5 songs # 4

deze zijn gehaald uit de bieb...
* deel 1 *

1. don't stand so close to me - the police
(lolita - nabokov)
literair onderlegd, onze Sting, dus ging hij meteen nóg hoger staan in mijn aanzien... mooi én slim... lekker controversieel, dit boek, en ik geloof het lied ook - leraren die verleid worden door mooie jonge dames in de klas... (zeer actueel, ook nog...)

2. white rabbit - jefferson airplane
(alice in wonderland - lewis carrol)
snapte er geen snars van, van dit hele verhaal, vond het maar een hoop onzin, toen ik jong was... begrijp nu wel waar Carrol heen wilde met zijn verhaal... denk ik... vind nu vooral de absurde fantasie, en de metaforen waar ze voor stonden geïnspireerd... weet niet wat die man rookte...


3. cloudbusting - kate bush
(a book of dreams - peter reich)
niet veel meer over te vinden, dit boek, maar het schijnt Kate erg te hebben beïnvloed, en na 'onderzoek' (wikipedia) weet ik dat de vader van de schrijver, Wilhelm, veelte betekenen had in de psychologie, begin vorige eeuw.
De klip van dit lied is me bijgebleven als een zeer indrukwekkende, eentje die me ook nu weer tot tranen dwong... Met een prachtige tekst over hoop en kracht en de mannen in power die te bang zijn voor iets nieuws, iets dat veel krachiger is dan wat ze kennen ('just saying it could even make it happen...')

4. parklife - blur
(london fields - martin amis)
wist wel dat er meer was aan Blur dan alleen maar lollige liedjes en Fred Perry polo's... ze lezen ook wel eens een boek... En Engelser dan dit komt het niet...

5. timshel - mumford
(east of eden - john steinbeck)
boek is beter bekend als de film met James Dean (*kwijl*) waar ie losjes op gebaseerd is, maar heb m zelf nog niet gelezen - staat op mijn lijstje... Dat Mumford & Sons zijn mosterd uit de literatuurlijst haalde was voor mij geen wonder - hun songs barsten van het geleende prachtigs, of zelf bedachte zinnen die bij mij steeds maar inslaan als een bom...

{dit lijstje is keihard gejat van geinspireerd op de nieuwe rubriek op zondag ochtend op vlaamse radio1...}

leeglopen

sorry,

totaal 

geen

inspiratie

*

te

druk

bezig

met

landen

in

mezelf

...

lekker

wel,

even 

leeglopen

...

pops aan de wandel
aan het strand in vrouwenpolder

verwenst

be careful what you wish for - it might come true...

ben voorzichtig met wat je wenst - het kon wel eens uitkomen...

*

toen ik ging analyseren (ja, fout, i know...) wat ik steeds wens - als geld en je gedachten geen belemmering waren, wat zou je dan willen in je leven? - dan kwam ik steeds uit op dezelfde dingen: huisje buiten, leuke tuin, atelier erbij, kids die er hun eigen plekje hadden, camper op de stoep, geliefde die zijn eigen plek had en mij regelmatig kwam opzoeken, familie en lieve vrienden in de buurt... Genoeg financiële middelen om het leven te leiden dat ik wilde. Maar wat betekent dat nou eigenlijk allemaal? Is het stiekem niet gewoon geheimtaal voor Vrijheid? Vrijheid van Hart en Gevoel, waar het op neer komt? Is dat niet waar ik naar snak? Mijn eigen plek hebben is prachtig, zou het graag zien, maar voordat ik me kan voorstellen dat dat ooit gebeurt, moet ik eerst mijn mijn gevoel en mijn hart in het reine komen... En als dat eenmaal lukt, dan zijn die materiële dingen niet meer zo heel belangrijk. Dan ben ik al gelukkig... Zou dat niet mooi zijn?!

5 songs #3

dit keer een lijstje wat zijn inspiratie haalt uit de 20-jarige samenwerking met meneer g...
{twintig jaar?!}
wederom te beluisteren door op de titels te klikken

1. blue monday - new order
staaltje 'hier luisterde ik dus echt niet naar voordat ik meneer g leerde kennen...' over my dead body, zelfs... er kwam geen muziek met synthesizers uit mijn dierbare speakers - gitaar werd er gespeeld, echte muziek, niet die plastic hakketak-rotzooi... Maar wat doe je als je in een relatie hebt met iemand die een totaal andere smaak heeft dan jij (nou ja, wel heel anders...)? dan ga je die leren kennen, en zo ging er voor mij een wereld open... inderdaad, met synths...

2. lorelei - cocteau twins
een band waar ik aanvankelijk nog meer moeite mee had dan new order was deze. meneer g vond (en vindt) ze fantastisch, maar het duurde bij mij tot vorige week ongeveer tot ik er iets mee kon... te wazig en vluchtig en ik verstond geen woord van wat die elizabeth frazer 'zong' - was het wel zingen?! pff...

3. things behind the sun - nick drake
eindelijk eentje waar ik het vrijwel meteen met m eens was dat het heerlijke muziek is, prachtige, integere, lieve, intelligente dingen maakte deze man...

4. please please please... - the smiths
een van de redenen dat ik al zo lang uithoudt met meneer g is onze wederzijdse liefde (?) voor deze band, de vele melige gesprekken over de songs, over wat ze voor ons betekenen, wat ze zeggen over de human condition, de wereldvreemdheid die we allebei hebben, die we herkennen in de songs die Morrissey schreef, en ook tegelijkertijd de lachwekkendheid van alles zien... en omdat het gewoon lekker om naar te luisteren is, natuurlijk... en kennelijk zijn we gewoon nog lang niet uitgekletst...

eddie v met een blauw oog

5. black (unplugged, mtv 1992) - pearl jam
en hij is dus deze band gaan waarderen dankzij mij... door zijn strot geduwd, zou je kunnen zeggen als je een beetje cynisch was, maar aangezien hij nooit iets doet wat hij niet wil, ga ik er toch vanuit dat hij ze uit zichzelf is gaan waarderen... en dit concert op mtv was er eentje waar we allebei net zo vaak naar teruggrepen op tape... wonderlijk, als ik er over nadenk...

flow

er zijn van die dagen, dan zit je in een heel fijne flow...
dan lukt alles wat je hoopt dat gaat lukken, dan vind je dingen waar je naar zoekt, zonder enige moeite, dan glijdt alles wat lastig is, of moeilijk, gewoon van je af, zonder dat je er iets speciaals voor hoeft te doen... het lukt gewoon... zoals vandaag...

had gisteravond, nadat we naar de film jackie waren geweest (heel leuke film, trouwens... prachtig landschap...) hadden mijn vriendin M (die van die volvo) en ik een heel heftig gesprek over hoe we ons toch steeds maar laten strikken door ons ego, door de angsten waaronder we leven (die ons van jong af zijn aangeleerd)... en zodra we ons bewust zijn van wanneer dat gebeurt, dan kunnen we beginnen met loslaten ervan. ook het lastige stuk in mijn relatie waarin ik me nu bevindt is direct verbonden met mijn ego wat doodsbang is - om alleen gelaten te worden, voor afwijzing, voor pijn en verdriet, en het is aan mij om te beslissen of ik me er door wil blijven laten leiden, of dat ik verder wil, de angst voorbij, mijn ego voorbij, en dan openstaan voor al het prachtigs wat er dan voor mij in petto ligt... maar dan moet ik dus wel eerst voorbij die angst, en daar zit m de clou... voordat ik in de gaten heb dat ik me weer laat heb laten inpakken door mijn ego, zit ik al weer in een negatieve spiraal, vind ik mijzelf gevangen en lijkt het onmogelijk om er weer uit te komen, en het pad van de liefde, van de oneindige schoonheid en mogelijkheden, weer te vinden... maar ook daar geldt: je ervan bewust zijn dat je erin zit, in een negatief stuk, in de klauwen van je ego, kan je ervoor kiezen of je erin mee wel, of dat je je eigen ding gaat doen, de liefde in...

geschilderd door katie daisy

schrijf kramp

wanneer iemand zegt dat ze je geschrijf bagger vinden, dan kan je dat accepteren, en naast je neer leggen, zo van: tja, ik vind ook niet alles leuk wat ik lees... dan krab je jezelf even achter je oor en gaat verder. want jouw geschrijf is van jou, het is jouw stem die op die manier tot uiting komt. een stukje Jij...

maar wat doe je als diegene die vindt dat jouw geschrijf niet te pruimen is je wederhelft is...? en die daar dan ook nog aan toevoegt dat hij het probleem niet ziet, dat het toch helemaal niet belangrijk is wat hij ervan vindt, en hoe bedoel je dat jij in je geschrijf je veel beter kan uitdrukken dan als je praat?! waar slaat dat nou weer op....?

in dat stukje zijn mijn lief en ik nu beland...

interessant gegeven: maakt het wat uit? of maakt het alleen wat uit als jij wil dat het wat uitmaakt? als het voor jou belangrijk is, en voor de ander niet, wat wil dat zegen? hoe ga je daar mee om?!

ik vind m heel moeilijk... om deze relatie ene nieuwe aankleding te geven, een andere wending... het lukt me niet, ik voel me alleen, eenzaam, in de steek gelaten... maar weet ook dat het zo moet, nu, dat afstand en bezinning en reflectie tijd nodig hebben, en wat er dan uitkomt, dat zij dan zo...

maar makkelijk is het niet...

zeepbel met reflectie

van deze site

zweuds

ging een tijdje terug naar de film met mijn vriendin M, 

en ze kwam me ophalen.

tot mijn verbazing stond deze auto (of iets soortgelijks) voor de deur...

de kracht van aantrekking aan het werk...

maar net als die kat die wel in mijn tuin, 

maar niet op mijn schoot wil zitten:

net niet wat ik bedoelde...

toch eens wat duidelijker gaan visualiseren, geloof ik...

volvo 142s, uit 1972

5 songs #2

- te beluisteren door op de titels te klikken -

1. the fear - ben howard
behalve het feit dat het een schatje is om naar te kijken, maakt de jongeman ook heel prettige muziek. wist niet hoe hij heette, omdat ik m steeds hoorde en dan niet de naam meekreeg, maar na even checken bleek hij al een tijdje leuke muziek te maken, en hier zingt hij over hoe hij zijn leven door angst bevangen ziet... zo herkenbaar, bennie-boy...

2. the a team - ed sheeran
er is kennelijk een blik britse folkies open getrokken de laatste paar jaar, want ook hier weer een mooi, leuke, lieve kerel met een gitaar en toffe liedjes. ietwat exentrieker, deze... leuk haar heeftie ook... (en hij is maar twee jaar ouder dan onze oudste?!)

3. little talks - of monsters and men
uit ijsland, deze keer. fijne pop, lekker aanstekelijk en geloof ik een zomerhit (al heb ik daar dus totaal geen kijk op...)

4. the enemy - mumford & sons
het enige mooie aan de film wuthering heights, was aan het einde. toen hoorde ik ineens de prachtige stem van markus en de tokkels van zijn band... {meneer G vond het verschrikkelijk, btw, net als de rest van hun muziek... de film daarentegen...}

5. all the things i wasn't - the grapes of wrath
prachtig lied uit 1989 - whaaaaat?!!?!! - waar nog steeds een heleboel onderliggende gevoelens door worden geprikkeld...

ben looking lovely

{op z'n} engels

aartsengel michael aan het werk

Lief zijn voor jezelf...
Klinkt net zo suf als ik me soms {in een cynische gedachtenstroom} bedenk dat het is... Vanmorgen was de klant die ik me voorstel als zijnde een engel in mens-vorm, die tussen het bestellen van het brood en het besluiten welke kaas ze wilde, tegen me zei dat ze heel erg voelde dat ik - nog veel meer - met mijn gevoel in contact moest komen, en waarom ik dat niet gewoon al deed... Alsof het normaal is dat je met je gevoel in contact staat in deze wereld... Waarom ik het niet deed, al? Omdat ik me zo voorstel dat iedereen die ik 'nodig heb' me voor gek verklaart, gaat vinden dat ik niet helemaal spoor... Me als een baksteen laten vallen... Waar was ik dan bang voor? Had ik niet al geleerd, al weet ik hoe lang geleden dat er altijd een vangnet is...? Waarom durf ik dan niet op mijn gevoel te varen? Waarom blijf ik dan nog steeds hangen in eenbangerig gevoel, in datgene wat ik ken, maar niet gelukkig mee ben...?

Omdat ik nog steeds overtuigd ben dat dat vangnet er helemaal niet hangt, dat ik te pletter stort op een keiharde, liefdeloze afgrond... Omdat dat vangnet waar ik over heb geleerd wel in mijn hoofd zit, maar nog niet in mijn hart... Omdat ik me omringd weet door mensen die geleerd hebben om te wantrouwen, die niet geloven in oneindige liefde, die bang zijn voor wat anderen hen hebben aangedaan en nog eens kunnen aandoen, omdat ze niet geleerd hebben dat zij waarde hebben, dat zij prachtig en goed zijn zoals zij zijn, en deze boodschap hebben overgebracht op mij, mij hebben meegenomen in hun overtuigingen, in hun angsten... Mij hebben overtuigd dat zachtaardig en teder zijn gelijk staan aan kwetsbaar zijn...

Gisteren nog, belde de mentor van onze Ots, met de mededeling dat hij niet goed genoeg zijn best deed, dat hij er echt wat meer voor moet gaan doen, terwijl hij dacht dat hij al hartstikke zijn best deed... En meteen begon de twijfel, de grote, grijze twijfel aan mijn capaciteit als moeder, als mens, omdat zoals ik leef, en mijn kinderen begeleid niet strookt met wat er van me verwacht wordt. De twijfel die met zijn grote, kille handen om mijn strot greep, van plan om me de mond te snoeren, en mijn manier van Zijn van de aardbodem te laten verdwijnen...  Wij houden niet van zij die het anders doen, die niet gestructureerd en georganiseerd door het leven gaan, die lukraak leven, die afrekenen met wat er op hun pad komt, en niet van te voren alle mogelijke risico's gaan bedenken en zich ervoor indekken... Want dat is mijn standaard reactie op dit soort dingen: zelf-twijfel... Keihard... Dus ook toen die lieve, engelmevrouw mij vertelde over liefde en loslaten van angsten... Wie? Ik?! Liefdevol zijn??!! Tederheid en liefde voelen..??!?!! Yeah, right... Ben jij gek...

Maar het feit dat ik alweer stond te janken, met een rij klanten voor me, betekende dat de snaar weer was geraakt, de gevoelige plek weer was gevonden... Ik weet het, ze heeft helemaal gelijk, en ik zou zo graag willen weten waar ik moet zijn om het te leren, om te blijven voelen wat ik mag voelen, om te blijven weten dat het allemaal goed is, dat ik geen kunstjes hoef te doen om aardig gevonden te worden... Dat het goed is...

Antwoorden op een briefkaart graag...

dingetjes # 6

stemming :: zweverig

*

kleur :: oranje (?)

*

net gegeten :: paprika chips

*

zin in :: slaap

*

muziek :: the man with the child in his eyes - kate bush

(favoriet van meneer g)

*

boek :: wat ik nu lees op fanfiction

maar dat ga ik dus echt niet linken...

*

film :: wuthering heights

hoewel ik daar dus ongelofelijk veel moeite mee had, 

met de bitterheid en de kilte, 

was het ook een eye-opener, 

in de achtergrond van mijn wederhelft,

en dat van mijn moeder...

en ben ik blij dat ik ben gegaan... 

geen lieve film voor softies, deze...

*

tv :: inspector george gently

de enige detective series waar ik tijd voor heb zijn britse 

(ja, heel voorspelbaar..)

en deze is ook grappig, geplaatst in de jaren zestig, 

dus geen flitsende mobeltjes en fact-checken op internet... 

leuke auto's rijden er ook rond... 

oh, en de baas zijn hulpje is errug schattig...

*

website :: poodles & noodles

voor de papier-en-wat-daarbij-hoort-freaks onder ons

george gently, zijn hulpje, en twee mooie auto's
(en een op wacht staande copper...)

drama

Je bent gewoon verslaafd aan je eigen drama...
Hoorde ik even geleden... en omdat ik mezelf er heel boos om voelde worden, wist ik dat degene die het zei dus gelijk had... Ik ben inderdaad verslaafd aan mijn eigen drama, en dat van anderen, en daarom zal ik niet veranderen, tot ik het drama achter me kan laten, het kan loslaten door het te accepteren als zijnde deel van mijzelf.. En dat lukt ook goed - heel goed zelfs - maar even zo vaak zwelg ik in zelfmedelijden, eis ik de aandacht van al diegenen die in mijn huis wonen, of daar waar ik toevallig ben, alhoewel dat minder vaak is, omdat ik me daar dan weer net iets te verlegen voor voel... En daar voel ik dan helemaal niets mis mee... Want zo heb ik het geleerd, en zo zal ik ook wel ten dele blijven al accepteer ik het tot de laatste gram...

Hm...
Waarom Ik?!
Waarom...?!??!!

* zwelg *

5 x songs # 1

* om te beluisteren: klikken op titel *

1. throw your arms around me - luka bloom
dacht altijd dat deze van Crowded House was, omdat ze 'm ooit bij een Twee Meter Sessie (grijze oudheid op Radio 3, lang voordat Giel Beelen het mannetje was daar...) deden, tot ik zag dat vele anderen m hebben gedaan, en het van een Aussie band bleek die Hunters & Collectors bleek te heten... mooi, integer, lekkere Ierse lilt van de heer Bloom... staat op een cd vol andere covers, waar ook de volgende song op staat...

2. urge for going - joni mitchell
prachtige tekst - over de drang om er vandoor te gaan, als de zomer aan zijn einde komt, de herfst zijn voorzichtige aankondiging doet, en je je geliefde moet loslaten, omdat hij/je niet anders kan... Over dingen die voorbij gaan, of je nou wil of niet...

3. thick as a brick - jethro tull
geleend van Johnny Cash, dit nummer. maffe band, met veel verschillende invloeden, waaronder jazz, klassieke muziek en hard rock... En ja, hij speelt ook hier een dwarsfluit, al of niet staande op een been...

4. twelve gates to the city - robert plant (en een heleboel ander lui)
ik ben grote fan van Led Zep, maar mag Robert Plant zijn solo dingetjes ook graag volgen. Deze 'fase' was mijn favoriete, hier experimenteerde hij met allerlei stijlen en ik heb zeer genoten (en nog steeds) van wat hier uit kwam...

5. edie - the cult
hoewel ik makkeijker naar She Sells Sactuary grijp als een lekker nummer uit de jaren 80, is deze me toch meer bijgebleven uit mijn tijd als Onbegrepen Tiener (of daar net voorbij) en ik als geen ander zwolg in zelfmedelijden...

jethro rull
met bijbehorende ooievaars-pose van zanger Ian Anderson

klein kunst

- his bob-ness, met een beetje zelf-spot -

Onder Dylan fans is er een grapje, dat gaat als: Oh fijn, zijn relatie is verbroken, krijgen we eindelijk weer eens een goed album... Deze hoorde ik ooit van meneer G, net-geen-Dylan-fanaat (hij weigert...) als zijnde een klaagzang van de verstokte (andere) fans onder zijn vrienden en bevestigt de al lang ronddolende mythe dat een goede kunstenaar een diep getroebleerde is, en dat een kunstenaar die dankzij een fijne relatie met bijbehorende kids en een hond lekker in zijn vel zit meer een ambachtsman is, maar geen Kunstenaar... (niet dat er iets mis is met ambachtslui!). Feit blijft kennelijk wel dat de goede man niet erg inspirerende muziek maakte toen hij happy getrouwd was (nou ja, is Dylan ooit happy...?!). Zeggen de fans, en mijn net-geen-devote levensgezel...

Volgens de schrijfster van het boek wat ik eindelijk van de boekenbon {voor mijn verjaardag gekregen} heb gekocht - the artist's way van Julia Cameron - slaat heel die mythe nergens op en schuilt er in elk mens een soort van artiest... Misschien niet van het niveau Mozart of Michelangelo, of Dylan of Spielberg, maar daar moeten we ook niet naar willen aspireren - als we al tot een bevrijding van onze innerlijke kunstenaar kunnen komen en onze innerlijke kritikus zijn kop kunnen laten houden (of er geen acht meer op slaan, wat eenzelfde effect zal hebben), zal dat een algehele bevrijding van ons Zelf zijn, en zullen wij luchtiger door het leven huppelen. Of zo... Of in elk geval jezelf geuit. En da's ook wat waard...

Waar komt dan dat idee vandaan dat een Echte Kunstenaar gebukt moet gaan onder vreselijke depressies en de donkere kanten van de Mens onder de loep neemt, ons met zaken confronteert die we liever niet willen weten, behalve dan als ding wat aan de muur hangt of op een sokkel staat? Onder het mom van kunst? De grote tweedeling - die ook in ons huis heerst - over wat kunst is en wat mooi... Wat is Literatuur en wat is fijn lezen? Wanneer is het het een en wanneer het andere? Misschien is het dan toch echt zo makkelijk uit te leggen... Is het kunst als het technisch heel mooi is, en klopt en heel knap gedaan is...? Of is het kunst wanneer het ons confronteert met de dingen in het leven waar we liever niet aan willen (dood, lust, hoogmoed, jaloezie, angst), als het uitdaagt en je laat nadenken en wellicht uitsluit, en geen kunst als het ons een fijn gevoel geeft, van erbij horen, samen zijn...? Techniek is geen kunst - ik kan een heel mooi schilderij maken van de bomen in de tuin, en dan klopt het technisch helemaal, maar dan is het geen kunst, dan is het een ambacht... Hoort een Kunstenaar Niet Gelukkig te zijn, zodat wij in de illusie kunnen voortleven dat wij het wel zijn?

Hmm... Interessant deze... Ik ga nog even door met piekeren... En de nieuwe snaar (Vlaamse kleinKunstenaars) heeft een leuk liedje over hun obsessie met Robert Zimmerman gemaakt:

brief aan het universum

Roosendaal, 5 September 2012
onderwerp: klacht aan Het Universum

Geachte mevrouw, mijnheer (geen idee, namelijk...),

Oke, Universum, ik ga in heel veel met U mee, en ik sta ervan te kijken wat u allemaal voor elkaar krijgt steeds, maar over een ding ben ik niet te spreken... En ik wil daar ook graag een klacht over indienen.

Dat ik als vrouwtje ben geboren is nog tot daar aan toe - ik kan er redelijk mee leven, al lukt het niet altijd - maar dat u het elke maand een paar dagen stevig inwrijft, en dat mijn gezin er onder te lijden heeft, vind ik ondermaats... Ik zou niet weten wat dit toevoegt aan mijn ervaring als mens op deze aarde... Ik bedoel: wat leer ik hier van?! Dat ik moordneigingen kan hebben? Fijn... Dat ik in een donker kamertje zou willen zitten om er de hele dag niet meer uit te komen? Wow... Dat iedereen uit mijn buurt moet blijven en vooral geen ingewikkelde vragen mag hebben, anders slaan bij mama de stoppen door? Dus...? Dat ik om het minste in tranen kan uitbarsten en dan met kinderen zit die denken dat ik gek aan het worden ben...? Gossimikkie zeg...

Al dertig jaar gaat dit elke maand ongeveer hetzelfde, al zijn er tijden bij dat er een mirakel lijkt te zijn gebeurd (en in de gevallen van zwangerschappen en de paar maanden erna was dat in mijn ogen ook wel zo, die wondertjes) en daar ben ik dan zeer dankbaar voor, maar zovele andere keren begrijp ik totaal niet wat uw denken is achter dit... dit... tja wat is het eigenlijk... Idee? Experiment?

Nou ja, ik ga nog maar even door, en hoop dat uw plannen met mij als vrouwtjesmens een ietsje kunnen worden bijgesteld, zodat ik de komende 50 jaar met minder ongemakken en iets vrolijker door mag komen... Dat zou fijn zijn... Ook voor mijn omgeving...

Met vriendelijke groet,

Daniela

het universum

foto van hier gepikt 

gevleugeld

En daar zat ze dan. Met een bekertje koffie op een klif, uitkijkend over heftig klotsend water, met meeuwen die krijsten en de geur van zeewier en zeezout en rottende vis, en ze was al lang niet zo lang alleen geweest, en een gevoel van gelukzaligheid viel over haar heen. Voor eventjes, wist ze wel, ze had dit gevoel al vaker gehad, en ze wist dat die van voorbijgaande aard was, dat ze straks eenzaamheid en angst moest gaan overwinnen, zittend in haar camper een metertje of 15 van die klifrand vandaan. Maar dat deerde nu niet. Gelukzaligheid was er nu, en een bekertje koffie wat ze had gezet in het mini-keukentje en het was wel prima zo. Elly staarde over de Atlantische oceaan die daar ergens, ver voorbij de kust van Cornwall, dominant aanwezig was (tenminste, hij klonk zo wel 's nachts, toen ze probeerde te slapen). Bij het wakker worden, uren geleden, hoorde ze de golven tegen de rotswanden storten, alsof door een reus gesmeten, woedend, of gewoon met teveel energie... Elly glimlachte bij de gedachte aan reuzen in het water, die met gigantische emmers in de weer waren, en blies nog eens in haar mok.

Een plingeltje van haar mobiel deed haar uit de gedachtenstroom halen. Een sms van haar zoon, haar jongste, die meldde dat het stond te gieten in zijn woonplaats, en dat ze zich vooral geen zorgen hoefde maken, omdat hij op zijn werk at en aangezien dat een driesterren hotel was aan de kust stond er meer op het menu dan frietjes en knakworst... En dat hij hoopte dat ze het goed had, daar. Ze stuurde een sms terug met een bevestiging van het laatste, en dat de zon scheen waar ze nu was en dat ze al twee avonden kaastosties had gegeten omdat ze nix anders kon verzinnen... En dat de kleine restaurantjes die ze onderweg tegenkwamen heerlijke rolls met kip deden (ze wist dat hij daar van hield) en dat ze vandaag echt ergens een goede salade ging zoeken. Niet dat het hem veel uitmaakte wat ze at, het was meer voor zichzelf eigenlijk... Een herinnering dat ze ook nu er niemand anders was, goed voor zichzelf moest zorgen. Vooral nu er niemand anders was.

gakkende ganzen

Paddenstoelen tussen de planten, blaadjes die langzaam verkleuren, ganzen die in v-formatie luid gakkend voorbij vliegen, richting België...

Het lijkt erop dat het eindelijk najaar gaat worden...

Tijdens een van mijn (net iets te sporadische) wandelingen vanmorgen kon ik er niet omheen. Vooral die luid gakkende ganzen, die ergens vanuit het noorden aan kwamen vliegen, met net er achter nog een sliert die aan wilde haken, en ik bleef er even naar kijken, mijn nieuwsgierigheid gewekt door de formatie, door het geluid van de vogels die elkaar toeriepen, alsof ze zeker wilden weten dat iedereen dezelfde kant op ging, of misschien praatten ze wel over wat ze zagen onderweg...

En natuurlijk dacht ik meteen aan de animatieserie die ik volgde, ooit, op tv, over Nils Holgersson, die op Akka de gans avonturen beleefde, samen met zijn hamster...

10 x songs

omdat ik even niets anders kan verzinnen...
en omdat muziek zo'n idioot grote plek inneemt in mijn leven...
in redelijk willekeurige volgorde...

1. release - pearl jam
(1992) de band heeft zich teruggenesteld in mijn hart, nadat ik ze een tijdje kwijt was, al bleef hun zanger gewoon zitten waar ie zat... dit lied kwam in een droom voor, deze week, toen ik een nogal mooie boodschap doorkreeg, zoals dat wel eens gaat in dromen, eentje die nog lang doordreunde in mijn hoofd en hart... {release betekent vrijlaten, loslaten...}

2. somewhere only we know - keane
(2004) zo sentimenteel als ze komen, popliedjes, en dit is een van de besten... terughaken naar een tijd waarin je misschien gelukkiger was, of dat dacht te zijn (en ik ga dan meteen terug naar het begin van mijn relatie...).  We've come a long way...

3. every little thing she does is magic - police
(1981) in de tijd dat ik Sting leerde kennen (1985) had de man net zijn eerste solo elpee uitgebracht en was ik straalverschrikkleijk verliefd op m... alles wat ik zelf niet had/was projecteerde ik op de goede man en mijn god was vond ik m mooi... ik leerde, dank zij een vriendinnetje, the Police kennen, en werd zo ongelofelijk blij van hun muziek... deze het meeste... ik ging er zelfs van dansen... {ik, dansen... waahaha!!!}ook heel fijn was dat de teksten zo goed waren...

4. rubber soul - the beatles
(1965) technisch gezien een hele elpee, maar ik kon niet kiezen...  van geen een van hun, eigenlijk... The Beatles staan voor een soort van traditie in mijn leven... whatever fucked up things happen in life, there´s always the beatles... zoiets...  allemaal heerlijke songs, al springt Norwegian Wood er wel uit gezien een soort van keerpunt in hun carrière... kwam zowat heel 1984 niet van mijn draaitafel...

5. break on through to the other side - the doors
(1967) Jim Morrison valt in eenzelfde rijtje als Sting in 1985 en Eddie Vedder al twintig jaar - mannen die dat hebben wat ik ook wil, zijn en hebben... Hij had iets wilds, iets zo supersensueels, zo onkwetsbaars... god wat ging mijn bloed sneller stromen van Jim Morrison...

6. what's the frequency kenneth - r.e.m.
(1994) had dus elk willekeurig ander nummer van ze kunnen zijn, maar deze spreekt me aan omdat ie zo lekker ramt... kennelijk nu behoefte aan.... fijne band, lieve zanger met hart op goede plek, mooie kop ook en geen watje...

7. bookends - simon & garfunkel
(1968) zo mooi...
zij stonden voor de slimme jongens die ik leuk vond, voor de denkers, de stille types, met een brilletje... vele andere nummers van ze roepen hetzelfde op bij me

8. town called malice - the jam
(1982) favoriet moment uit Billy Elliot, de film... over wanhoop en dingen die voorbij gingen...

9. awake my soul - mumford & sons
(2009) zij maken steeds weer wat anders wakker in mij, merk ik, maar mijn ziel is het eerste wat ze raakten met hun muziek, met de stem van Markus... *zucht*

10. it's too late - carole king
(1971) een van de weinige dames die mij kan bekoren, en dit lied heeft zoveel diepte en zwaarte voor me nu... *nog meer zucht*