Een van de bijverschijnselen van de krantenwijk van Max, is de aanwezigheid van de twee kranten die dagelijks meekomen. Twee BN de Stemmen die hun weg van de fietstassen naar de keukentafel vinden en daar liggen te wachten tot een van ons, of twee, er doorheen gaan bladeren. Het nieuws tot ons nemen. Max leest met verbazing over van alles, Otto leest de sportberichten, Felix heeft de strips ontdekt en Polly zal het voorlopig allemaal een zorg zijn.
Een tijd terug kwam ik erachter dat De Wereld en het nieuws wat daaruit mijn hoofd inkwam, mij niet erg blij maakte. Het nieuws op tv bekeek ik al niet meer, docu's zette ik ook al niet meer aan en de krant las ik alleen als de plaatselijke op de mat viel, en dan zocht ik enkel de berichtgeving over aankomende tentoonstellingen op, of de voetbalresultaten van de club van Otto. Maar verder mocht De Wereld van mij ver weg blijven. En nu ligt het dus toch nog elke dag op die tafel. En blader ik op mijn gemak door het regionale, plaatselijk en wereldnieuws, lees ik beschouwingen over politieke onderwerpen, en verbaas ik mij in de afdeling overlijdensberichten over allerlei erg vroeg gestorven mensen die ik niet ken. Gisteren bijvoorbeeld, een stelletje van rond de twintig. Zo sneu...
Maar waarom ben ik nu niet depressief dan? Waarom lees ik dit nu met een soort van afstandelijke interesse en glijdt het weer netjes langs me af? Zou het te maken hebben met een soort niet willen dat datgene wat van buiten komt mij omver kegelt, dat ik krachtig genoeg van mezelf ben (geworden) dat krantenberichten en tv-reportages niet meer zo diep naar binnen gaan, buiten mijn pantsertje blijven waar ze horen?
Als dat zo is, ben ik zeer blij. Want dan heeft al dat gewroet en gedenk en soul-searching en accepteren van bepaalde dingen en loslaten ervan, blijkbaar toch zijn vruchten afgeworpen, ben ik iets minder gevoelig geworden...
Laat maar komen die wereld...
No comments:
Post a Comment