vermijden

soms kom ik boeddhistische teksten tegen waar ik in eerste instantie heel erg weinig mee kan...
dan waait de uitspraak van iemand ooit - die zei dat Oosterse en Westerse gedachtewereld te ver van elkaar afstaan om er hier iets nuttigs mee te kunnen - terug binnen en snap ik ineens wat hij bedoelde.
Hier in het westen zijn we met zoveel andere waarden en ideeën opgegroeid dat het soms vreselijk lastig is om ook maar te denken dat we ooit in de buurt kunnen komen van innerlijke rust...

"de beste remedie tegen verdriet is onthechten"

Stond vandaag op de kalender.
Nou ben ik zelf bezig met onthechten, laat zo'n beetje alles los wat er los te laten valt, maar ook dat heeft zijn grenzen. Natuurlijk bedoelt men hier onthechten van bezit of mensen in je omgeving krampachtig vast willen houden, iets wat we hier in het Westen van kleins af aan hebben geleerd. We hechten ons aan speeltjes, aan papa en mama, aan een doekje, of een knuffel, aan de 'liefde' die wij denken dat de ware is.. En het is natuurlijk best wel heel nuttig, om dat los te kunnen laten, heerlijk zelfs, maar in elk leven zal je verdriet hebben. Meneer G is een schoolvoorbeeld van onthecht zijn, maar ook hij voelt af en toe verdriet, zelfs hij kan de minder fijne gevoelens die het leven op je pad strooit niet altijd vermijden...

en zou dat beter zijn? Een leven zonder verdriet, zonder pijn, zonder moeilijkheden? Zou dat fijner zijn?
Misschien moet de uitspraak iets anders, kan het een iets genuanceerd worden:

de beste remedie tegen verdriet is je niet hechten aan het gevoel, 

maar het weer los te laten...

Verdriet zal je nooit kunnen vermijden, er krampachtig aan vast houden omdat je niet verder wil/durft, bang voor de consequenties wel...

klaar met klaas...

vanmorgen begon zo mooi - een wandeling in het buitengebied hier, genieten van het prachtigs wat de herfst van de natuur maakt, helemaal alleen, behalve af en toe een wandelaar, met of zonder hond.
Ik wist dat erna de Grote Winkel Ochtend zou beginnen, om dan eindelijk de dingetjes voor Sinterklaas in te slaan, maar ik hoefde er nog even niet aan te denken... Nee, dit was  tijd voor bespiegeling, meditatie, maar dan in beweging.

En nu ben ik thuis.
Klaar met Sinterklaas...
Klaar met winkelen en tassen rondsjouwen en mensen ontwijken en energieën buiten houden, helemaal klaar met het vreselijke geldsmijtfestijn wat het Sinterklaasfeest is geworden... Volgend jaar gaat het anders...


Volgend jaar krijgt Sinterklaas een jaartje vrij van mij...

boemerang

deze had iemand of Facebook gezet

vond m zo mooi dat ik het wilde delen op mijn blog

zal m vertalen voor wiens engels niet toereikend is

* * * 

het leven is een echo

wat je uitzendt - komt terug 

wat je zaait - zul je oogsten

wat je geeft - zal je krijgen

wat je in een ander ziet - bestaat al in jezelf

onthoudt: het leven is een echo

het komt altijd terug naar jou...

* * * 

dus kan ik maar beter liefde en warmte de wereld in sturen...

en dat wat ik denk te zien of te vinden in die ander, 

zit al lang en breed in mijzelf...

hoef alleen het deurtje maar te vinden,

en open te doen

dank woorden

door het stukje in het nieuwe Weleda boekje - met kortingsstickers!!!! - voelde ik dat het toch maar weer tijd is om mijn dankbaarheid te uiten naar allerlei mensen/zaken om mij heen...

dank 

* voor lieve vriendinnen die mijn ogen openen en bij wie ik helemaal mezelf mag zijn...

* aan meneer G, voor de vele mooie gesprekken waaruit ik veel heb geleerd, over mezelf, over mensen om me heen, over het Leven...

* voor dikke winterjassen waardoor wandelen in de natuur zo heerlijk wordt...

* voor chocola...

* hamsters.... nooit geweten dat ze zo schattig waren!! Gisteravond was die van Pops in slaap gevallen in mijn hand, en zo mocht ik dus 2 uur blijven zitten, terwijl meneer zich af en toe omdraaide, mijn vest probeerde te gebruiken als dekentje.... Mijn hart smolt...

* voor internet...

design by kay burns

lief

er zijn veel liedjes die van alles met me doen...
velen raken een snaar (hahaha), weten dat naar boven te halen waar ik de hele dag mijn best voor doe om het te verstoppen...
want datgene wat ik dan wil verstoppen is niet helemaal handig om te voelen.
gelukkig weet ik me steeds vaker omringd door mensen die er geen last van hebben en daar ben ik heel erg dankbaar voor...
van hen mag ik een labiele muts zijn die het af en toe niet zo erg kan hebben...
van hen mag ik soms helemaal doorheen zitten en dan gaan ze niet met hun ogen rollen of zuchten of me laten weten dat ze het nou wel hebben gehad met mij en mijn gevoel...

er is ook een band die vaak die snaar weet te raken, die mij aan het huilen krijgen, die dingen los krijgt door de woorden die ze gebruiken, niet heel intellectueel of gewiekst, maar gewoon mooi, warm, liefdevol - dit wil ik dat mijn lief tegen me zegt....

maar die van mij vind het allemaal grote onzin...

Love you, Chris Martin...

toekomstbeelden

grappig genoeg sloot de film die ik gisteren in de bios zag naadloos aan bij mijn stukje van gisteren...
ik zou met een vriendin gaan, maar die kon dus niet, en omdat ik wist dat meneer G er echt geen hol aan zou vinden, trok ik de (voor mij in deze) stoute schoenen aan en bezocht de bios in mijn uppie...

The Future bleek een film (independent gemaakt) die ik alleen met 'goofy' kon bestempelen bij thuiskomst. En hoe leg je in godsnaam goofy uit in het Hollands... Het ging over twee niet erg hip & happening dertigers die lekker door het leven sukkelen, maar dan besluiten om een kat te adopteren. Dat ze hiermee een heleboel meer verantwoordelijkheid krijgen en er jaaaaren aan vastzitten, bezorgt ze in eerste instantie een paniekaanval en de oplossingen/ideeën die ze krijgen om hiermee om te gaan zijn zowel suf als grappig, en heel herkenbaar... Iedereen die na jaren ineens van nul kinderen naar 1 gaat zal dit waarschijnlijk wel herkennen... Mij leek het een heerlijk probleem...

De hoofdpersonen pasten wat mij betrof perfect in het door mij gisteren beschreven Speelse Kinderlijke (maar met een Melancholiek inslag), en dus voelde ik me zowel ongemakkelijk als helemaal thuis... {hoewel het leek alsof de snelheid van praten met een paar meter per uur was verlangzaamd, wat even behoorlijk op mijn zenuwen werkte. Maar ook dat wende...} Het speels Kinderlijke werd afgezet tegen de Grote Verantwoordelijkheid en het botste als een tierelier...

Misschien moeten Speelse Kinderlijke types met een Melancholieke inslag wel helemaal niet zoveel verantwoordelijkheid nemen, omdat er dan teveel moet worden veranderd aan hun natuurlijke aard... Als ik het fout zie gaan bij mensen om me heen, is het meestal daarom... Er zal op deze aardbol toch wel een andere bedoeling voor Ons zijn, neem ik aan?

Mijn oefening in Zelfstandiger Zijn was in elk geval geslaagd - ik heb heerlijk gelachen, gezellig gebabbeld, en ik ben zelfs {bijna} versierd door een ook-in-zijn-eentje-zijnde-bezoeker.... Dit biedt perspectief voor de toekomst...

speels

een van de dingen waar ik vaak tegenaan loop in mijn relatie is de behoorlijke clash in de manier waarop hij en ik kijken naar volwassenheid.
volgens hem is men vanaf zijn/haar 18e ongeveer wel klaar met wassen en heb je geen hulp/sturing/aandacht/liefde meer nodig...

volgens mij werkt het niet zo...

volgens hem is er als je volwassen bent geen plaats meer voor een kinderlijke speelsheid en zou je daar ook geen gehoor aan moeten geven, je Verantwoordelijk op moeten stellen en Serieus en Geheel Zelfstandig door de wereld bewegen...

i beg to differ... 

Je zou zeggen dat het verschil tussen hem en mij een goede basis zou zijn voor een samenzijn - opposites attract, toch - maar het lijkt er steeds meer op dat mijn Kinderlijke Speelsheid en behoefte aan Steun, Hulp en Liefde *ons* echt heel erg dwars zitten...
Misschien verschillen we wel teveel om een meeting in the middle nog op een prettige manier voor elkaar blijven houden...

De tijd zal het uitwijzen...

woensdag dingen

van de dinsdag...

volgt u mij nog?

stemming :: introspectief

*

kleur :: groen

::

trek in :: chocola en koffie

*

boek :: happinez

willekeurig welke...

*

film :: the future

ik ga er vanavond heen

lijkt me leuk

*

muziek :: skinny love

van Bon Iver

zo mooi...

*

website :: charlottes fancy

leuke dingetjes

met een voorkeur voor scandinavie...

*

passie :: mumford & sons

"tell me now where was my fault

in loving you with my whole heart..."

10 songs...

... die iets met me hebben gedaan in mijn formative years...

1. the whole of the moon - waterboys
om een of andere reden bleef dit lied uit 1985 in mijn onderbewustzijn hangen en is er nooit meer weggegaan... weet nog steeds niet precies waar de zanger heen wil maar ik geloof dat het gaat over dromers en doeners, over idealiseren en realiseren. Of niet...
2. wonderful life - black
vond m toen (25 jaar terug) een heel erg mooie gast, en zijn liedjes heerlijk suf en lief en mooi.... dromer-de-droom....

3. the beaten generation - the the
politiek bewustzijn in een liedeke... 

4. this charming man - the smiths
maar het had ook elk ander willekeurig ander lied van ze kunnen zijn...
hun liedjes zijn scherp, poëtisch, keihard, dromerig en er zit zo ongelofelijk veel humor in...
5. waiting for the great leap forward - billy bragg
pop's minst sexy zanger begon als protestzanger met scherpe politieke songs, waarvan deze mij heel erg aan sprak. Ontdekt in de tijd dat ik nog een mening had en ergens iets van vond (vooral dat het wel wat socialer kon in Holland {heeft veel geholpen dus...}). dit nummer is van een jaar of 10 later en een heel stuk meliger {tekst?!!!} en engelser komen ze echt niet....
6. love will tear us apart again - joy division
deze band heb ik pas leren waarderen toen ik met mijn eigen donkere kant in het reine was gekomen, en jaar of 4 terug. Viel dan weer wel samen met het zien van de film over het leven da zanger, maar dat terzijde... maar dit lied was altijd wel een favoriet...
7. sebastian - steve harley & cockney rebel
zo mooi. werd behoorlijk gegrepen door de sfeer en de ton van het lied...
8. alive - pearl jam
zat even in een heavy fase met mijn muzieksmaak (even maar) en daar is deze van Pearl Jam vooral uit blijven hangen... Natuurlijk hoort Nirvana ook in het rijtje, samen met tegenwoordig Foo Fighteres, maar over het algemeen hoeft het van mij niet meer zo heavy... Maar Eddie mag van mij elke dag wel...
9. belong - r.e.m.
net als bij the Smiths zou het bijna elk willekeurig ander lied geweest kunnen zijn, maar deze is me wel bijgebleven van de 'unplugged' sessie waar mtv ineens mee begon begin jaren 90...
10. go your own way - fleetwood mac
 realiseerde me ineens hoe toepasselijk de woorden zijn in dit lied... mooi, krachtig en de band heeft met Rumours een echt prachtige plaat gemaakt, ooit in 1783 of zo... Heeft heel lang in mijn cassettedeck gezeten...

in het doorwaden van the tube kwam ik zoveel moois tegen dat ik er morgen misschien nog wel een doe...

mozza, on a bed...

zinloos

heb er even helemaal geen zin meer in...

geen zin om te schrijven...

geen zin om moeder te zijn...

geen zin om iets nuttigs te doen...

geen zin om iemands partner te zijn, of er een te hebben...

geen zin om iemands dochter te zijn...
geen zin om in balans te leven...
geen zin om het achtvoudig pad (of dat van wie dan ook) te volgen...

geen zin om de belastingdienst op te bellen met de vraag 

waar ze het nou weer over hebben in hun laatste brief...

geen zin om een schilder-, teken-, wat-dan-ook-werk te maken...

ik wil nix.

ik wil dromen...
 heel suf voor me uit kijken en zien hoe de mist in de tuin blijft hangen...

want ik heb er even helemaal geen zin in, in het Echte Leven....

10 dingen...

van deze week....

1. dans/ballet voorstellingen zijn heerlijk {om naar te kijken en bij te voelen}
{Cacti van het Nederlands Dans Theater gezien in de schouwburg hier, en me lange tijd niet zo enthousiast gevoeld...}
2. mijn dochter kan paardrijden!?
{wat ze eerst deed op de manege die hoorde bij de camping waar haar opa en oma een paar dagen vertoefden, en deze week bij die vlak bij huis}
3. Christiane Beerlandt is in het echt nog groter dan op de foto, en net zo lief...
{mocht een avond naar haar luisteren en wat ik al begreep uit haar boeken - leer van je Zelf houden, luister naar je innerlijke stem van liefde en kracht, blijf bij jezelf, laat je niet doen - was nog steeds en zeer krachtig haar boodschap}
4. wanneer ik met M door Antwerpen wandel (of waar dan ook ben met haar) ben ik onzichtbaar 
{tenminste, zo voelt het, er word niet naar me gekeken, tegen me gepraat, ik ben er kennelijk ineens niet meer... Ze is dan ook wel een prachtig mens om naar te kijken, en heel erg opvallend...}
5. niet iedereen heeft (mijn) gevoel voor humor
{vroeg in de winkel aan klanten die een mandarijn wilden pakken uit de doos met gratis mandarijnen of ze wel lief waren geweest, en sommigen keken  me aan of ik gek was...}
6. het huis voelt heel wat leger zonder Oudste {die een week met zijn school in Den Haag op sjouw was, om ervaring op te doen met filmen en monteren}
7. ik begin langzaam mijn gevoel voor creëren terug te krijgen
{heel langzaam, op mijn manier, voel ik me een beetje meer zeker over wat ik wil gaan maken...}
8. het is oke om mijn hart te volgen en dingen te voelen die wellicht niet handig zijn {maar zo kloppen voor mij zelf}...
9. administratie is mijn ding niet....
{ik heb er echt geen aanleg voor, doe het omdat ik een nog grotere hekel heb aan gedoe, en zou in mijn 'volgende' relatie graag een boekhouder met humor en gevoel voor spiritualiteit treffen  (zijn die er?!)}
10. een wandeling in het bos hier op zondag ochtend betekent voroal: onder de voet gelopen worden door {kakelende, hijgende, stampende} hardlooptroepen, wandelclubs en fietscolonnes... {niet fijn...)


een van de muziekstukken waar donderdag op gedanst werd en die mij binnen no time aan het janken kreeg

en de dans in kwestie

{ik krijg er geen muziek bij, jullie wel?}

stuurloos

Initiatief nemen...
dat was het toverwoord tijdens mijn {niet afgemaakte} opleiding tot BezigheidsTherapeut.
Initiatief nemen... Zien wat er gedaan moet worden en besluiten het dan te doen, of een manier te zoeken om het gedaan te krijgen...
Vertrouwend op jouw kundigheid en eigen authoriteit...

Tijdens een van de vele gesprekken die M en ik hadden tijdens ons dagje uit in Antwerpen, kwam ik op het stuk waar ik geloof ik het meeste mee zit.
Sinds ik geen Alleen Maar Moeder meer ben en niet de hele tijd nodig ben voor de kinderen, en eigenlijk ook geen Partner in de Klassieke Zin van het Woord (omdat mijn partner niet op een erg partnerige manier een relatie met mij wil), voel ik me hartstikke stuurloos...
Terwijl ik opgetraind ben om gestuurd te worden, om me deze of andere kant op gestuurd te zien... Ik besliste nooit echt, dat werd voor me gedaan... en als ik dan wel zelf besloot, dan kon ik het - na vele waarschuwingen en doemscenarios - zelf uitzoeken hoe en wat, want op steun hoefde ik niet te rekenen... Ja, als ik mezelf in de soep had reden of klemvast zat, dan kwam de hulp wel toegesneld, maar gesteund in mijn spontane beslissingen, nee, die niet... {'zie je wel...'}

Dus ben ik huiverig geworden om zelf dingen te beslissen, overtuigd dat ik er alleen voor kom te staan en vast zal lopen...
en daarom beslis ik maar nix, dan kan er ook nix verkeerd gaan...
Maar, nu niemand mij meer echt nodig heeft, 24/7, heb ik ook geen idee wat ik dan wel moet, of ben...
Ik mag/kan/ben alles, en dat is dus het probleem...
ik mag/kan/moet het zelf allemaal doen en ik weet niet waar ik moet beginnen...
dus begin ik maar niet...
Ik wacht tot iemand mij vertelt wat er gedaan moet worden...

Initiatief-fobie...

bitchy

in den treure heb ik al vermeld dat ik weing heb met {de meeste} andere vrouwen, maar steeds als ik in de gids de naam van Cecile Narinx ontwaar - hoofdred. van de elle, of de Vogue -  veer ik op, en lees haar stukje, zonder pauze, in een ruk uit, meestal vergezeld met de nodige giegel... Zou het haar vileine gebitch zijn ten opzichte van andere vrouwen, of haar melige manier van kijken naar de toch wel heel suffe wereld van de DamesBladen (waarvan zij zelf deel uitmaakt, als hoofdred. van de Elle. Of de Vogue...) of misschien schuilt er dan toch een vrouw in mij, ergens die zich net als Narinx wil profileren en geaccepteerd worden door de wereld om me heen als Vrouwelijk Vrouw, maar durf ik eigenlijk niet zo goed en verschuil ik mij achter vilein gebitch over de vrouwen om mij heen...

God weet het....

francoise hardy 

{vrouwelijke vrouw...}

maandag dingen

i.p.v morgen

boek :: je kan je leven helen - louise hay

moest wel even door de contstante Hou Van Jezelf boodschap heen
{zo cynisch ben ik geworden}
maar het is een heerlijk boek

*

film :: sunset boulevard

deze week op mijn lijstje met meneer G
inderdaad een klassieker
stof tot nadenken wel, het verhaal... 

*

band :: arctic monkeys

ik blijf ze ontdekken
scherp, grappig, cynisch als de hel
maar wat is er in vredesnaam met de zanger gebeurd de laatste tijd?!
*

website :: action for happiness

nooit verkeerd

*

music {non-pop} :: radiohead - how to disappear completely

is radiohead pop, of een heel andere genre?
wat dan ook, soms is radiohead de enige muziek die bij een dag past,
zoals deze

*

kunst :: tekenen

zag deze tekeningen van Sylvia Plath

engelse dichteres, gemartelde ziel,
en voelde een soort van jaloezie:
ik wou dat ik zo kon tekenen,
zonder dat het meteen een chaotische troep wordt
op papier...

muurtje

er zijn weinig vrouwen in mijn leven geweest toen ik opgroeiede waar ik veel moois van heb geleerd...
de meesten liepen over van kritiek, van negativiteit, van problemen die ze hadden met zichzelf en met de wereld om zich heen... Ze hielden niet van zichzelf, vertrouwden anderen voor geen meter en lieten dat merken aan hoe ze {o.a.} met mij - naief, open en nieuwsgierig meisje - omgingen. Vooral heel triest voor henzelf, maar het heeft mij erg wantrouwig gemaakt ten opzichte van vrouwen. En omdat de meiden in mijn klas er nog een schep bovenop deden door hun getreiter en geklier {omdat ze geen bal snapten van dat gevoelige, rare kind} en ik wel goed overweg kon met het mannelijke deel van de bevolking, is er maar een 'soort' vrouw waar ik een beetje mee door een deur kan: zij die net zo wantrouwig staan tegenover andere vrouwen als ik zelf...

Om die reden werd ik altijd een klein beetje kriegel van de zelfhulpboeken die geschreven waren door de Louise Hay's, Brandon Bay's en Byron Katie's van deze wereld, die - met hun zachte mooie vrouwelijkheid liefde en warmte uitstalend - met hun boeken probeerden mijn denken op een ander, warmer,  meer liefderijk spoor te zetten... Jeuk kreeg ik van ze. En van alle andere  vrouwen die mij op die manier benaderden...

'Dat komt omdat je zelf bang bent van je eigen zachtheid, Daan,' zei vriendin M toen een keer. 'Je hebt een dikke muur van hardheid en op je heen gebouwd omdat je niet meer gekwetst wil worden, omdat je aan de wereld wil laten zien dat je sterk en krachtig bent, maar je wil eigenlijk gewoon lief zijn, en geliefd worden... Maar er komt nix meer door heen...'

Huh? Dacht ik toen... Huh? Ik? Iemand die een muur heft gebouwd? Ik, hard en koud en afstandelijk? Nee joh, dat zijn toch andere vrouwen die dat doen? Vrouwen die het veel slechter hebben gehad dan ik? Niet ik...

En toen zag ik dit filmpje van Louise Hay, die het had over liefde, en van jezelf houden, en dat jouw gedachten je lijf en leven beinvloeden, en hoewel ik het boek in de kast heb staan, en al god weet hoeveel van dit soort boeken heb gelezen, hakte dit filmpje, haar woorden en die van anderen, uitgesproken, er een heel stuk harder in dan een boek ooit heeft gekund... Tranen drupten op het buroblad... Ik sta zo ver af van hoe Pops bijvoorbeeld is: onbevangen, lief, zacht, mooi...

Ik wil van mijn muurtje af...
en ik begin alvast met het raam open te zetten...

verstilling

gisteren hoorde ik het staartje van de r.i.p. top 50, op studio brussel.
had de hele aankondiging ervan gemist en wist dus niet dat ze, op deze vrije dag in Belgie, een lijst hadden samengesteld van 50 dooie popmusici die de luisteraars in de weken ervoor mochten doorgeven.
Ik viel binnen op nummer 10, en daar kwam Amy Winehouse voorbij, gevolgd door Michael Jackson, waarna John Lennon zijn dingetje mocht doen, Ian Curtis stond in de top 5...
Natuurlijk stond Kurt Cobain op nummer 1 (staat ie altijd, bij welke lijst van StuBru dan ook), en dat vond ik wel prima.
Voor mij had deze wat hoger gemogen...

Nick Drake - (19 juni 1948 - 25 november 1974) Nick Drake was een Engelse singer-songwriter, die grossierde in sombere, verstilde, herfstige liedjes, gedragen door gitaar, maar vaak mooi ingekleurd met piano, klarinet en saxofoon. Impressionistische, pointillistische muziek. Nick Drake genoot veel bijval bij een kleine schare insiders, maar werd pas na zijn dood werkelijk naar waarde geschat. Talloze singer-songwriters, maar ook rocksterren refereren graag naar Nick Drake als één van hun muzikale helden. Nick Drake zelf bleek even breekbaar als zijn liedjes, en het gebrek aan succes wakkerde zijn depressieve aard verder aan. Nick Drake stierf in 1974 aan een overdosis antidepressiva en werd 26 jaar.

twijfel kontig

niets is in je leven zo verlammend als twijfelen aan jezelf...

nou ja, er zijn legio dingen die verlammender zijn (verlamming, bijvoorbeeld, of een heel enge ziekte), maar voor een verder gezond mens die gewoon goed in het leven staat, is er niet veel lastiger...
vooral als het je tegenhoudt om te doen wat je voelt dat je zou moeten, als je innerlijke stemmetje dus overschreeuwd wordt door een tetterstem die keihard verkondigt dat je toch vooral heeeel voorzichtig moet doen, of nog wel 120 keer nadenken, of vindt dat jij het niet verdient, of er niet goed/slim/mooi genoeg voor bent...

ik merk dat het vooral die keiharde tetter is die me zo aan allerlei dingen doet twijfelen waar het totaal niet voor nodig is, en daar baal ik van. Ik twijfel aan mijn kundigheid als werkneemster in de natuurwinkel (terwijl ik bijna alleen maar complimenten krijg...), ik twijfel aan mijn moeder-zijn (kinderen zijn redelijk gelukkig, denk ik), ik twijfel aan mijn relatie (manlief zou niet blijer kunnen zijn dan met mij, zegt hij regelmatiger dan wellicht gezond is), ik twijfel aan mijn schrijf-kundigheid, mijn schilder-bekwaamheid, mijn vermogen om vriendin te zijn... Echt aan alles twijfel ik... En meestal weet ik pas naderhand dat het dat kloterige rotstemmetje is, en niet een innerlijke stem van liefde en warmte die me toespreekt.

Leren herkennen dus, en weten dat het een angstig innerlijk stemmetje is die tot stilte kan worden gemaand, alleen al door het met liefde en warmte te omringen, het toe te laten en het geen macht te geven door er tegen in te gaan of er boos op te worden...

Twijfel is eigenlijk in principe niet verkeerd, het kan je helpen om de juiste beslissing te maken, het stopt je zomaar dingen voor waar aan te nemen, en je eigen mening ook een kans te geven, maar het is het gebrek aan zelf-vertrouwen, het twijfelen aan je eigen waarde en kundigheid die je tegenhoudt een mooi vol en prettig leven te leven....

en da's heel jammer...

hier kan je er nog wat meer en uitgebreider over lezen (maar dan weinig spiritueel, meer analytisch)