- crisis identiteit -

Zag de nieuwe vara gids in de schappen staan en las het thema van deze week: gay gids...
Fijn, dacht ik. Zullen wel leuke films geprogrammeerd staan dan. Of in elk geval interessante artikels. En ik werd niet teleurgesteld, bij thuiskomst met een kop thee bladerend door de inhoud. Brokeback Mountain stond weer op de lijst, voor het weekend na het komende, en ook A Beautiful Thing, die ik al een tijdlang wil zien, maar steeds mis. En vele artikels die de gay issue aansnijden. Prettig altijd weer.

Maar waarom vindt ik dat dan prettig?! Waarom lees ik steeds daarover, zoek ik films die daarover gaan? Waarom zoek ik niet gewoon in de Libelle naar recepten of pluis ik de Flair uit voor trendy tips? Waarom zijn mijn (weinige) vrouwelijke helden bijna allemaal sterke, eigenzinnige vrouwen, pot of 'allebei' (Ellen Degeneres, Martina Navratilova, Melissa Etheridge, Virginia Woolf, een kennis van mijn moeder), en identificeer ik me met Morrissey, Sebastian uit Brideshead en andere jongens?! Waarom weet ik niet gewoon 'wat' ik ben, heb ik mijn identiteit in die richting al vanaf mijn vijftiende helder, zoals dat normaal schijnt te zijn?! Of toch tenminste hoort, zoals in de Libelle staat...

Vragen die bij mij al vijfentwintig jaar op het program staan. Vragen waar mijn tiener-kinderen niet mee lijken te zitten, of waar ik dan nog niet over te horen heb gekregen. Vragen die ik een hele tijd in de vriezer heb kunnen plaatsen (want andere dingen die belangrijk waren) maar die - na eerst ooit een puberteit vol twijfels en onduidelijkheid te hebben overleefd - weer vrolijk komen bovendrijven... In een land waar dit eigenlijk geen issue meer hoeft te zijn, waar het dat in mijn hoofd nog steeds wel is... 'Zo' zijn is nog steeds iets waar je je voor moet schamen, in mijn wereld, of waar je problemen mee krijgt, vooral als je allebei bent, niet duidelijk het een of het ander...

Nou ja. Go with the flow maar weer, de tijd zal wel duidelijkheid brengen... Morgen is mijn eerste dag als werkneemster (voor het eerst in jaaaaaren!) en daar kijk ik erg naar uit...

een stukkie inspirerende muziek:

* Make your own kind of music - mama's and papa's

- luie dagen -

Uitgerust na een fijne verjaar=dag, met lieve wensen en geknuffel van de kinders (de kleintjes dan...) en een heel gezelige maaltijd met mijn vriendinnen, begon vandaag dan eindelijk de Vakantie. Felix hield zich het grootste deel van de dag bezig met een door hemzelf uitgedachte Voetbal competitie (waarvoor nodig: een pen, papier en twee dobbelstenen), Polly verveelde zich vooral te pletter maar verzon dan toch een paar spelletjes voor haarzelf en Otto, en die had een folderwijk te doen, en Max lag geloof ik tot twaalf uur in bed. Oma en opa kwamen langs voor verjaardagstaart en papa moest gewoon naar zijn werk.

Er zijn inderdaad spectaculairdere dagen geweest, maar ik teken voor nog 30 van zulke...

- deze week zag ik... -

...Felix springen over een grote bal, tijdens de voorstelling die de klas deed ter ere van hun juffie die jarig was....

Kijk ook bij:
* Daan & * Roos

- agendaloos -

Merk dat het weer de laatste-week-voor-de-vakantie is... Er hangt zo'n er-gaat-een-hoop-veranderen-en-daar-moet-ik weer-aan-wennen-sfeer in de lucht. Die geloof ik alleen ik zelf opmerk, of last van heb: de kinders zijn driftig aan het aftellen tot ze weer zes weken Vrijheid mogen proeven. Helemaal leuk, want het is ze gegund, na een heel jaar ploeteren in die klassen van ze, na een jaar van schrijven en schilderen en lezen en vertellen en luisteren en spelen... Goh wat zullen ze moeten hebben afgezien...

Nee hoor, geintje - het is ze echt gegund. Hoop op heerlijk weer en een gezellige mams voor ze deze zomer. Die zin heeft in uitstapjes (want dat is wel eens heel anders geweest... Kan me zomervakanties herinneren waarin zij zich bijkans zou hebben willen opsluiten in een funny farm) en ze alle hutten laat bouwen die ze willen. Zes weken geen agenda.

En nu blijk ik als hsp'er nogal niet te kunnen tegen geen agenda, tegen overhoop gehaalde routine. Daar moet ik nogal aan wennen en dat duurt de ene keer langer dan de andere... En ik ben ook helemaal niet goed in het installeren van een Eigen Agenda... Joepie... Ik gedei prima op die van een ander, maar er zelf eentje verzinnen is heel andere koek... Nou ja, al mijn creativiteit dan maar aanroepen en er van uit gaan dat het Allemaal Goed zal komen. Zes weken...

- tassen tic -

Zo aan het einde van dit schooljaar vroeg Felix of ik een tas voor hem zou willen maken.
En met twee dagen te gaan, is dit het eindresultaat...

- communecatie -

Om een of andere reden - en ik kan echt niet bedenken waar die precies vandaan komt - heeft het idee van het leven in een commune mij altijd aangetrokken. Het delen van een groot huis met een joekel van een tuin met een heleboel gelijkgezinden, het delen van huishoudelijke taken, het gezamenlijk doen van allerlei artistieke projecten en het onderhouden van de tuin - het leek me het toppunt van samenleven. Met of zonder kinderen (want die had ik in die tijd nog niet echt bij mijn leven bedacht...). Ik geloof dat ik mensen kende die zo leefden (in Engeland), en dat ik een film of docu heb gezien hierover die deze manier van leven als ideale in mij heeft ontstoken. Een hippie-ideaal. Ik kom niet voor niets nog net uit de jaren 60...

Las er net een artikel over hier wat wel toepaselijk is, want in mijn geest doemen inderdaad beelden op van een idyllisch ogend Engels huis-met-joekel-van-tuin waar dit soort dingen niet eens zo vreemd zou zijn. Ik kende er redelijk wat mensen die met een man of wat, stelletjes of alleenstaand, een groot huis deelden (dat is daar redelijk gewoon), in de stad waar ik toen woonde. Taken werden verdeeld, er werd samen gekookt en alles verliep eigenlijk wel heel plezierig. Maar er waren dan weer geen kinderen. Dat lijkt me meteen weer een stuk gecompliceerder.

Met een vriendin heb ik het er wel eens over, dat het misschien makkelijker is als we een groot huis betrokken, een oude boerderij op zo, en dat de kinderen gewoon lekker hun gang konden gaan, want toch genoeg plek en geen bange buren, en dat wij dan lekker konden teuten en schilderen en vilten en zo, en een groentetuin onderhouden, maar dat we allemaal onze eigen plek hadden, omdat dat toch wel heel belangrijk is.

Zie het niet gebeuren, om een of andere reden. Mijn lief houdt erg van zijn privacy en zijn eigen plek, van rust en stilte, van zo weinig mogelijk mensen om zich heen, dus als ik het eens zou willen proberen, zal het een solo-project worden. Wie weet... Voorlopig is ons huis vol genoeg om net te doen alsof het al zo is...

- deze week zag ik... -

(tweede bericht voor vandaag....)
Aangestoken door haar teken-enthousiasme begin ik deze week aan een opdracht.
Elk vrijdag, vanaf nu (tenzij ik er echt geen zin/tijd/whatever voor kan vinden).

Deze week zag ik:

kijk ook hier:
* Grietje
* Roos

- vaardige hulpjes -

Even via deze weg mijn kinderen een Groot Compliment geven...
Ik sta dagelijks van ze te kijken, maar gisteren was ik zeer van ze onder de indruk.
Ze blijken aanleg te hebben voor werk als ambulancepersoneel, slachtofferhulp en gezinshulp.
Dit werd duidelijk nadat ze allemaal op hun eigen manier in de bres sprongen toen ik een saladeschaal wilde pakken van de bovenste plank in de keuken, mijn balans verloor, de onderste glazen schaal zag vallen en dacht dat die alleen maar kapot sloeg op de vuilnisbak. Bij het naar beneden kijken voor de schade, zag ik echter dat er wel erg veel bloed op de grond begon te sijpelen en nader onderzoek leerde dat er kennelijk een ader was geraakt....

Zoon twee trok wit weg, Pol begon te huilen, zoon drie vond het allemaal heel interessant maar werd er toch wel stilletjes van en Max zat nog boven in zijn kamer van nix te weten. Ik herinnerde mij dat we geen pleisters meer hadden of verbandtape, dus stuurde ik Otto, terwijl ik mijn bloeding met een afdroogdoek zat dicht te drukken (genoeg ER gezien voor dat soort dingen), met Pol naar de winkel. Felix begon de hoopjes bloed (ik wist niet dat het zo dik was en snel droogde...) op te poetsen in een (zeer geslaagde) poging tot nuttig zijn en Max schrok zich bij benedenkomst (hij verwachtte avondeten en trof een bloedbad aan) het apenzuur en zette de rest van het eten op tafel.

Lang verhaal kort: ik hobbel nu door het huis, Otto is mijn persoonlijke hulp, Polly en Felix zijn heel bezorgd en zelfs Max hoefde maar een keer gevraagd te worden of hij de afwas wilde doen, aangezien ik dat even niet ging redden... Ik ga er geen gewoonte van maken, maar het is wel mooi om te zien hoe ieder van de vier zijn eigen kwaliteit vond, binnen de minuut...

Bij deze:
drie, nee vier hoeraatjes voor mijn pukkies!!!

- schuitje varen -

Ons schip heeft twee kapiteins.
Had daar nooit zo bij stil gestaan, tot een jaar of wat geleden, toen een kennis tegen me zei - nadat ik klaagde over het feit dat mijn lief liever naar een sbs6 bijeenkomst zou gaan dat dat er bij ons in huis een kat zou komen - dat ik er gewoon eentje moest kopen, met kattebak en alle toestanden erbij, en dan zou hij vast wel snel overstag gaan. Nou kent zij mijn lief dus niet, en ik de hare wel, dus ik lachte haar vriendelijk toe en zei dat zij vooral zo door moest gaan met haar lief, maar dat ik liever naar die sbs6 bijeenkomst zou gaan voordat ik ooit nog eens een poging ging wagen om mijn zin die totaal de zijne niet is door te drijven. Ik kan me niets ergers voorstellen... Ze bekeek me met enig medelijden.

Twee kapiteins op een schip is niet altijd handig.
Toen Lief en ik vertrokken op ons schip was hij hoofdkapitein. Vooral omdat hij ouder was, de kost verdiende, al jaren alleen had gewoond (ik enterde zijn schip, als het ware) en ik van toeten noch blazen wist. Of wilde weten. Ik heb nooit veel ambitie gehad in het zijn van leider over een ander. Had al moeite genoeg met het leiden van mezelf... Het was een van de grote redenen dat ik mijn opleiding tot Aktiviteiten Begeleidster niet heb afgemaakt. Teveel vooruit denken, teveel vinden wat een ander moet doen, nix voor mij...
Nee, het was prima dat mijn lief aan het roer stond.
Tot Oudste werd geboren. Toen moest er ineens een omslag gemaakt van 180 graden. Wat nogal wat drama met zich meebracht, maar de wil was er, de weg ook, lief gaf mij ruimte om hem aan het roer te komen vergezellen en van lieverlee werden wij evenredig kapitein van ons schip. Alleen kwam er na een paar jaar een kink in de kabel... Deze kapitein wilde wat meer armslag, wilde meer in de pap te brokkelen, en daar had de andere kapitein dan weer niet zoveel zin in.
Eerst.

Twee kapiteins op een schip is best wel spannend. En prettig. En leerzaam.
Ook wel grappig als lieden mijn lief willen sturen in richtingen waar hij niet heen wil, er het nut niet van inziet. De juffie van Felix heeft daar wel eens mee te maken gehad. Die kwam van de koude kermis thuis. Ging ervan uit dat papa's doen wat mevrouwen zeggen en deze papa had daar andere ideeën over. Intussen kunnen ze wel met elkaar opschieten, maar dat is wel eens anders geweest.
Zelf heb ik best heel veel geleerd van hem, over het waarderen van je zelf, over respect hebben voor en vertrouwen in jezelf, over het niet over je heen laten lopen. Hij heeft weer dingen van mij geleerd (in creatieve zin, en op sociaal gebied, en nog wat andere dingen).

Misschien gaan we ooit een andere koers varen, elk apart. Voorlopig sturen we nog dezelfde kant op. We zien wel waar ons schip strandt...

- vijfentwintig jaar terug -

Realiseerde me ineens dat het vijfentwintig jaar geleden is (25!!!!!!!) dat Live Aid werd georganiseerd en dat bands als U2 en Queen onze spirits optilden en lieten zien hoe je met een hele zooi goodwill en positivo's iets prachtigs voor elkaar kon krijgen...

Via Youtube een paar hoogtepunten voor mij:
* Bad - U2
* Queen
* Howard Jones (wie?!)
* Led Zep
* David Bowie - Heroes
* The Who - Won't get fooled again

- nix gebeurd -

Vond deze foto in de Online Guardian, en vond hem wel mooi...

Toepasselijk weer ook wel, vandaag...

- foto: Guardian Newspaper -

- trots -

Merk dat ik het best wel raar vindt dat de jongens hier helemaal meegaan in de oranje-gekte. Heb er zelf totaal nix mee, dus bekijk het vanaf de zijlijn, maar voel het ook als een soort van afwijzing van hun achtergrond... Slaat natuurlijk nergens op - ze wonen hier allemaal al minstens 10 jaar, en het is mijn stuk dat ik weinig heb met mijn land van herkomst... Kan me bijna identificeren met allochtone families die met lede ogen toezien hoe hun kroost verHollandst...

Toen Daan vroeg (in een van haar reacties op dit stukje) of ik nu dus rood-wit-blauwe slingers op ga hangen, had ik bijna de neiging om heel erg bitsig te worden. Over mijn lijk, zeg maar... Ik scheer nog liever al mijn haar af... Dus vond ik mij genoodzaakt om te onderzoeken waar die afkeer toch vandaan komt. Ik bedoel: ik heb best wel regelmatig Koninginnedag gevierd toen ik jong was, en ik kan me zelfs herinneren dat ik in 1988 heel blij was met de prestaties van het Nederlandse team op het EK, dus er was wel iets, ooit. Maar ik herinner me ook dat ik het altijd reuze heerlijk vond als we op vakantie gingen naar Duitsland en Luxemburg - het anderse ervan trok enorm, het on-alledaagse. En toen ik in Engeland een heel vreemde gevoel van thuiszijn ervoer, was dat voor mij een teken dat het hier dus niet snor zat...

En dat deed het (voormij dus) ook niet helemaal. Die Koninginnedagen waren afzien, en dat EK was vooral leuk omdat de sfeer in Holland ineens zo melig (en onHollands) was... Kan me geen gevoel van trots of affiniteit of herkenning herinneren. Meer een afkeer van anderen in mijn omgeving van mij omdat ik niet leuk en gezellig meedeed aan allerlei jolijt en Holland-verheerlijking... (Duitsers waren bij voorbaat nog steeds onbetrouwbaar en Belgen, tja, beetje dom waren ze wel, toch? Fransen stonken en konden geen wc's maken, Engelsen waren gek...). De pogingen van Daan's lief om de Hollandse taal in popliedjes op een hoger plan te krijgen zijn bewonderenswaardig (en wel tof) en ik vind liederen van Bram Vermeulen en texten van Freek prachtig en roerend, en daar is ook niets mis mee, maar - en misschien is dat wel omdat ik in een uithoek van Brabant woon waar het cultureel bar is - ik voel het niet op een trotsheid uitlopen... Ik krijg geen kippenvel van het Wilhelmus, en de vlaggetjes (en de bijbehorende nep-joligheid) hier in de straat komen mijn strot uit...

Nou ja, het geeft ook helemaal niet - als je maar blij bent in je eigen vel, toch? Iedereen mag doen wat ie wil zolang een ander er maar geen last van heeft. Behalve dan die rotvlaggetjes...

- los -

don't worry
about a thing
'cos every little thing
is going to be al right...

Wijze woorden, vooral omdat ze zo waar zijn... Hoe minder je je zorgen maakt, hoe meer kans iets heeft om goed te komen... Go with the flow, vertrouw op de kosmos...
Maar als het zo makkelijk is, waarom lukt het dan zo weinig? Waarom is je zorgen maken over dingen zoveel makkelijker?
Gewoonte, blijkt. En gewoontes kunnen vervangen worden door andere gewoontes.
Loslaten dus, als je je bewust bent van zo'n beknellende gewoonte. En maak je geen zorgen, want alles zal goed komen..... Al is het vaak op een totaal andere manier dan je had bedacht... (he, mam?)

- euro-geest -

Voel me nog steeds niet Hollands...

Al een week of 5 fiets ik elke dag onder de vele vlaggetjes door die tussen de huizen in onze straat zijn gespannen. Een paar buren vonden het een tof idee om 47 oranje vlaggelijnen aan elkaar te knopen en gingen met ladders in de weer, en plotseling, toen we wakker werden, hingen er dus talloze plastic oranje driehoekjes in de staat, en ze hangen er nog steeds... Ze hebben stormen overleefd, en de hitte van vorige week, en regen en nog net geen sneeuw. Net als het Nederlandse team, in Zuid Afrika...

Had gedacht dat de vlaggetjes vorige week, na de kwartfinale, al wel naar beneden zouden zijn gekomen, anders zeker na de wedstrijd tegen Brazilië, maar het lijkt erop dat de heren voetballers iets van een teamgeest hebben gevonden en de wedstrijd van gisteravond was opmerkelijk - in de zin van ego-arm zonder de gebruikelijke prima donnatjes... dat is dan weer wel grappig om te zien.

Maar ik voel me nog steeds niet Hollands - kreeg vanmorgen al 'kritiek' van een moeder op school dat ik mijn kind niet oranje had uitgedost, waarna het kind bijna bedremmeld naar oranje dingetjes aan mijn tas en haar zelf ging zoeken... Voel me niet Hollands, nooit gevoeld ook. Voel me wel europees, of wat daarvoor moet doorgaan. En het wordt in elk geval een Europese finale, op Zondag...

- zeef -

ik snap nie hoe da werkt...
Al meer dan een jaar snoep ik mee op de blogs die in mijn lijstje staan, en bij die bij anderen in hun lijstje staan, en wordt ik helemaal vrolijk van al dat geknutsel en gepriegel, en dan heb ik ineens driehonderd ideeën voor dingen die ik ook wil maken, maar zodra ik van de computer af ben, dan vliegen die ideeën kennelijk dus ook meteen mijn hoofd uit...
Heb geprobeerd om een ideeën-lijstje te maken, en een ideeën-boekje bij te houden, maar die raak ik steeds kwijt. Of ik vergeet om erin te kijken...
Normaal is mijn vergeetachtigheid een zegen (zoals dat Chinese spreekwoord luidt, kan niet lang boos blijven, want ik vergeet vrij snel waar ik ook alweer boos om was) maar in dit soort gevallen vind ik er weinig aan...

Iemand hier tips???

- overtuigingskracht -

Juist doen waar je bang voor bent...
Van dat soort advies, zeg maar.
Een paar bezoeken lang aan de tweedehandswinkels van Emmaus bij ons in de buurt, stond het boek Feel the fear and to it anyway ('voel de angst en doe het gewoon toch') naar me te staren in de boekenafdeling. Zo'n kreet die hier wij bij ons thuis wel eens plegen te slaan, en omdat het maar niet verkocht leek te worden, vond ik het een heel goed idee (tekens uit de kosmos en zo) om het voor 50 cent mijn bezit te maken. Het bleek een heel goede investering...

Hoofdstuk voor hoofdstuk worden een heleboel overtuigingen ontdaan van hun kracht, en blijk je een behoorlijk aantal dingen te denken over jezelf en het leven die nergens op slaan. Behalve dan dat je ze van kleins af aan hebt geleerd en nog steeds bevestigd ziet (of denkt te zien, of wil zien) in je omgeving en dus geen reden kan vinden om iets aan je overtuigingen te veranderen... Anderen zien het toch ook zo?

Voel de angst en doe het toch...
'Zonder mijn man kan ik niet leven...'
'Zonder mijn kinderen heeft mijn leven geen zin...'
'Als ik dit of dat doe, dan lacht iedereen me uit...'
'Als ik mijn hart volg, raak ik mijn baan/zekerheden kwijt, en dat is het ergste wat er kan gebeuren...'
'Wanneer ik voor hem/haar kies, dan raak ik die andere kwijt'
'En als nou blijkt dat ik dat probeer (werk/relatie/school), en ik kan het niet, dan kan ik dat ook al niet... en dan?'
Zo zijn er nog talloze veronderstellingen waar je zo je twijfels bij kan trekken en die je al jaren in een soort van status quo houden, een impasse waarvan je niet meer weet hoe je eruit moet komen... En da's prima, als je gewoon heel gelukkig bent met jezelf en je leven. Maar dat zijn velen van ons eigenlijk helemaal niet...

Heb zelf een aantal van die angsten onder de loep genomen, de laatste tijd, en allemaal bleken ze onterecht, of misschien klopten ze wel, maar bleken de consequenties alles behalve dodelijk of onoverleefbaar. Het tegenovergestelde, zou ik zelfs durven beweren... Het enige wat steeds een beetje stierf, was mijn ego, mijn opgeblazen, verwende, angstige ego...

Ben er nog lang niet... Heb nog wel een aantal overtuigingen die op mijn lijstje staan en die vernietigd mogen worden. Maar schot zit er in...

- mannschaft vol moois -

Eindelijk eens een team kunnen aanmoedigen deze WK die ook daadwerkelijk een fatsoenlijke wedstrijd heeft gespeeld... Zat eerst met kromme tenen te hopen dat het niet - net als in Engeland's eerste wedstrijd - alsnog verkeerd ging en ze met 3-1 zouden verliezen, maar Duitsland deed het boven verwachting goed. 4-0 was zelfs voor mij overtuigend genoeg! Jippie...

Vraag me af wat mijn Australisch/Oostentrijkse kennis maandag zal vinden van de match - Duitsers kunnen in haar ogen weinig goeds doen... Nou ja, dat zien we dan wel. Ik ga nog maar even doorgnieten van het gevoel dat de meeste Hollanders gisteren schenen te hebben... (oh ja - wat een heerlijk gevoel ook, als je door de stad fietst en Holland speelt een Wk wedstrijd... Geen kip te bekennen!!!).

En geheel voor mijn plezier: Michael Ballack

- dankwoord -

Alle ramen staan open, gordijnen proberen de zon buiten te houden, een soort van bries waait door de kamers en zolang ik me niet hoef te bewegen, gaat het prima.
Warmte en ik gaan niet samen. Hoewel, toen we nog aan de kust woonden had ik er veel minder last van. Maar dat was toen, en nu is nu, en nu hangt er een verzengende hitte over mijn woonplek.

Gisteren had ik een mooi gesprek met mijn vriendin/spirituele ontwikkelingshulp over hoe je je dankbaarheid kan tonen, en hoe je daarmee een positievere houding leert aannemen, dat er meer moois in je leven komt. Dat je om de kleinste dingen al je dankbaarheid kan uitspreken (vogels die zingen, bloemen die bloeien, je dochter die een liedje zingt) maar dat ook grote dingen je dank mogen krijgen. Dat de auto het nog doet, of dat je een huis hebt om in te wonen. Dat je een partner hebt waar je gelukkig mee bent, of dat je een koelkast hebt met een vriesvakje waar je ijsklontjes uit kan halen...
Deze week ben ik dankbaar voor de BBC, dat ze Wimbledon bijna in zijn geheel laten zien, en voor de wasmachine die netjes mijn lading geleverde kleren voor me wast, natuurlijk ook voor mijn spiritueel onderlegde vriendin die me op het goede moment belde... En voor mijn schotse vriendin Sarah, die een zooi foto's van de winter heeft opgestuurd, zoals deze, waar ik het helemaal koud van kreeg, op een prettige manier... hij heet 'Narnia'...

- foto: Sarah Lindsay -

Maar waar ik ook dankbaar voor ben, zijn heel vreemde dingen. Of vreemd - op een spirituele manier is het niet meer dan normaal. Dankbaar voor mijn buurvrouw, die een controlfreak is, die echt helemaal flipt als een van onze struiken het waagt een blaadje of tak door de omheining heen te groeien. Ze is ook niet zo blij met onze kinderen, vooral Felix, die haar martelt met zijn vrije manier van zijn. Vorige week kreeg ik van haar te horen dat ik een onverschillige trut ben, die haar kinderen niet op kan voeden, omdat er voor de zoveelste keer 'iets' over de schutting was gegooid en ik tegen haar zei dat ik niet met haar wilde praten als ze zo tegen me tekeer ging. Waar ik normaal inbindt en mijn best doe om plooibaar te zijn, had ik er ineens helemaal genoeg van, en negeerde haar verder. Wat haar deed springen van woede. Natuurlijk geen perfecte, ideale wijze van spiritualiteit bedrijven, maar ik merkte dat deze manier van macht hebben over een ander, iets is wat nieuw is voor me.

En dat dat eigenlijk best wel heel prettig voelt... Ik hoef geen deurmat meer te zijn, niet verlegen en voorzichtig en me te schikken in wat een ander voor mij bedenkt. Grappig (voor mij dan) genoeg speelt precies dit scenario zich uit in andere delen van mijn leven, en merk ik eenzelfde mate van kracht, van controle die ik nooit echt heb gevoeld... Nooit echt helemaal diep van binnen, en dat het oké is...

Dankjewel dus, buurvrouw, dat je me de kans hebt gegeven om me eindelijk eens krachtig en sterk te kunnen voelen... Het heeft me namelijk in andere vormen ook geholpen tot het komen van andere dankbaarheden. Maar die hou ik even voor mezelf...