Michaelskrachten, noemen ze die. Zoals de herfst nu tot uiting komt: stormachtig, dreigend, krachtig, wild. Naar binnen willen keren, in voorbereiding naar de Kerst, waarna de natuur ook langzaam weer het tij keert en de dagen gaan lengen, hoort ook bij deze tijd. We zitten nu dus midden in de inkeer-tijd, en volgens een kennis zijn de gedachten die ik heb gehad de laatste tijd een teken daarvan. Naar je binnenste gaan kijken, zien waar je van gemaakt bent (hoewel ik dat dus al maanden doe, maar dat terzijde...). Wat je wil met je leven, met jezelf. De zomer met zijn vrolijkheid is voorbij, nu gaan we ons voorbereiden op de tijd die komen gaat. Het huis gezellig maken, kaarsjes gaan aan en geven nu een mooi effect - waar ze eerst in het licht van de zomer in het niet vielen, fleuren ze nu hoekjes op.
Het enige wat ik nu mis, is de herfst in Engeland. Hoe het daar ruikt, hoe het er uitziet, heeft sinds ik daar heb gewoond iets magisch gekregen voor me. Moeilijk uit te leggen - een soort combinatie van een zwavelig luchtje, rottende bladeren, bomen en brandende haarden. En ik ben blij dat ik over iets minder dan drie weken weer even mag snuiven en staren, en dan maar hopen dat ik er dan lang mee ga doen... Een van de nadelen van reizen, denk ik, dat je je plekken en dingen herinnert en mooie gedachten aan hebt, naar terug verlangt, maar vaak niet naar terug kan gaan... Zo blij dat ik mijn ontwaak-tijd niet in Nieuw Zeeland heb gehad...
No comments:
Post a Comment