- van binnen uit -

Derde les euritmie.
Nog steeds heerlijk. Ik merkte de afgelopen lessen dat ik steeds met een heel fijn gevoel naar huis ging, alsof ik net anderhalf uur had zitten mediteren...

Vorige week introduceerde juffie Monique de figuur voor het gedicht dat we gaan uitbeelden, en nadat we ons voorhoofd uit de frons haalden, legde ze uit hoe ze dat zag. En gaandeweg, door het te doen, begon het iets weg te krijgen van de elegante bewegingsvorm waar ons over verteld was. Ook werden koperen stokken gebruikt voor een paar oefeningen, nadat we ze met ons lichaamswarmte van hun kilte hadden ontdaan. Deze waren niet voor het gedicht, maar om ons een idee te geven van enkele andere manieren waarin euritmie kan worden gedaan.

Gisteren leerden wij een aantal letters uit te beelden, door armen te gebruiken, maar vooral vanuit je gevoel, je binnenste te laten spreken. Zo was de 'A' een wijds gebaar, maar het kan ook dichter bij je blijven; bij de 'I' (het ik) ging een arm omhoog, en welke richting die opging had dan weer te maken met welk gevoel je uitbeeldde... De letters die wij leerden hoorden ergens in het gedicht, en het kostte me nogal wat moeite om te onthouden wanneer ik wat moest doen - dat soort dingen duren nogal even voordat het blijft hangen, maar gelukkig is daar de tijd voor en is het helemaal niet de bedoeling dat je flink je best gaat zitten doen en haard gaat zwoegen. Gelukkig maar...

De groep begint - door een aantal oefeningen waarin het groepsgevoel zeer belangrijk is - een fijne club te worden. De meesten kennen elkaar wel van school, maar een paar komen van 'buitenaf'. Altijd even wennen... Maar, zoals de euritmie-juf van school, die ik vorige week voor de schoolkrant interviewde, al zei: euritmie kan heel mooi werken om een groepsproces op gang te helpen, om de groep te versterkten. Of in ons geval - om er een groep van te maken. Ik kan me nu wel iets voorstellen hoe dat in een kas met kinderen zou kunnen werken. De oefening die Monique liet zien om een Klas 9 (jongeren van 15/16) met elkaar in gesprek te krijgen was een heel mooi voorbeeld ervan. Jammer dat onze kinderen zo sporadisch in contact komen met zoiets moois...

Misschien, in de toekomst...