar mij toe, bleken ze ook een beetje wereldvreemd te zijn. Op een heel fijne manier (heb die wereldvreemdheid intussen ook ontwikkeld)... Hitchhikers guide heb ik zelf nooit gelezen (ik lees eigenlijk niet zo heel veel) en ik ben ook heeeel erg blij met het feit dat onder de filmmakers van tegenwoordig een lading van die middle-class jongens zit die - met een heerlijk gevoel voor absurditeit en detail - de boeken hebben mogen vertalen naar het witte doek.

Onlangs heb ik de film in de winkel gevonden en samen met de kids - alle 4 - gingen wij er vorige week voor zitten. Chips erbij, en allemaal hadden ze op hun eigen nivo de grootste lol. En bleek Marvin de depressieve android nogal populair... Allen hadden (dankzij jaren oefenen met Doctor Who) weinig moeite met de vreemde verhaal-lijn, over Arthur Dent die net op tijd wordt gered, voordat zijn huis wordt platgewalst om baan te maken voor een snelweg. Dat blijkt small beer als blijkt dat de wereld er binnen een kwartier aan zou gaan om een inter-galactische snelweg te kunnen realiseren. Arthur wordt door een vriend van hem meegenomen naar De Ruimte, waar ze een lift krijgen van een vreemdsoortig ruimteschip. Daar zijn ze niet welkom, worden gedumpt en net voordat ze door hun voorraad zuurstof heen zijn, worden ze opgepikt door een iets vriendelijker ruimteveer. Een en ander word aan elkaar gepraat door Stephen Fry, de acteurs zijn ook een voor een super (Alan Rickman als Marvin) en ik denk wel dat hij nog regelmatig van de plank zal komen...
Het lied van de dolfijnen zit in elk geval al in ons repertoire....

Control Die van Anton Corbijn, inderdaad... Metselde bij mij de prachtige, doomy muziek van Joy Division, die ik tien jaar ervoor had afgeschreven als vreselijk, toen Alan een poging deed mij er bekend mee te maken. Het verhaalt over het leven van hun zanger, Ian Curtis, een stille, gevoelige jongen die op zijn beurt de muziek van David Bowie leert kennen en eigenlijk ook wel popmuzikant zou willen worden. Maar waar hij vandaan kwam werd je geen muzikant, daar ging je iets nuttigs doen, geld verdienen, gezinnetje beginnen... In eerste instantie was dat ook zijn weg, trouwde hij met zijn jeugdlief Debbie en deed een beetje in muziek, voor de lol, maar dat liep allemaal behoorlijk anders toen de band werd ontdekt en qua populariteit niet onder deed voor Sex Pistols en Buzzcocks, op dat moment de top in punkbands.

De film maakt op heel mooie, ingetogen wijze duidelijk dat de 'heisa' die samenhangt met faam niet bepaald aan Curtis was besteed, maar dat de keuze niet meer aan jou lijkt te zijn als je eenmaal flavour of the month bent. Heel langzaam gaat hij ten onder aan de druk, gaat zijn huwelijk diepe dieptes in. De sfeer is om te snijden. Al valt er ook behoorlijk wat te lachen, al meot je wel weten waar het dan zit (in de bios bleef het vaak ijzig stil, terwijl ik en manlief in een duek lagen...).
De acteurs spelen zelf de muziek, de acteur die Curtis speelt (Sam Riley) zingt ook zelf en het lukte ze, mede dankzij de prachtige beelden, om er een - voor mij in elk geval - onvergetelijke film van te maken.

Hilary and Jacky Over de zussen Du Pre, de ene een fluitiste die het prima kan maar nooit echt uit de schaduw komt van haar zusje Jacqueline, die over een gave beschikt om de cello tot leven te laten komen. Zij gaat roem en een zeer intereressant leven tegemoet en grote zus kwakkelt in de zijlinen zo goed als zij kan wat aan, om zich dan maar helemaal te storten op het gezinsleven. De film splitst zich af, concentreert zich eerst op ene zus, dan de andere, en langzaam aan leren we over de vreemde relatie tussen de twee. Hoe de jongere, zeer getalenteerde Jacqueline gebukt ging onder het feit dat ze haar grote zus niet had om op te leunen (briljant op de cello, hopeloos als ze op zichzelf wordt teruggeworpen).
Muziek is wederop prachtig, heel ingetogen, subtiel. Zeer mooie film, intelligent en gevoelig...

- lang leve de lijstjes -

Een van de bijkomstigheden van mijn ziek-zijn vorige week, was het feit dat ik dan maar meteen van mijn koffie-verslaving af dacht te kunnen... Had al twee dagen geen trek, dus hoopte ik dat het door zou werken en ik met de afkickverschijnselen korte metten kon maken - die zouden vast wel meevallen.
Nou, dat blijken ze niet te doen, er hangt al een paar dagen zo'n zeurderig hoofdpijn rond en ik heb elke dertig minuten de neiging om naar de kast te lopen, het koffieblik ervan af te rukken, een filterzakje in het houdertje te doen en er gekookt water op te gooien, om dan even later te genieten van maar een kopje heerlijk geurende koffie. Om het af te leren...

Dan maar het internet op om een site te vinden die mij door deze lastige paar dagen heen te slepen, met goede tips, afleidingsmanoeuvres en ideeën. En daar zijn er vele van. Heel veel lui die vol goede moed proberen om van hun verslavingen af te komen, en heel veel handige manieren om het makkelijker te maken. Ik schijn mijn grenzen beter te moeten leren kennen en aangeven, ik moet leren geloven dat ik het helemaal niet nodig heb, die krukken in mijn leven - mijn geluk hangt niet af van die kop koffie, of die reep chocola, of die zak met dropjes... Het is alleen maar weer een andere manifestatie van afhankelijksheids-denken. En ook die kan je omdraaien in een veel positievere manier van denken.

Een van de sites die ik tegenkwam was deze: 43 things Een lijstjes-site. En hele leuke, zelfs, eentje die je leven schijnt te kunnen veranderen. Je maakt een lijst met dingen die je allemaal nog wil gaan doen, deelt die met de andere 'deelnemers' en krijgt aanmoedigend gejuich. Of tips. Je vinkt af wat je al gedaan hebt, doet er dingen bij, haalt er dingen af, wat je wil. En je vertelt over hoe je dingen voor elkaar hebt gekregen. Aangezien er mensen waren (velen) die 'ophouden met koffie drinken' op hun lijstje hadden gezet, kwam ik daar terecht. Een aantal mensen hielden een soort progress-report bij van hun afkicken en dat was handig om te lezen - het duurt even, die ongemakken. Maar het houdt op, en dan voel je je heerlijk, schijnbaar.
Ik hou stug vol...

Mijn lijstje:
- van de koffie af
- op yoga gaan
- mijn plantjes in leven houden dit jaar...
- een workshop geven
- elke dag een half uur vinden om te mediteren
- (betaald) werk vinden wat ik heerlijk vind
- naar Canada, Zweden, Ierland en Japan gaan
- boek naar uitgever sturen (bibber de bibber)
- kleren leren maken die ik leuk vind
- 5 km hardlopen (later toegevoegd)


eens zien hoe snel ik kan beginnen met afvinken...

- mediterend ziek -

Heb er net twee dagen ziek-zijn opzitten en heb voor een week geslapen - tijd dus om bij te schrijven om een uur 's nachts... Geen idee waarom ik nog geen slaap heb - wellicht teveel inspirerend leesvoer? Of een te geschifte film die in mijn hoofd blijft spoken (Hitchhikers Guide To The Galaxy)? Ideeën voor mijn verse verhaal, die ineens bij bosjes in mijn hoofd lijken te vallen? Teveel zon vandaag???

Dat laatste kan best kloppen - al die energie die maar door mijn lijf giert na twee dagen vasten. En die ideeën willen ook maar niet ophouden - mijn notitieblokje is heel geduldig terwijl ik er weer wat in op-noteer... En die film - wil ik het nog wel eens over hebben... Dat leesvoer dan maar. Nee, niets licht-erotisch, en ook niet wereldschokkend enerverend. Zelfs niet gewoon spannend, a la Nicky French, of hoe heet dat schrijvers-duo. Of J.K. Rowling, mijn lichtend voorbeeld in ongeletterde letteraar die nu wel in een leuk huisje buiten kan wonen... Nee, mijn huidige leesvoer is een boek wat mij een weg leert vinden naar mijn innerlijke leiding, een soort binnenste gids die je door je Meaning of Life kan loodsen, zeg maar (En daar komt die Hitchhikers Guide dan weer bij kijken...). Erg leerzaam, vooral als je al een beetje op weg bent in die richting, er al een aantal boeken, lezingen, gesprekken met vergevorderden die kant op hebt opzitten. Dan is het niet allemaal totale quatsch, zoals mijn lieve tante uit Zwitserland zou zeggen... Het verhaalt over chakra's, karaktereigenschappen (psychologie voor beginners dus) en iets met stralen, maar zover ben ik nog niet dus daar ga ik me niet over uitlaten... Een soort boek met richtlijnen voor diegenen die van het padje af willen, so to speak...

Een van de methodes die aangeraden wordt om je innerlijke gids te leren kennen, je eigen stem te leren horen, de stilte in jezelf te herkennen, is mediteren. En laat dat nou net mijn nieuwe hobby zijn... Nou ja, nieuwe hobby - het is mij al heel lang bekend (sinds ik 18 was en in gesprek kwam met een vage kennis van mijn moeder die erbij zweerde en mij aanraadde het eens te proberen. Natuurlijk gingen mijn gedachten de hele tijd floep-floep-floep van hier naar daar en lukte het me misschien een keer om meer dan tien seconden bij inademen-uitademen-in-uit... te blijven, zag er geen nut in en gaf het op) maar begin er heel langzaam datgene voor te ontwikkelen wat nodig blijkt om er ook baat bij te hebben. Heel langzaam. Zit ik dus een heel tijd stil. Aan niets te denken. Helemaal niets. Is het zooooo rustig in mijn hoofd. Zo heeerlijk rustig.... Denk ik aan niets... Helemaal niets... Zelfs niet aan... shit - daar gaan we weer - wat moest ik vandaag ook weer...

Nou ja - voor diegenen die ook eens een poging willen wagen: hier een link naar een site met ideeën... Geniet van de stilte...

- vooruit/achteruit -

Even geen navelstaren en terugkijken - wordt er zelf een beetje moe van... And now for something completely different - picture this:

We zitten in de tuin, na te tafelen. Felix zwiert aan een schommel die Otto er vorig jaar in geknoopt heeft. Polly hangt onderstboven in een andere boom, Max tokkelt op zijn gitaar een lied wat hij onder de knie aan het krijgen is, en Alan en ik praten over de dingen van de dag. De zon schijnt nog een beetje, en de hond van de buren jankt voor de verandering eens niet. Dan gaat de telefoon en rent Otto er heen om die te beantwoorden. Een tele-sales-type die hij afwimpelt met een smoes (hij leert sneller dan zijn moeder...) en komt teruggewandeld. Hij pakt een koekje uit de trommel en merkt heel terloops op: "Wij gaan terug in de tijd, he?"
Wij kijken elkaar aan, dan naar Otto en hopen op uitleg.
"Ja, want eerst hadden wij een draadloze telefoon, en nu hebben wij weer een oude met snoer, en eerst hadden wij een grote, moderne auto, en nu een kleine, oude..."
Bij mij valt een kwartje en ik schiet in de lach... Hij heeft helemaal gelijk. Ik weet dat het hem niet stoort, dat hij weet dat het bij ons hoort, dus het is geen zielig klagen wat hij doet. Wij proberen een lijst te maken met dingen die onze regressie in kaart brengen...
* De elektrische ketel hield ermee op, en nu koken we weer met een fluitketel.
* Koffie schenk ik op, terwijl er een apparaat in de kast staat.
* De grote televisie bromt als je een dvd bekijkt, dus is het kleintje van de zolder terug.
* Was drogen we aan de lucht.
* Brood bak ik graag zelf.

In een tijd dat de economie overeind gehouden wordt door allerlei noodmaatregelen, denk ik aan de woorden die een vriendin van mij zei toen we het hadden over nieuwetijdskinderen. Dat ze zo wijs uit de hoek kunnen komen, en dat we ooit moeten gaan accepteren dat er een einde zal komen aan de manier waarop we nu leven en maar door-consumeren. Al dan niet gedwongen... Het lijkt er sterk op dat die tijd wel erg dicht in de buurt is... Maar goed, wij zijn er klaar voor!!! (Zolang internet nog even niet op fiets-dynamo hoeft...)

- music etc. * vervolg -

De ontdekking van Studio Brussel (voor diegenen van Boven de rivieren: een Belgische radiozender waar men redelijk alternatieve muziek placht te draaien, al wil dat tegenwoordig nog wel eens wat minder zijn... Het is vooral voor jonkies geloof ik, maar voor ouwe miepen zoals ik is het nog wel te doen... Hier een proefje) was dus een zegen van boven. In een tijd - ver voor deze, waarin voor introverte, gevoelige, niet-sociale tieners het internet vast een fijne manier is om ergens bij te kunnen horen, zielsverwanten te zoeken - waarin je al snel (wereld)vreemd werd bevonden (vooral in het dorp waar ik woonde), voelde het als een soort van thuiskomen - ik was vast niet de enige die 'zo' was.
In die tijd ook werd ik me bewust van de wereld om me heen, zoals ik dat nu mijn tieners zie doen, en waren heel veel dingen fout, en een aantal dingen goed. Qua muziek werd het al snel de politiek bewuste rock van U2 en werd datgene waarnaar ik ook graag luisterde als nogal fout beschilderd. Een greep uit de vreemde mix van dingen -

- scritti politti - dat haar, die kleren... Maar op een of andere manier sprak deze muziek me dan weer wel aan... Zou er een disco-muts in mij schuilen?!
- teardrop explodes - van Julian Cope, die later een New Age Hippie zou worden. In die tijd was hij kunsterige muzikant die hippe deuntjes maakte.
- David Sylvian - hoorde bij een film die ik nooit heb gezien, maar vond de muziek zoo mooi...
- Talking Heads - de muziek waar ik naar luisterde werd hoe langer hoe minder 'gewoon', het ging hoe langer hoe meer over dingen die nergens op sloegen, of waar mijn vriendinnen in elk geval heel weinig mee konden. Die hadden vriendjes, gingen uit, deden een opleiding waar de straks een baan in zouden vinden en keken al uit naar als ze straks gingen samenwonen, of trouwen, in elk geval de weg opgingen die mij ook voorgeschoteld werd als die je dus volgde. En ik merkte dat ik daar dus eigenlijk helemaal niets mee kon. Maar omdat ik in die tijd ook niet wist wat ik dan wel wilde, of dat er überhaupt een andere manier van leven of dat je dat zomaar mocht (...), bleef ik netjes doen wat hoorde, maar las intussen boeken die het over 'ontsnappen' hadden, op meer dan een manier. Luisterde naar muziek die mij het gevoel gaven te ontsnappen uit de saaie, on-inspirerende, voorspelbare wereld waarin ik leefde. Keek t.v. die dat ook deed (Brideshead, bijvoorbeeld...)
- R.E.M. - samenvatting van bovengenoemde... Oh, Michael...

- music that makes my world go around -

Zoals al mee gedreigd - een lijstje... Muziek deze keer. Erg belangrijk in mijn leven, altijd al geweest. Helaas bezit ik niet dezelfde ijzeren discipline die Max heeft, om mezelf gitaar te leren spelen (maar ik heb dan weer wel blokfluit leren spelen, helemaal zelf!!!), en de songs die ik allemaal prachtig of heerlijk vindt zelf onder de knie te krijgen, ik zing ze heel erg graag mee. Dit niet altijd tot plezier van mijn huisgenoten... Maar dat laat de pret niet drukken...

Liederen die - in meer of mindere mate - iets betekenen voor me:
de Studio Brussel-jaren
In de tijd dat ik Volwassen begon te worden, realiseerde ik me dat ook mijn smaak in muziek niet helemaal synchroon liep met die van mijn toenmalige vriendinnen. Spandau Ballet en Micheal Jackson luisterend ging het nog wel, ook mijn moeder kon daar nog wat mee, maar daar kwam verandering in toen ik - jaar of 14 - de Smash Hits ging kopen. Dit was een Brits popblad a la Hitkrant, maar dan over Britse bands en met veel leukere artikels. Daar hadden ze het schertsend over Sir Clifford of Richard en Tien dingen die je met de oorbellen van Madonna kon doen, en lag ik met enige regelmaat in een lachstuip... Ook de bands die ter sprake kwamen waren, hoewel ook nog behoorlijk toegankelijk, anders dan de muziek die ik op Hilversum Drie hoorde (Ja, moeders spreekt...). Behalve dan op de Vara Dinsdag, daar kwamen die bands voorbij die ik in de Smash Hits ook wel eens beschreven zag staan - The Cure, The Smiths, Pet Shop Boys, XTC, U2, R.E.M.... En ineens, draaiend aan de knop van de radio (dat kon toen nog) kwam ik een radiozender tegen die die muziek gewoon de hele l=dag leek uit te zenden. Studio Brussel dus, een zender speciaal voor kunstacademie-studenten (zo leek het dan) die dezelfde smaak hadden als ik. Yes. Kadootje uit de hemel...
en een van de bands die zij leken te hebben geadopteerd, was R.E.M. Gave gitaarmuziek met een zanger die intelligente teksten uitkraamde - het bestond dus echt....

Een greep:
- radio free europe - uit 1849, toen Micheal Stipe nog haar had...
- world leader pretend - uit de tijd dat ik ze leerde kennen, hoewel deze klip geloof ik van een jaar of drie terug is...
- love is all around - want ze kunnen ook akoestisch van jetje...

nog meer herrie uit die tijd-
- Smithereens
- Black - in de categorie 'gevoelig en niet van deze wereld'
- Howard Jones

Tot zover een eerste teen in het water...
Zal nog eens hard nadenken ver wat me nog meer bijstaat uit die tijd, en waarom... Maf wel, om terug in de tijd te gaan...

- klipjes -

een paar leuke klipjes om de dag mee op te fleuren...

Hiermee kwam Alan een tijdje terug. Erg leuk, ook de making of ervan is heel grappig...

En deze stuurde een kennis van ons uit Engeland op. Beetje hetzelfde als de vorige, maar wat dichterbij huis...

Er volgt een lijstje - in fases, zoals gewoon - met klipjes, maar deze is alvast om te oefenen...

- resultaat !!! -

De sla is ontsproten!! De peultjes zijn ook opengesprongen (de erwten die we geplant hebben, in elk geval...). En er lijkt beweging te komen in de sier-erwten...

Waaaahhh!!!!! Joehei...


De munt uit mijn moeders tuin is gewend aan onze grond (het groeit), en de vrouwenmantel die ik bruusk van zijn familie heb afgehakt, is ook aan het uitdijen.

Oh, en mijn vader heeft de mooiste tafel gemaakt die ooit in onze tuin heeft gestaan...


Het wordt nog wel eens wat met die tuin van mijn dromen....

- Met naald en draad -

Er schiet nog niets uit in mijn vensterbank-plantenkasjes... Er hangt wel veel damp in die dingen - misschien moet het gelucht worden...

Vandaag op de markt wel leuke stof gekocht, voor èn een nieuwe broek (type flodder) èn een rok - al heb ik geen idee hoe ik dat voor elkaar ga krijgen... Ik heb intussen mijn oude, aftandse naaimachine weer uit de schuur gehaald. Hij stond klaar om naar Emmaus of de Kringloper te gaan omdat ik een andere had gekregen die nog ouder was maar het bij mijn moeder in de keuken prima deed. In mijn keuken deed hij niets anders dan lussen en knappen, en had ik er na een aantal pogingen schoon genoeg van. Dan maar 'mijn' eerste, hoewel die maar op een snelheid kan (erg snel) en de klosjes op een geimproviseerd pinnetje moeten... Nou nog de inspiratie om eraan te beginnen en ik heb een nieuwe garderobe...

- Natuurlijk -

April alweer - wat gaat een jaar snel...

Vandaag een wandeling gemaakt door het buitengebied en me verbaasd over al het moois wat aan het ontluiken is. Elke keer weer... Een aantal huizen onderweg (het zijn er niet heel veel) wordt onderhanden genomen door nieuwe inwoners en waar het ene huis er alleen maar leuker op wordt, zie ik een ander huis telkens maar popperiger worden. En ik maar mijn best doen om er geen oordeel over te vellen (want niet bepaald zen...). Heel erg moeilijk. Sinds ik me ervan bewust probeer te zijn, merk ik hoe vaak ik dat dus wel doe. Dat iets stom is, of leuk, mooi of lelijk, goed of fout, nuttig of nutteloos...

Zo wandelend door de -gruwelijk gecultiveerde- (gaan we weer...) natuur viel het me op hoe straal al die struiken en bomen en planten onze verwoede pogingen tot in toom houden negeren. Prachtig om te zien hoe weinig het zich aantrekt van onze drang tot controle... In mijn eigen tuin ben ik an het proberen om een gedeelte wat al lang braak lag om te toveren tot medicijnkastje. Naar aanleiding van een programma van de BBC was mijn interesse dan eindelijk zover dat ik toch maar die poging ging wagen om er een stukje Nuttige Tuin van te gaan maken. Al zo vaak was een eerder gewaagde poging rampzalig in het water gevallen en had ik de moed opgegeven op het idee dat ik groene vingers heb, net als mijn moeder. Maar misschien is nu de tijd rijp.... Ik had al dingen als Citroenmelisse en een frambozenstruik, en een bessenstruik, en ooit had ik munt (maar dat is verdwenen, en ik hen geloof ik ook nog oregano en bieslook en tijm ergens heb groeien, en passiebloem (waarover die leuke meneer van de BBC meldde dat hij als rustgevend staat aangeschreven!? Kan zo in de thee, schijnbaar...) en vrouwenmantel en... Groeit allemaal als een tierelier, en de salie die ik heb gekocht en al die andere dingen die ik nu heb uitgezaaid in potjes op mijn tot kas omgetoverde vensterbank, gaan ons hopelijk binnenkort voorzien van allemaal Nuttige Voeding en Medicamenten... Want op deze manier is Nuttig dan weer wel goed. Of zal ik het gewoon nooit leren?