- een paar overdenkingen -

* Van geven wordt je blij...
Voordat Eastenders (mijn vaste soapprik) op Maandag begint is er op de BBC een wetenschappelijk programma (kaliber: prettig gestoord, toegankelijk voor bijna nerds en gewoon heel leerzaam) wat heet Bang goes the theory ('daar gaat de theorie'), waar ze allerlei proefjes doen om theorieën uit te testen, op een nivo dat zelfs ik het begrijp... En leuk vindt. Afgelopen maandag was de vraag: wat maakt echt gelukkig? Op straat werden mensen gevraagd naar wat hen blij maakt en verder dan 'schoenen kopen' en 'chocola' en 'met vrienden in de kroeg zitten' kwam het niet echt. Totdat het team de proef op de soms ging nemen met een theorie die meent dat geven of delen van dingen waar jij teveel van hebt of gewoon krijt kunt je gelukkiger maakt dan hoeveel jackpots winnen dan ook. Dit had ik al eens gelezen in de Happinez en dat inspireerde mij dan weer heel erg. Loslopende voorbijgangers werd gevraagd om mee te doen aan de proef, kregen een enquete in te vullen over hoe ze zich voelden, een eveloppe met 20 pond erin en de opdracht of dit aan zichzelf te spenderen (chocola!!!) of het aan een ander te geven, en dan werd gekeken wie er zich gelukkiger voelde. De delers voelden zich veel beter, werd heel snel duidelijk, en ze waren er zelf nogal verbijsterd over... Duidelijk nog nooit echt bij stilgestaan.

In allerlei dingen die ik lees over Law of Attraction (de wet van de aantrekking) wordt daar ook heel vaak op gewezen - je krijgt terug wat je geeft. Als je angst en tekort uitstraalt, krijg je dat ook terug. Als je liefde en blijdschap en 'rijkdom' deelt en geeft, zal je dat ook terug ontvangen. Eigenlijk heel logisch, als je er langer bij stilstaat. Alleen moet je dan ingeprente angsten over tekortkomen en verliezen en armoede loslaten. Wat net zo beangstigend kan zijn als je laatste euro geven aan een dakloze...

* Van citroenmelisse drinken voor het slapengaan krijg je rare dromen...
Een paar dagen gedaan en het leek wel of ik een nacht lang lag te hallucineren. Mooie dromen waren het wel, maar ook heel erg vreemd.

* Eindexamenstunts van middelbare scholieren kunnen best wel grappig zijn...
Ik reed voorbij de school van Max, die hij waarschijnlijk over een paar weken zal verlaten, en de bomen rondom het hoofdgebouw waren versierd. Met toiletpapier... Gaf een heel melig resultaat...

* Het geven van een mandala-cursus is heel erg plezant...
Nou waren mijn eerste ever cursisten natuurlijk fantastisch en lief, wat het al een heel stuk minder eng maakte, maar toch...

- kruidentuintje -

Het gebruik van planten als medicijn heeft mij al sinds ik heel jong was bezig gehouden. Ik kocht een boek waarin zo ongeveer elke plant op het Noord Europese grondgebied werd omschreven en hun geneeskrachtige werking uitgelegd. Ook legde de schrijfster (bij nader lezing over haar nogal een dubieus tiepje...) uit over de vier temperamenten die later via de Antroposofie weer mijn leven terug binnenkwamen. Ook schreef ze dat je ongeveer na kan gaan welke plant voor jou of een van je gezinsleden belangrijk kan zijn, omdat die dan spontaan in je tuin op zou komen. In overvloed. En dan moest je vooral oppassen voor de goudsbloem (calendula), omdat dat zou kunnen betekenen dat er kwaadaardige tumoren voorkwamen. Balen, want goudsbloemen zijn ook heel erg mooi...

Hoewel dat boek soms nogal dwingend en belerend kon zijn, leerde ik er veel over planten en kruiden, maar ook over alternatieve denkwijzen en dichtbij de natuur blijven. En bleef ik op de uitkijk naar planten die nogal weelderig gingen tieren in mijn directe omgeving. Geen goudsbloemen opgemerkt, wel vlierbloesems (door onze nogal getikte onderbuurman omgehakt omdat het licht werd belemmerd in zijn inderdaad nogal donkere hol onder onze etage) en laurier en gras, heel veel gras...

In onze tuin nu woekert de citroenmelisse (innerlijke rust? ontspanning?) en de paardebloem, in kartel- en golfblaadjes-versie (zit verschil in werking, weet niet meer precies hoe) en krijgt de munt geen voet aan de grond, maar groeit de boterbloem dan weer als een tierelier. En nergens stond er in dat boek, wat nu bij mijn moeder thuis ligt, iets over boterbloemen. Op het web vond ik na heel lang spitten dan eindelijk iets over de ranunculus hutseflutsus. En dan vooral de waarschuwing: afblijven, giftig... Zelfs koeien laten ze staan tenzij er een hongersnood heerst... Ah... en waarom groeien ze dan bij ons zin de tuin zo goed? Geen idee. Plukken dan maar, en de kliko in mikken.

En tegen de avond weer een mok citroenmelisse zetten...

- afbeelding van deze site -

- fietsenderwijs -

Polly en ik gingen vandaag een eindje fietsen hier in de buurt en we stopten voor een picknick

- biografische vormgeving -

Het lijkt de week van de Bio-pic bij ons.
Zondag zagen we eindelijk Walk the Line, over een deel van het leven van Johnny Cash, en eergisteren zagen we Nowhere Boy, over John Lennon's tienertijd. Allebei op hun eigen manier heel indrukwekkend. Maar de laatste zal langer blijven hangen bij me.

Over beide heren heb ik veel gelezen, dus de feiten waren me wel bekend. Voor mijn pa moest ik eens een boekwerkje vertalen vanuit het Engels, over de jongere jaren van Johnny Cash, dus dat hij een broertje had die jong is gestorven wist ik wel, en dat hij getrouwd was met Viv ook en dat dat niet van een leien dakje ging... Dat hij een dromer was die niet blij kon zijn met de loopbaan die het verstandigste was voor zijn leven zoals het voor de hand zou liggen. Dat hij heel andere dingen wilde dan zijn vrouw kon behappen. Maar zo in film-vorm kwam dat allemaal heel anders binnen.
De muziek van Cash heb ik lange tijd een gruwel gevonden, omdat het zo depressief klonk, zo verdrietig. Pas toen de American Recordings uitkwamen begreep ik hoeveel bezieling die man stopte in zijn liedjes. Tegenwoordig krijg ik rillingen als ik de begintonen hoor van Walk the line...



Lennon komt in de film - als je het zo wil zien, en ik weet wel een paar mensen die hem sowieso zo zien - niet over als een leuke kerel. Eigenlijk was hij gewoon een eikel toen, een ongelukkige etter die plezier had in het shockeren van de mensen om hem heen, egocentrisch en hoogst irritant. Op een andere manier bekeken is het makkelijk te vergeten dat hij een heel gevoelig mens was, met een niet erg te benijden start in het leven. Zoon van een moeder die niet voor hem kon zorgen (een staaltje hooggevoelig voordat het woord was ontdekt), met een vader die hij niet kende, woonde bij zijn tante en oom, die nogal jong sterft, kan met zijn verdriet niets aan ('nou moet je je niet aan gaan stellen, John'), ontdekt dan zijn echte moeder en raakt onder de indruk van haar levenslust (maar ziet niet dat zij tijden heeft dat ze zwaar depressief op de bank hangt). Wordt jaren lang heen en weer geslingerd tussen beide werelden (de duidelijke, beheerste, nette kant van zijn tante Mimi en de losbandige chaotische vrolijkheid van zijn moeder Julia), weet niet waar hij thuishoort. Besluit dan dat hij nergens thuishoort, en je begrijpt meteen zijn sarcasme, zijn afstandelijkheid.
Zoals Cash hoort bij mijn vader, zo hoort Lennon bij mij. Allebei dragen ze iets met zich wat ons schijnt te raken, iets wat je niet kan uitleggen, maar wat diep van binnen iets losmaakt.
Aaron Johnson speelt Lennon prachtig overtuigend, heel natuurlijk. Alsof hij nooit echt weggeweest is...
en het Mother van de echte Lennon aan het eind sneed dwars door mijn toch al behoorlijk geroerde ziel...

- ja, ik wil -

Toen we 15 jaar geleden elkaar het jawoord gaven, hadden we geen idee van alle mooie, leerzame, pijnlijke, vreemde, grappige en adembenemend prachtige dingen die op ons pad zouden komen. Maar goed wellicht, misschien hadden we dan het lef niet gehad om de stap te zetten en het avontuur aan te gaan. Maar we wisten het niet, en we hielden wel van avontuur, dus op 21 April 1995 zeiden we ja, in voor en tegenspoed, in ziekte en in gezondheid, tegen elkaar, in het bijzijn van al onze lieve vrienden en een paar familieleden die de overtocht hadden gemaakt. Met onze kleine Max in zijn paarse penguinpak, die vrolijk met iedereen speelde en genoot van alle aandacht.

Nu zijn we dus 15 jaar verder - ouder en wijzer. Drie kinderen verder, verhuisd van over de Noordzee en eindelijk gesetteld, voor zover dat kan. En de liefde is geloof ik alleen maar sterker geworden. Nooit gedacht dat dat kon.

We vierden het gisteren met zijn tweeën, in Antwerpen, met lunch in Le Pain Quotidien, we wandelden door steegjes en langs pleintjes, we zagen Nowhere Boy, bijna met zijn tweeën alleen in de gigantische bioscoopzaal, we aten pizza in Da Giovanni's (onze vaste stek zo'n beetje) kleinere dependance aan de overkant van het grote pand, vlak tegen de kathedraal aan de Groenplaats. Daar werden we getracteerd op een potje Zuid Europese taferelen toen een paar Spanjaarden de Champions League voetbal match kwamen kijken, die op de achtergrond op de tv kwam. Fijn einde aan een fijne dag.

Wat de volgende 15 jaar gaan brengen? Wil het niet eens weten...

- ochtend ritueel -

- inzichtelijk -

Boeddhisme is - voor zover ik het begrijp - erg gericht op inzicht krijgen in hoe je in elkaar zit. Die inzichten kan je dan gebruiken om te leren, te veranderen, te groeien. Maar regelmatig zijn die inzichten lastig. Ze zijn pijnlijk en geven je een gevoel van ongemak. Dus stop je ze weg of doe je net of ze je niet storen. Omdat je vanaf je geboorte bepaalde 'overlevings-truukjes' hebt geleerd, om te passen in de cultuur van het gezin waarin je opgroeit, en de cultuur om je heen in de wijdere wereld. Dat is natuurlijk en ook belangrijk - in een liefdevol, rustig gezin leer je andere dingen dan in een gezin waar er veel ruzie is en spanning heerst. En als je veel vrijheid (vertrouwen?) krijgt, leer je andere dingen dan als er een grote mate van beheersing (angst?) is. En in het Westen zijn dat andere issues dan in Zuid-Afrika of China.

Sinds ik wat meer over Boeddhisme en spiritualiteit ben gaan leren, merk ik dat ik niet meer 'normaal' naar de mensen om me heen kan kijken. Toch al nooit mijn sterkste punt geweest, en het wordt er niet beter op. Vooral omdat de inzichten die ik krijg, de dingen die ik leer, de vele dingen die ik leer accepteren over mezelf, een soort van weerslag hebben over hoe ik dan in het leven sta. Ook omdat in de vele diepe gesprekken met Lief er vaak een vergelijking komt, ongewild, met mensen uit onze omgeving. en dan merken we allebei hoe beschermend de meesten zijn over hun zelfbeeld. Wordt namelijk nogal zwaarbewaakt, hebben we allebei het idee.
Waarom is dat toch?

Deze week hebben Lief en ik veel dingen over onszelf geleerd. Veel dingen die we allebei hebben weggestopt, omdat ze te pijnlijk en verdrietig waren om te zien. Omdat de angst leefde dat toegeven dat we die dingen voelden of wilden, wel eens alles wat we hadden zou kunnen vernietigen. Lange tijd hebben we allebei gezwegen over zoveel, maar iets maakte dat we daar voorbij kwamen, en de onrust en verdriet die dat veroorzaakte voelde vreselijk, heel erg onzeker, alsof we in een diepe, onoplosbare crisis zaten. Maar de uitkomst blijkt de crisis meer dan waard geweest te zijn. Alle inzichten die we liever hadden genegeerd, bleken bouwstenen voor een nieuwe manier van naar elkaar kijken. Voor een nieuwe manier van met elkaar zijn. Voor een kracht die we allebei in onszelf hebben gevonden. En dat was nooit gebeurd als we de risico's van het naar boven komen van bepaalde wensen of begeertes nooit hadden toegelaten.

Maar erg voortkabbelig is het natuurlijk niet...

- swapperdeswap -

Gisteren klopte een meneer van de post op de deur en gaf ons dit pakketje...

en erin zaten deze prachtige dingetjes...

Wij stuurden vorige week een pakketje naar Japan, en daarin zaten o.a. deze dingetjes.

Wij hopen maar dat mijn Japanse vriendin Megumi net zo geniet van onze Hollandse kost als wij van haar Japanse fijnigheden.

- nesteldrift -

Terwijl ik de was aan het uithangen was in de tuin, gisterenmiddag, vloog er een vogeltje rakelings langs me heen, naar een hoekje bij de bank in de buurt. Onder de overhangende kamperfoelie, tussen de rumtopf en een bruine, dienstloze pot. Inspectie leerde dat daar - sinds wanneer?! - een heus vogelnestje lag... Er staken langs alle kanten twijgjes en draadjes en frutsels uit, en af en toe kwam vogeltje weer aanvliegen met een lading dingetjes die ze in de omgeving had opgescharreld. Ik ontwaarde oranje touw wat ik als omheining heb gebruikt, en stukken dennenboom, en heel veel blaadjes. Beetje net zoals ik het zou maken dus...

Het vogeltje ken ik nog van vorig jaar. Het is een bruin mereltje (zijn merels bruin?! Mijn ornithologische kennis is dramatisch slecht...), die vorige zomer vaak in de buurt aan het rondhupsen was, zoekend naar voedsel. Als ik in de tuin aan het lezen was, kwam ze wel eens heel dichtbij, en hupste dan weer door, of bleef even hangen, niet bang voor mijn menselijke gestalte. Vond dat al heel vreemd, maar het wende ook snel en ik vond het wel iets bovennatuurlijks hebben... En nu is ze dus een nestje aan het maken, boven mijn plantenbakken... De schat...

De kinderen - inclusief oudste - waren zeer onder de indruk van de kraamkamer die net buiten het raam werd gebouwd. Ik hoop dat ze niet al te veel last zal hebben van ons, mijn gevederd vriendinnetje... Ben benieuwd naar haar kroost....

- vreemde wereld -

Hoe wereldvreemd moet je zijn om het op een vrijeschool uit te houden? Moet je überhaupt wereldvreemd zijn? Staat hooggevoelig altijd gelijk aan wereldvreemd? Zijn er echt meer hooggevoelige kinderen (en ouders...) die op een vrijeschool zitten, of lijkt dat maar zo? Is hooggevoeligheid werkelijk een voordeel, zoals Mw. Elaine Aron in haar boeken verkondigt? En is er mee te leven in een overweldigende wereld waar onder-gevoelige mensen de dienst uit lijken te maken?

Een paar vragen die door mijn hoofd spoken, al jaren. Of eigenlijk, sinds ik heb ontdekt dat hooggevoeligheid bestaat en het antwoord bleek te zijn op zoveel van mijn eigen vragen en onduidelijkheden. Want daar heb ik er nog steeds heel veel van.

Heb dat boek van Aron uitgespit en ben tot de conclusie gekomen dat het - hoewel een verademing vanwege zoveel herkenning en de steeds terugkerend boodschap dat ik inderdaad niet gek/lui/dom ben - niet makkelijker wordt naarmate ik accepteer dat ik ben zoals ik ben. En dat mijn kinderen zijn zoals ze zijn, allen behept met een redelijke mate van gevoeligheid. De mensen waarmee ik mij heb weten te omringen op de lagere vrijeschool van de kids zijn in grote getalen net zo gevoelig als ik, dus niet al te uitdagend/gevaarlijk/angstaanjagend, maar de buitenwereld is dat wel (voor mijn gevoel). Doe ik de kinderen een dienst door ze naar deze school te sturen? Of geef ik ze een extra handicap door ze niet met 'normale' kinderen te laten spelen? Gaan ze het wel redden in de grote boze buitenwereld, zo ongeoefend als ze zijn in het omgaan met die wereld? Of heb ik ze juist een groot voordeel gegeven, door ze te laten opgroeien in een omgeving waar ze zichzelf mogen zijn, waar ze niet hoeven te presteren, maar mogen leren hoe mooi de wereld is, en hoe mooi zij zelf zijn?

Twijfel zit diep. Angst ook. Gaat dat ooit weg? Ik ga maar weer terug mijn holletje in...

- post-punk -

Niet precies uit mijn tijd (wat dat dan ook mag betekenen), maar wel iemand die een spoor heeft nagelaten in de cultuur die mij lief is: gisteravond was in het nieuws dat Malcolm MacLaren is gestorven, op 64 jarige leeftijd. Hij was de man achter de punk in UK, de man die Sex Pistols voortstuwde en in de jaren erna bleef provoceren. Op zijn manier dan. In een Observer van een tijdje geleden dit interview. Ik mag zijn menig wel dat punk een manier van zijn is, en niet een mode-gril. Het was dan niet echt aan mij besteed (te hard, te ruw en te ongevoelig), maar het eigenzinnige, het grillige ervan was - en is - iets wat me altijd heel fascineerde.

En nu wat lieflijke klanken uit 1977:

- ongedurigheid -

Voel me al de heel week nogal ongedurig, alsof er iets te gebeuren staat waar ik me schrap voor moet zetten. Maar ik heb dus geen idee wat dat dan is...

Er gebeurt genoeg. Er moet genoeg gebeuren - mag vanavond bijvoorbeeld naar het toneelstuk wat de klas van kind 3 opvoert. En er moet er een naar voetbaltraining - weer. En er wordt van alles gemaakt, door ondergetekende. Maar dat is het volgens mij niet. Het is meer een innerlijk iets wat wil veranderen. Denk ik dus.

Wie weet.

- uitgedund -

Van de week zat ik bij de Hema mangosap te drinken en van de vele mensen die voorbij liepen waren een oma, een dochter en een kleinzoon, en daar kreeg ik het volgende verhaaltje bij binnen.

Ze duwde een buggy vooruit, waarin haar kleinzoon was gezeten, die zijn voeten vrolijk op en neer wiebelde. Haar dochter, moeder van het hummeltje, liep ernaast en vertelde honderduit over alle dingen die haar bezighielden. De rammel in de auto die ze niet kon plaatsen, haar kapster die maar niet terugkwam van zwangerschapsverlof, het zoontje wat zijn fruithapjes niet meer bliefde. Ze hoorde het aan, vertelde af en toe wat dingen uit haar eigen leven, maar wist dat er niet echt naar haar geluisterd werd. De winkel waar ze moesten zijn kwam al in beeld. In de winkelruit waar ze nu voorbij liepen zag ze de reflectie van zichzelf - een oude vrouw met opgestoken bruin haar, de buggy met haar blonde kleinzoon en haar dochter, nog steeds babbelend, nu over de buurvrouw die een verhouding had met haar tuinman. Ze dacht aan de verhoudingen die ze zelf graag nog eens zou hebben, ooit, maar het spiegelbeeld wat haar aanstaarde maakte haar duidelijk dat die gedachte verre van realistisch was... Die tijd was voorbij.

Het zat haar nog steeds niet lekker, die opmerking van haar dochter. Ze had hem terloops geplaatst, waarschijnlijk niet eens met de bedoeling haar te kwetsen, alleen maar om haar even ergens op te wijzen, maar toch - nu ze de Hema binnenliep, wist ze niet of ze de spiegel wilde opzoeken of juist angstvallig vermijden. Haar haardos was altijd haar trots geweest, en het 'Goh het wordt wel heel dun van achteren, mam' maakte dat ze zich in een klap heel onzeker voelde. Viel het zo op? Haar dochter was normaal gesproken iemand die zich alleen met zichzelf bezighield, en als zij het al de moeite van het opmerken war vond, wat zouden andere mensen wel niet denken van haar? Zo'n oud mens wat koste wat het kosten zou nog aan haar jeugdigheid vast wilde houden. Hoe triest...

Ooit zag ze er niet veel anders uit dan haar dochter nu - jeugdig, vol leven, vol verhalen, die ze probeerde te vertellen aan haar eigen moeder, maar die was nog verder weg met haar gedachten dan zijzelf nu. Zou het zo altijd gaan? Zou de geschiedenis zich herhalen, telkens een klein beetje anders, een klein beetje verdraaid, maar in grote lijnen precies hetzelfde? Nee, niet aan denken - van denken wordt je gek. Koffie, ze zouden koffie gaan drinken en haar kleinzoon wilde appelsap. Haar jeugd was voorbij en haar kleintje was nu zelf moeder. Niet zeuren, doorgaan met je leven, als je stilstaat ga je dood...

(terwijl ze waarschijnlijk gewoon heel gewoon naar paaseieren en schoenen aan het kijken waren...)

- adem diep -

Las net een leuk artikel in the Guardian, over het feit dat diep ademhalen net zo effectief is als (en een stuk goedkoper dan), een dure massage of een weekend in een health-spa.

Een journaliste met een nogal hoog stressgehalte ging vijf technieken uitproberen en kwam tot de conclusie dat (buik)ademhalen inderdaad het beste effect geeft, net als mediteren. Visualiseren scoort ook hoog, en positief denken ietsje minder, maar toch blijkt het interessant genoeg te werken voor haar. Een cd met relaxatie technieken deed het dan weer niet zo voor haar.

Nou, boffen wij weer... Een health spa zat er toch al niet in en die massage zal ook nog wel een tijd duren, dus diep (buik)ademhalen gaat wel lukken - die techniek zit al goed in mijn systeem sinds ik met yoga begon, 14 jaar geleden... Nou nog onthouden dat ik het daadwerkelijk als 'oplossing' kan aanwenden, mocht het nodig zijn...