leuk moeten

kwam even geleden tot de conclusie dat ik het beste werk in opdracht...

voor mezelf hoeft het niet zo nodig, zeg maar...

kan morgen ook nog...

dus heb ik mezelf - in een gelijksoortige trant als hier - de opdracht gegeven om elke dag wat te tekenen. Of te plakken. Of schilderen... Of krijten...... Of wat dan ook.

Als het maar Kreatief is. En uit mijn hart komt.

En dat werkt dus wel. Redelijk goed, want niet elke dag heb ik de kans of de tijd om iets te maken...

Een paar resultaten...

royale perikelen

meneer G is er niet blij mee...

de laatste weken krijg ik vaak een heel chagrijnige mededeling dat er nu alweer een stukje in the Guardian staat over die verdomde bruiloftsstoestand in Engeland... Gloeiende nonde... Zijn krant was toch een toevluchtsoord voor niet-royals, voor lui met een rationele benadering ten opzichte van dat verwerpelijke zootje idioten wat in Buckingham Palace woont? Een stem die de establishment af en toe een flinke schop onder de kont geeft?! Waar blijft hun republikeinse houding ten opzichte van Kate en Wills?!!

En ik vind het (heel in het geheim, dus dit blijft wel tussen ons...) stiekem best wel leuk... Vind het bijna jammer dat ik vrijdag niet thuis ben, hoewel het met een verbolgen meneer G niet prettig tv kijken zou zijn... William is best wel een lekker ding - voor een engelse prins dan, en ik hou wel van een beetje spektakel (understatement of the year...).

Ik begrijp zijn verontwaardiging wel, daar in Engeland is het allemaal net iets minder gezellig, die koninklijke familie en hun tradities dan het hier lijkt. Het let daar gewoon een stuk nauwer dan hier... Er spelen ook wel veel dingen die het voor mij ook heel verklaarbaar maken. Dat koningin Elizabeth werkelijk geen idee heeft wat er onder de gewone bevolking - haar onderdanen - leeft, dat ze is getrouwd met een Griekse Mafkees die het land al meerdere malen internationaal voor schut heeft gezet met zijn koloniale opvattingen en opmerkingen die in 1874 misschien niet veel wenkbrauwen deden ophalen bij de hogere klassen, maar die nu echt niet meer kunnen... Dat er ongelofelijk veel belastinggeld hun kant opgaat. Dat het allemaal ook eigenlijk niet leeft, die hele koninklijke familie daar, maar dat 'verandering' nog minder handen op elkaar krijgt. En dan wordt er ineens in dat bolwerk van anti-monarchie elke dag wel een stukje geschreven over Het Huwelijk... Is het dan nergens meer veilig?!

Misschien dat ik vrijdag een stukje samenvatting meepik, als meneer G op het toilet zit, anders vrees ik weer zo'n boze uitbarsting...

- foto van deze site -

mm :: elpee tracks

op radio 2 (nederland) zijn ze nu met een album top weet-ik-hoeveel bezig (albums is een andere naam voor cd, voor onze jongere lezers...) en daar kwamen een paar leuke album-tracks voorbij die mij best wel blij maakten. Eentje niet, die maakte mij aan het huilen...

Normaal wordt ik een beetje nurks van lui die een nummer van the Beatles jatten en er dan iets anders van breien. Maar Johnny Cash gaf er op zijn American Recordings dan weer een heel erg breekbare en ontroerende draai aan. Zoals hij met meer songs deed, die mij allemaal heel erg raakten. Zelfs dat nummer van Nine Inch Nails...

(video heeft nix te maken met de goede man, baai de wee..)

en dan was er dat nummer van Led Zep...

lang geleden dat de tape van Led Zeppelin (zonder nummer) uit mijn taperecorder kwam, in de auto of mijn walkman... Maar even was ik weer terug in 1992 toen ik had ontdekt dat ze nog veel meer liedjes hadden dan Stairway to Heaven... Zoals dit... Heerlijk...

en nog een Beatles-track van mijn favouriete elpee van ze - Revolver...

dit lied deed me lang gruwen, snapte er nix van, maar ik kan er nu zo gelukkig van worden...

paas blues

zal nu wel as een ouwe zeikerd klinken, maar ik vond deze zomer midden in de lente

helemaal nix...

heb een langere aanloopperiode nodig, rustig van de winter overgaan naar de warmere tijden.

hoewel ik die warmte ook niet erg goed kan hebben...

graad of 22 is prima.

maar nee - we hebben nu een tropische lente

en de paaseitjes smelten waar je bijstaat

nou ja, met een redelijk gezellige paaslunch en Mary Poppins op de bbc kwam het dan toch wel goed vandaag...

let's go fly a kite...

fijne paasdagen allemaal!!!

- foto van hier -

trouw dag

Heb vanmorgen allemaal Barbra Streisand-gedachten...

Gisteravond zei wederhelft voor de grap: het lijkt soms net of we in A Star is born zitten... En dan is hij de ouwe rot die zijn jongere lief naar grotere hoogtes leidt, terwijl hij zichzelf de afgrond in zuipt... Maar dan zonder dat laatste... Hij bedenkt de James Mason/Judy Garland versie uit 1954, terwijl in mijn hoofd Babs en Kris Kristofferson rondwaren... A star is born... As if...

Begrijp wel waar hij heen wil - dankzij zijn steun en wijsheid heb ik een soort van zelfredzaamheid bereikt die oneindig weg leek toen ik hem leerde kennen. Heb ik kanten van mezelf leren kennen waarvan ik nooit wist dat die bestonden... (maar andersom dus ook). Omdat ik dat zo heel graag wilde. En nu voelt het alsof ik verder wil, naar plekken die ik zonder hem zal moeten halen...

Liefde is soms heel raar... Je leert ontzettend veel van elkaar, je laat elkaar hoogtes en dieptes zien, geeft elkaar de ruimte voor fouten en glorieuze tijden... Liefde is vasthouden en verwarmen, maar liefde is vaker nog loslaten, de diepte inspringen en een andere route kiezen...

Wat mij brengt op die andere film met La Streisand waar ik het niet droog bij houdt: The way we were... Een prachtig verhaal van twee zielen die zoveel van elkaar houden, maar teveel van elkaar verschillen om samen te kunnen leven... Zo voelt het nu tenminste bij mij... Alleen geloof ik niet dat het een einde hoeft te betekenen. Misschien een einde van de oude manier, maar allebei geloven we niet dat er maar een manier van samenzijn is... Dat de uitgekauwde, conventionele wijze van een relatie hebben te beperkt, of te beperkend is... Dat we allebei teveel van onze eigen vrijheden en manieren houden, zodat we onze eigen achterhaalde ideeën van het huwelijk graag de vuilnisbak in mikken... Daar kwamen we gelukkig allebei een paar jaar geleden tegelijk achter, wat een hoop ellende heeft bespaard... Trouw zijn kan op meerder manieren...

Merkwaardige gedachten, op onze 16e 'trouw'dag...

Even mijn zakdoekje pakken...

(Robert Redford!!!!!!!!)

zijn

Zijn wie je bent...

doen wat je voelt dat moet (voor jou)...

is dat hetzelfde?

is dat geoorloofd?

van wie mag dat dan?

en waarom mag het niet?

wanneer zijn jouw keuzes het enige wat telt (voor jou)?

verhalen zijn vaak een mooie manier om problemen aan de kaak te stellen, om licht te laten schijnen op kwesties die niet zo een twee drie zijn op te lossen, omdat het fijn ver weg gebeurt van jouw eigen veilige plekje op de bank waar je je boek leest of de film of tv serie bekijkt... Maar vaak ook komen dingen lekker aan, bij mij dan, omdat het een snaar raakt die gevoeliger blijkt dan verwacht...

Vorig jaar liep er bijvoorbeeld een verhaallijn in Eastenders, mijn soap-naar-keuze sinds een jaar of 20, over een jonge Moslim die het feit dat hij smoor-straal-verliefd is op de meest oute homo van het plein niet kan rechtbreien met wat hij hoort te doen volgens zijn familie/religie...

Nou niet helemààl in overeenstemming met mijn leven, maar de strijd die hij heeft tussen doen wat van hem wordt verwacht (en zodoende de steun/'liefde' van de mensen die dicht bij hem staan blijven behouden) en doen wat in zijn hart het enige is wat hij echt wil, was soms zo ongelofelijk pijnlijk om te zien... Hij weet dat hij zijn hart moet volgen om gelukkig te zijn, maar hij kan het niet, omdat hij doodsbenauwd is om datgene te verliezen wat hij denkt dat nog belangrijker is dan zijn geluk - de steun van de mensen om hem heen... Die hem ook van een grote hoogte laten vallen wanneer hij dan toch voor de liefde kiest, omdat hun trots en aanzien binnen hun gemeenschap zwaarder wegen dan hun zoon gelukkig te zien...

Zoals ik al zei: niet dat ik me helemaal herken in een jonge moslim met outings-issues, maar ik herkende wel zijn dilemma: kies ik voor mezelf of kies ik voor mijn veilige haven? Kies ik voor wat ik wil, of blijf ik bij wat ik ken? Kies ik voor het Grote Onbekende, of is de angst en het risico te groot? En: hoeveel niet-moslims lijden onder ditzelfde probleem? Doen wat ze horen te doen omdat ze liever blijven hangen in wat ze kennen dan het risico nemen dat ze alles kwijtraken...

Moeilijk, moeilijk, moeilijk...

Zelf ben ik opgevoed met het idee dat je egoïstisch bent als je voor je eigen geluk gaat... Pech dan dat je diep ongelukkig van wordt van het martelaar-spelen, zoals ik van dichtbij kon zien, maar je kreeg dan weer wel heel veel respect van je omgeving... Kijk eens wat hij/zij allemaal opoffert voor een ander?! Wat knap!! En kijk eens wat een verdriet je zus en zo aandoet met wat jij wil... Wat slecht...

en slecht zijn was wel het laatste wat ik wilde: de afkeur krijgen van God èn mijn omgeving... Tjonge zeg, hoe erg kon je het maken?!

Hmm...

wat een verhaal allemaal niet los kan maken...

kolder kollage

geïnspireerd door Monty Python, zo'n 25 jaar geleden, is daar bij mij eindelijk de zin in het maken van rare collages... een voorbeeld:

MM :: bach

gisteravond mocht ik een tijdlang luisteren naar een uitvoering van de Johannes Passion van Bach, uitgevoerd door de plaatselijke Sacra Musica, omdat de klas van onze Felix een 'wedstrijd' had gewonnen die de gemeente had bedacht om lagere scholen bekend te laten raken met klassieke muziekm en samen zingen... Bleek al snel dat onze school er een stuk minder allergisch voor was (zoals hier te zien in een programma van de kro) en dus mochten ze in de kerk, ten overstaan van een flink publiek, onder begeleiding van een echt orkest hun lied (in het duits) ten gehore brengen... De trotse ouders zaten in de zijbanken te glunderen...

Na het stukje van de kinderen mocht het 'echte' koor en ik begreep meteen waarom er zoveel mensen helemaal blij zijn met Bach... Wat het koor en orkest samen voor elkaar kregen, klonk zo mooi, zo indrukwekkend, zo kippevelgevend....

hier deel 1 van een aantal door een heel ander orkest en koor

en deze van Bach kende ik al wat langer

zeurkous

Nou, hè hè... dip is weer voorbij, en ja ik realiseer me heel goed hoe prima ik het allemaal heb, en dat ik niet zo moet zeuren...

Maar af en toe is het zo lekker om van je af te zeuren...

Gisteravond dan weer wel een heel fijn gesprek gehad met M, op een terrasje in Breda, onder een terraskachel, en het genot van een bakje thee, waarbij we allebei tot de conclusie kwamen dat we gewoon teveel willen, als rechtgeaarde westerlingen, en dat ook ons ego nog teveel in de pap te brokkelen heeft en dat het gewoon heel hard werken is om dat ego z'n kop te leren houden... En dat duurt dus lang... En soms, net als gisteren, tettert dat ding zo hard en zo onvermijdbaar, dan is zeuren eigenlijk het enige wat overblijft. Nou ja, mediteren zou ook een optie zijn, maar dan kan je weer niet op een terrasje in Breda gaan zitten en zien wat er allemaal voor leuks voorbij loopt. Want het oog wil ook wat...

Heb nog steeds geen idee hoe ik mijn creëer-verlangens ga beteugelen, of in wat voor vat gieten of zo. Maar gegoten zal er worden...

loslaat angst

denk dat hetgeen me het meeste tegenstaat van het pad waar ik me nu op bevind het idee is dat ik alles zelf moet bedenken.

Terwijl ik voel dat ik een leraar, een goeroe, een hulpje nodig heb, als een soort van houvast.

Ik weet niet waar ik moet beginnen in mijn eentje.

Dit geldt zowel voor dingen die ik maak als het leven dat ik leef...

Ik weet niet hoe ik mezelf moet opstarten, tenzij er iemand naast me staat die zegt wat ik moet doen, welke kant ik op moet... Ik weet niet waar ik heen moet...

ik voel me stuurloos en ik wil graag een richting weten...

En ik voel ook dat de hulp die me deze jaren is geboden een andere kant op wil dan ik.

En ik durf geen andere kant op, zonder een vervang-hulp te hebben gevonden...

Loslaten, zei Dory ooit in Finding Nemo...

Maar hoe weet je dan of het goedkomt?

Dat weet je niet...

mid-life-time...

And you may ask yourself, well...

how did i get here?!

And you may ask yourself

What is that beautiful house?

And you may ask yourself

Where does that highway go to?

And you may ask yourself

Am I right? Am I wrong?

And you may say to yourself

MY GOD!... WHAT HAVE I DONE?

doelpunt

Toen ik naar volwassenheid neigde, in de jaren 80, ging ik er van uit dat je rond je 20e jaar wel een idee zou moeten hebben van wat je doel in het leven was. Wat je wilde gaan doen. Waar je voor op de aarde was... De carrière waarvoor jij was bedoeld. Je zou weten wat je ging doen voor de kost, hoe je jezelf zou gaan onderhouden, en dat zou een grote zucht van verlichting teweeg brengen. Je kon dan gewoon rustig jezelf focussen op dat doel, en de beklemming die werd veroorzaakt door het grote Niet Weten Wat je Moet In Je Leven vaagde dan weg in het niets. Heerlijk leek me dat...

Maar hoe ik ook wachtte, dat doel werd bij mij nooit echt duidelijk... Ja, reizen werd er een. In Engeland wonen en daar een leven opbouwen. En een relatie beginnen met De Man Van Mijn Dromen, kon ik op een moment ook afvinken op mijn lijstje... Maar beiden waren geen dingen die ik een carrière kon noemen. Mijn doel werd me niet duidelijk.

En nog steeds heb ik werkelijk geen idee welk doel ik heb... Oke, ik ben moeder, en ik werk in een leuke, zeer nuttige winkel en ik creëer af en toe wel wat leuks, maar voelen waar ik mijn energie in moet stoppen, weten wat het is dat mij vervult van bezieling en een onstuitbare scheppingsdrang - ik weet het niet...

Of misschien durf ik het niet te weten... Durf ik er niet aan toe te geven... Bang voor wat het voor gevolgen zou hebben... Angst is 's mens grootste vijand...

In het ziekenhuis kreeg ik van mijn vriendin M een boek. Eat, Pray, Love. (Eten, Bidden, Beminnen). Veel over gehoord, vaak aangeraden, en nu lag het dus op mijn kastje, tussen een paar van mijn andere spulletjes, en ik begon erin te lezen. Ik heb het nog niet helemaal uit, maar het fascineerde me wel mateloos. Haar verhaal vond ik (tot nu toe) zalig. Begrijpelijk. Herkenbaar. Behalve dan dat zij zichzelf drie doelen had gesteld. Drie net zo duidelijke als vage doelen. Ook had zij een punt gezet achter een relatie die niet meer werkte. Ook een soort van doel. Een doelgericht mens dus, de schrijfster... en lezend over de angsten die ze voelt als de de besluiten neemt, voel ik alleen maar een soort van ziekelijke jaloezie. Zij wel. Zij durft, zij doet, zij waagt...

Ik heb mezelf een doel gesteld. Dan toch... Ik ga mijn doel vinden... Geen idee waar en hoe, maar daar zal vast nog wel een richting aan komen...

Elizabeth Gilbert (schrijfster van bovengenoemd boek) gaf hier een heel leuke uiteenzetting over hoe wij met onze creativiteit zouden kunnen omgaan... (er zit een vertalingsoptie bij, trouwens...)

MM :: jong geleerd

Dan heb je al vier kinderen op de wereld gezet, en heb je ze alle vier bij je in bed gehad, jaren soms, en de liefde gevoeld die je als moeder (en vader, maar dat ben ik niet...) voor je kind kan voelen, en dan ligt er weer eens - voor een keertje - eentje naast je, vers in slaap gevallen, en dan is ze dan wel al 8, maar toch...

Dat pas dan, na bijna 18 jaar moeder zijn, het kwartje valt dat jij aan jezelf dezelfde onvoorwaardelijke liefde en warmte kan geven zoals je net deed toen je even over het zachte wangetje van je jongste streek, dat je daarvoor niet bij een ander hoeft te zijn, maar dat je voor jezelf net zo'n lieve moeder kan zijn als voor je kinderen... Die realisatie is zowel frustrerend (want ik had het al zo lang geleden kunnen gebruiken, die 'wetenschap') als hemels... Zo mooi, en zo rustgevend... Het voor elkaar krijgen, dat voelen is prachtig... Voelen dat jij je eigen bron van liefde en warmte kan zijn...

teach your children well, zongen die maffe hippies ooit...

How true...

(heb zelf C, S & N op vrij jonge leeftijd ontdekt en

onderste klipje van Woodstock is een van mijn favorieten...)

sneaky

voor mijn Round Robin uitdaging ben ik een paar dagen aan de slag geweest, en hier zijn een paar sneaky peeks, voor Patricia...

Ben benieuwd wat er mijn richting uitkomt volgende week...

sloopkogel

soms blader ik wel eens door mijn eigen blog, naast het bezoeken van al die ander mooie bloggen die er op mijn lijstje staan, om te zien waar ik ook al weer allemaal over gemekkerd heb. Veel, blijkt. Dingen die mij op dat moment hoog zaten, dingen die er eigenlijk helemaal niet meer zo toe doen, dingen die nog steeds of weer terug komen, na een tijdje afwezig te zijn geweest... Dingen die na anderhalf jaar nog steeds behoorlijk actueel zijn, in mijn leven.

Deze post is er zo een. Omdat ik er nog steeds mee zit, nog steeds niet helemaal alle inzichten heb eigen gemaakt... Het boek van Mw. Beerlandt (waarin zij ziektes linkt aan een emotionele/psychologische oorsprong) is wederom uit de bieb, en na het lezen wat zij te melden had over de Blinde Darm (ontploft) en Buikvliesontsteking moest ik hard mijn best doen om niet heel hard te gaan huilen (fout...)... Hoe duidelijk wilde ik het hebben... Een sloopkogel zou nog subtieler zijn geweest... MENS, DURF (nou potjandorie eens) TE LEVEN!!!!

Natuurlijk duren gewoontes lang om te buigen, en het zou wel heel optimistisch zijn om te denken dat iets wat je al 40 jaar doet als 'overlevings-instinct' wel even kan worden omgedraaid en jij een chilled type wordt - ineens - als je al die tijd als zenuwpees door het leven bent gegaan... Maar een beetje vooruitgang zou niet erg zijn geweest...

En die is er ook... Alleen zie je dat bij jezelf niet zo...

Eerlijk zijn over wat ik voel en wat ik wil gaat ook zoveel beter, alleen niet bij iedereen, en bij hen zou het eigenlijk moeten...

Werk in uitvoering dus...

Foto van: hier

100 euro

Bij de Happinezzzz van deze maand zat een doosje, wat je op een heel slimme manier kan openklappen zodat het een soort van opstaand overklapdingetje werd... Out of the box, heette het geval. Want op die blaadjes die je dan zo leuk kon overklappen, stonden allerlei suggesties en vragen en ideetjes waarmee je werd uitgedaagd om Out of the box te gaan denken (buiten het hokje dus, in het Engels). Oorlog aan het hokjesdenken, in die sfeer... Vandaag vroeg het papiertje mij: in een oude winterjas heb je een briefje van 100 euro gevonden, wat zou je het liefst doen met dat geld?

Tja... eh... Uit eten met de kids? Leuk, want dat komt er eigenlijk nooit van. En ze vinden het fantastisch als het een keer gebeurt. Laatste keer was vorige zomer met Nanny en Grandad, toen we met z'n achten het Japanse restaurant in de stad aandeden. Zou kunnen...

Of een leuke outfit voor mezelf kopen? Komt er ook nooit van... En ik gun mezelf ook wel eens wat leuks, in theorie...

het geld verdelen en het aan andere mensen geven, of er cadeautjes van kopen en uitdelen aan zij die mij lief zijn? Kan ook. Geeft vast een heerlijk gevoel, elke keer...

Dus... Er kan van alles mee. Goed doel, zelf houden, whatever... Mogelijkheden te over. Legio suggesties...

En ik heb het geld niet eens voor m'n neus liggen...

Wat zouden jullie doen?

deze video is dan weer heel grappig om inspiratie op te doen....

op honk

Heb zowaar een hele ochtend werken overleefd...

Het was een rustige ochtend (de klanten bleven fijn weg, tenminste, de drommen die ik normaal in het weekend zie) dus om terug te komen, langzaam, was het heerlijk... Maar verder was het prettig als vanouds - klanten die ik al een tijdje niet had gesproken wilden weten hoe het met me ging, andere klanten wisten van nix en hielden dat zo, en voor ik het wist was het al weer tijd om mijn eigen boodschappen te gaan doen... Zomaar weer een ochtend voorbij. Blij dat ik weer even op honk was...

En nu ga ik het weer even rustig aan doen. Kopje thee erbij, stukje chocola, kijken hoe de wind de bomen heen en weer blaast...

MM :: strokes

omdat dit nummer me op dit moment heel erg blij maakt...

fijne maandag, allemaal!!!

groen passeren

Gisteren naar Rotterdam geweest, voor het kennismaken met de Groene Passage - veel over gehoord en ik wilde er nou wel eens naartoe.

Vriendin M gemobiliseerd (die weet de weg in de stad daar...) en off we went...

Ben normaal een beetje huiverig voor Rotterdam en zijn inwoners (ze zijn nogal direct en no-nonsense in mijn ervaring...), en verwachtte eenzelfde houding toen we er aankwamen en een plekje hadden gevonden voor de auto (en een astronomisch bedrag hadden neergeteld voor het parkeerkaartje), maar het lijkt erop dat ook daar en een soort van 'alternatief eilandje' heeft gevormd, waar de iets meer gevoeligen en gezondheids-bewusten onder ons een soort van toevluchtsoord hebben gevonden, weg van de boze buitenwereld... Of zoiets...

Wij troffen aan: een boekenwinkel die zich had toegelegd op het spirituele, een zeer plezante eet- en drink-plek (alles vega!!), de grootste natuurwinkel die ik heb gezien (de groenteafdeling was om van te kwijlen), een woonwinkel met heel veel leuke, mooie, eco-vriendelijke spulletjes, een bio-slager (ja, dat kan...) en een wereldwinkel...

Wie binnenkort in Rotterdam is (Mariniersweg, in de buurt van het Havenziekenhuis) zou het eens op het lijstje van Things To Do kunnen zetten...