bestorming

Onze derde zoon mag vandaag over de rozenstok gaan springen, de school uit. Zoals ze zes jaar terug de onderbouw in mochten springen, klein als ze toen waren... Een mooie Steinerschool-traditie, en ik weet niet of ik het deze keer droog zal houden... Lukte de eerste twee keer ook niet (eerste keer zat ik echt behoorlijk te janken, maar ja, het was ook een symbolisch einde van zoveel voor ons) dus ik ga ervan uit dat er een paar tissues aan te pas zullen komen...

Een tijdje terug liep ik voorbij Felix, terwijl hij zich aan het klaarmaken was voor bed en de realisatie kwam ineens binnen dat ook hij over een jaar, misschien twee, een jonge man zal zijn, net als zijn broers. Een  kop boven mij uit zal steken (nu bijna ondenkbaar), zijn eigen plannen trekt, zijn eigen leven gaat leiden... En dat lijkt nu nog zo ver weg, maar bij de andere twee ging dat zomaar ineens, alsof er iemand op een knop had gedrukt, en ik was ze 'kwijt'... Het zijn natuurlijk nog heel erg mijn jongens, en dat zullen ze altijd wel blijven, al worden ze 80, maar het waren ineens geen jochies meer, geen ginnegappende mennekes die nog opkijken naar hun moeder (letterijk!), onder de indruk zijn van hun vader... Het zijn Jonge Mannen. En ik moet ze loslaten, hoe moeilijk ik het ook vindt... Hoe onprettig ook, want naast mijn zoons, zijn het ook gewoon heel leuke kerels... Fijn gezelschap vaak. Zoals gisteren toen ze met zijn allen  op de bank naar de halve finale tussen Spanje en Portugal zaten te kijken, en ik me zo trots voelde - mijn boys...

Dus, ik zucht nu nog eens, ga mijn fiets klaarzetten zo, en luister nog naar wat mooie muziek, en ga straks naar school, om mijn kleinste zoon zijn sprong in het duister van zijn toekomst te gaan zien maken... Kleine jongetjes worden groot... En deze is klaar om de wereld te bestormen!

reis begeleiding

zit met mijn gevoel weer heel erg
in een stuk van vroeger 

wat ik kennelijk uit mag gaan zoeken...

om mij hierin te begeleiden
heb ik hem weer gevonden, 

en ik ga deze reis graag met hem aan...

dank je, lieve mooie Eddie...

show me the way

:-)

ouderkring

Toen ik pas moeder was geworden, hadden wij veel wijze mensen in onze kennisenkring.
Van die types die erg hadden geleefd, veel hadden meegemaakt en een wereldse wijsheid hadden, en waar het fijn mee praten was. Want naast werelds en wijs waren ze ook Heel Leuk Gezelschap, vooral voor een naïeve tuttebol als ik was. Open, geïnteresseerd, vrijblijvend, ruimdenkend, zonder agenda's die ze me mee wilden geven of opleggen...

Een van die kennissen was een vrouw van dik in de veertig die in d'r eentje een dochter opvoedde, een sterke, krachtige, onafhankelijke vrouw, en die zei - onder andere - dat ze nog nooit met zoveel van zichzelf was geconfronteerd als sinds ze een kind had. Van alle therapieën die ze had doorlopen, was Moeder Worden toch wel het meest indrukwekkend geweest... Echt, klabats, elke keer weer, zag ze dingen in haar kind waar ze van schrok, of boos van werd of heel erg ongemakkelijk, en omdat ze een best wel wijs mens was, die zowel van zichzelf wilde leren als haar kind een mooi basis geven, had ze besloten om al die knelpunten waar ze tegenaan liep te gaan onderzoeken en voor zover mogelijk voor zichzelf te doorleven (alsnog, zeg maar, omdat ze ze niet als een rotsblok aan haar been wilde blijven meesleuren in haar leven) zodat haar dochter er geen onnodige belemmeringen bij hoefde krijgen... Het leven bracht al genoeg op je pad..

Ikzelf, net moeder van een prachtig kind, begreep waar ze het over had, want hoewel mijn mensje pas sinds heel kort in mijn leven was, was ik al met zoveel dingen van mezelf geconfronteerd... Mijn doodsangst om te falen, om verantwoordelijkheid te moeten nemen voor iemand anders leven, veiligheid, liefde, gezondheid, terwijl ik het zelf nog zo nodig had, om mijn eigen basis te weten... En die confrontaties bleven maar komen, ik bleef maar leren, al die jaren lang... En nog, als ik naar mijn tieners kijk, en ze hun eigen fouten zie maken, hun eigen twijfels hebben, hun eigen frustraties, onzekerheden, komen die van mij weer vrolijk voorbij, en zou ik ze het liefste weghalen uit die wereld vol dingen die ze pijn zouden kunnen doen... Maar ik weet ook hoe lastig het is om met iemand anders angst te moeten leven (hoe vaak verbloemen we onze angst voor wat onze kinderen terugspiegelen niet als bezorgdheid, zorgzaamheid of liefde, terwijl het eigenlijk door onszelf onverwerkte angst of verdriet of iets dergelijks is, zodat we onze kinderen onder controle willen houden, of ze willen leren om gedrag waaraan we ons zouden kunnen storen te onderdrukken? Maar wat stoort ons precies?), dus ik wil het ze niet meegeven, wil ze laten voelen dat wat ze ook doen oke is, zolang ze er tenminste tien minuten over hebben nagedacht en niemand fysiek pijn doen en de consequenties ervan willen aanvaarden... Wil ik ze leren voors en tegens te zien, dat overal een andere kant aan zit, ook al is het makkelijker om iets meteen af te serveren, of om met de mening van hun vrienden mee te gaan... Hopelijk lukt het...

Die dochter van die vriendin is nu journaliste, schrijft stukjes over films en dergelijke... Leuk mens, net als d'r moeder toen...

bloemig

In the hopes of reaching the moon men fail to see the flowers that blossom at their feet...
*

{in de hoop de maan te bereiken, verzuimt de mens te kijken naar de bloemen die bij hun voeten bloeien}
*

~ Albert Schweitzer

parels

zag gisteren een docu over Pearl Jam (tot grote frustratie van zoon 3 die voetbal wilde kijken...) waarin we - in eerste instantie - werden teruggenomen naar hun begintijd (zoals dat gaat in docu's over bands), een tijd waarin ik zelf mijn pad in het leven begon op te gaan, mijn eigen pad dan, en ik vond in Eddie Vedder (naast een prachtig hoofd om naar te mogen staren) een stem die verwoordde wat er in mij omging, een gelijke ziel... Een introvert en oprecht mens die zich af en toe op een intens prachtige manier liet gaan, al zijn rotzooi eruit gooide, gevoel in zijn liedjes kon leggen waarin ik iets herkende, smoorverliefd werd op zijn stem en alles wat ik weerspiegeld zag...

Dat gevoel, die onzekerheid over wat ik wilde met mijn leven, en hoe in godsnaam, kwam keihard terug binnen, en terwijl onze Pol vragen stelde over wat er werd verteld ('Wie is dat? Wat bedoelt hij? Waarom ging die man dood?') en Felix zat te brommen over de voetbal die hij aan het missen was, zat ik met mijn gevoel in de wanhoop en de woede van 1990, in mijn onmacht m de verandering te vinden die ik nodig had, de gevangenis van mijn verlangen...

Dat ik ze een jaar of vier later als en baksteen liet vallen, er niet meer naar kon luisteren, naar de woede van Eddie en zijn maten, zal te maken hebben gehad met de wereld die ik inmiddels had gevonden waarin ik niet meer herinnerd wilde worden aan die wanhoop, aan de onmogelijkheden - ik had een andere wereld waarin ik gelukkig was, met mijn kindje aan het strand en de wereld van toen leek zo ver weg, zo ver van wat ik wilde, dat wilde ik graag zo houden...

Zal er weer aan toe zijn, zal weer geraakt willen worden door zijn stem, zijn oprechtheid, zijn mooie hoofd... Sing for me, Eddie...

samenraapsel

Resultaten van zomaar een week

* tweede zoon is geslaagd, na een herexamen - hij blij, ik ook heel erg (was al bang dat we hem nog een jaar moesten 'motiveren', wat nu al niet erg lukte} - vanavond mogen we feestelijk toezien op de uitreiking van zijn felbegeerde diploma bewijs dat hij iets kan gaan doen wat hij echt wil... Yeah Ots!!

* heb e(motional) f(reedom) t(echniques) onder de knie, waardoor er ineens eigenaardig weinig troep meer in mijn achterhoofd lijkt te zitten waardoor ik me doorgaans neer liet halen... zeer fijn... hier een {engelstalige} link op youtube waar ik veel mee kon

* nadat ik een paar weken gelden met de klas van Felix ben meegefietst naar hun kamp-plek, had ik mezelf beloofd dat ik wat vaker met de fiets zou weggaan, gewoon soms een dagje weg mocht, van mezelf. en dat lukte me, vorige week donderdag... ik zou eigenlijk ergens specifiek heen gaan, maar ik had een heel andere route in mijn hoofd en kwam dus niet uit waar ik van plan was. wel had ik een picknick mee en een idee waar wat was, en dus besloot ik dan maar het stukje west-brabant waar ik 'verdwaald' was te gaan onderzoeken. lange tijd niet zo genoten in mijn uppie...

* met opa en oma - die ons op het idee brachten - zagen we afgelopen zondag reuzen uit België en Engeland en Frankrijk en Nederland door Bergen op Zoom wandelen... En een hond met een oranje t-shirt aan... Koffie na met mijn broer {die we eindelijk vonden na anderhalf uur en vele vergeefse pogingen om pa te bereiken op zijn mobiel} in mijn geliefde gelegenheid {nou ja, een ervan}, waar zowel Pops als Felix nogal van onder de indruk waren...

* het lijkt erop dat onze {zéér oncomfortabele} bank {waarvan de kussens aan het eind van de avond steevast op de grond belanden...} zal worden vervangen door de oranje {lekker theatrale} versie van een collega/vriendin die binnenkort op een camping gaat wonen, zolang (ze gaat maar niet naar Australie, zoals ze steeds had beloofd...). aanhangwagen van pa is geregeld, tieners-met-teveel-tijd-over ook, dus dat moet lukken...

* Engeland is door de groep heen (ja, het EK gaat gewoon door hoor... er doen meer teams mee dan alleen Nederland...) en wat zijn wij heden blij... Nou maar hopen dat ze niet tegen Duitsland moeten, want dat weet ik niet meer wie ik aan moet moedigen... Dan moet mijn gesplitste persoonlijkheid weer  van zolder... 

* wat zal ik weer maken voor de gezamenlijke picknick bij het St. Jansfeest?!

een jaar niet aan hoeven denken (hoewel er gewoon iets mee moest toen meneer G ging... hm...).

Heb er weer zin in...

Fijne viering van de zomer!!

foto ablum

heb wat uitstapje gemaakt deze week (van af vorige donderdag dus) en hier zijn een paar fotootjes om jullie af te stoefen blij te maken...

reuzenstoet, afgelopen zondag

Bergen op Zoom

  

*

Blijdorp, Rotterdam, 

met de klas van onze Pops... 

*

van alles

in west brabant

watermolenbeek wandelparkje
roosendaal
voorbeeld van Hollandse bemoeizucht
die wel leuk kan uitvallen 

lot in eigen hand

Een van de dingen waar ik regelmatig tegenaan loop bij het werk wat ik doe (weekendhulp in een natuurwinkel) is het idee dat als je maar zo gezond mogelijk eet en leeft {sport, yoga'en, nooit snoepen of alcohol drinken}, dan wordt je niet ziek. Dan ga je een leven van geluk en stralende prachtigheid tegemoet. Dan is alles oke, of toch zeker over een tijdje... En als het dat niet is, of wordt, dan zal het wel liggen aan het feit dat je slechte genen hebt en er dus nix aan kan doen... Of het feit dat je ooit in de buurt van een kernreactor hebt gelopen, of naast een vuilnisbelt hebt gewoond... Externe factoren dus - dingen buiten jezelf waar jij geen zeggenschap over hebt en die je fijn de schuld kan geven van van alles. Er zijn een paar klanten waarvan ik vermoed dat, al aten ze echt alleen maar dingen die bij ons uit de winkel komen, nog zouden lijden aan allerlei enge ziektes. Gewoon omdat ze zo negatief en/of hulpbehoevend in het leven staan, dat het een wonder mag heten dat ze er überhaupt nog zijn...

In de Ode van deze maand stond een gesprekje met de man die mij een tijd geleden vervulde met vrolijkheid, toen ik via geen idee meer hoe stuitte op een 'lezing' die hij gaf over Nieuwe Biologie. Bruce Lipton heet de goede man, en hij zette in duidelijke termen - voor een leek als ik makkelijk te snappen - uiteen dat wij jarenlang {dankzij Isaac Newton en andere wetenschappers} een verkeerd begrip hebben opgebouwd over hoe onze lichamen werken, dat wij verkeerde 'krachten' aan dingen als genen hebben gegeven door te denken dat allerlei ziektes en aandoeningen te wijten waren aan onze {slechte} genen, omdat hij, en collegae, al veertig jaar geleden tot de conclusie kwamen dat genen helemaal nix uit zichzelf kunnen, dat genen (en al onze cellen) gestuurd worden door factoren van buitenaf... Genen zijn als een bouwtekening waar een aannemer mee aan de slag gaat, niets meer, niets minder... Ons leven wordt er niet door bepaald, zoals wij zijn gaan geloven dankzij de medische wereld tot nu toe, met de farmaceutische industrie er achteraan, omdat die prettig verdient aan ons geloof dat wij er nix aan kunnen doen dat we dit of dat voor ziekte krijgen: het is immers bepaald door onze genen...

In {hopelijk} simpele termen: lange tijd hebben wij geloofd dat het lichaam bestond uit 'losse onderdelen'  die {net als apparaten} afzonderlijk te verklaren waren {en te beheersen} en te genezen. Lang geleden hebben wij blind aangenomen dat genen 'aan' of 'uit' konden en dat als je pech had, je kanker krijgt, of ms, of wat voor ander enge ziekte jij dan vatbaar was, door die eventueel rotte genen... Tijdens de vele onderzoeken die de heer Lipton en zijn collega's deden werd het al snel duidelijk dit dat nogal een simpele, en beetje fatale veronderstelling bleek, omdat de stamcellen die ze in een petrischaaltje hadden liggen in een negatieve {gifitge} omgeving verpieterden, en in een positieve {warme, liefdevolle} omgeving weer opbloeiden... Huh?  Ook bleek dat in een omgeving (met bepaalde invloeden) de cellen zich ontwikkelden tot spiercellen, terwijl in een andere omgeving ze verwerden tot vetcellen... Huh?! Hoe het allemaal technisch werkt ga ik niet uitleggen (als je engels goed is kan je het in bovengenoemde - fantastische - lezing horen) maar waar hij op uitkomt is: chromosomen/genen doen helemaal nix zonder aangestuurd te worden door de eiwitten die er omheen zitten, en dat die eiwitten alleen maar iets doen als ze signalen krijgen uit hun omgeving. En wat stuurt die signalen naar jouw de eiwitten in jouw lijf? Gedachten over en waarnemingen van je omgeving...


Het mooie daarvan is dat wij dus ons lot in eigen handen hebben...
Het minder mooie is dat het gros van de gedachten die wij hebben uit ons onderbewustzijn komt en dat het merendeel ervan ook meestal behoorlijk negatief zijn {en die negatieve gedachten zorgen voor stress signalen bij de eiwitten die daar dan op reageren, en dus worden we ziek...} En dat we die geleerd hebben in de tijd dat we klein waren, omdat tot ons zesde levensjaar wij als een soort van super-download apparaten alles om ons heen tot ons namen, dus ook de (meestal toch wel behoorlijk) negatieve, angstige, overbezorgde overtuigingen van onze opvoeders...

Er zijn gelukkig wel manieren om er korte metten mee te maken (eft, hypnose, alpha training, sedona methode)...

Dit artikel geeft nog wat uitleg...

ontgoochelen

Ergens tijdens mijn verblijf van bijna tien jaar in Engeland is het gebeurd...
Toen is Nederland ineens een land van feestbeesten geworden...
Van je gestoord verkleden als er een internationaal voetbaltoernooi aan de gang is en verre van nuchter en pragmatisch voorbeschouwen... Van het perspectief totaal kwijt zijn van tevoren en dan het team wat is aangemoedigd en blind vertrouwd zo van de Domtoren wille gooien... 

Ik heb het totaal gemist, want ik zat aan de Zuidkust in Groot Brittannië zandtaartjes te maken met mijn kindjes en kiezels op kleur en gaten te sorteren en fish & chips te eten en Oude Cultuur te snuiven, en al wat in Holland gebeurde kon me gestolen worden. Ik moedigde Engeland aan als er werd gevoetbald - gewoon in het t-shirt wat ik toch al aanhad, zoals de rest van mijn toen-landgenoten - en als die waren uitgeschakeld België of Duitsland {wat meestal neerkwam op de laatste, omdat België het meestal nog slechter deed dan Engeland...}, zonder geflipte taferelen in de stad waar ik toen woonde. Dat er zatlappen rondzwalkten na een (verloren of gewonnen) wedstrijd was niets bijzonders - die waren er altijd al wel... 

Onze eerste EK na verhuizing was die in 2000, en we waren verbijsterd door wat we zagen aan versiersels en verkleedpartijen telkens wanneer het Nederlands beurt was om een wedstrijd te spelen. Ik dacht dat het kwam omdat het 'bij ons' was, enthousiasme in overdrive, zeg maar, maar volgens mij broer ging het al een paar jaar zo... De jaren erna werd het alleen nog maar erger... Tot de verkleedpartijen kwamen Als Je Thuis Keek... WTF?!

Gisteravond fietste ik naar de stad, omdat ik een film wilde zien in het Filmhuis (afdeling Moeilijke Films in de plaatselijke Bios). Onderweg zag ik de mensen die De Wedstrijd op het grote scherm die in de Oude Markt stond gingen bekijken, met zijn allen ('gezellig!!'), allemaal uitgedost in carnavalsspullen, maar dan alleen de oranje dingen, en ik had het erg met ze te doen... Wat als Duitsland nou gewoon - niet ondenkbaar - wint, hoe beteuterd zullen ze dan zijn? Hoe ontgoocheld, en hoe snel wordt het Team der Teams dit keer verloochend, van de Domtoren gejaagd, wordt de bondscoach bestempeld als een loser die 'ons' heeft beroofd van een bijna vanzelfsprekende zegen...?

Nou ja, het resultaat is bekend, de oranje tompoezen kunnen de kliko in, de vlaggetjes en de t-shirts in de schuur, in de doos EK/WK, de desillusie heel even gevoeld, maar al snel zal het volgende toernooi opdoemen en begint het allemaal weer van voor af aan... 

Film, bekeken in een bijna lege bioscoopzaal, was trouwens prachtig,  het onderwerp {in begin twintigste eeuws Dublin leeft man leven, is eigenlijk een vrouw maar voelt zich niet zo en weet dat als hij/zij als vrouw zou leven armoede en vreselijks tegemoet zou gaan, en leert andere man/vrouw kennen die een veel opener en vrolijker leven leeft en stort zich in liefdescrisis} op een heel gevoelige manier behandeld, en - hoewel op sommige vlakken een beetje te safe en wel erg bleekjes, voelde het voor mij heel fijn om in een film te zitten waarvan het onderwerp mij snapte, eindelijk... Hat off for Glenn Close & Janet McTeer (die mij - als mannelijke schilder - net zo greep als de heerlijke Aaron Johnson... Ho-hum...). Weer plenty of food for thought... 

holland pop

Mijn online krant is een paar weken geleden begonnen met een blog waarin het aandacht besteed aan muziek uit zeven verschillende Europese landen. Frankrijk en Polen zijn al geweest, en deze week is Nederland aan de beurt... Tien bands/nummers... En nadat ik was bijgekomen van de eerste twee zinnen in het bijbehorende stukje ('Nederlanders zijn dan wel lang, maar hun popsterren lijken erg in de massa te willen verdwijnen. Weinig bands uit de lijstje lijken hun nationale identiteit op hun mouw te willen dragen... {eh, schrijver van dit stukje: dat IS de Nederlandse identiteit - in de massa verdwijnen...} Dit zou wel eens gedeeltelijk het resultaat kunnen zijn van hun bescheidenheid (waaahhahahhaaa!!!! Hollanders bescheiden?! weet niet wie de schrijver heeft ontmoet in zijn dagen hier, maar ik heb nog maar een paar bescheiden mensen ontmoet en geen van allen waren zij werkzaam in de pop-muziek...), de voornaamste reden is dat ze een griezelig vermogen hebben om internationale invloeden op te slorpen en perfecte imitaties terug te verkopen aan daar waar het vandaan kwam...'

Het lijstje met songs was niet geheel naar mijn smaak, maar het kon me ook niet heel veel schelen. Weet niet waarop de meneer van het artikel zijn keuzes op heeft gebaseerd, het was wel grappig en interessant om te zien hoe Nederlandse muziek/cultuur wordt bekeken met buitenlandse ogen.

Niet in het lijstje, maar wel genoemd in een paar van de reacties: bands die mijn lijstje zouden halen...

lekkere stevige {maar niet te stevig} rock met een hollandse tekst.

heb Rick de Leeuw ooit eens  in het wild gezien in Antwerpen, 

toen stak hij met hoofd en schouders uit boven de Antwerpenaren 

om hem heen en hij heeft een heel lief hoofd...

{dit geheel terzijde...}

*

de beste uitvinding ooit, Kyteman...

prachtige dingen verzint die jongen, en de uitvoering, 

zoals hier op Pinkpop 

is steeds met een adembenemende schoonheid en power...

Hoog op mijn lijstje Live Zien

*

eigenlijk heb ik een hekel aan Bløf, 

want ze krijgen me regelmatig aan het huilen.

zo ook met dit nummer...

rotband...

*

toen Doe Maar door elk meisje werd vereerd 

en ik daar nix van snapte, 

had ik iets met Erik Mesie, 

en vooral dit lied...

*

pas ontdekt

lekkere beatle-pop

*slurp*

*

vooral deze versie van dit lied, 

ik mag haar stem wel

*

groene inspiraties

Vooral omdat ik vindt dat ik er niet genoeg aan doe, op een serieuze manier, heb ik nog maar weinig geschreven over een van de dingen waar ik best wel veel interesse in heb: milieu vriendelijk leven... Het is een van de redenen dat mijn werk in de natuurwinkel zo fijn is: voor mijn gevoel help ik een beetje mee aan een mooiere, schonere, creatievere, plezierigere wereld, al zal het vast wel een druppel in de oceaan zijn... Maar ja: vele druppels krijgen ook veel voor elkaar, kijk maar naar een flinke plensbui...

Ik doe er zelf niet heel actief aan mee, zoals ik al zei, maar ik geniet met volle teugen van initiatieven die genomen worden, van mensen die de energie en drive er wel voor hebben, en als ik in Antwerpen ben, bijvoorbeeld, zoek ik altijd wel de plekken op waar je - milieu-vriendelijk gezien - heerlijk kan koffie drinken en/of lunchen (hier bijvoorbeeld), of ideeën kan opdoen voor je woning, of kleding, of vervoer, of gewoon mooi kan zitten kijken naar een omgeving die inspireert, al was het alleen al om de gerecyclede spulletjes, of de kleurrijke, kunstzinnige dingen die met gebouwen, parken, fietsen en wat nog meer zijn gedaan... Ik ben geen initiatiefnemer, maar wel een enthousiaste ondersteuner, en die heeft de wereld ook nodig, toch?

Mijn interesse in alles wat met milieuvriendelijkheid te maken had, was al vrij jong gewekt, al kwam het niet veel verder dan me bezighouden met wat er in de tuin leefde aan allerlei planten (met de beesten had ik - behalve lieveheersbeestjes en vlinders - niet veel, om eerlijk te zijn...) en me veel zorgen maken over de dingen die ik hoorde op radio en tv, en dan met name de milieurampen die in mijn ogen toch wel erg vaak voorkwamen, in de vroege jaren 80. Waar moest dat heen met de wereld?! In wat voor gat ik het allemaal zou gaan gieten wist ik niet, maar het werd langzaam aan een onderdeel van hoe ik in het leven stond. Ons huis was vrij anders, merkte ik al vroeg, en een paar kennissen van mijn moeder woonden in artistiekerige huizen die heel 'groen' waren (veel natuurlijke materialen, dicht bij de omgeving blijven) en die hebben het idee dat het ook anders kan dan wat ik van familie en vriendinnetjes was gewend, behoorlijk aangewakkerd. Allemaal factoren die meespeelden in mijn onderbewustzijn, neem ik aan.

Toen ik eenmaal in Engeland vele prachtige voorbeelden zag van hoe je - dicht bij de natuur blijvend - een prachtige omgeving kon creëren (of meer: integreren - de prachtige natuur was er altijd al en die werd op een fantasievolle manier 'gebruikt'), en ondersteboven was van de vele kleurrijke organic initiatieven die overal uit de grond leken te springen, gaf het me heel veel hoop, en inspiratie... Nu nog een manier vinden om het toch wat meer deel van mijn leven te zaten zijn...

hier nog wat meer ideeen...

Neal's Yard, Covent Garden, London

een plek waar je heerlijk kan eten, drinken en gewoon genieten van je omgeving

{mooi voorbeeld van creatief met je omgeving omgaan...}

- foto van hierzo -

soulmate

Als ik de tv-gids koop ga ik altijd even op zoek naar films of series waarvan ik hoop dat ze eindelijk eens op tv komen. Er zijn er een paar die hoog op mijn lijstje staan, en 500 days of summer was er zo eentje. Een paar keer gemist omdat ie net op een verkeerde tijd kwam of ik er niet was, of er gewoon overheen gekeken had. (of, zoals deze keer, omdat ie op een commerciële zender stond gepland en ik van mezelf weet dat ik heel slecht tegen de reclameblokken kan die om de haverklap de spell breken waarin ik graag zit tijdens een plezierige film).

Er zijn films die me zo meevoeren in hun verhaal, waarbij ik zo voel dat ik precies begrijp wat er wordt verteld, alsof het alleen maar voor mij bedoeld is... Die films moet ik dan ook niet zien in gezelschap van bijvoorbeeld meneer G, omdat die dat totaal niet heeft, die laat zich nooit meevoeren, door wat dan ook, die is zo nuchter... Nee, dat soort films moet ik in mijn uppie zien, of samen met nog een meesleper, en zo zat ik eerst alleen en daarna met Ots naar het heerlijk romantische verhaal te kijken en ik voelde het verdriet en de hoop en de totale misère van de hoofdrolspeler, ook al wist ik dat het verhaal zo ver stond van mijn leven, van waar ik nu ben... Van waar ik nu wil zijn...

Hoewel...

Plotseling, terwijl hoofdrolspeler stond te melken over soulmates en elkaar begrijpen zonder woorden en everyhing's just right, had ik zo'n POING moment, zo'n kwartje wat ineens viel - al twintig jaar geloof ik iemand anders zijn opvatting hierover ('soulmates bestaan niet en everything can't be just right...'), en ik ben zover verdwaald geraakt van hoe ik hierin sta. Hoe ik me voel in dit soort dingen. Dat ik mezelf al twintig jaar vertel dat ik niet zo suf en romantisch moet zijn, eens volwassen moet worden...

En ik weet ook wel dat romantische films het Ware Leven niet reflecteren, dat enige mate van nuchterheid echt wel goed is, maar toch... Ik weet het niet...

groeps-gevoelens

na een korte radiostilte mbt Kati  kan ik het niet laten om me te bemoeien met haar laatste blog-post.
Die gaat over homo-discriminatie.
Iets waar ik ook niet veel van begrijp, maar ik snap wel meer maatschappelijk gezien normale dingen niet...

Waarom in godsnaam weet ik niet, maar dat mannen op mannen kunnen vallen en vrouwen op vrouwen, is iets wat me nooit echt heeft verbaasd. Het hoorde bij mij altijd tot de Vele Mogelijkheden in het Leven. Dat ik lang (en nog steeds) heb geweigerd om me als alleen-als-vrouw te identificeren, en meer heb met mannen die (ook) op mannen vallen zal allemaal wel daarmee te maken hebben. Voor mij allemaal normaal. Allemaal prima. En een aantal van de mensen die ik ken heeft daar ook geen probleem mee.

Onze jongens, allen opgevoed met het idee dat niets onmogelijk is en dat veroordelen niet erg handig is, gooien ook wel eens het woord 'homo' in de pot als scheldwoord. Dat schijnt normaal te zijn in de wereld waarin ze opgroeien. In de wereld waarin mannen het erg moeilijk hebben om zich te bewijzen als zijnde mannelijk genoeg... Ook al denken we dat al die strijden allemaal al in de jaren 70 gestreden zijn... In Nederland heerst namelijk het idee dat Nederland een heel tolerant land is, waarin, omdat het ooit ergens zo is besloten (en heel veel buitenlanden hebben dat idee overgenomen, tot grote hilariteit), men vindt dat we ruimdenkend zijn, en verdraagzaam, maar ik kom er heel weinig van tegen als ik naar gesprekken luister om me heen... Werkelijk iedereen heeft ergens een oordeel over, of het nou homo-huwelijken zijn, of open huwelijken, over Polen en Hongaren, over pensioenen, bijstandsmoeders, het weer, weet ik veel... 'Het is toch niet normaal?!' kan tot Nationale Uitspraak worden verheven...

Toch geloof ik niet dat onze jongens iemand zouden veroordelen als ze wisten dat hij homo was (we hebben er wel eens gesprekken over, als we het tegenkomen bij Eastenders of zo) en ik geloof ook niet dat veel mede-Hollanders een probleem hebben met homo's als ze ze in het echt tegenkomen... Er schijnt alleen een heel grote behoefte te zijn aan het vinden van gelijkgestemden, aan goedkeuring van de groep waarin we ons bevinden, dus gooien wij te pas en te onpas onze mening over van alles de groep in, teneinde die gelijkgestemden te vinden, en ons niet eenzaam en zielig en alleen buiten de groep zien vallen... Niet omdat we tegen homo's zouden zijn, of perse een pesthekel aan buitenlanders... Vandaar ook dat we en masse de stomme oranje vlaggetjes ophangen, om aan de wereld te laten zien hoe een homogene {?!} groep we als Hollanders zijn...

brighton, homo-hoofdstad
van het verenigd koninkrijk

projectie drang

Van mijn zoon moet ik een stukje schrijven over waarom ik er zo'n hekel aan heb om hier in Holland te wonen... Volgens mij komt het een beetje zijn keel uit, en dat verbaast me niets... Misschien een goede spiegel-oefening voor mij, en dan houdt ik er wellicht gewoon in de toekomst mijn klep over. Twee vliegen in een klap...

Als ik de vlaggetjes die fel oranje zijn gekleurd weer in de straten en aan huizen zie hangen, komt bij mij een lichte vorm van walging naar boven. Gaan we weer... Weer al die Holland verering, weer dat gemelk over hoe goed 'onze jongens' zijn (die plotsklaps 'onze jongens' niet meer zijn als ze niet door de eerste ronde komen, of de wedstrijden er na verliezen), weer die verbijstering als ik zeg voor een heel ander land te zijn (als het me al wat kan schelen), weer dat gevoel dat ik hier zo niet thuishoor... Terwijl meneer G het best wel grappig vindt, soms...

Maar hij heeft precies dat gevoel als hij op tv of in zijn online-krant iets tegenkomt over de Julilee-feesten in zij vaderland, zo'n gevoel van walging voor al die mensen die gewoon meedoen, die het niet in twijfel trekken, die zich 'gezellig' in het gedruis storten... Alsof hij iets heeft gemist, ooit, niet heeft geleerd hoe je gewoon meedoet met de rest, het niet in twijfel trekt... En ik zap vrolijk naar de beelden van de Britse koningin op een bootje, geniet bijna van het theatrale plaatje wat ik gewend ben uit het land wat ik meer zie als het mijne dan dat waar ik vandaan kom...

Maar waarom vallen wij dan in ons eigen land zo buiten de boot?! Hoe komt het dat we er 'thuis' nix van snappen maar elders dat gevoel van vervreemding bij lange na niet zo sterk voelen? Waarom zouden wij ons in een buitenland wel interesse hebben in de 'gewoontes' en er niet zo over struikelen, terwijl we er 'thuis' meteen puistjes van krijgen?

Als ik mijn theorie over projectie geloof, waarin gedrag van anderen wat ik niet in mezelf wil/durf te herkennen en het dan afspiegel als zijnde slecht/ongewild bij anderen, dan moet ik bij mezelf te rade gaan, en me afvragen wat het dan is in al die Hollanders waar ik me zo ongemakkelijk bij voel... Als ik me irriteer aan hun slaafse volgzaamheid aan trends en mode, moet ik mijn eigen slaafse volgzaamheid dan niet in twijfel trekken? Heb ik die dan (ja), schaam ik me ervoor? (ja) Wil ik mezelf zien als meer onafhankelijk dan dat? (ja, nogal). Als ik me erger aan hun neiging om zich overal mee te bemoeien en overal van alles van te vinden, moet ik dan niet mijn eigen bemoeizucht aan de kaak stellen? Ben ik bemoeizuchtig en een controlfreak? (eh, ja dus, als ik eerlijk ben, over bepaalde dingen...). Wanneer al die heldenverering me de strot uit komt, zou het dan geen goed idee zijn om mijn eigen helden verering een beetje aan de tand te voelen? Want ik vereer eigenlijk veel meer mensen dan goed voor me is {ik kan zo een rijtje opdreunen: meneer G, John Lennon, Oscar Wilde, Stephen Fry, Groot Brittannië, Tom Smith van Editors, Roger Federer, Sherlock (maar dan gespeeld door de heerlijk Benedict Cumberbatch en dan vooral samen met de heerlijke Martin Freeman als Dr. Watson... ), Morrissey, Sam de Bruyn...} en ik ben me er terdege van bewust dat dat waarschijnlijk niet zo'n heel goed idee is...

Dus... Mijn klep kan voorlopig even dicht... en staren maar...

tien van deze week

tien prettige dingen van deze week

1.

2.

 - feito con amor -

het allerleukste winkeltje in breda...

3.

fietsen in west brabant...

het grootste geheim,
voor mij dan...

mooi!

4. 

roland garros is weer begonnen...

en volgende week is het al weer klaar...

ben tot nu toe alleen onder de indruk 

van de enige Belg die nog over is

5. 

ja, ik weet het, is al jaaaren oud, maar ik blijf m steeds leuk vinden

(text is ook heel toepasselijk)

6. 

- foomp -

grappig wezentje wat errug fotogeniek is

7.

- where's wally -

weet nog dat ik er twintig jaar terug zeer mee in de weer was, 

er een Japanse verse van heb 

en m deze week in de Engelse boekenwinkel in Breda 

(drie keer raden waar ik van de week was...) 

herontdekte.

Niet voor mensen met slechte ogen en/of weinig geduld

8.

the big bang theory

nu er geen schrubs is, mag ik hier graag langs zappen

(nou ja, ik zoek m nu dus op...

foute boel}

9. 

glaglaghid£oememnf$jlalaa*fjgglaaaal

F*&^ de gewichtspolitie

chocolade cake zoals deze RULES!!!

10.

nog eentje dan...

speurtocht

Vaak, als ik aan het mediteren ben, of Het Universum een vraag stel, krijg ik een gesprek voor mijn kiezen tussen mijn Hogere Zelf (ja, dit wordt heel zweverig....) en mijn Ego.
Van die fijne gedachtewisselingen die gaan van 'doe waar je je fijn bij voelt' en 'daar ga je echt mee voor schut', en 'je mag nu voor jezelf kiezen' naar 'wat ben je toch weer lekker egoïstisch bezig' (wat eigenlijk wel een hoop humor is voor een ego...). Ik luister er naar en hoop dat ik de goede raad opvolg, de goede stem geloof...

Wanneer weet je het verschil tussen de stem van je Ego en die van je Hogere Zelf?

Ook een vraag die gisteren in een gesprek met vriendin M naar voren kwam, en we hadden besloten dat je Hogere Zelf klinkt als Liefde, als een warme deken, als iets goeds en moois en steunends...
Het Ego klinkt als een verwend kind, dreint en is irritant, wil zijn zin, tegen elke prijs... Het vleit en schmiert, het geeft je complimentjes, waar je makkelijk 'verslaafd' aan raakt... Maar vaak merken we niet dat dat Ego ons allerlei kanten opstuurt om het voor zichzelf prettig te maken, om te 'overleven'... Het Ego is gebouwd op angst, vooral voor de dood, maar ook voor verlies, voor pijn, voor verdriet, voor eenzaamheid, voor alles wat het kan kwetsen. {hier kan je er nog meer over lezen}

Leren herkennen weer dus...
Je bewust worden van de keren dat je je in de val hebt laten lokken en niet gewoon bij jezelf bent gebleven...
Lastig, en een beetje vermoeiend, soms, maar zo fijn als je er weer een bij de kladden hebt!