- kneusje :: loser -

Niet opvallen, niet opvallen...
Vooral - vooral - niet opvallen...
Het zinnetje ging als een soort mantra door haar hoofd. Niet opvallen, zodat iemand op het idee zou kunnen komen haar er weer uit te pikken deze week en publiekelijk voor schut te zetten. Of in elkaar te slaan. Of haar tas in de jongens w.c. te zetten, zodat ze door de vreselijke vernedering zou moeten om er naar binnen te gaan en door de daar aanwezige jongens uitgejouwd te worden. Hoewel die iets meeviel, omdat in haar kleine groepje van vrienden (de kneusjes van de school) een paar jongens zat die haar welwillend waren als dat soort dingen gebeurden. Al hadden die niet altijd zin om dan weer slachtoffer te worden van treiterijen...

Niet opvallen. Lastig als je voorkeuren voor zo ongeveer alles uit de toon vielen met wat algemeen geaccepteerd was. Zij hield van The Beatles, terwijl het toch echt handiger zou zijn als ze wist wie er in de top 10 stond die week in 1984... Haar haar zat vreemd, haar kleren waren raar, haar manier van praten uitheems. Dat ze boeken las was verdacht. Wie leest er in godsnaam boeken als het niet hoeft?! Dan ben je dus nogal gestoord. En dan mag je kennelijk in elkaar worden getremd door meiden die daar heel veel last van hebben.

Zou het ooit makkelijker worden? Zou er ooit een tijd komen dat ze normaal over straat zou kunnen, een leven zou kunnen leven waarin ze met rust zou worden gelaten? Het leek haar niet logisch, ze voelde zich eigenlijk altijd en overal bedreigd. Nooit echt op haar gemak. Ja, in haar kamer, daar werd ze met rust gelaten. Daar had ze haar eigen wereld, waar niemand iets vanaf wist, waar ze kon zijn en doen wat ze wilde. Tot op zekere hoogte dan, want ook haar moeder had moeite met wie ze was. Maar die negeerde ze zoveel mogelijk. Een oefening bijna voor de buitenwereld. Ze wist ook wel dat ze niet voor altijd in haar kamer zou kunnen blijven, dat ze ooit een baan zou moeten hebben waar ze van kon leven, en ergens een huisje of een flat zou moeten gaan bewonen. Zelfstandig zijn. Ze had anderen gezien, die er veel vreemder uitzagen dan zij, heel groepen, die levens leefden... Dus het was mogelijk... Misschien ook voor haar. Ooit. Maar daar dacht ze voorlopig nog maar niet aan.

Tot die tijd was het belangrijkste dat ze zo onopvallend mogelijk door het leven ging.
Don't stand out, don't stand out...
Whatever you do - whatever - don't stand out...
The sentence had become like a mantra in her head. Don't stand out, so that someone out there thought about picking you out again that week and publicly humiliate you. Or beat you up. Or put your school bag in the boys' toilet, so that you would have to go through the humiliation of going in there and get howled at by the boys present. Although that one wasn't so bad, as the small group of friends she was a part of (the losers) contained a few boys who were willing to help her out, sometimes. But then, they weren't too keen on becoming the but of jokes themselves.

Don't get noticed. Tricky when all your preferences are out of tune with what is generally accepted in the world around you... She liked the Beatles, when it would really have been more handy to know what was in the top 10 of that week in 1984... And her hair was weird, and her clothes were strange, her way of talking outlandish... She read books - who reads books when you don't have to?! You must be mad, which was apparently a reason to be beaten up by the girls in her year.

Would life ever become easier? Would there ever be a time when she could be who she wanted to be without it creating problems? She didn't think it logical. She felt threatened just about everywhere... Never really relaxed. Well, her bedroom was alright. It was a haven of peace. Her world where she could be who and how she wanted to be. Although her mother was quite perturbed by it, but she could be ignored mostly. An exercise for the outside world. She knew that she couldn't stay in her room for the rest of her life. That she would have to get a job at some point, find a small house or flat to live in. Be independent. She'd seen people look stranger the she did, groups of them, living lives...

But she preferred not to think about that for now... For now it was important not to stand out too much... Until the time was right...

- kerst cake :: x-mas cake -

although it is still months away, this week is traditionally Christmas Cake Making Week... Whenever autumn half term is, basically, and that is now. So with all the ingredients (90% organic) in the house (had to nip over the Belgian border for glacéed cherries...), we set to work. I made two, one for the family, and one to be devided up for sharing out purposes... The recipy is to be found here...

Hoewel het nog maanden ver weg is, is dit de traditionele week voor Kerst Cake Maken (Engelse stijl). Wij kiezen er altijd een dag in de herfstvakantie voor, en nu ik eindelijk alle ingrediënten in huis had (90% biologisch) - ik moest nog naar België voor gekonfijte kersen (uit de Provence...) - sloegen wij aan het werk. Ik maakte er twee dit jaar - een voor onszelf en eentje om uit te delen op twee plekken. Het recept zoals ik het maak is hier te vinden.

- ge-eftelingd :: parking-mode -

Gisteren een zeer herfstig aandoend (en koude) Efteling bezocht.
Een sfeer-impressie...

Visited a very autumnal (and cold) Efteling (fairytale theme park) with three of the kids. And here's some pictures...

- MM * editors *

Eigenlijk geen zin in muziekjes, of om te zoeken, dus wordt het er maar eentje, die mijn stemming vandaag ook prefect weergeeft: melancholisch, bijna depressief. Weet wel dat het komt door die tijd van de maand, en dat het dus ook weer wel weg gaat, maar het is herfstvakantie, en dan zijn er dus kinderen thuis die er last van hebben. Heel veel last... Arme mensjes... (Wat is het toch met pms dat je aan bijna alles, waar je je normaal niet aan stoort, plotseling een bijna manische hekel hebt, echt op het krankzinnige af?!).
Muziekske, maestro...

Actually don't fancy looking for different music, so it'll be the song that keeps popping into my head and reflects perfectly how i feel today: melancholic, edging on depression... I know it's that time of the month-thing, and that it'll go away again, but it's half-term here, and therefore kids in the house who suffer tremendously from my mood... Poor things... (what is it about pmt that can make almost anything, which doesn't normally bother you at all, become the most important hurdle that can drive you pretty much insane?!). Music, meastro...

no sound like but the wind :: editors

live, van rock werchter 2010

prachtig lied dit. Stem van Tom Smith is adembenemend. Let ook op de klip, waar heel mooie momenten in voorkomen...
Beautiful song this. Tom Smith's voice is breathtaking... The clip has some pretty beautiful moments in it too...

- picture from the Guardian|music blog -

- hergefietst :: rebiked -

Vandaag een vrije zaterdag (Yes!!) en het was noodweer... Maar dat hield mij niet tegen om naar mijn favouriete kringloopwinkel te gaan, want dat kan alleen op zaterdag. Polly had ook zin, dus toen wij de jongens hadden afgezet bij het sportpark van Hoeven (na het 'convooi' vrijwel meteen te zijn kwijtgeraakt) togen wij met zijn tweeen naar Langeweg. En vonden:
- een truitje
- een t-shirt-jurk voor Polly
- een rokje (voor mij..)
- drie mooie plaatjesboeken
- 45 kaarten (die bij elkaar 50 cent kosten...)
- schoenen (heel kakkerig, voor als ik me truttig voel...)
- een sla-schaaltje
- een kaarsen-dingetje met mooie kleuren
morgen misschien foto...

Het was een iets andere belevenis dan anders, vooral omdat (waarschijnlijk door het noodweer) de stoppen waren doorgeslagen en de lichte het nergens deden. Kringlopp-winkelen in het donker is een heel vreemde beleving... Ook in de toiletten werkte het licht niet, en er zitten daar geen raampjes in de muren. Maar de cake was als vanouds heerlijk, de meeste mensen heel erg vriendelijk en ondanks de regen kwamen Pops en ik weer vrolijk bij de auto, met twee zware zakken spulletjes... Lang geleden dat ik zoveel heb uitgegeven daar...
De voetbalwedstrijd? Was afgelast...
_______________________________________________________

Free Saturday today, and the weather was filthy (my luck...). But i was hell bent on going to my favourite recycle-shop, which is only possible on Saturdays. So when we dropped the boys off in Hoeven for a football match (after having lost the 'convoy' almost immediately), we drove off to our destination, and found:
- a green shirt (for me)
- a purple t-shirt-dress (Polly)
- a groovy flowery skirt (for me)
- swanky shoes (for when i feel Very Girlie)
- some picture books (for cutting out)
- 45 cards (costing one cent each...)
- salad bowl
- candle pot
The foul weather made for an interesting shopping experience, when a fuse for the main buildings blew and we were left to do our shopping in the dark... But the cake in the caf was lovely, the people mostly very pleasant and despite the rain, Pops and i returned to the car very happy souls... And the footie match? Was cancelled...

- stamp-collecting :: postzegels verzamelen -

Recently i rediscovered the joys of receiving post from all over the world... Stamps with pretty pictures on, cards with sometimes unintelligible writing, a sign of life from people whom i've never met. Of course, my long-term writing pal form Japan is still on the scene, and i sometimes get the odd message from a French friend who now lives in Canada, and i still maintain a fun pen pal thing with a friend from Belgium, for which i'm very grateful.

Pen pals were all the rage in my teenage years, especially ones from outside Holland. I had quite a few at some point. They gave me an insight in a world further away (even though it may have been Belgium or Germany), lives lived that seemed so much more interesting than the one i had, in countries that were very likely to be way more fascinating than Holland - Sweden, Norway, Ireland, Switzerland, England... Then i went to live in England and met people who came from all over Europe, and Japan, and collected another load of pen-friends. Which lasted for a couple of years. I mean: having kids doesn't do a lot for your real social life, and the same goes for keeping a postal social life... But that's all changed now.

In an old edition of Flow magazine (yes, the one i branded too fancy and too expensive...) i read something about Postcrossing, which is a website that, when you've joint, gives you the address of some random stranger from anywhere in the world, and when that random stranger has received and registered your card, you will receive a card from another random stranger. You will know a little from this person, as you're encouraged to create a short profile (hobbies, fave colour, that sort of thing) which is sent to your email address along with their house address. So now i've sent 6 cards (former Soviet Union is heavily represented...) and received 6, and i must say - it's as much of a thrill to see another card with a groovy picture on and funky stamps as it is to make one and send it to someone in Uzbekistan or Oregon... I fel years younger now...

Heb recent het plezier herontdekt van het ontvangen van post van over de hele wereld.
Postzegels met mooie plaatjes erop, handschrift wat bijna on-ontcijferbaar is, een teken van leven van iemand die ik nog niet heb ontmoet. Natuurlijk heb ik mijn vriendin in Japan waar ik nog steeds mee schrijf, en krijg ik soms een berichtje van een kennis uit Frankrijk die nu in Canada woont, en heb ik ook neg steeds een penvriendin uit België, waar ik allemaal heel dankbaar voor ben...

Penvrienden was een grote rage toen ik tiener was, en ik had er best wel een hoop. Het gaf me een kijkje in het leven van mensen die een heel ander leven leiden, ergens ver weg, waar het vast veel interessanter was dan in Nederland. Ik had ze in Zweden, Noorwegen, Ierland, Zwitserland, Engeland. en toen ik in Engeland ging wonen, leerde ik weer mensen kennen van over heel Europa en Japan en die werden dan weer mijn penvrienden. Voor een tijdje. Ik bedoel: kinderen krijgen doet niet veel voor je echte sociale leven, en voor je leven per post doet het ook geen wonderen... Maar daar is nu verandering in gekomen...

In een oude editie van de Flow (ja, wat ik inderdaad wel eens een oppervlakkig en veel te duur blad heb genoemd) las ik iets over Postcrossing. Als je daar lid van bent geworden, krijg je een adres van een wildvreemde persoon ergens op de wereld, en zodra die persoon jou kaart heeft ontvangen en geregistreerd, krijg jij van een andere wildvreemde van over de hele wereld een kaart. Als jij een adres krijgt, krijg je ook meteen een stukje profiel te lezen, zodat je iets weet over hun interesses. Ik heb er nou 6 verstuurd (voormalige Sovjet Unie is zwaar vertegenwoordigd) en 6 ontvangen, en ik moet zeggend at het weer heel fijn voelt om weer een kaart met een mooie postzegel en onleesbaar schrijven te ontvangen, alsook het maken en sturen van een kaart voor een wildvreemde uit Oezbekistan of Oregon. Voel me meteen weer jaren jonger...

- MM * happy birthday *

Zit nog een beetje met verjaren in mijn hoofd (en ook met gaatjes maken) dus ga ik mijn muziekskes op verjaren toespitsen. En niet op gaatjes...

Still have birthdays on my mind (and ear-piercings) so i'll focus the music choices on that. And not piercings...

unhappy birthday :: the smiths

Niet omdat je er zo vrolijk van zou worden, maar omdat het zo'n lekker lied is, zo Smiths als het maar zijn kan...

Not because it would make you incredibly joyous, but because it's such a pleasant Smithsian song...

birthday :: the beatles

Een wat minder bekend nummer van the Fab Four, iets ruiger dan ze daarvoor deden, maar een grappig ding... Van the White Album

Lesser known this song by the Fab Four, a tad rougher that they used to do before, but i think it's a groovy track. From The White Album.

happy birthday :: marylin monroe
De enige echte, melige Monroe versie die ze voor president Kennedy 'zong' (of hijgde...). Meer grappig dan essentieel...
The one she sang for president Kennedy (or more: sighed heavily...) - more fun than essential...

happy birthday :: stevie wonder
gewoon een leuk nummer
just fun, this one

- girlie-birthday :: meisjes-verjaardag -

And so it's official - my youngest baby is 8, which she's thrilled to bits about, and makes me feel a little ancient...
But it's her day, so i'll stop whining...

8 Years ago she entered the world, putting a stop to the ever growing number of boys in this house. My mum was present, Mr. G was downstairs with my dad, drinking coffee and watching telly ('been there, done that...') and only came up when told to, witnessing the first minutes of the loveliest, prettiest, purplest little person that has ever been part of this family... I was gob-smacked when told she was really a girl, remember myself raving deliriously like a loony, and fell in love straight away. Something that has never changed...

So today we celebrate her birthday, with lots of cake and goodies and prezzies (her biggest - having her ears pierced -will wait till tomorrow, though), and tonight mr. G and i will drink a glass of wine to the farewell of our baby-bunker-years...

happy birthday, Polly!!

Het is officieel - mijn jongste baby is vandaag 8. waar zij helemaal happy mee is, en wat mij een beetje bejaard doet voelen... Maar het is haar dag, dus ik zal stoppen met zeuren...

8 Jaar geleden kwam ze de wereld in, daarmee een halt toeroepend aan het wel erg groot wordende aantal jongens in ins huis. Mijn moeder was erbij aanwezig, meneer G zat beneden met mijn vader koffie te drinken en tv te kijken ('heb ik allemaal al gedaan...') en kwam pas naar boven toen hij werd geroepen, zodat hij de eerste minuten kon aanschouwen van het mooiste, liefste, meest paarse mensje wat tot dan toe deel van ons gezin was. Ik was nogal ondersteboven van het idee dat het echt een meisje was, herinner me mijn uitzinnige lofzang - alsof ik kierewiet was - en werd meteen smoorverliefd op 'r. Wat eigenlijk nooit over gegaan is.

Dus vandaag vieren we haar dag met cakes en lekkers en kadoojes (haar grootste - gaatjes in haar oren - zal tot morgen wachten), en vanavond zullen meneer G en ik een glas heffen op het feit dat onze baby-bunker-jaren officieel over zijn...

happy birthday, Polly!!

- klasse -

een van de dingen die mijn lief en ik gemeen hebben, is dat we uit een samengesteld gezin komen. In de zin van samengestelde klassen, als in: een ouder uit een redelijk armetierig arbeidersgezin en de andere uit een welgesteldere familie die het wat hoger in de bol hadden. Een lastig te rijmen combinatie, wat vooral als gevolg had dat we allebei met een soort klasse-hiaat zitten. Niet dat we daar nou onder lijden of zo, maar niet heel handig is het soms wel.

Ik kijk naar de mensen om me heen (bijvoorbeeld in de straat hier) en ik zie dat de meesten een soort van duidelijk hebben over hun herkomst. Ze komen meestal uit een gewoon gezin, zijn naar gewonen scholen gegaan en hebben een gewone baan (als ze al werk hebben). Rijden in een gewone auto en willen dat hun kinderen ook gewoon doen. Prima lijkt me dat, prettig om dat om je heen te hebben, duidelijk, klaar. Op school lopen er dan veel lui rond die gestudeerd hebben, en zich omringd zien met familie en kennissen die ook zo'n leven leiden. Men studeert, men heeft een goede, professionele baan met klim-mogelijkheden, en men verheft zich een beetje boven de gewone lui die in mijn straat wonen. Dat is voor hen gewoon en men twijfelt ook niet aan of het wel klopt en of het anders zou moeten.

Dan wij...
Een ouder heeft verder geleerd, of had de mogelijk hiertoe, en kwam uit een gezin waar dat van ze verwacht werd, of waar toch in elk geval wat comfortabeler geleefd werd en waar men verwachtte dat jij dat ook ging nastreven. De andere ouder was al blij met een niet lekkend dak boven het hoofd, kleren die er netjes uitzagen, brood op de plank, en verder werd er niet gekeken. Niet uit luiheid, maar omdat men uit een nest kwam waar het allemaal niet zo belangrijk werd geacht om als een professioneel suxes beschouwd te worden. Kwam dan ook nog bij dat die ouders de professionele mensch van een heel andere kant heeft gezien, en van een kouwe kermis thuiskwam, dus al die kapsones, die hoefden niet meer zo. Doe maar gewoon, zeg maar. Gevolg was dat er in ons huis een soort van klassenstrijd werd gevoerd. Niet opzichtig, vaak heel onderhuids, maar het was er wel. Zodra ik geluiden maakte dat ik wilde studeren, of iets links-intellectueels gaan doen, dan werd er een ouder heel blij en steunde mij daar in, terwijl de andere jeuk kreeg en heel hard ging proberen om mij op andere gedachten te brengen. Drie keer raden welke ouder meer invloed had, toen...

Dat ik een hooggevoelige snob ben geworden zal daar ook wel mee te maken hebben. Een milieu was hard, vrij liefdeloos, de andere wereld was er een waar men het heel wat makkelijker had. In de ene voelde ik me begrepen, bij de ander totaal niet. De een leek me zoveel intrigerender en spannender, terwijl ik bij de ander alleen maar problemen en gedoe leek te vinden. Ik ben wel eens jaloers op die lui die van jong af aan pianolessen kregen, omdat zo hoorde. Of die iets in Latijn kunnen opdreunen... Soms baal ik als een stekker dat ik de welgesteldere wereld van een van mijn ouders heb leren kennen. Ik weet dat die bestaat, ik weet wat de voordelen ervan zijn, van het hebben hun kennis, hun duidelijkheid. Maar ik kom er niet. Want mijn wieg stond op een bruggetje tussen twee werelden... En ik zal er altijd wel tussen hangen...

- mm * happy monday *

Mooie dag vandaag. Geen maandagochtend humeur, zoals vroeger vaak voorkwam.
Maaddag muziekjes dus...
Nice day today. No Monday morning blues, like i used to have.

happy mondays :: kinky afro

deze band vond mijn lief heel gaaf, maar ik kon zijn enthousiame niet echt delen. Alleen deze vond ik nog wel leuk om terug te horen...

Other half always liked this band, but i never really joined him in his enthusiasm... Only this song stood the test of time for me...

carpenters :: rainy days and mondays

ongelofelijk sentimenteel, maar wel heel toepasselijk en mooi... Even door de zoete appel heenbijten...

incredibly sentimental, but very apt and pretty...

fats domino :: blue monday

Deze meneer doet me altijd aan zondagen thuis denken... Mijn pa had wel wat met zijn muziek. Deze kwam ook wel eens voorbij.

One my dad used to have time for, Mr. Domino. This one used to get played every now and then.

new order :: blue monday

kan niet ontbreken natuurlijk. Lekker deuntje, zo op maandag morgen... Kan niet meer stilzitten, in elk geval... Fijne maandag!!

This one can't be absent from a list like this... Having trouble sitting still!
Have a groovy monday!!

- mevrouwen helderder :: land of tidy -

Ik ben een beetje boos...
Nee wacht - ik ben nogal boos...
nee, niet goed...
ik ben heel erg boos...
nee, nog niet genoeg...
Ik ben woedend...
Ziedend...

Ik kom gisteren thuis, na een dag werken, en manlief vult mij in over de dag zoals die thuis (en elders) ging. Leuke dingen, opa en oma bezocht, Ots heeft gewonnen bij de voetbal, de pizza's waren gekocht, etc. Maar dan komt het. Er waren een paar mensen langsgekomen van de woningstichting (waarvan wij ons huis huren), en die vroegen of wij op de hoogte waren van al de commotie die in de wijk aan de gang is. Hij beaamt dit, en men vertelt hem ook over de gesprekken die zijn gevoerd met buurtbewoners over dingen waaraan zij zich storen of en manier die zijn geopperd om de buurt weer veiliger en prettiger te krijgen. En een van die dingen blijkt dat het vele groen die uit tuinen groeit storend werkt. Het ziet er zo slordig uit... En dan komt de mededeling dat ook wij op hun lijstje staan met huizen die een storend uiterlijk hebben... Onze bomen zijn te groot. Of wij ze willen snoeien tot de hoogte van de schutting. Want dat ziet er zoveel minder slordig uit...

Maar goed dat ik op die tijd in de winkel stond, anders hadden ze vast een heel ander verhaal te horen gekregen dan waar manlief ze mee afscheepte. Die is namelijk een stuk meewerkender dan ik. Ik had ze denk ik van mijn stoep gescholden, ze verteld waar ze hun stuk papier konden stoppen... Ik voelde me langzaam maar zeker zo woedend worden, laaiend, en ik dacht meteen aan onze buurvrouw die zich al jaren stoort aan onze tuin, dat zij nu dus haar zin zou krijgen, en ook dacht ik aan mevrouw Helderder, uit het Pluk van de Petteflet-boek. Dat ik in een land woon vol met mevrouwen Helderder, die zich storen aan alles wat anders is, bang zijn voor alles wat vreemd is, wat 'niet normaal' is, individueel en free-form, wat zich niet aan regeltjes houdt...

Net die ochtend las manlief het stukje voor van de spirituele kalender, wat mij al raakte, en wat zo toepasselijk bleek, nu. 'Voorschriften zijn er voor diegenen die niet geloven in universele liefde', stond er.

Universele liefde dus... De pot op met de mevrouwen Helderder van dit land!!!

english translation tomorrow...


- tekeningen van/pictures by Fiep Westendorp -

- lazy days :: lui wammesen -

Having a Very Lazy Day today. One just like i used to long for, when the kids weren't at school yet. A day where i really don't do anything useful. Like reading, or writing, or meditating. And that's fine. Nobody asks me anything, and i don't ask much from myself, apart from feeling relaxed. But that is hard!!

One of the things i used to hear, one of the worst, is that i'm a lazy bones... There were others, but that was a bad one. Being lazy appears to be a cardinal sin. When i know that i need lazy times to recharge my battery, to let things sink in, to come back down to earth, to get inspired. Cars can't drive on an empty battery, and mine needs a bit longer to charge up, longer than some people around me can stand... And the worst thing is, that i tell the kids that sometimes, that they are lazy, can't they go and do something useful... Terrible..

Jealousy, i think... Those who call me lazy are jealous of me taking the time that i need and they can't, or won't. I think. Because when they do, they seem to be a lot more pleasant to be around... So i'll carry on being lazy for a bit more. I'll go and read something in a bit, or make a card, or whatever... Or not...

Heb vandaag een Heel Luie Dag. Zo eentje waar ik vroeger, toen de kinderen nog niet naar school gingen, echt snakkend naar uitkeek. Een dag zonder dat ik iets moet en dus gewoon ook nix doe... Beetje lezen, beetje schrijven, beetje mediteren, en da's verder helemaal prima. Niemand wil iets van me, en ik wil ook nix van mezelf, behalve me ontspannen voelen, lief zijn voor mezelf. Maar dat is moeilijk!!

Een van de ergste dingen die ik vroeger naar mijn hoofd kon krijgen geslingerd aan opmerkingen was dat ik een luie lapzwans was. Er waren nog anderen, ook behoorlijk erg, maar die was heel erg. Luiheid is een hoofdzonde. Terwijl ik weet dat ik 'luie tijden' keihard nodig heb, om op te laden, om bij te komen, om dingen te verwerken, tot inzichten of inspiratie te komen. Zoals een accu dat krijgt omdat de auto anders niet rijdt, en mijn accu heeft nou eenmaal iets meer oplaadtijd nodig dan diegenen in mijn buurt. Maar dan voel ik me schuldig omdat ik niet iets nuttigs aan het doen was. En het ergste is dat ik het ook naar mijn kinderen gooi af en toe. Dat ze luie wammesen zijn, die eens iets nuttigs moeten gaan doen. Erg toch?

Jaloezie, blijkt het dus. Diegenen die mij lui noemen zijn jaloers op de tijd die ik wel neem en zij niet. Denk ik. Want als zij zichzelf wel luie tijd gunnen zijn het een stuk plezieriger lui. Dus ik doe nog even nix, verder. Ik ga zo wat lezen, en een kaart maken, en iets fröbelen. Of niet...

- MM * gedierte :: animated -

we kunnen er niet omheen - vandaag is dierendag... Op school was het een beestenboel (al dan niet levend, of in dier-vorm) en hier ga ik op zoek naar beestachtige muziekskes... Komen ze.

There's no hiding from the fact that it's World Animal Day... At school were various beasties (be it alive, or in animal-form...) and i'll do my best to find some beastly good music. Here goes...

animals :: please don't let me be misunderstood

turtles :: elenor

t rex :: get it on

kermit the frog :: it's not easy being green

arctic monkeys :: fluorescent adolescent

stray cats :: runnaway boys

echo & the bunnymen :: seven seas

- car crazy :: autogek -

I am one the the few women that i know who has an interest in cars. Mostly form an aesthetic viewpoint (i couldn't tell you much of what is under the bonnet and have little to no interest in what makes one better than the other) and i can become very excited when a lovely old Mini drives past or when an old Saab is parked up somewhere and can't stop myself from have a peek inside to admire the interior. The other day, when going for the Crazy Breakfast in Ikea (one euro!?!), i was thrilled to see a Trabant parked close to our car, and loved the way the owners had put crocheted cloths over the seats to make it look even more cute than it already did... I mean - it's a car!?

Our current car is quite sad looking, but i like it. Previous cars we owned i didn't much, although they were in better shape. They were functional, good for what we needed them for, some were even modern, with buttons for all sorts, but for some reason, i was never sad when they were on their way out again. With this one i will be. One other car we owned had the same sad feeling come up when we had to sell it, a sorry-looking, tiny, easy to break into (so it was on various occasions) Austin Metro. Dark blue, maximum speed of about 100 km/h, bit tatty inside, as simple as a car can be, but i really liked it.

I can remember one of the cars that my dad had to trade in, when i was about 7, and we went to a salvage place (it was summer), with hundreds of cars all piled up, smells of oil and leather and old dogs fighting for pride of place, bits of chairs and wheels and god knows what lying around, and it made me feel almost sad. Sad to see these cars wrecked for parts, useless and empty, when they were once strong and fast, and i took one last look at the beige Mini that was sold for next to nothing, knowing it's fate would be similar to the cars that were lining the fence, and i suppose that's when my love for old cars was born, lovely old motors that weren't super modern, that had about three buttons, and a winding wheel for the windows... Cars that you could put together yourself, at a push... If you were a bloke who knew where all the bits went...

Ik ben een van de weinige vrouwen die ik ken die van auto's houdt. Vooral vanuit een esthetisch oogpunt (want ik kan je niet vertellen wat er onder de motorkap gebeurt, en het interesseert me niet wat de ene beter zou maken dan de andere) en ik kan heel opgewonden worden als ik een oude Mini voorbij zie rijden, of als er een oude Saab ergens staat geparkeerd en ik met veel moeite voorbij zou moeten lopen. Een tijdje geleden werd ik helemaal blij toen we bij de Ikea waren (1 euro voor een ontbijtje?!) en vlakbij die van ons een Trabant stond en ik een gehaakt kleedje ontwaarde op de stoelen, zodat het er nog schattiger uitzag dan het al deed... Ik bedoel - het is een auto?!

Onze huidige auto ziet er een beetje triest uit, maar ik vind hem leuk. Vorige auto's die we hadden deden me niet veel - ze waren praktisch en prima voor waar we ze nodig hadden, modern, met veel knopjes en zo, maar het deed me weinig als ze weer verkocht werden. eentje herinner ik me nog wel, die was heel klein en oud en makkelijk om in te breken (wat regelmatig werd gedaan) Austin Metro. Donker blauw, maximum snelheid van ongeveer 100 km/h, beetje vergaan, en heel simpel van binnen, maar ik vond hem heerlijk.

Ik kan me nog herinneren dat mijn vader een auto moest inruilen - ik was toen 7 - en we gingen naar een sloperij, waar honderden auto's op elkaar lagen, en de geur van olie, leer en ouwe honden vochten om de boventoon. Er lagen stukken stoelen banden en god weet wat nog meer, en het maakte me een beetje verdrietig. Verdrietig dat al die auto's gesloopt werden voor onderdelen, nutteloos en leeg, terwijl ze ooit sterk en snel waren, en ik keek nog een keer van de beige Mini die voor bijna niets was verkocht, wetend dat ook die zou eindigen bovenop een van de torens zoals die langs de hekken stonden. Ik geloof dat toen mijn liefde voor oude auto's is geboren. Auto's die niet modern zijn, en overal knopjes voor hadden, maar een stuk of drie, en een draaiarmpje voor de ramen. Auto's die je zelf nog in elkaar zou kunnen zetten, als het moest. Als je tenminste een kerel was die wist waar al de onderdelen horen...