wouws

Vaak is het veel makkelijker te verzanden in ideeën over wat je wil doen met je leven dan er daadwerkelijk echt iets aan te doen...
Makkelijker, veiliger, plezieriger...
Tenminste, als dat hetgene is wat je echt voelt.
En het werkelijk is intrigerend om te merken hoe overtuigend je jezelf kan vertellen dat je iets voelt wat er eigenlijk niet is... Hoe je kan blijven volhouden dat het wel oke is... Dat de nadelen van je leven op-dit-moment prima afwegen tegen de minder fijne kanten... Dat het leven nou eenmaal soms citroenen naar je gooit (en he, ze zijn gratis, dus gewoon aanpakken...) {gejat van Kati...} en daar heb je maar mee te leven... En natuurlijk, van veel van die citroenen blijk je te kunnen leren, en het leven zal nooit alleen maar makkelijk zijn, maar we hebben allemaal wel erg geaccepteerd dat ellende en ongelukkig zijn er nou eenmaal bij horen...
Want het hoeft namelijk helemaal niet...
Doffe ellende is een teken dat je iets niet goed doet...

Maar dan is het wel de bedoeling dat je een heel leven aan Manieren Van Denken los gaat laten, anders blijf je hangen... Een heel leven, en een allesomvattende cultuur die dat nog eens netjes steeds voor je blijft onderschrijven, dat er nou eenmaal geen andere weg is... Jammer... Ja, je leest er wel eens over, maar dat zijn van die trieste lui die een beetje wouws zijn... Kan je beter maar vandaan blijven... Nee, het is beter om maar gewoon op de Normale Weg te blijven, kan je geen buil valen en dan ben je Net Als Iedereen... {diep ongelukkig, maar dat zeggen we er niet bij...}

Nou ja, ik heb natuurlijk wel heel makkelijk praten, ik zou eens moeten proberen om Normaal te leven, zoals Normale mensen doen, met een Normale Hypotheek en Normale Kinderen en Normale Problemen en Normale Ziektes en Normale Dingen Waar Je Nix Aan Kan Doen, maar ik schijn daar niet helemaal geschikt voor te zijn, of zo... Dan maar een beetje wouws...

Aan de slag dus...

mooie dagen

er zijn dagen die veel slechter beginnen...
deze was tot nu toe prettig.
Heel prettig...

Eerst mocht ik Felix wakker maken en hem als eerste feliciteren met zijn verjaardag - twaalf!!! Met een big smile keek hij van onder zijn dekbed uit...

birthday boy, zo'n drie jaar terug...

Bij aankomst op school feliciteerde ik mijn kennis Esther met de verjaardag van 'onze tweeling' (haar jongste dochter bleek twee uur voor Fe geboren te zijn, in hetzelfde ziekenhuis... Dus sinds we dat weten, zo'n jaar of 10 geleden, hebben we elke 28 maart nog meer feest...).

En toen kwam mijn collega aanfietsen, met de blos van twee maanden Australie op haar toet, en die van haar kindjes, en was het tijd om even snel bij te kletsen en te knuffelen, en daarna fietste ik met een heel fijn gevoel weer naar huis...

En daar wachtte dan weer een heel prettig gesprek met M, aan de telefoon, wat mijn gemoed nog meer oppepte...

Jeetje, waar gaat dit alemaal eindigen...

track van band uit die tijd (en lang er voor en er na...)

dans

Heel soms reageer ik op een stukje wat op de website staat van mijn online krant. Heel soms, omdat ik weet dat veel mensen het niet eens zijn met wat ik vindt, vooral bij de wat minder intellectuele onderwepen en ik het over gevoelens ga hebben en zo ('duh...'), en ik kan dat soort dingen heel moeilijk relativeren. Tegen mezelf zeggen dat het geen zak uitmaakt wat een ander vindt, dat die ander mijn reactie bagger vindt, of wat dan ook, helpt niet. Meneer G snapt daar ook geen moer van, van het feit dat ik het persoonlijk  opvat, als een aanval op wie ik ben. Vindt het zelfs een beetje triest (waar ik me dan weer druk om ga zitten maken...).

Waarom vat ik iemands andere manier van naar dingen kijken, of een tegenreactie op mijn mening als een persoonlijke aanval? Wat kan mij het schelen dat ik ergens misschien in mijn eentje heel anders over denk? So bloody what?

Onzekerheid, kennelijk... Een ziekelijke onzekekerheid over de waarde van mijn ideeen, mijn manier van denken/leven/zijn, over mijn gevoelens ergens over, t.o.v. iets wat ik belangrijk vindt. Eingelijk vind ik diep van binnen niet dat ik gelijk heb. Eigenlijk 'weet' ik diep van binnen ook wel dat anderen veel beter weten wat waarheid is en wat niet... Eigenlijk heb ik nog steeds heel erg de goedkeuring nodig van mijn gesprekspartner/medemens.

Wat natuurlijk onzin is, want die anderen doen ook maar een dot... Die herhalen wat ze ergens anders gehoord hebben, of wat ze denken dat anderen zal pleasen, om niet uit de toon te vallen, en een ieder die een andere mening is toegedaan moet tot de orde worden geroepen. Behalve die types die zich nergens iets van aantrekken (mijn vriendin M) en gewoon lekker hun eigen ding doen. En als ik eindelik op een punt kom waarin ik mezelf helemaal oke vindt, dan zal het me niet eens meer opvallen dat anderen last hebben van mijn 'andere mening'...

Wou dat die dag eens opschoot...

wc boek

wilde graag het boekenweek geschenk van dit jaar, omdat ik Tom Lanoye een leuke gozer vindt, en daarom moest ik een Nederlands boek kopen.
Dus werd het dat boek van Paulien Cornelisse, omdat ik het nog steeds niet heb, en haar een leuke meid vindt {meid, dame, schrijfster...}, en daar ben ik wel heel blij om nu...
Wat een fijn boek.
Voor een Nederlands boek...
Niemand die zelfmoord of overspel pleegt, of vermoord wordt, of in de onderwereld zit... Zo prettig... Gewoon lachen om hedendaags taalgebruik. Een beetje net als Turbotaal, heel vroeger (gats, ik ben echt oud, he?). Op z'n Pauline Cornelissens...

Weet niet of ik tot volgens jaar ga wachten om het vervolg erop te kopen...

(heb trouwens de wc-editie (geperforeerd en met een touwtje...)

illustratie: van haar boek

niets

Al dat voelen steeds,
het voelt zo vermoeiend.
Al dat voelen, en
al dat plaatsen
van al die gevoelens,
wanneer is het goed,
zoals het is?

Een antidotum
voor jaren van voelen,
voor jaren van pijn
en stil verdriet,
een tegengif
om balans te krijgen.
Het voelen mag uit,
heel even
heel stil zijn
Het knopje mag om,
gewoon even niets...

nerd

wanneer de omslag is gebeurd - geen idee, maar waar ik 25 jaar geleden in elkaar werd geramd omdat ik nerd-tendensen had {een gevoelig type wat boeken las}, zo worden ze nu als nieuwe helden onthaald in de media... Waarschijnlijk omdat de gemiddelde nerd best wel technisch is en dus je Nieuwe Media aan de praat kan houden, of je kan uitleggen waar al die knoppen voor zijn, maar vreemd is het wel, om Alexander Klöpping aan tafel te zien bij DWDD, alsof hij ervoor gemaakt is {wat ik verder prima vindt...}, of die science-gast, Diederik nogwat, horen uitleggen hoe natuurkundige processen in elkaar steken, en dat men ineens interesse lijkt te hebben ervoor {echt?!?}, terwijl In Mijn Tijd je werd bekeken alsof je een eng monster was, of een zware gek, die Bestreden moest worden...

Maar vooralsnog gebruikt Jongste Zoon {in mijn ogen een perfecte} het woord Nerd nog steeds als scheldwoord, dus we zijn er nog niet... En - omdat dit land drijft op trends die komen en gaan -  blijf ik vol verwondering kijken hoe lang Yummie Alex flavour of the month blijft...

keane

zag - via Facebook - dat ze vorige week in een kustplaats speelden
waar ik vroeger graag kwam...

hun wereldtour begonnnen, zelfs... 

vanwege het feit dat ze er vaak vertoefden in hun jonge jaren

nooit moeten verhuizen...

intro verte

In een wereld vol extraverte mensen die de aandacht opeisen, door gewoon te zijn wie ze zijn, is het soms lastig je plekje te vinden, als wat stillere introverteling, als je ook nog vaak te horen had gekregen dat je eens wat meer moest zeggen, wat meer op de voorgrond moest treden, wat minder stil moest zijn... Terwijl het mijn default-stand is, en ik met de beste wil van de wereld niet kan zijn wat ik niet ben: uitbundig, extravert... Maar ik heb wel geleerd om naar buiten mij te kijken voor wat ik nodig heb: goedkeuring, liefde, waardering...

Ooit, heel lang geleden had ik geleerd over de introverte en extraverte types van Carl Jung, en ik had ook al snel besloten dat, hoewel ik mezelf heel erg herkende in die stille, in zichzelf gekeerde, teruggetrokken intorverte mens die hij beschreef, dat als ik een 'leuk leven' wilde (i.e. als ik de goedkeuring van mijn omgeving wilde), ik wat harder zou moeten trekken aan de ergens diep van binnen aanwezige extraverte kant van mezelf... En even lukte dat, een tijdlang leek het wel oke te zijn, maar ik wist ook dat het eigenlijk niet klopte, dat ik aan het doen was alsof... Maar in deze wereld is geen plaats voor stille types, die worden niet vertrouwd... Stille, rustige, in zichzelf gekeerde mensen, die houden iets achter... En ze zijn onnoemelijk saaaai...

Maar na het lezen van dit artikel in The Guardian wist ik dat het nou eens tijd is dat ik mijn stille kant gewoon accepteer... Dat er helemaal nix mis is met mij als ik alleen wil zijn, als ik dagen lang wil nadenken, of schrijven, of lezen, of naar de zee wil staren... Dat schijnen er meer te doen... Albert Einstein bijvoorbeeld, en Bill Gates, en E.M. Forster (mijn favoriete schrijver, nota bene), en {nou ja, niet veel dames die ik kan ontdekken, maar allez...}... En ook dat ik intens kan genieten van het gezelschap van anderen, wil weten wat er omgaat in mensen om me heen, keihard kan lachen om anderen, echt geen kluizenaar ben... Alleen niet zo heel vaak... En dat is oke...

gedachten-ging

twee kleine gedichtjes die zomaar ontstonden, in het restaurant van de v&d...

haar mond stond steeds op pruimenstand

haar haren zaten keurig

alles klopte, maar helaas

haar ogen stonden treurig

***

hij voelde zich 't meest enthousiast

was hij zichzelf, onaangepast

maar, zo had hij dan geleerd

dat was dus helemaal verkeerd

trok hij zich daar teveel van aan

dan was't met zijn gemoed gedaan

dus is zijn leven nu een strijd

tussen aanpassen en eigenheid...

afstand

kreeg gistenen een brief van een lieve vriendin van me uit Engeland.
Het was al weer een tijd geleden - haar leven is onnoemelijk druk, en door een aandoening aan haar spieren is het schrijven van lange brieven, iets waar ze vroeger haar hand niet voor omdraaide {hahaha}, niet zo makkelijk geworden. Dus voelen haar schrijfsels - ze schrijft erg mooi - als nog specialer dan ze al waren en lees, en herlees, ik ze met veel plezier.

In tegenstelling tot mijn brieven zijn die van haar gevuld met wijze inzichten. Ze beziet van een afstand hoe de dingen gaan, en antwoordt op mijn gedoe met een lieve, zachte scherpzinnigheid waardoor dingen ineens helder worden, alsof ik haar ruimte even nodig heb om uit de bagger van mijn eigen bedenksels, mijn eigen toestanden te kunnen geraken. Meneer G doet al verwoedde poginen (die wonderwel helpen), mijn vriendin M kan het ook, nu moet ik nog een manier vinden om het zelf te kunnen... Maar is dat wel mogelijk, eigenlijk?

Soms betrap ik mezelf op het doen van heel wijze uitspraken, als mensen mij hun beslommeringen vertellen, diep vastgedraaid in hun eigen bedenksels hierover, en dan hoor ik dat ik zo wijs ben... Terwijl ik zelf net zo vast kan zitten in dat drijfzand van mijn eigen brein, en met geen mogelijkheid een lichtje zie gloren aan de horizon... Hebben wij niet soms de afstand van de ander nodig om weer los te komen, de handreikingen die ons uit het drijfzand van onze hersenspinsels kan trekken? Vraagt, en het zal komen... Zoekt en gij zult vinden...

Everything will look better in the morning... 

vol verwachting...

Hoewel ik Jackass niet erg vaak heb kunnen betrappen op pareltjes van wijsheden, was er toch wel eentje, in de film geloof ik, die ik ooit een keer een stukje meekeek met de jongens. Een van de heren in de film had weer een idiote stunt uitgehaald, en wel met zijn moeder. Niet erg handig, maar kennelijk heel grappig (die van ons lagen te rollen op de bank) en de reactie van de moeder sprak boekdelen (niet heel welbespraakt, maar allez..). Vooral dat ze heel teleurgesteld was in haar zoon.  Toen zei die zoon tegen zijn maten: er is geloof ik niet dat er veel erger in de wereld dan dat je moeder teleurgesteld is in je... Boos, prima, maar teleurgesteld...?

En daar had ie wel gelijk in - tenminste, als je uit zo'n familie komt waar je liever niemand teleurstelt, omdat daar nog net niet de doodstraf op staat. Doodzwijgen is bijna net zo erg... Of de blik die je laat merken dat je een cruciale fout hebt begaan...

Men kon mij vroeger niet teleurstellen. Teleurstelling was iets waar niet mee om was leren gaan, en mijn broer en ik hebben het op onze beurt ook niet erg goed geleerd. En omdat ik merkte dat ik daarmee dus ook mijn zin kon krijgen, werd het een heel handige manier om mijn zin te krijgen.... Niet mooi, maar als kind doe je waar je mee weg komt... En ik merk dat ik er ook best wel moeite mee heb, soms, als ik die beteuterde kopjes zie van mijn ouders, of die van de kids. Meneer G heeft er bij de jongens weinig moeite mee, bij Pops daarentegen... In de jaren dat ik met meneer G samenleef heb ik geloof ik wel een manier gevonden om teleurstellingen een plek te geven, er even de tijd voor te nemen en dan weer verder te gaan. Het hoort er nou eenmaal bij, het leven zit er vol mee... Maar waarom wordt je dan teleurgesteld?

Door verwachtingen... Zodra je dingen gaat verwachten, van een ander, van jezelf, van Het Leven, en het wordt niet waargemaakt, dan raak je teleurgesteld. Je kan het beste maar geen verwachtigen hebben, van niets, alleen hebben wij zo niet leren leven... We verwachten van alles, we hebben allerlei ideeën over hoe van alles zou horen te werken, hoe ons leven zou moeten gaan... en als het dan anders loopt - omdat dingen nou eenmaal zo gaan - dan zijn wij ineens allemaal weer die beteuterde driejarigen die hun zin niet krijgen... Vol verwachtig klopt ons hart? Balen...

Loslaten dus, alle verwachtingen - van kinderen, van ouders, van vrienden, van geliefden, van Het Leven... Zonder verwachtingen door het leven, los en leeg, zien wat er op ons pad komt...

grot

al sinds ik het nummer ken, heeft de tekst ervan een vreemde werking gehad op me.
werkelijk elke keer als ik het hoor, en er niemand naast me zit {belangrijk... ik ga me een beetje laten gaan in gezelschap...}, komen onvermijdelijk de tranen, de dikke keel, en kan ik geen klank behoorlijk meezingen, al wil ik het van de daken schreeuwen...

It's empty in the valley of your heart

The sun, it rises slowly as you walk

Away from all the fears

And all the faults you've left behind

The harvest left no food for you to eat

You cannibal, you meat-eater, you see

But I have seen the same

I know the shame in your defeat

But I will hold on hope

And I won't let you choke

On the noose around your neck

And I'll find strength in pain

And I will change my ways

I'll know my name as it's called again

en net, na weer een innerlijke openbaring, en nog meer tranen, heb ik de angel te pakken, heb ik de reden waarom het me zo raakt, waarom ik zo onzeker ben, waarom het steeds voelt alsof ik me moet bevrijden uit een donkere grot...

Cause I have other things to fill my time

You take what is yours and I'll take mine

Now let me at the truth 

Which will refresh my broken mind

So tie me to a post and block my ears

I can see widows and orphans through my tears

I know my call despite my faults

And despite my growing fears

But I will hold on hope

And I won't let you choke

On the noose around your neck

And I'll find strength in pain

And I will change my ways

I'll know my name as it's called again

nu is het aan mij, om te leven, om mijn stem te vinden, om te vinden wie ik moet zijn... op mijn manier, naar mijn maatstaven, en to hell wie dar een probleem mee heeft... Want ik vind de kracht in pijn en ik zal mijn manieren veranderen, ik zal mijn naam weten wanneer het geroepen wordt... Nu dus, niet strax... De tranen zijn die van weten wat mijn waarheid is... 

So make your siren's call

And sing all you want

I will not hear what you have to say 

Cause I need freedom now

And I need to know how

To live my life as it's meant to be

And I will hold on hope

And I won't let you choke

On the noose around your neck

And I'll find strength in pain

And I will change my ways

I'll know my name as it's called again

als...

vreemd waar gesprekken soms eindigen, bij ons thuis...

naar aanleiding van een gedicht - een wat mij al heel lang erg aanspreekt - uit lang vervlogen tijd. Hier in wordt de lezer aangemoedigd om zijn kracht te vinden, maar ook zijn zwakte te erkennen. De schrijver ervan {die ook Jungle Book op zijn naam heeft staan} is een Engelsman pur sang, zo een met stiff upper lip die hard en emotieloos door het leven ging, tenminste - zo werd hij dan weer aangemoedigd te doen door zijn opvoeders, ergens in India waar ze de lokale bevolking er onder probeerden te houden... Those were the days...

Maar...
Zou ik een gedicht van zo'n dubieuze schrijver mogen waarderen?
De lijn ligt moeilijk - als ik iets mooi vindt en de maker ervan blijkt verdachte ideeen te hebben, moet ik het dan verwerpen? Of is het belangrijk te onthouden dat ik ook een twijfelachtige kant heb, eentje die het daglicht misschien niet mag zien? De schaduw-kant die ik niet graag weerspiegeld zie in de wereld om me heen...
Muziek van iemand die zijn vrouw regelmatig in elkaar blijkt te hebben geslagen? Symfonieën van iemand die nazi-sympathieën had? Schilderwerken van iemand die het niet zo nauw nam met trouw, of vrouwen alleen goed vond voor een ding?

Is het verwerpen van werk wat je in eerste instantie mooi vind, of inspirerend, eigenlijk geen laffe daad van je kop in het zand steken en net doen alsof jij nooit zo slecht zou kunnen zijn...
Zijn diegenen die heel hard roepen dat bepaalde dingen of mensen vreselijk zijn eigenlijk niet gewoon doodsbenauwd dat iemand misschien wel zou kunnen denken dat zij ook zo zouden kunnen zijn?


If –

If you can keep your head when all about you

Are losing theirs and blaming it on you;

If you can trust yourself when all men doubt you,

But make allowance for their doubting too;

If you can wait and not be tired by waiting,

Or being lied about, don't deal in lies,

Or being hated, don't give way to hating,

And yet don't look too good, nor talk too wise;

If you can dream - and not make dreams your master;

If you can think - and not make thoughts your aim,

If you can meet with Triumph and Disaster

And treat those two impostors just the same;

If you can bear to hear the truth you've spoken

Twisted by knaves to make a trap for fools,

Or watch the things you gave your life to, broken,

And stoop and build 'em up with worn-out tools;

If you can make one heap of all your winnings

And risk it on one turn of pitch-and-toss,

And lose, and start again at your beginnings

And never breathe a word about your loss;

If you can force your heart and nerve and sinew

To serve your turn long after they are gone,

And so hold on when there is nothing in you

Except the Will which says to them: 'Hold on!'

If you can talk with crowds and keep your virtue,

Or walk with Kings - nor lose the common touch,

If neither foes nor loving friends can hurt you,

If all men count with you, but none too much;

If you can fill the unforgiving minute

With sixty seconds' worth of distance run,

Yours is the Earth and everything that's in it,

And - which is more - you'll be a Man, my son!

vrijheids strijd

had gisteren weer eens een heel fijn gesprek met meneer G...
was al weer lang geleden, maar we bleken allebei te zitten met een soort van sterke heimwee naar Engeland.
En dan eigelijk meer het gemak waarmee we er vriendschappen hadden, met zo makkelijk te vinden gelijkgestemden, lui die op dezelfde manier als wij naar het leven keken, naar de dingen die gebeurden die wereld om ons heen. De niet voor de hand liggende, cliche matige manier van naar de wereld kijken, het gevoel dat je niet per se duidelijk en voorspelbaar hoeft te zijn, anders verwar je je gesprekspartner zo... God wat missen we dat allebei...

Er zijn dagen dan maakt het niet zoveel uit, maar ik merk dat ze steeds minder voorkomen. Dat ze steeds zeldzamer lijken... Dan wil ik gewoon een gesprek met mijn (Britse) vriendin S over de mafheid van het leven, over de absurdheid van ons bestaan, en dan begrepen worden, zoals ik haar begrijp...

Meneer G zei een paar jaar geleden dat het voor hem voelde alsof toen we naar hier verhuisd kwamen, het leek op de verhalen die hij had gehoord over Engeland in de jaren 50, het verstikkende er van, de gevangenis die de samenleving leek, alsof hier de jaren 60 helemaal nooit gebeurd waren... Alsof de term Vrijheid hier nooit echt wortel heeft mogen schieten... Zoals ik het daar  wel - meteen - zo sterk voelde...

God, mag ik alsjeblieft terug?

schuld eisers

Redelijk vaak krijg ik een boze blik naar me gericht als ik de link probeer te leggen tussen ziektes en de geestelijke instelling/emotionele gesteldheid van de zieke...
Begrijpelijk wel, aan een kant, omdat de link liever niet wordt gelegd, vanwege verantwoordelijkheid die dan op eigen schouders komt te liggen, het gebrek aan medelijden wat normaal gekregen wordt (en toegegeven: best wel lekker is soms) en de niet altijd even makkelijk uit te leggen connectie tussen de ziekte en de zieke... Maar die is er wel, en als men wil gaan graven, wil gaan luisteren naar de innerlijke stem die op verschillende manieren probeert de aandacht te trekken, komen er vaak opmerkelijke zaken naar boven. Zaken die normaal liever het daglicht niet zien.

Blijven er twee dingen die moeilijk liggen:
* 'dan is het dus mijn schuld...'
en
* 'en kinderen dan? die hebben toch al niet een leven lang aan gemiste/genegeerde signalen?'

Die zijn allebei lastig... De eerste ietsje minder - schuld is iets wat je zou kunnen voelen voor iets wat je met opzet hebt gedaan, en hoe wij in elkaar steken is veel, maar opzettelijk gedaan bijna nooit... Schuld is een aangepraat ding, wat nergens toe dient, behalve een ander misschien beter te laten voelen, of jezelf op de borst kunnen kloppen door het voelen van zoeveel wroeging {en de goedkeuring die je dan kan krijgen}, maar verder slaat het nergens op... Lozen dus...

Dan de kinderen... Tja... Had ooit een discussie ergens op een forum, over exceem en autisme en astma, en om mijn aangedragen psychosomatische inslag onderuit te halen, werd gevraagd: en hoe zit dat dan bij kinderen? Die hebben toch geen schuld aan hoe ze zijn? Nee, probeerde ik dan voorzichtig, wetende hoe gevoelig dit soort dingen liggen, maar ze pikken wel onnoemelijk veel dingen op van hun omgeving {lees: ouders}... 'Dus is het de schuld van de ouders...?' Nee, het is niemands schuld, het is een patroon wat waarschijnlijk al generaties lang wordt overgedragen van ouder op kind, daar heeft niemand schuld aan... Maar het kan wel een keer doorbroken worden, als men er sterk genoeg voor is... Er klaar voor is, verder wil...

Maar dan moeten we wel van dat idee af dat men ergens schuld aan heeft...
Het is niet mijn schuld dat ik op sommige momenten in het opvoeden van mijn kinderen de draad kwijt was/ben, oververmoeid, totaal onkundig... Maar ik neem ook de verantwoordelijkheid op me - samen met hun vader - voor hun welzijn, en schuif het niet af op een ander, liever niet, al weet ik ook dat ik niet alles aankan... Maar kinderen zijn sterk, en hebben fases waar ze doorheen moeten, en willen vooral en boven alles liefde voelen van ons... Voelen dat ze er mogen zijn... Gewoon, omdat ze onze kids zijn, niet omdat ze een kunstje doen om onze goedkeuring te krijgen...

Maar het blijft een heel erg lastige om te doorbreken, als ik langs alle kanten te horen krijg dat ik niet sterk hoef te zijn, dat ik de zorg af kan schuiven op een ander, dat ik ergens een stempel kan halen voor mijn wat minder makkelijke kind, en wordt met lede ogen bekeken als ik daar nee tegen zeg, als ik meen het zelf te kunnen...

En nog steeds weet ik niet of ik het goed doe, of onze kinderen straks hun plekje kunnen vinden in de maatschappij, gelukkig zullen worden, de last van hun eigen verantwoording aan gaan kunnen...
Intussen moet ik vertrouwen op mijn innerijke gids...

no go...

werd daarstax gevraagd of ik soms meewilde naar Rammstein...

of hoe schrijf je het...

mijn vriendin had een kaartje over...

nou is Rammstein {of hoe schrijf je het} zo ongeveer 

de laatste band die ik live zou willen zien {niet persoonlijk bedoeld, P...} 

Als ze nou een kaartje voor Mumford & Sons over had, 

of Editors of om het even welke andere indie-band uit het Britse, 

of misschien Vampire Weekend of iets in die richting... 

Maar Rammstein?!

deze was ook prima geweest...

award

Yeay!!!

ik heb een award gewonnen!!

Elly-van-de-mutsen (en vele ander dingen) gaf m door 

en nou ben ik aan de beurt...

kennelijk zijn er wel wat regeltjes

- award plaatsen op mijn blog {check}

- award doorgeven aan 5 andere bloggers met minder dan 200 leden

Nou, moet gaan lukken, toch?

Mijn 5 

merry meet

een urban heks, met een hoop kindjes {best wel grote, ook...}

en leuke posts over haar leven...

er wordt flink gehaakt en lekker gekookt,

en ik lees graag mee...

draadjes

lieve, inspirerende, bemoedigende woorden

een stille, rustige blog, deze...

heerlijk

barbaramama

gezellig, vrolijk, grappig, 

alledaags, maar wel speciaal...

fine little chaos

niet in het engels, zoals de titel sugerteert, 

maar een jonge moeder die zich dapper door het leven slaat

kati's krabbels

last, but by no means the least

wij comminuceren vaak via onze blogs

en proberen zo kaas te maken van de wereld om ons heen

en onze eigen levens...

Allen gefeliciteerd emt jullie award, 

maak er wat moois van!!