- vervolgend -

Gisteren met oudste zoon naar een open dag geweest voor zijn vervolgopleiding. Want zover zijn we dus al. Mijn zoon gaat een vervolgopleiding doen!? Waaahhh!!! Waar is de tijd gebleven dat hij nog in luiers rondrende op het strand in St. Leonards, frietjes krijgend van gecharmeerde toeristen... Of dat hij naast me in bed in slaap viel, opgevouwen tot een balletje, met die prachtig lieve blik op zijn toetje? Of dat hij danste op de muziek die uit onze voor-de-oorlogse stereo schalde (waar hij dus kennelijk zijn fantastische muzieksmaak van over heeft gehouden...), en eruit zag als het schattigste peutertje wat ik in mijn leven had gezien, tot dan toe?

Nou, die is nu dus uitgegroeid tot een mooie vent, die ongeveer weet wat hij wil gaan doen in zijn leven. Die ideeën heeft over een leven na zijn jeugd. Die Dingen wil bereiken, Plaatsen wil zien, Muziek wil maken... En die kwijlend stond te gapen naar de apparatuur die hem werd getoond door leerkrachten die geïntrigeerd waren, wilden weten wat voor vlees ze in de kuip hadden, welke jongemannen er dit jaar hun toekomst zagen beginnen daarin Bergen op Zoom... Wat lijkt me dat een mooie plek om te zijn, soms, die jonge mensen op hun weg helpen met hun droom.

Nou maar hopen dat hij wordt aangenomen en kan beginnen.

- klaar -

Tandarts overleefd!!
Schreef zij met behoorlijk veel gevoel voor ongepast drama...

Het bleek een hele onderneming, met vier kinderen naar de tandarts, die in de stad zijn praktijk heeft en waar niet onbetaald geparkeerd kan worden zodat we allemaal met de fiets moesten, wat in de regen niet bepaald plezierig was. Nattig liepen we naar binnen - de gebruikelijke invasie veroorzakend - en vonden voor elke jas een haakje aan de kapstok. Een wachtende meneer bekeek ons vriendelijk glimlachend. De jongste drie gingen de oversized vissenkom bekijken voor vreemd uitziende exemplaren en oudste spitte door zijn i-pod voor geschikte muziek. Moeder voelde alle nervositeit uit haar lijf glijden en sprak met de receptioniste, die graag wilde weten wie wie was.

De tandarts - bekend met mijn zenuwen - was zijn gebruikelijke coole zelve (we zijn er nog steeds niet uit uit welk Balkan land de goede man stamt) en grapte met de jongens over wie er eerst ging. Dat bleek ik te zijn (tja, voorleven, heet dat bij ons op school...), waar hij nogal van opkeek. Ik ook - je kan er maar vanaf zijn...

Misschien heeft dat hoofdstukje uit dat boek geholpen, en is het gewoon klaar met al mijn lastige angsten die nergens over gaan, omdat ik de controle terug heb over mijn emoties. Dat zou fijn zijn...

Had trouwens geen gaatjes. Dat was ook heel fijn...

- tandarts -

vanmiddag moeten we naar de tandarts.
De afspraak is drie weken geleden gemaakt, hoewel die al in October of zo had gemoeten, maar mijn uitstelgedrag heeft er nu dus eind Januari uit weten te peuteren. En ik heb vandaag vlinders in mijn buik. Geen fijne vlinders, maar irritante Er Staat Iets Spannends Te Gebeuren vlinders. Meer een knoop in mijn onderbuik. Die heb ik meestal bij dingen als het moeten spreken voor een groep (openen van een markt op school, repetities voor het kerstspel, iets moeten zeggen tijdens een ouderavond, dat soort dingen) of zaken waar ik een ingebeelde angst voor heb, die dan achteraf altijd mee blijken te vallen, of toch niet zo dramatisch al het in mijn hoofd begon te worden.
En wij hebben een leuke tandarts. Een plezierige man, die leuk is tegen de kinderen en mijn gezemel en gezenuw heel rustig behandelt. Heel wat anders dan het kreng waar we eerst bij waren en waar ik kennelijk mijn Grote Tandartsen Angst bij heb ontwikkeld...

In het boek wat ik nu lees, over het verkrijgen van vrijheid, wordt dat stukje angst ook behandeld, in het hoofdstuk emoties. En schijnbaar heb ik de drama van de tandartensangst nodig, geeft het me iets, want anders zou ik er niet mee blijven doorgaan. Ja, daag... Ik heb hier plezier in... Nee, dat is het niet, het is een soort van aangeleerde angst, voor iets waar je niet van weet wat er gaat gebeuren. En dat bouw je dan uit, omdat de drama ervan een soort van kick geeft en daar blijf je dan in hangen. Dus. Afleren geblazen, dwars door die angst heen gaan en je leren ontspannen. Jezelf aanleren dat niemand iets opschiet met dat gezenuw van jou en jij al helemaal niet...

Nou, eens zien of het werkt, vandaag...
Hellup...

- meer wilde dingen -

een revjoetje...
Zondag togen wij met z'n vijven (nummer 6 had het te druk met zijn vriendin, en spontaan 'vergeten' dat wij hadden afgesproken... Natuurlijk jongen...) naar Breda om daar in het Chasse complex de bioscoop te bezoeken, want daar draaide Where the wild things are en daar hadden wij enorme zin in. Beetje huiverig was ik wel - zou Polly de film aankunnen? Had Spike Jonze (bekend van o.a. Jackass?!) er geen vreselijke rotzooi van gemaakt? Zou de bios niet vol zitten met irritante tieners? Zou de film niet worden gedubt in het Nederlands? Is er wel een film te maken van een boek wat nog geen tweehonderd woorden had en binnen een minuut uitgelezen was?

Neen, neen en nog eens neen... Geen van al mijn vrezen kwam uit - Polly vond het een heel mooie film, Spike Jonze had zijn heerlijke humor en absurde kijk op het leven a la Being John Malkovich ingezet en er iets intrigerends van gemaakt, de bios zat vol met een veelzijdig gezelschap, waaronder een paar heel well behaved tieners, de film behield de Engelse soundtrack en van het boek was een heel mooi, integer, niet kinderachtig, juist heel volwassen verhaal gebouwd, wat zeer zeker voor volwassenen behoorlijk wat overdenkingen achterliet. Mischien wat simplistich hoe hij de monsters de vele schakeringen van de menselijke emoties liet zijn (de emoties van Max?), maar het werkte wel. Vormgeving was grappig - de wereld van het boek bleef op een of andere manier behouden en herkenbaar. Ook de monsters waren zeer herkenbaar. Alleen van Max was een wat meer empathisch mens gemaakt, geen tirannetje, maar een begrijpelijke knul die kaas probeert te maken van de wereld om zich heen, van de mensen die hem teleurstellen.

Onze Max was teleurgesteld, achteraf, dat hij niet mee was gekomen. En terecht... Kan me geen film bedenken waar we met zijn zessen nog naartoe zullen gaan... Einde van een tijdperk?

- grijze muis -

Dat een mevrouw van 90 (actrice Hetty Blok) mij tot ontroering brengt tijdens een uitzending van de wereld draait door, door haar vitaliteit en kracht en tegendraadsheid, is nog tot daar aan toe, maar als even daarna, al zappend, een afgrijselijk make-over programma op rtl veronica mij ook al iets aan spiegel doet aanreiken, dat doet toch echt de deur dicht...

Onder de henna is mijn haar grijs. Zo grijs als lood. En het glimt als de zon erop schijnt, en ze steken uit, boven op mijn hoofd... Zo van: zie mij eens grijs zijn, en kronkelig... En van de week bedacht ik dat ik die henna uit ga laten groeien, zien hoe ik eruit zie zoals ik echt ben. In mijn zoektocht naar mijn echte ik... Totdat in dat make-over programma een grijze mevrouw werd getoond, in kleding en uitdrukking die haar twintig jaar ouder lieten lijken dan ze was. Twintig!!! Alleen al door haar haar leuk te knippen en het een rustig, warm kleurtje te geven had ze al de meeste van die twintig jaar teug, en andere kleding maakten haar ook al minder oud.
Moraal? Geen idee, wel dat ik voorlopig nog maar niet ga toegeven aan mijn henna-loze echte-zelf idee... Dan maar een ietsje nep en gekunsteld.
Misschien hoort dat ook gewoon bij mijn echte ik...

- sokkel -

Redelijk vaak komt de muzieksmaak van Max overeen met die van mij. Even zo vaak ook niet, maar met verbazing luister ik soms naar wat er vanuit zijn zolderkamer naar beneden komt gedwarreld aan muziek. Al dan niet zelfgemaakt... Waar ik dan bijvoorbeeld heel blij van wordt. De jongen heeft smaak, denkt mijn egootje dan. Zie je wel... Dat al mijn R.E.M. cd's intussen in zijn computerbestand zitten, en die van Editors (heeft 'ie ontdekt nadat ik hem vroeg drie cd's op te nemen voor me) en Nick Drake en Joy Division en New Order en Miles Davis en the Beatles - toch best wel geinig.

En dan komt Jamie Cullum ter sprake.
Rook verscheen uit zijn oren.
Blijkt dat twee van zijn ex-bandcollega's nu in een bandje spelen waar ze Jamie Cullum-covers spelen. En in Max zijn ogen is dat ongeveer net zo erg als Frans Bauer-covers. Jamie Cullum is ondermaats, middle of the road en zeer triest. Dat soort dingen is belangrijk als je 16 bent, weet ik nog.
En nou vind ik die laatste single van Jamie Cullum eigenlijk wel leuk...
Max keek me aan zoals Alan me aankeek toen ik zei - lang geleden - dat ik Eastenders volg. Zeer teleurgesteld.

Dus nu ben ik niet meer zo heel hip in Max zijn ogen. Ik doe er niet meer zo erg toe (als ik dat al deed...).
Zijn moeder is van haar sokkel gevallen...
Het moest ervan komen.

- kiezen -

Dat beslissingen nemen is natuurlijk wel iets wat steeds maar terugkomt...
Van 'wat eten we vanavond' tot 'waar gaan we in vredesnaam op vakantie dit jaar?!'
Heel fijn als je slecht bent in beslissingen maken. Zoals ik.
Schoof het altijd af op de ander - waar heb jij zin in? Maakt mij niets uit...
Dat deed het wel, maar ik was dus een zeikerd eerste klas die de Confrontatie niet aan wilde met de ander en dus mezelf heel vouwbaar opstelde. Heel fijn voor die anderen, vooral als ze ook nog control-freak neigingen hadden, want ik deed toch niet moeilijk.

Lief daarentegen - besluitvaardig, maar ook redelijk flexibel - gooide af en toe roet in het eten. 'Beslis jij maar', zei hij dan. He? Slik... Eh... Wil je echt niet zelf...? Nee...? Oke... Eeehhh... Zo hebben wij uren langer in restaurants gezeten, omdat ik niet kon beslissen. De vis, of de groenteschotel? Iets vooraf? En wat dan? En Lief maar zitten wachten, en net doen of ie overliep van geduld... Want dat deed ie intussen niet, overlopen van geduld. Waardoor ik nog onzekerder werd...

Max moet over een paar maanden kiezen welke MBO opleiding hij gaat doen. Otto voor welk profiel hij gaat (vroeger had je vakkenpakketten, tegenwoordig een Profiel, waar de vakken al voor je gekozen zijn), wat dan weer gevolgen heeft voor zijn MBO opleiding. En ik beneid ze zo niet. Weet nog dat ik zelf voor de keuze stond, welke vervolgopleiding na de Mavo. De kunstacademie wilde ik gaan doen, maar dat kon niet met Mavo. Dan of de Havo gaan doen, of een mbo opleiding en daarna die kunstacademie op. Of iets grafisch. Maar wat dan... En van al die kunstrichtingen werd mijn moeder dan weer heel erg nerveus. Om haar rustig te houden werd het uiteindelijk Activiteiten Begeleiding, waar ik genoot van de Activiteiten maar gruwelde van de (door mij gegeven...) Begeleiding... Opleiding heb ik niet afgemaakt.

En nu sta ik weer voor een keuze. Weer naar school, en waar dan? Want ik wil een vak leren. Alsnog, als oud mens... Heb al wat op het oog, maar ja - die keuze he?

- beslist -

Op de keper beschouwd heb ik redelijk grote bewondering voor mensen die Beslissingen Kunnen Nemen. Ik ben ook graag in hun gezelschap, schik me vrij vaak naar die beslissingen, al wil het nog wel eens voorkomen - steeds vaker eigenlijk - dat ik eigenlijk mijn eigen besluit zou willen uitvoeren en dus een conflict zou kunnen hebben met die mens die Beslissingen Neemt. Ben met een beslissingnemer getrouwd, er zijn er een aantal onder mijn vrienden. Zeer fijne lui. Dingen worden gedaan, situaties getackeld - ik blij, zij blij.

Volgens Lief (amateur psycholoog) bestaan de meeste relaties uit aan een kant een beslissingnemer (meestal de vrouw) en een zich erbij neerlegger (meestal de man). Er zijn ook relaties (de onze) waarbij de rollen zijn omgedraaid, maar de meesten die hij tegenkomt zijn de klassieke geworden vrouw met broek aan, man die niet moeilijk doet. Dat werkt kennelijk het beste. En zolang je als neerlegger je gewoon neerligt bij die stand van zaken, is er geen vuiltje aan de lucht. De ander maakt een beslissing (we nemen NU een nieuwe bank, we gaan NU een andere auto kopen, we gaan naar ... op vakantie) en jij vindt dat prima. Af en toe gooi jij dan iets in de groep, en af en toe wordt dat gepikt of zelfs uitgevoerd, maar je bent eigenlijk wel gewend dat het negen van de tien keer wordt afgeserveerd of genegeerd, en ook daar maak je je dan niet meer druk om. Natuurlijk zijn er ook relaties waar er zoiets als een Balans is, en zijn er ook velen die zich liever niet zien in bovenbeschreve. Ook goed...

Tot je je realiseert dat je - in de tijd dat je samen bent met de beslissingen nemende partner - gegroeid bent in je eigen capaciteiten, eigenlijk af en toe ook wel dingen besluit en doet, en het meer dan zelden niet meer eens begint te zijn met de besluitvorming van je partner... Helaas ben je dan meestal ook nog niet goed in Conflicten, dus laat je het voor wat het is, maar het voelt toch niet meer zo goed als vroeger... Wat doe je dan?

Toch maar aan Conflicten gaan doen dus, en af en toe je eigen besluiten doorvoeren. Je door de dagen van spanning en sensatie heenworstelen. Zien waar het schip strand. Heel eng, maar ook best wel interessant...

Gelukkig kan ik er met Lief heel goed over praten, over die langzame omslag van Volgzaam naar Besluiter, die jaren geleden is ingezet. Zal nooit Leider worden, dat zit niet in me, weet ik uit het verleden, maar zomaar alles doen wat een ander voor mij besluit, mijn eigen wil steeds maar laten verwerpen, dat zit er niet meer in. En dat maakt dat er af en toe knetterharde spanning hangt in huis. Niet fijn altijd, maar het moet nou eenmaal eventjes. Tot de Nieuwe Orde is gesetteld.

Over Nieuwe Orde gesproken (?!) - voordat ze New Order heetten, maakten ze prachtige herrie als deze band:

- wilde dingen -

Toen Max nog heel klein was, kregen wij van een vriendin van ons een boek, Where the wild things are. Omdat zij die altijd al had willen geven aan een Max. En nu hadden wij er een voor haar...

Nu is het boek verfilmd en willen wij met zijn zessen naar de bios om hem te zien, met onze eigen Max, nu het nog kan...

hier de trailer:

- op stap -

Er zijn dagen die je zo over zou willen doen. Een en al plezierige dingen. Gesprekken die leuk verlopen, mensen waar je blij van wordt, voer wat heerlijk is, een omgeving waar ik dan tenminste heel erg van geïnspireerd raak... Gister was zo'n dag.

Met vier vriendinnen mocht ik mee naar Antwerpen - zij hadden dit met elkaar bedacht en ik stortte mij vol enthousiasme in het groepje. Ze begonnen met zijn zessen, waarna er een aantal afvielen (tien kleine negertjes, merkte D. al op) en nu, met mij erbij bleven er dan vijf over. Ook gezellig.

Ik kan elke week wel naar Antwerpen. Geloof niet dat het zou vervelen. Of misschien toch wel, want de minder-leuke-dingen-van-een-grote-stad-als-die vallen tijdens een bliksembezoek niet op. Dan zie ik alleen de leuke winkeltjes (zoals deze - waarvoor bedankt, Marleen!!) en gezellige koffietentjes en leuke Belgische meneren en prachtige gevels en grappige pleintjes en... Dan is mijn overgevoelige geest niet overvoerd met muziek en mensen en indrukken en teveel auto's en stress en al die dingen waar ik niet vrolijk van wordt. Antwerpen, Brighton en London krijgen bij mij voor elkaar dat ik me er prettig voel, me thuisvoel, geen vreemde eend in de bijt. Er staan nog een paar andere steden op mijn lijstje waar ik dat graag wil uitproberen of die dat ook hebben (Berlijn bijvoorbeeld). Dan waan ik mij sterk en zelfstandig genoeg om dat daadwerkelijk te kunnen. Dan ben ik stinkend jaloers op zij die zonder te flippen gewoon leven tussen al die dingen die mij zo inspireren en vrolijk maken. Maar ik weet dat dat niet snel gaat gebeuren. Misschien kan Max straks rekenen op veel bezoek van zijn moeder als hij zich settelt in een Grote Stad.

- schoonmoeder -

Je weet dat het komen gaat, het is zo'n bijna onontkomelijk feit des levens, zoals kiespijn, en grijze haren en uitglijden in de sneeuw - je weet dat je ermee te maken gaat krijgen, ooit, maar vast nog niet snel... Maar dan ineens is het zover.

Eventjes geleden kwam ik tot de conclusie dat ik schoonmoeder ben.
Nog niet officieel, want er gaat geloof ik niet getrouwd worden, de komende tien jaar. Nee, oudste zoon heeft een vriendinnetje en dus ben ik - even sommetjes doen - iemands schoonmoeder... Een tijdje geleden kwam ze langs, nadat Otto via via had vernomen dat Max inderdaad bezet was en hij dit feit met lood in zijn schoenen toegaf. Ik was niet op het bezoek voorbereid en kreeg een vriendelijke hand van een mooie, roodharige jongedame, die zichzelf heel netjes voorstelde en nadat ik me door de eerste zin had geslagen, sloeg ik ineens hartstikke dicht. Even voordat ze binnenkwam had ik op de bank zitten dutten, nadenkend over hoe het zou kunnen zijn met die gast uit Servië, hoe 'ie eruit zou zien, nu en was bijna aan het fantaseren hoe een ontmoeting eruit zou kunnen zien, en hier stond het vriendinnetje van mijn oudste zoon zichzelf heel vriendelijk voor te stellen.

Twijfel sloeg meteen toe - kwam ik over als volwassen vrouw, moeder van vier kinderen, iemand die een leven heeft gehad ver voordat zij op de lagere school zat? Of zag ze aan de manier waarop ik dichtsloeg dat ik volwassenheid nooit heb gehaald, en leek ik in de verste verte niet op al die andere moeders die ze kent van haar vriendinnen? En hoe zien die er dan in vredesnaam uit? Kan het haar überhaupt wat schelen?

Meteen kwam mijn eigen moeder op mijn netvlies toen mijn broer een vriendinnetje meebracht, en hoe ze ineens heel professioneel en moederig overkwam, alsof ze een vakje in haar hoofd had met hoe ze ooit had geleerd wat je moet zeggen en doen als je kind met een mogelijk toekomstige partner thuiskomt... En hoe ze soms heel stomme dingen zei, dingen die echt nergens op sloegen. Omdat ze nerveus was, waarschijnlijk, dichtsloeg, net als ik twee maanden geleden...

Intussen kan ik al hele zinnen aan elkaar zeggen als vriendinnetje langskomt, en zijn we een beetje aan elkaar gewend. Ik kijk erg uit naar een Gesprek, zonder vreemde, onvrijwillige handbewegingen. Wie weet lukt dat nog voordat Otto met een vriendinnetje thuiskomt...

- ons dagelijks brood -

Terwijl we boodschappen deden, zaterdag - we liepen de stad in, terwijl de sneeuw om ons heen dwarrelde - in een bijna uitgestorven binnenstad, hadden we wat leuke mazzeltjes. In de Hema (leuk clipje, btw) waren de vlaaien halve prijs, en Polly genoot van haar warme chocomel met slagroom, de brownies die we erbij hadden genomen. In AH hoopten we nog brood te vonden, maar de waarschuwingen voor sneeuwstormen en noodtoestanden waren blijkbaar nogal serieus genomen, want alle brood was op. En we hadden ook niets meer in de vriezer... Dan maar zelf maken dus...

Wat ik gisteren deed. Helaas hield de camera ermee op voordat ik het eindresultaat kon vastleggen, maar halverwege zag het er zo uit:



Een paar jaar terug bakte ik bijna dagelijks brood - omdat het lekkerder smaakte, omdat het goedkoper was en het hele proces is heel plezierig, bijna therapeutisch... Nu lukt het alleen als ik in het weekend heel georganiseerd ben of bij speciale gelegenheden (Pasen en Kerst, bijvoorbeeld). Of als de winkels uitverkocht zijn...

- rood -

Omdat ik elke dag even op de site van the Guardian kijk (Britse krant die redelijk intelligent is, te vergelijken met de Volkskrant), kwam ik het berichtje tegen over de boze roodharigen in UK die niet blij waren met Dr Who - hij zou verboden moeten worden. Schande! Meer dan honderd mensen hadden zelfs de moeite genomen om een klacht in te dienen bij de BBC, zo over de rooie (...) waren ze... Want: in de laatste aflevering van de serie, waarin de Doctor een ander lichaam krijgt (gebeurt elke zoveel jaar, als hij 'doodgaat', maar dan niet, want hij neemt gewoon een andere lijf aan - tja, science fiction, he?) en zichzelf even nagaat, zijn haar voelt en bekijkt (want lang genoeg daarvoor) en bemerkt dat hij nog steeds geen roodharige is. Vrij beteuterd ook, en ik herinnerde me van de vorige regeneratie dat David Tennant (zwijmel) ook al teleurgesteld was dat rood haar er nog niet in zat voor hem. Nix geen discriminatie, tenminste, zo kwam het bij niemand in de woonkamer over.

Maar klaarblijkelijk dachten de gingernuts in UK daar anders over. Die hoorden: 'Fjoe, nog steeds geen rood haar, valt weer mee...' En werden furieus... Op de brandstapel willen ze met de BBC, want dit kan toch echt niet... In 2010...

Grappig om te zien, als nep-roodharige. Ik smeer al jaren henna in mijn haar om het eerst super-saaie peper en zout te verbergen, en nu het in steeds grotere getalen aanwezige grijs. Voelde me in UK nooit gediscrimineerd, werd niet scheef aangekeken, maar vele wel-roodharigen schijnen nog steeds een rare nasmaak te hebben van de manier waarop Ieren daar werden behandeld (als tweederangs burgers), en wellicht zijn ze nogal lichtgeraakt. Zoals iemand in het artikel in de krant al zei: ze hebben niet zo'n dikke huid, zowel voor ultraviolette stralen als kritiek... Reken mezelf daar voor het gemak dan toch maar bij...

het artikel - omdat het wel leuk is om te lezen

- blauwe maandag -

Afgelopen week was er een blauwe maan.
Zo heet het als de maan twee keer in een kalendermaand verschijnt, zoals in December gebeurde, en schijnbaar komen ze heel weinig voor, een keer per 20 jaar, of zoiets. Uitgelegd aan Felix, die niets blauws zag aan de maan en het een belachelijke term vond. De andere twee waren bemused, en Max - na het horen van de Nederlandse term Blauwe Maandag - dacht meteen aan deze klip:



Blauwe maandag dus. Zoals wij er waarschijnlijk allemaal uitzagen na een fietstocht naar school - blauwbekkend...

Mijn andere favoriete New Order clip:

- sneeuw -

heel toepasselijk, in mijn hoofd dan...
Heel mooi ook...

- nieuw jaar -

Nieuw jaar, nieuwe kansen...

We werden wakker en aanschouwden meer sneeuw, waar oudste zoon doorheen moest voor zijn krantewijk, en Lief helemaal niet blij mee was want die hoopte dat het gewoon klaar was vorige week... Ben er zelf nog niet helemaal uit. Ben geen fan van blijvende sneeuw - vind het leuk als het valt en dan hoeft het ook niet meer zo... Blij dat we niet in Zweden wonen, dan. Het is inderdaad niet gauw goed...

Nieuwe kansen, voor zoveel dingen. Wie weet wat het allemaal gaat brengen - bring it on!!