een paar weken geleden, toen een vriendin van me een linkje op Facebook zette, die mij heel blij maakte {dokter kwam met zoveel bewijs dat ons lijf een zelfhelend {
mijn spell-check kent het woord niet eens?!} vermogen heeft waar je U tegen zegt, dankzij verhalen over placebo's die 'hun werk' deden}, vond ik zelf
een prachtige youtube clip van een van de '
colleges' die een andere doctorandus gaf over het nut van Kwetsbaarheid... Zij die het gelukkigst zijn, kwam zij tot de conclusie na een lang onderzoek hiernaar, hadden geen probleem met hun kwetsbaarheid, met hun zwakke kanten, met de dingen waar ze zich voor schaamden - het hoort bij het leven... het hoort bij ons mens-zijn...
maar wat hebben wij geleerd?
* je moet sterk zijn...
* je mag niet huilen (vooral niet als man...)
* je moet het allemaal zelf kunnen...
* niemand mag zien dat je zwak bent, want dan...
* als je x voelt, moet je je diep schamen...
* als je er Y uitziet, moet je je schamen...
en wat zijn wij gaan doen om de pijn en het verdriet en de schaamte maar niet te hoeven voelen?
we verdoven het...
we willen het niet voelen, we willen liever net doen of het er niet is, we willen Nix voelen, want als we Nix voelen, kunnen we net doen alsof we gelukkig zijn...
hoe verdoven we het?
met koekjes, en chocola, en winegums, en wijn en bier, en tv-kijken, en ons werk, en hobby's (
mijn spell-check stelde 'hobbits' voor...?!), en alles wat ervoor zorgt dat we niet voelen wat we echt voelen... wat maakt dat de schaamte verdwijnt, dat het verdriet vervaagt, dat de Leugen die ons leven is geworden oke lijkt te zijn...
Iedereen doet het toch? dan is het toch oke?
terwijl zodra wij onze kwetsbaarheid accepteren, het omarmen, er een kracht vrijkomt en hulp ons toegespoed, zodat je problemen verdwijnen. of toch op zijn minst handelbaar worden... de wereld vergaat niet...
vertrouwen (gaan we weer...) dat je het kan, en dat je geen watje bent als je je kwetsbaar durft op te stellen...
in tegendeel...
in de laatste flow - die deze keer op de mat viel omdat ik m had geruild met de donald duck die niemand meer leest hier maar waarvan we net het abonnenment hadden betaald voor een heel jaar - zat een mindfullness-schrijfboekje {ja die bestaan echt!}, met daarin de 'uitdaging' om dertig dagen te gaan schrijven. om inzicht te krijgen in jezelf, en in je dromen, maar vooral om rust in je hoofd te krijgen...
Mocht gisteren voor de tweede keer naar The Hobbit (hè, wat erg... met onze Pops deze keer), en na ook nog de eerste film van Lord Of The Rings the hebben gezien dit weekend (daar gaan we langzaam aan doorheen ploegen), ging ik ineens twijfelen aan iets heel anders...
na een paar heel erg vreemde weken, met het einde van de wereld in zicht {of toch in elk geval 'zoals het was'}, met veel verdrietige berichten, met Heel Hoge Highs, met kerst zonder kip {of kalkoen, maar wel met een heel lekkere fry up...}, met behoorlijk rustig aan, met her-kennismaken met verre familie, met harde knallers en stille bespiegeling, nu even pas op de plaats...
