De cd die Alan een tijd geleden had gemaakt zat nog in de cd speler van de auto, dus dreven klanken van door hem uitgezochte muziek door de auto terwijl we naar Oudenbosch reden... Nou heeft mijn lief een net zo eclectische smaak als ik - if not nog meer gevarieerd - die verder terug gaat in tijd en echt geen lijn heeft... velen werden meteen weer doorgeklikt door mij, maar een paar gaven mij dat gevoel van herkenning, van Yes, al lang niet meer gehoord!! En toen had ik ineens zin een trip down memory lane... En jullie mogen mee, als je wil
Zat net even te spieken bij haar en kwam tot de ontdekking dat ik een award heb gekregen! Altijd leuk, zo op een druilerige vrijdag ochtend!!
Dankjewel, Elly! Nou het knip en plak proces voortzetten en 7 dingen over mezelf vertellen... komtie:
1. Ik ben een meisje van veertig, een dromer, nieuwsgierig en vol verbazing, moeder van vier prachtige mensen, huisvrouw en lief van Alan. Ook ben ik stevig op zoek naar de zin van mijn leven en geloof dat ik al een eind op weg ben...
2. ik doe allerlei dingen die uitdrukking geven aan wat er in mij omgaat. Schrijven is daarbij een van de belangrijke vormen, alsook schilderen en tekenen, en zingen, al dan niet tijdens de afwas of in de auto... En sinds ik mediteren heb ontdekt, vind ik zelfs een stukje stilte in mezelf...
3. ik droom van een huisje, ergens bij de zee, en met veel bomen, zodat ik van de natuur kan genieten, elke dag weer. Ook zou ik er plaats willen hebben voor iedereen die langs wil komen, en een atelier voor al mijn troep... Een grote tuin erbij, en een kat en een kersenboom
4. ik lees romans over levens, boeken over spiritualiteit, tijdschriften over schoonheid en hoe je die vind in jezelf en de wereld om je heen, brieven van vriendinnen en vrienden van over heel de wereld, de waarheid in een gezicht
5. ik weet dat niets vaststaat, dat alles verandert, ook datgeen wat vast lijkt te liggen. En dat is prima. Dat liefde prachtig is, maar ook kwetsbaar maakt, dat er iets moois is in iedereen.
6. ik zie kleuren die mij blij maken, hoe de wind speelt met een linten-vaantje, films waarvan ik huil en lach, mijn kind die gitaar speelt en erin totaal opgaat, een handje in de mijne, mijn moeder die aanvaardt, mijn vader die zichzelf kan zijn
7. ik dacht dat ik ergens ander hoorde, maar weet nu dat het hier goed is - voorlopig. Dat ik anderen nodig had om gelukkig te zijn, maar geloof nu dat ik alle kracht in mezelf kan vinden. Dat moeder zijn moeilijk was, maar merk dat ik leer van mijn jongens en meisje, dat hun wijsheid mij vult en blij maakt, dat hen begeleiden naar volwassenheid een van de mooiste dingen is die ik heb mogen doen.
Is het mogelijk om opnieuw te beginnen? En moet je dan totaal opnieuw, of kan je ook op kleine nivo's door dingen te veranderen op nieuw?
Een heel mooie docu van de Boeddhistische Omroep groef wat dieper in deze vraag met een paar mensen die er op hun eigen manieren mee aan het stoeien waren. Helaas werd het op een godsonmogelijk tijdstip uitgezonden, en duurde het even voordat het beschikbaar was op internet, maar na het bekijken ervan werden evenveel vragen beantwoord als dat er verse in mijn hoofd verschenen... Zoals dat hoort met dat soort dingen...
Een van de gevolgde mensen was een vrouw van mijn leeftijd die haar baan was verloren en in een moeilijk tijd terecht kwam waarin zij zich afvroeg of zij wel weer terug wilde in de 'ratrace' van regelen, werken, verdienen, of dat ze liever meer tijd met haar kinderen wilde doorbrengen en haar hart volgen. En wat zou dat dan als gevolgen hebben voor haar relatie, want minder werken betekent minder verdienen en minder verdienen waarschijnlijk dat hun huis zou moeten worden verkocht... En daar zag haar man dan weer niets in... Dilemma gerezen...
En daar lopen volgens mij heel veel mensen tegenaan, als ik mijn oor te luister leg en gesprekken opvang - willen wij spiritueel verdiepen, en accepteren dat de keuzes die daarmee samen (kunnen) hangen wel eens materiële achteruitgang met zich mee kennen brengen, of is dat niet eens een optie? Is in je (grote?) huis blijven wonen en in je (grote?) auto blijven rijden, belangrijker dan een rijk gevoelsleven? En waarom dan? Die vraag zagen wij dik uitgesmeerd op het gezicht van o.a. de man waarvan wij onze huidige auto hebben gekocht - ruilen jullie echt je grote MPV in voor een klein, lelijk Fiestaatje van 15 jaar oud?! Zijn jullie gestoord? Ja dus... En de eerste vraag die iedereen stelt als ik vertel dat Lief een dag minder is gaan werken om aan zijn innerlijke rust en ontwikkeling toe te komen, is steevast: en jullie inkomen dan? Van slechts een persoon kwam de vraag: en, is hij er gelukkig mee?
Daar komen wij steeds op terug, in gesprekken over spiritualiteit, die keuze tussen doen wat voor jou belangrijk is, of doen wat je meent dat normaal wordt gevonden (en dat gaat echt heel diep, dat doen wat anderen belangrijk vinden. Hoe vaak ik niet hoor dat men iets niet doet omdat het raar is >volgens wie dan?< of wel doet omdat het zo hoort) en het is voor ons duidelijk dat je innerlijke stem de enige is die ertoe doet. En zolang je die in combinatie kan brengen met gemeende, liefdevolle hulp aan anderen, dan gebeurt er vaak zoiets moois...
Het huis trilt soms op zijn grondvesten, zo hard gaan ze tekeer tegen elkaar. De een wil nog harder zijn gelijk krijgen dan de ander, de een nog meer overtuigd en nog luider in zijn overtuigingskracht....
Voordat ons gezin een gezin was, en ik in blijde verwachting van Max, had ik nog geen seconde stil gestaan wat het nou zou kunnen zijn om jongens in huis te hebben. Hoe die zijn, met elkaar... Ik wilde graag jongens en was dolblij toen Guppie nummer 1 een jongetje bleek. Guppie twee was er ook een, en nog wat jaren later kwam nummer drie - nog een jongetje. Voor de kinderen was mijn ervaring met (puber)jongens gebleven bij mijn broer, mijn neef en nog wat losse kennissen op school. Niet bepaald representatief, bleek later, want het waren allemaal eigenlijk heel lieve, zachtaardige types die plezierig omgingen met vrouwen. Dus als ze in mijn gezelschap waren deden ze niet wat jongens onder elkaar schijnen te doen, waar ik later achter ben gekomen. Jongens onder elkaar - zonder vrouwen erbij - verworden tot oermannetjes. En dat kan je wel niet willen, maar je doet er weinig aan... En broertjes doen daar schijnbaar dan nog een schep bovenop, in een poging te oefenen wat ze later buitenshuis nodig zouden kunnen hebben aan krachtmeting of zelfredzaamheid. En daar mogen wij dus fijn van meegenieten...
Daar komt nog bij dat agressie in welke vorm dan ook nooit mocht in mijn omgeving. Dat was sterk uit den boze. Je hield je boosheid maar lekker bij je - het uiten ervan maakte mijn ouders zo onzeker en verdrietig, dat het niet eens meer in je opkwam... Dat je hormonen in de puberteit daar heel andere ideeën op na hielden was dan pech hebben. En daar lopen wij nu in ons huis elke dag wel een paar keer tegenaan... De boosheid van de kinderen heb ik altijd heel moeilijk gevonden, en ook niet altijd goed kunnen begeleiden, en de uitbarstingen van de pubers vergen zoveel van mijn energie dat ik soms vrees voor van alles.
Waarnemen, lees ik dan. Waarnemen en zijn gang laten gaan. Uit laten razen en voorbij zien gaan. Hoe meer je erop mediteert, of erop let als je je leven leeft, hoe eerder je de symptomen herkent. En het werkt. Als ik het kan, zie ik de boosheid voorbij gaan - bij mezelf en bij de jongens. Dan is dat zo mooi, zo indrukwekkend, om die emoties gewoon te zien zijn wat ze zijn: uitingen van gevoelens, meer niet... Het is niet eng, en niet sterker dan jij, het is gewoon wat het is...
Totdat de een merkt dat zijn fiets is geleend zonder te vragen en de ander daar geen kwaad in ziet...
In de tijd dat ik met Alan ben, zijn er weinig echte cultuur-botsingen geweest tussen ons. Bijna vreemd hoe weinig moeite ik had met de Engelse cultuur, of tenminste met de dingen waar hij iets mee had. En vice versa. Ik begreep de chips op brood, de melk in de thee en de witte bonen op toast, en hij accepteerde mijn speculaasjes op boterhammen en het lepeltje wat in het theekopje bleef zitten en andere zeer belangrijke dingen. Als er een probleem rees, praatten we erover. Op een ander - sport - nivo snapte ik dingen als de Grand National (paardenrace), cricket en bowls en dat voetbal op een heel ander nivo wordt beleefd daar. Ik genoot van de anders-heid van de Engelse cultuur en deed er alles aan om me erin te verdiepen.
En daar zit dan weer een groot verschil tussen ons beiden... Ik kijk graag naar het schaatsen op tv, vooral de mannen op de langere afstanden. Dat begon eind jaren 80, toen 'we' ineens schaatsers hadden die er iets van konden en zelfs kans hadden op goud in de winterspelen. Daarna verdween het van mijn radar (in Engeland nog nooit een schaatswedstrijd op tv gezien) en ik had ook nadat we hier weer kwamen wonen niet meer echt zin om het weer op te pakken, vooral omdat ik wist dat het Alan's sarcasme zou opwekken (het staat bij hem gelijk aan slaapverwekkend). Tot vorig weekend. Samen met Otto, die elke sport wel een kans geeft, bekeek ik de dames op zondagavond, en op maandagochtend vonden we de ritten van de 5 km van de heren op internet, en ik genoot weer, net als toen. Geen idee wat het is - rustgevend gewoon, zo bijna gelijk als de rondjes steeds zijn, met als enige spannende of ze een halve seconde sneller of langzamer gaan dan de vorige... En het kan me helemaal nix schelen wat Alan er van vindt... Zo.
Maar ik begreep ook eigenlijk nooit echt waar de Grand National over ging, of bowls... Of bonen op toast...
Net als Kerst en Pasen en de zomervakantie, komt hier in het Zuiden elk jaar Carnaval een keer aan de beurt. Hiep hoi. Met kinderen op een vrije school in Brabant ontkom je daar zeer moeilijk aan. En god weet dat ik het steeds probeer... Max vond er gelukkig ook weinig aan dus die deed het hoogstnodige om er zonder veel gezeur vanaf te komen, maar Otto stortte zich vanaf zijn eerste feest in de kleuterklas in het feestgedruis, deed vanaf klas 1 elk jaar mee aan de zeepkistenrace op het schoolplein en verkleedde zich het laatste jaar zelfs heel opzichtig als een modepopje (zou hij ons iets willen vertellen?). Felix is dan weer behoorlijk onderkoeld, en Polly grijpt deze gelegenheid om verkleed naar school te mogen met beide handen aan. Andere ouders lijken ook dolgelukkig met deze dagen en verschijnen maf opgedirkt met kroost op het schoolplein. en ik probeer elk jaar weer de moed bijeen te rapen om me er doorheen te slaan en te doen alsof ik er iets van snap...
Wat ik niet doe. Als geboren en getogen Brabo, met rasechte Brabantse ouders, die ook al generaties hier hun roots hebben, zou het in mijn bloed moeten zitten. Als kind werd ik kroegen binnengesleept, deed ik mee aan de optochten in het dorp en kende ik de liedjes uit mijn hoofd. Tegen de tijd dat ik 13 was, begon het te dagen dat ik er eigenlijk helemaal geen zak aan vond. De kroegen waren vreselijk, propvol, mijn ouders en iedereen boven de 16 ladderzat (of leek het in elk geval...), de optochten waren koud, meestal nat en duurden zooooo lang, de liedjes waren stompzinnig, en toen de puberteit zijn intrede deed, hadden mijn vriendinnen (natuurlijk) veel meer zin in hun vriendje en hun tongzoendrift, dan om met mij aan de kant rond te hangen. Ik had nooit vriendjes, en al helemaal niet tijdens carnaval... Met carnaval had ik dus ook geen vriendinnen...
Elk jaar vraagt men of ik er zin in heb. Elk jaar schud ik nee. Carnaval nooit gemist toen ik in Engeland woonde. Vanmiddag stond ik te dweilen (met een dweil) in klas 2 en hoorde de dweilband zijn liedjes spelen, toen de optocht van de mytylschool in de buurt langskwam. Even begon er iets te dagen, zoals het elk jaar heel eventjes doet. De optocht zag er leuk uit, de muziek klonk tof. Maar de drang om mee te doen is nog steeds niet gearriveerd...
Een van de leuke dingen van de sneeuw, blijkt spoorzoekertje spelen.... Verse sneeuw vooral verraad van alles. Bijvoorbeeld dat oudste zoon met zijn fiets heen en weer is gelopen, en dat Lief met zijn fiets naar zijn werk is gegaan. De mevrouw met haar hondje is voorbij gelopen. Om maar wat te noemen. Dat alles was te vertellen uit de sneeuw voor het huis. In de tuin gebeuren echter heel andere dingen.
Het stuk brood wat ik gisteren over had uit de broodzak, werd verkruimeld en ik maakte aanstalten om door de sneeuw in de tuin naar achter te lopen om het brood op de tafel te plaatsen, toen ik een aantal sporen zag die niet van fietsen, honden of mensen waren. Nee, deze waren van heel andere schepsels.
Al heel lang ben ik geïnteresseerd in waarom wij ons aangetrokken voelen tot bepaalde personen en anderen ons koud laten. Heb er boeken over verslonden, heb er maanden over gepraat en nog langer mijn brein erover gekraakt. Een makkelijke conclusie heb ik niet maar wel een aantal overpeinzingen...
Je voelt je - zo heb ik geleerd in mijn vele jaren hier op aarde (...) - aangetrokken tot diegenen die je verder kunnen helpen in je ontwikkeling. Meestal zijn ze dan vermomd als mensen die je 'tegenstelling' zijn, die datgene hebben wat jij niet hebt en dan of leuk zijn als 'ander helft' (om je heel te maken, zoals dat romantisch heet) of waar je je dood aan ergert omdat ze dat weerspiegelen wat jij niet leuk vind aan jezelf...
Omdat mijn Lief en ik soms zo met elkaar botsen, dacht ik lang dat dat kwam omdat wij eigenlijk niet bij elkaar passen. Onzin, want in heel veel andere opzichten doen we dat wel, maar omdat de dingen waarin we verschillen zoveel stof doen opwaaien in onze relatie, lijkt het soms maar beter dat we onze gading elders gaan zoeken en elkaar de rust teruggeven die we verdienen. Totdat ik ga kijken wat het dan is wat die stof doet opwaaien, en negen van de tien keer komt het door die verdomde spiegel waarin ik dingen zie die ik liever niet zie... Dingen die ik dan of kan negeren en afdoen als iets wat hij fout doet, of ik kan ermee aan de slag en leren zien wat ik aan mezelf kan accepteren of 'veranderen' om een 'beter mens' (spuug) te worden. Heel fijn eigenlijk dus, en heel handig, want we zijn toch al bij elkaar...
Als je er zo naar wil kijken natuurlijk, want ik zie genoeg mensen om me heen die liever niet willen kijken, of wat ze zien niet willen accepteren, en doorgaan met zichzelf zien zoals ze willen dat ze zijn. Of iets in die geest. Ego's en zo...
En dan ga ik naar koppels kijken of vriendschappen die ik ken in mijn omgeving: wat zoekt die en die bij hem of haar? Wat heeft hij/zij van hem/haar nodig? Wat kan hij/zij aan hem/haar geven? Heel grappig en heel leerzaam. En ongelofelijk irritant, want ik kan bijna nooit gewoon mensen bekijken op zichzelf - ik zie ze altijd in context met die anderen... En ik ben er nog niet uit of dat een goede eigenschap is of juist iets waar ik vanaf wil. Het is dan weer wel heel handig voor de verhalen die ik schrijf, al die relaties en wisselwerkingen.
Toen wij nog in Engeland woonden, gingen wij met enige regelmaat naar Bexhill, een groot naburig dorp aan zee waar de Art Deco architectuur welig heeft getierd. Even hebben wij gedacht er te gaan wonen, maar het kwam er steeds niet van, dus gingen wij menig zondag - of door de week - op bezoek en genoten van de zee, de cafs, de gebouwen en de heerlijke speeltuin in het mooie grote park.
Een van de gebouwen die niet ontkwam aan onze aandacht was deze:
De la warr pavillion
Een multifunctionele ruimte, gebouwd in 1935, in die tijd supermodern, met een theater, een restaurant, een expositieruimte, en een balkon-terras, waar het in de zon zelfs in de winter heerlijk toeven was. Aan de zeekant was er nog een terras met bandstand waar regelmatig voorstellingen waren of muziek gespeeld. Onze Max heeft er nog een Postman Pat ten gehore gebracht, tot plezier van de aanwezige (vooral bejaarde) zonaanbidders... In de loop der jaren - toen de subsidie op was - is het gebouw een beetje in verval geraakt, zag het er elk jaar triester uit, vergane glorie en moest je het mooie met een lampje gaan zoeken.
Bezoeken aan Bexhill sinds we hier wonen werden sporadisch, maar de voorlaatste keer dat we er waren, hadden we met een stel vrienden die uit Eastbourne moesten komen, afgesproken aan de Colonnade, een soort halfrond gebouwtje aan de zeekant, onder het terras van de Pavillion, waar nu een tearoom zit en waar het ook fijn zitten is als het niet te hard waait.Na de thee besloten we een wandeling te maken naar boven, omdat de Pavillion toch wel lokte. Volgens de anderen was er flink verbouwd en begon het zelfs weer een klein beetje hip te worden. Wij liepen de ruimte in via het altijd prachtige trappenhuis en zagen dat het er inderdaad nogal fris en fruitig uitzag... De trap op naar boven onthulde de prachtig gerestaureerde ruimte, met een mooi (en duur...) bistro/restaurant en een expositie waar de hele restauratie in foto's kon worden bekeken. Beneden was nu, naast de box-office, een winkeltje, met moderne kunstigheden, kaarten, boeken e.d. En een ultramodern display ding wat aangaf wie er binnenkort allemaal wel het in het ook al vernieuwde theater zouden komen... Goldfrapp!!! Mark Almond!!! Tricky!!!(?) Een fatsoenlijk filmhuis!!! En ik zag net op de website dat Vampire Weekend er van het weekend waren en dat Leisure Society over een week er staan!??!!! Nondemiljaar... Nou wel...
En op Youtube, terwijl ik zocht naar een klipje van laatstgenoemde band, kwam ik deze tegen:
Voelde gisteren voor het eerst dat ik het leven in een stad begin beu te worden.
Alan was frietjes aan het halen in het plaatselijke frietkot en ik bleef in de auto, wachten tot hij en Felix en Polly terugkwam met een vracht lekkers. We wonen heel even in het huis van mijn ouders, die morgen terugkomen van een lange, welverdiende vakantie. Ze wonen in het dorp waar ik ben geboren en tot mijn twintigste heb gewoond, toen ik er ineens helemaal genoeg van had en naar Engeland verhuisde. In de tijd dat ik daar was, en soms terugkwam voor bezoeken, leerde ik dat ik het niet bepaald miste hier. En als ik nu nog wel eens vertel tegen mensen dat ik uit dat dorp kom, krijg ik op medelijden gelijkende blikken - 'och erm kind...' Voel ook wel de voordelen van het leven in een ietsje grotere gemeente, waar niet iedereen je kent, of meer: mijn moeder kent en de reputatie die zij heeft opgebouwd zou moeten naleven - of hoe noem je zoiets... Waar ik gewoon ik ben, en waar ik meestal niet erg opval, en als ik dat wel doe, is dat prima: er wordt niemand scheef op aangekeken, behalve ikzelf...
Maar zittende in die auto, kijkend naar de dorpelingen die hun ding deden (boodschappen, de hond uitlaten, op bezoek bij een kennis) en de rust die het allemaal uitstraalde, besefte ik ineens dat dat ook best wel veel voordelen heeft. Het lijkt allemaal veel minder haast te hebben, veel minder gestresst te gaan. Op vrijdagavond... In het gehucht waar mijn vriendin Mo woont - drie straten en dat was het dan weer - is het nog stiller, hoewel de auto's, bussen en bestelwagens die ik voorbij het woonkamer raam zag snellen in aantallen niet onderdoen voor een gemiddelde hoofdweg van beetje stad... Maar men kent elkaar ook, of doet in ieder geval zijn mond open tegen je, het is overzichtelijker, je hoort ergens bij, en dat doen we niet erg in de stad. Ben er niet geboren, heb er geen familie (die ik spreek...) en behalve het feit dat de kinderen er naar schoolgaan, is er ook niet echt iets wat ons bindt.
Misschien is de tijd die ik nodig had om tot mijzelf te komen, in redelijke anonimiteit, daar waar ik voel dat deel zijn van een gemeenschap ook wel fijn zou kunnen zijn. Nou nog eentje vinden waar het helemaal goed voelt... Visualiseren, zou Mo zeggen, en je engeltjes om hulp vragen...
De school van de kleintjes heeft een schoolkrant, waarin werkjes die ze maken staan, en de leerkrachten iets leerzaams schrijven over antroposofie en sommige jaarfeesten worden uitgelicht. Een paar jaar geleden werd ik gevraagd om erbij te komen en omdat het me wel leuk leek, deed ik het. In die tijd had iedereen van de oude redactie een goede reden om te stoppen en binnen twee schoolkranten hadden we ineens een heel nieuwe groep mensen. Dus vonden we het een goed idee om er een aantal nieuwe rubrieken in te gooien. Zoals interviews met ouders, medewerkers en kinderen. Had ik in een schoolkrant van een andere school gezien en het leek me wel grappig.
De eerste ouder die ik vroeg was iemand die de school van klein peutergroepje ergens aan de rand van de stad, opgezet door idealistische, optimistische ouders, had zien uitgroeien tot de volwaardige school die het nu is, met alle ups en downs die in de loop deer jaren voorkwamen. We hadden een gezellig gesprek, ik maakte wat aantekeningen, Annemarieke maakte foto's, ik tikte driekwart pagina vol en voila, daar was mijn allereerste interview. Het volgende was met de toen net begonnen schoolleider (tevens moeder van Polly's toenmalige vriendje) die normaal wel boude uitspraken doet. Deze keer hield ze haar kaarten wat dichter bij zich, maar dat is te verwachten van een net begonnen schoolleider. Reacties op beide stukken waren positief, heel bemoedigend, dus bleef ik de volwassenen doen en mocht iemand anders zich buigen over de kinder-interviews en daar iets bruikbaar uit zien te peuteren...
Gisteren mocht ik de - tijdelijke - leerkracht van klas 5/6 ondervragen. Hij is iemand met bergen ervaring, een gigantische culturele bagage en uitermate charmant. Ik wordt altijd bloednerveus als ik in zijn buurt ben (hij weet zoveel! Ik weet zo weinig!! Hij ziet meteen dat ik nix weet!!!), wat heel leuk was toen hij de regisseur van het Kerstspel was en ik naar hem moest luisteren, of merkte dat hij naar me stond te staren toen ik me door de liedjes heen worstelde... Nu moest ik hem vragen stellen en dingen opschrijven en genoeg onthouden om er een intelligent ogend stuk van te schrijven... Waarom had ik ook alweer aangeboden om die interviews te doen?!
Toen herinnerde ik het gesprek van een dag ervoor, toen mijn vriendin Mo het had over de engelen die zij om hulp vraagt, er dan in vertrouwt dat het goed zal komen en het loslaat. En ik weet dat dat werkt, want ik doe het regelmatig. Dus stuurde ik een verzoekje de spirituele wereld in voordat ik vertrok, vertrouwde op een goede afloop en ging. Nerveus, maar oké. En ik moet zeggen - dit was een van de mooiere, interessantere gesprekken in mijn serie... Hij is zo'n mens die een indruk achterlaat, die niet lijkt te zijn geraakt door de wereld om hem heen, of toch niet door de negatieve stukjes - alleen de mooie, positieve dingen zijn blijven hangen. Alsof hij een gouden aura om zich heeft. En dat hij naar Roosendaal is gekomen om wat toverpoeder over ons heen te strooien
Terwijl ik mijn notities en stukjes geheugen zat uit te schrijven gisteren, voelde ik me zo blij. Niet alleen dat ik dat interview heb gedaan, maar gewoon, dat ik op deze manier zoveel mooie, interessante mensen mag leren kennen... Met of zonder toverpoeder...
Er zijn van die dagen, dan lijkt het alsof de woonkamer helemaal vol ligt met wasgoed. De radiatoren zijn volgeladen met handdoeken en langzaam-drogende broeken, het wasrek beneden - omdat die in de zolder al volgehangen was - heeft gedroogde dingen die wachten om opgevouwen te worden en bij de stapel gevouwen goed te mogen, zodat de volgende lading was weer opgehangen kan worden. Het aantal sokken - vooral zwarte - is in dit huis ontelbaar (ik kan een heleboel stelletjes maken, maar er zijn ook vele eenlingen die eenzaam wachten tot ik hun partner vind), omdat de jongens in dit huishouden massaal voor de sportsokken aanbieding zijn gegaan. Alleen Polly heeft gekleurde, gebloemde, gestreepte sokken, en die hangen op dit moment gemoedelijk in passende tweetallen op het rek. T-shirts, ondergoed, spijkerbroeken, rokjes - alle varianten en maten liggen klaar om naar boven te worden gedragen, zodat de Verdeling kan beginnen: stapeltje Polly, stapeltje Felix, stapeltje Otto, stapeltje Max, stapeltje Alan, stapeltje mezelf, stapeltje badkamer, stapeltje weer mee terug naar beneden (handdoekjes voor de wc, e.d.), stapeltje toch maar strijken...
Dit weekend had ik verzuimd elke dag een was te draaien. Nu zit ik met de gebakken peren: het blijft maar komen, die was... Ik ga zo weer een berg tackelen...
Soms komen dingen waar je mee bezig bent 'toevallig' overeen met dingen in de actualiteit.
Gisteren las ik een hoofdstuk over vergeving. Hoe je dat kan helpen leeg te worden, verder te gaan en ziektes los te laten. In de Life & Style katern van de online-Guardian las ik een stukje over een moeder die het in haar hart heeft gevonden om de moordenaar van haar dochter te vergeven. Een staaltje hoogstaand loslaten, een daad van moedigheid, nederigheid, kracht. Weet niet of ik het zou kunnen. Nou is Engeland, in mijn ervaring meer dan Nederland, een land wat bij uitstek slecht is in vergeven. Liever blijft men hangen in wroeging, in woede, in wraak, wil men daders zo lang mogelijk blijven laten voelen hoe slecht hun daad was. Vergeven wordt alleen door religieuze malloten gedaan.... De moordenaars van het peutertje Jamie (de zaak speelde rond de tijd dat Max ter wereld kwam) werd heel lang van alles toegewenst, behalve vergeving of de kans op een leven na hun straf. Nog steeds krijgen mensen schuim op de lippen van woede als erover wordt gepraat... De jongens blijken na jaren begeleiding weer (natuurlijk heel erg anoniem) in de maatschappij te leven, ten volle beseffend wat ze als 10-jarigen gedaan hadden, en hoe verkeerd dat was.
Vergeven dus. En vergeten. Loslaten, en verder leven... Wie zal ik vergeven? Mijn moeder? Ja dus. Want die bedoelde het echt goed allemaal. De meiden die mij mijn leven hebben zuur gemaakt toen ik op de lagere school zat? Die maakten dat ik met angst naar school ging? Ook hen vergeef ik. Ze zullen ook niet beter hebben geweten... De meiden op de middelbare, die mij lieten voelen dat ik minder waard was dan zij, dat ik dom was en belachelijk, er idioot uitzag? Heel erg moeilijk, maar hen vergeef ik, ook mijn boosheid tegen hen laat ik gaan... Er komt al zoveel meer lucht, ik voel me al zoveel lichter. Zo zullen er vast nog verschillende lui verscholen zitten die ik mag vergeven.
Maar de grootste vergeving die ik mag geven is aan mezelf. Er zijn in mijn begintijd als moeder namelijk nogal wat dingen gebeurd, ik heb dingen gedaan waar ik spijt van heb, waar ik me nog steeds verdrietig over voel en schuldig en boos en me voor schaam. Lange tijd heb ik die weggestopt, omdat er even aan denken al pijn deed, wat zou het doorvoelen ervan dan allemaal teweeg kunnen brengen. Gisterenavond heb ik dat geprobeerd, laten komen die pijn, die onzekerheid, die woede en onmacht, en de lawine van emoties spoelden over me heen. Krachtig en pijnlijk. Tot ze op hun hoogtepunt waren en langzaam wegebden, terug de zee in. En toen mocht ik mezelf vergeven.
Het komt niet in de buurt van die mevrouw en haar dochter, maar toch - een begin is gemaakt...
