- zo moeder zo dochter -

Eerst was het Singing in the rain wat onze meid via Youtube aan het zingen kreeg, daarna kwam West Side Story aan de beurt, en omdat we de film ervan voor een prikkie hadden gekocht, besloten we gisteravond om hem dan maar te bekijken. Er staan nog vele andere films te wachten, maar deze kreeg van drie van ons de Thumbs Up (Max en Otto kon het geen hol schelen, Felix was ervan overtuigd dat het een afschuwelijke film zou zijn en zat de halve film met zijn rug ernaartoe te kijken...).

Probleem was - nou ja, probleem... - dat ik de film ooit had gezien toe ik 12 was en hij in de bios in Roosendaal (!) draaide en ik er zo zwaar getraumatiseerd weer naar buiten stapte, dat mijn moeder volgens mij nog heel lang getwijfeld heeft aan mijn capaciteiten om De Wereld aan te kunnen... Vandaar waarschijnlijk. Nu snap ik waarom: hypergevoelig meisje die naar West Side Story kijkt, ik bedoel: duh... Ik twijfelde eerlijk gezegd ook wel of Polly de film zou aan kunnen, maar zoals altijd was Lief er met de verlossende woorden: we kijken gewoon hoe ze reageert en ze kan vast veel meer hebben dan wij denken... (dat dacht mijn moeder vast ook...). Als ik twijfel, is dat meestal waar hij mee komt: ze kunnen meer hebben dan je denkt, en als ze dat niet kunnen, ben jij er om ze op te vangen en te verzekeren dat de wereld oke is en zij ook, diep van binnen...

En die houding van Lief heeft me al zo vaak uit een potentiële depressie gehaald, zelfs geleerd dat ik zelf ook veel meer aan kan dan ik altijd denk. Dwars door de pijn en het verdriet heen, de andere kant er weer uit, zonder kleerscheuren, en een goed gevoel rijker. En de blauwe lucht is weer terug, voor een dag tenminste. Niet zo zwaar tillen aan het leven, daar wordt het allemaal niet leuker van...

Polly genoot van de film, trouwens, zong mee met I feel Pretty en America, was een beetje van streek tijdens de spannende stukjes, genoot van het dansen en het zingen en wil geloof ik nu op showdansen... Hellup... Zij had geen trauma, haar moeder zat weer net als dertig jaar terug te janken... Duh... Was verbaasd over hoe goed ik het -weer- vond. Had naderhand wel eens stukjes gezien, maar voor mij was het toch altijd de film die me zo veel had laten huilen (waar kwamen in vredesnaam al die tranen vandaan?!) en die voor mij eigenlijk niet meer zo hoefde. En terugzien was vreemd, maar ik vond het heerlijk om dat gestyleerde gedans en gezang te horen - alsof je naar een opera zit te kijken. De kleuren zijn prachtig fel, de muziek is heerlijk zoet en de teksten scherp (het onderwerp had vast nogal wat voeten in aarde in het Amerika van beging jaren 60). Ik voelde ook de drang die Polly nu heeft om mezelf te uiten. Mijn zelf te uiten, nu ik ongeveer weet wat dat is. Blij dat ik hem weer gezien heb dus...

Hoeveel zakdoekjes deze keer? Ben de tel kwijtgeraakt...

- scheiden -

Weet nog goed dat de verschillende kratten in de flat van Lief ooit een vreemde indruk maakten op me. Een was voor plastic flessen en potjes, een andere was voor blikjes en nog eentje voor oud papier. Wat hij niet meer aan wilde aan kleding ging naar een van de vele tweedehandswinkels in de stad. Lief recyclede dat het een lieve lust was, schijnbaar. Bij de supermarkt in de stad - en op verscheidene andere plekken - stonden een paar gigantische containers waar je je plastic en je papier en je blikjes kon deponeren, iets wat wij saampjes deden als we boodschappen gingen doen. En aan de uitpuilende containers te zien waren wij niet de enigen...

Oud papier scheidden we thuis - in Holland - altijd al omdat het naar de kerk ging en die bracht het weer ergens heen waar duistere dingen gebeurden met dat papier (vermaakt tot toiletrollen?). Als je perse wilde recyclen, toen wij eenmaal hier in Nederland woonden, tien jaar terug, kon je nog steeds je papier naar de kerk brengen, en in sommige gemeentes werd het al wel opgehaald. En glas moet natuurlijk al jaren naar de glasbak. Oh ja, organisch afval moest apart, dat is waar (en dat doen ze in Engeland geloof ik zelfs nog niet eens...). En nu moeten ineens ook het plastic in een apert zak naar een container. Dus hebben wij een aparte bak voor glas, een voor papier, een zak voor plastic, een zak voor organisch afval en een voor wat dat allemaal niet is. En natuurlijk gaan kledingstukken die nog goed zijn of naar de kringloper, of naar een vriendin. Wachten is op de blikjes-bak...

Intussen gooien wij dus bijna niets meer in de zak met 'Overigen'... Van de gemeente krijgen we een extra container ervoor, en omdat ik was vergeten het kaartje in te sturen waarop ik kon aangeven of wij een grote of een kleine wilden, staan er straks drie full-size bakken in de voortuin. Maar goed dat die nog groot genoeg is voorlopig...

Op de BBC was een tijd terug een programma over een familie die hun huis in London ging verkopen en in Cornwall een poging ging wagen om helemaal ecologisch aan de slag te gaan - energie werd gewonnen van de wind, uit een beekje aan het eind van de tuin en een vreemdsoortig systeem werd gebouwd in de zolder wat in de winter de gestookte warmte uit de keuken zou gaan verspreiden naar de andere kamers in huis. De tuin werd kweekgrond voor de groetes en fruit die de familie ging nuttigen. Natuurlijk heerlijk als je zo'n groot oud huis met lap grond tot je beschikking hebt, ik zat kwijlend te kijken naar de verrichtingen en het uitzicht... Cornwall... I mean - wow!!

Onze pogingen hier om het huis iets meer eco-vriendelijker te maken zullen niet erg veel uitmaken, heb ik zo'n stil vermoeden. Het feit dat we weinig elektronische apparatuur hebben, een kleine auto, bijna alles op de fiets doen en zo ongeveer alles aan afval scheiden wat er te scheiden valt, zal in het niet vallen door de hoeveelheden chloor die de buurvrouw gebruikt om in haar tuin alles wat leeft verre te houden, of hun pogingen het huis koel te houden door gebruik te maken van een luidruchtig airco-systeem. Of hun twee auto's waarvan er een zo'n macho-bakbeest is...

Hopeloos? Ik hoop het neit... Ik blijf stug door-scheiden, tot ik een ons weeg...

- lapje -

Eindelijk - EINDELIJK!!! - aan de etui van Jongste begonnen... Nog twee, nee, nog iets meer dan een hele week en mevrouw zit in de schoolbanken, en moeders zal eens een begin maken aan heur pennenzak waar straks haar blokkrijtjes en potloden in mogen.

Ik wilde hem vilten en mevrouw wilde een roze, dus heb ik een roze lap gevilt. Op de 'smokkelmanier' (eerst aanvilten, dan in een lap rollen, die goed aanknopen met touw of stiek en dan hup, in de wasmachine... Niet altijd helemaal zeker hoe het effect zal zijn, maar tot nu toe heb ik geen klagen gehad. En het voorlopige resultaat mag er wat mij betreft zijn. Stap 2, de binnenkant maken, en daarna stap 3, (een ritsje) volgen vast komende week op nog eerder zelfs, maar ik was al apetrots op mijn knalroze lap...

- slaap-feestje -

Gisteravond, voor het slapengaan, zoals zo vaak
was een boekje voorlezen mijn taak.
En het boek wat Polly uit het stapeltje had geplukt
was er een van een schrijver die mij immer verrukt,
want Dr. Seuss mag van mij wel elke dag
de boekjes toveren op mijn gezicht een lach.

Op die van Lief dan weer niet,
die doe je met kiezen van Seuss een verdriet.
Maar Pollewop en Ik lazen samen
het Slaapboek van Seuss en we namen
weer flink de tijd voor de vreemde figuren
en woordspelingen die je alle kanten opsturen.
Zelfs de Nederlandse vertaling was iets
wat werkte en dat is - vind ik - niet niets...

Bladzij na bladzij van onzin voorbij
was daar dan de clou en de bedtijd - voor mij -
en Polly die leest hem vast wel binnenkort
zelf uit, als zij zelf een zelfstandig lezertje wordt...

Slaap lekker...

- moeder-vakantie -

Nog maar twee weken, dan mag het spul weer langzaam aan naar school...

Enkelen van jullie hebben dat vandaag al gehad, of morgen, en naar wat ik heb gelezen missen velen hun kroost al bij voorbaat. En van mijn au-pair 'moeder' meen ik me ook te herinneren dat ze altijd vond dat de vakanties te kort duurden... Steekje los? Vast niet - ik mis een soort van moederkloek-gen of iets in die geest. Van mij mogen ze vorige week al...

Afgelopen weekend bijvoorbeeld hadden wij een Leeg Huis. Iets wat bijna nooit voorkomt. Oudste was bij een vriend op vakantie, en de rest mocht zomaar bij oma en opa voor twee nachtjes. En dus waren we even Zonder Kids. Meteen verdwenen we in een soort van Yuppie-lifestyle - lang krant lezen, veel kletsen (hoewel we dat toch wel deden, maar nu zonder de regelmatige interrupties), een film kijken zonder uitleg of commentaar, uit eten... Ik heb heerlijk kunnen schrijven aan mijn verhalen, kunnen tekenen, kunnen wandelen, etc. en dit zal vast ooit wel heel erg saai kunnen worden, al die vrijheid, maar het werd mij heel erg duidelijk dat ik eigenlijk niet in de wieg ben gelegd voor Moeder... Waarvoor dan wel, geen idee, maar het constante van het moeder-zijn is zovelen om me heen gegeven, en dan voel ik iets van een soort bewondering, maar geen herkenning...

In een gesprek met een vriendin een tijdje terug hadden we het over die zorg-geving die bij sommigen vanzelfsprekend leek te komen, maar die ik voel te missen. Volgens vriendin moest ik daar niet zo moeilijk over doen: hoeveel van ons zijn er nou eigenlijk beter op geworden, van al die zorg die onze strot in werd gedouwd door moeders die zoveel voldoening kregen van al dat zorgen en bezorgd zijn? Volgens haar is het waarschijnlijk beter voor kinderen als er niet zo op werd gelet en als ze fijn met rust gelaten werden... En diep van binnen voelde ik dat wel, dat dat waarschijnlijk beter is. Maar toch...

En dit weekend kwam oudste terug van zijn verre reis (naar de andere kant van de stad...), zo te zien in prima staat, niet ondervoed of in geestelijke nood; en de rest kwam ook vrolijk en vol frisse moed weer de tuin in gewandeld, vol met verhalen. En het voelde prima.

- boos*aardig -

Vorige week gaf mijn moeder een tas met tijdschriften mee, die zij dan weer van een vriendin krijgt en dus zitten er een aantal met als thema 'Herfst' en natuurlijk 'Kerst' tussen (want daar beginnen we al in October mee...). Nu ze eindelijk doorheeft dat ik de Prive en de Nwe Revu niet lees, nee zelfs meteen in de papierkliko mik, krijg ik de damesbladen doorgegeven - Libelle, Margriet, Flair, dat soort spul. Al heeel erg lang geleden opgehouden te lezen (vond ze in Engeland wel iets gezellig kneuterigs hebben) maar nog wel grappig soms om door te bladeren, al was het alleen maar voor de foto's van de toch wel lekkere recepten die onvermijdelijk in dat soort bladen staan. Ik probeer dan de artikelen over te slaan die gaan over enge ziektes, enge mannen en enge Moderne Mens malaises (burn-out, kanker, pensioengaten) en lees sommige collums, al voel ik me vaak dan wel hel erg raar, omdat ik het grote merendeel van de 'normale' grieven van de columnistes niet deel... Al vind ik die van Wieke Biesheuvel meestal wel heel geinig...

In de Flair van god weet wanneer (ze lopen allemaal in dikke jassen an maillots, dus ik schat Februari) stond iets in over je schaduwkanten ontdekken, dus dat trok mijn aandacht dan weer wel meteen. Hoe je van je schaduwkant je sterke punt kan maken, luide de inleiding. Kan dat dan? Jazeker, zelfs Carl Jung - die van de synchroniciteit - had al bedacht dat we met zijn alleen allerlei dingen over onszelf verscholen houden, om maar niet als 'slecht' over te komen. Aangeleerd omdat dat gedrag van huis uit of de kerk niet getolereerd werd, of gestraft, waar de maatschappij of je partner geen begrip voor had en die je dan netjes wegstopt, achter de tegenstelling van dat slechte gedrag. Maar in feite is er helemaal geen slecht gedrag, want alles heeft een reden - je boosheid is een reactie op iets wat er gebeurt, gierigheid is een angst voor tekortkomen, etc.

En laten we in het weekend nou net een ellenlange discussie hebben gehad over boos worden, Lief en ik. Allebei hebben we daar heel grote problemen mee - hij als ik boos wordt en ik als hij boos wordt, en allebei als de kinderen boos worden. en ik wil graag van mijn boosheidsfobie af. Ik wil op het moment dat ik boos ben, boos worden en er dan twee minuten later vanaf zijn. Want van boosheid opkroppen blijk je candida te krijgen, of iets aan je schildklier, of andere enge ziektes waar ze dan in de Libelle een stukje over schrijven...

Een van de paar manieren die werden aangedragen om van je blinde vlekken af te komen is te zien welke dingen je bij andere mensen storen, want dat is geheid de eigenschap die je niet bij jezelf wil zien. Ah, dacht ik, makkie, want er zijn best wel een hoop mensen die dingen doen waar ik me enorm aan stoor. Die ene juffie op school, met d'r dominate gedrag naar de kinderen toe... Of die ene moeder die zoveel vind van iedereen en alles. Of de woede van mijn man, of de bemoeizucht van mijn moeder, of de beslissingsangsten van mijn broer, of de luiheid van mijn zoon, of de spilzucht van een kennis van me, of het obsessieve gemier over voedsel ven een vriendin, of dat overdreven aardige gedoe van een andere vriendin, of de bezetenheid met sexuele gevoelens bij zovele mensen om me heen.... Jezus, de lijst wordt wel heel erg lang zo... Prop ik zoveel achter schermpjes weg? Zijn er zoveel dingen taboe? Accepteer ik zoveel niet van mezelf? Geen wonder dat ik steeds met mezelf in de knoop zit...

Meteen maar een acceptatie-proces opgang zetten dan: Ik ben een dominante vrouw, die van alles vind van alles en iedereen, die boosheid kan voelen en het lastig vind om beslissingen te nemen. Ik ben graag lui en geef vaak teveel geld uit aan onzin, en heb allerlei heel sterke lustgevoelens en ik roddel graag. En ik ben ook helemaal niet aardig de hele tijd..... Dus. Wow. Voel ik me nu anders? Nee, nog niet erg. Misschien moet ik dit wel elke dag even doorlopen of zo...

- dagje nix -

Met zoon 1 op vakantie en zoon twee die de folderwijk van zijn broer heeft overgenomen plus meteen een extra wijk heeft (vakantie), is het nu ineens RUSTIG in huis... Polly is aan het tekenen en Felix zet een tuktuk in elkaar (die van de AH). Moeders zit even te tikken en haar administratie bij te werken (yeah, right...) en pa is weer terug naar zijn werk, na een week vakantie. Zijn tweede week is over twee weken, du we hopen dan weer op heerlijk weer.

Heb net de verjaardagskadootjes voor een van de zoons van mijn vriendin in Engeland bij elkaar gezocht en die gaan zo direct naar overzee, als we met zijn allen naar de stad gaan om de markt leeg te plunderen. Of alleen ik en Polly. Omdat Felix tegenwoordig liever thuis blijft, bij zijn broer, en die broer dus nu een folderwijk loopt...

Gek eigenlijk - soms verlang ik zo wanhopig naar de rust en stilte die wij nooit lijken te hebben hier in huis. Er gebeurt altijd wel wat, er wil altijd wel iemand uit de brand geholpen worden, of er moeten ruzies beslecht, maar nu er dus bijna niemand rondloopt, is het eigenlijk toch wel behoorlijk saai...

Count my blessings, dan maar....

- eddie!!! -

Op de weg terug van Zoutelande gisteren (als je engels oke is kan je er hier over lezen, en anders zijn de foto's wellicht leuk...), toen het bijna donker werd, kwam Alan op het lumineuze idee om de cd met een stukje Eddie Izzard erop in de stereo te frotten... En binnen de kortste keren zat ik bijna in een lachstuip achter het stuur. Misschien niet zo'n heel erg goed idee, maar dat kon me geen moer schelen. Eddie Izzard is mijn favoriete Britse stand up comedian, bekend geworden daarzo onder de gestudeerde, linkse, geitewollen Guardian-lezers om zijn droge humor, zijn voorkeur voor dameskleding en make-up en zijn heerlijke on-Britse zelfvertrouwen. Hij is hartstikke intelligent, compleet absurd, totaal niet samen te vatten of uit te leggen... Ik was een beetje smoor op hem geworden nadat ik hem een paar keer op tv had gezien, en toen een video had geleend van een vriendin die ook al smoor was, en ik was meteen verloren. Het feit dat hij bij ons uit de buurt kwam, had er nagenoeg nix mee te maken...

* hier een voorbeeld - over Darth Vader (star wars...) die naar de kantine moet voor zijn lunch

* en hier nog eentje - over Stonehenge

* en hier - over wat God allemaal had uitgevonden in die 7 dagen, en Noah...

Dus, suxes ermee!!

- zielig -

Bordje behangplaksel smaak nog steeds niet, maar de hoofdpijn is niet meer zo verschrikkelijk als gisteren... Kan dat zo snel? Van vorige detoxen kan ik me dagen van zeurderig hoofdpijn herinneren, dus ik ben meteen in de veronderstelling dat ik misschien iets heb genuttigd wat helemaal niet mag... Geen idee wat dat dan mag zijn - meer dan sla, noten, havermoutplaksel en houmous is de laatste twee dagen niet door mijn mond gegaan...

Misschien zit er toch niet zoveel troep verscholen in mij als ik had gedacht. Of kom ik de man met de hamer over een paar weken tegen. Op een site over Rauw Voer (Raw Foods) melde iemand die klap na drie weken, na zich eerst die tijd kiplekker en met bakken vol energie te voelen. Totdat ze van ellende een week in bed moest gaan liggen omdat de detox zo aansloeg... Nou maar hopen dat dat allen bij haar zo was dan, dat mijn koffiehoofdpijn nu gepasseerd is en ik vol frisse moed de rest van de vakantie tegemoet kan. En dan de kinderen flink afgeslankt en vol energie weer naar school kan brengen.

Mijn melding dat snoep na volgende week op rantsoen gaat en dat Jongste net als ik aan de Wholefoods gaat werd begroet met het te verwachtte enthousiasme - Otto vond zichzelf al flink benadeeld omdat hij toch al zo weinig snoep krijgt, volgens hem: in de klas schijnt hij de enige te zijn die niet met een tas vol snoep aankomt fietsen... Hoe misdeeld kun je zijn...

Heeft iemand tips hoe je havermout zonder melk eetbaar kan maken?????

- bordje behangplaksel -

Soms moet je dingen doen, waarvan je weet dat ze heel goed zijn voor je, die je eigenlijk niet wil, maar je hebt weinig keuze omdat er dingen gebeuren waar je weinig tegen lijkt te kunnen doen dan datgene wat je moet doen, maar dus eigenlijk geen zin in hebt...

Volgt u mij nog? Waar heb ik het in Godsnaam over?

Gezond Eten.

Dankzij een uitbraak van Candida zit er weinig anders op dan echt alle rotzooi uit mijn dieet te schrappen en te vervangen met heel saaie, maar zo gezonde voedingsmiddelen. Vaarwel chocola, cheesecake, Engelse drop, stroopwafels, koffie, witte toast met aardbeienjam, en verder zo ongeveer alles wat mijn leven zo mooi maakten. Vanaf vandaag leef ik op alleen datgene wat door de natuur geproduceerd is, waar geen gefabriceerd proces aan te pas is gekomen (ik wilde chemisch proces zeggen, maar eigenlijk is alles in de natuur ook een chemisch proces...).

Vorige week had ik al een halfslachtige poging gewaagd, schrapte de meeste suiker uit mijn dagelijkse voeding en nam nog een kopje koffie, maar volgens het boekje wat ik in Bergen op Zoom gisteren had gevonden erover, bleek dat net zo min te werken als een week op mijn hoofd gaan staan. Dus volg ik nu het strikte 'dieet' voor twee weken (zonder fruit, brood en sojamelk) en begon de dag met een bordje behangplaksel (pap van havervlokken en water, opgeleukt met kaneel en een paar geplette noten) en kijk ik uit naar mijn lunch met salade en mijn avondeten met salade... Jippie...

Gisteren had ik al geen zin meer in koffie en vanmorgen werd ik - dus - wakker met die detox-hoofdpijn die echt zo irritant is, dat de koffie die lief maakte net bijna verleidelijk leek. Want lief, met de kinderen, blijft gewoon rustig doorgaan met zijn oude, redelijk normale eetgewoonten. die gaat echt niet aan de behangplaksel, of laat zijn wittebrood uit de toaster, of gaat minder chocola eten omdat ik last heb van candida... Eigenlijk is het een goed idee dat iedereen hier in huis aan de Gezonde Voeding gaat, maar ik heb geen aanleg tot controlfreak en zij zien mij aankomen...

Doorzettingsvermogen dus. En daar bezit ik zo weinig van...

- reizende zon -

Al sinds ik me kan herinneren, is Japan een van de landen die op mijn lijstje staan om ooit eens een bezoek aan te brengen. Alweer: geen idee waarom, het is zo'n gut-reaction, zo'n gevoel wat van ergens diep van binnen naar boven komt en blijft zitten, zonder ook maar een millimeter uitleg. Fijn.

Mijn Japannofilie kreeg een paar gezichten, toen ik in Engeland op een School voor engels als tweede taal een groep leerde kennen die nou eens niet als een soort van distels aan elkaar hingen. Op een of andere manier was dit een groep eenlingen, die wel met elkaar optrok, maar toch liever de lokale bevolking wilde leren kennen. Onder hen een meisje, Megumi, en een jongen, waarmee ik een kortstondige maar erg mooie relatie kreeg. Zo'n heftige, waar al 19.384.756 romans over geschreven zijn en die nog heel lang door echode in mijn onderbewustzijn. Met Megumi heb ik nog contact - zij kent onze twee oudsten nog van een bezoek aan Hastings, 12 jaar geleden - maar mijn geliefde van toen ben ik helaas uit het oog verloren. Zo gaan die dingen...

Gisteravond was er een film op Canvas, die mijn aandacht meteen trok, omdat het ging over een aantal Westerse mensen die, los van elkaar, in Tokyo verblijven en worstelen met het gesloten karakter van de Japanse cultuur. Lost in translation, heette die, met Bill Murrey en Scarlett Johanson, en was zowel een lust voor het oog, als een wakker-schudder: makkelijk zal het niet zijn als ik daar eenmaal voet aan land zet. Maar de fascinatie is er niet minder op geworden.

Ik ga maar eens een spaarpotje maken (of heel erg Law of Attracten...). En donaties zijn altijd welkom!!

- stukje kunst -

Met geen mogelijkheid krijg ik onze kinderen een museum in zonder erover te klagen, voor, tijdens en na het bezoek... Elk jaar proberen we het, als de Jongens mee mogen naar Antwerpen voor een dagje uit. Ik doe iets heel erg fout, geloof ik...

Zat net een artikel te lezen in The Guardian, over een meneer die zijn kinderen niet aan de kunst krijgt, die probeert ze de liefde voor abstracte kunst bij te brengen en faalt. De kinderen zijn niet geïnteresseerd als ze de sculpturen niet mogen aanraken - en who can blame them?! - en slaken een zucht van verlichting als ze naar buiten mogen alwaar ijsjes wachten. De bewaking slaakt een zelfde zucht van verlichting, maar om heel andere redenen.

Uit mijn jeugd kan ik eindeloze bezoeken aan musea herinneren, al waren het er vast niet zo heel erg veel. Mijn ouders sleepte me naar ambachtelijke musea, hopende op iets van blijvende kennis over 'hoe het vroeger ging' en heel af en toe waagden wij ons in een gebouw vol schilderijen. Oude schilderijen, van oude meesters die belangrijk waren en ik heb menig Rembrandt, Vermeer, Jeroen Bosch en Frans Hals voorbij zien komen, en was steeds zeer onder de indruk van de getoonde werken. Niet geïnspireerd, maar wel onder de indruk. Die inspiratie kwam toen ik zelf op onderzoek uitging, eerst in Amsterdam, daarna in Antwerpen - gewoon in winkels en gratis naar binnen te wandelen galerietjes - en later in London, waar ik The National Gallery (gratis entree!!!) ontdekte en andere plekken die bij mij de schok teweeg bracht waar de wereld al in de jaren 60 door omver gekegeld was. The shock of the new, was ooit een boek wat poogde uitleg te geven over al wat nieuw en modern was op kunstgebied. Ik had nog een lange weg te gaan. Lief sleurde mij dan weer The Tate Gallery in, waar nog meer moois en vreemds stond.

Maar onze kroost? Geen interesse. Oudste wil wel, en die gaat uit zichzelf ook wel anders naar dingen kijken, trekt zaken in twijfel, vraagt zich af en komt met eigen conclusies. Wat heel mooi is om te zien. Tweede, echter, was bij een bezoek aan het Muhka in Antwerpen minder dan blij, had echt geen idee wat hij ermee aan moest. Over de andere twee heb ik niet eens bedacht of ik ze wel mee zal nemen naar soortgelijke plekken. En misschien til ik er wel te zwaar aan - wellicht treedt na je vijftiende pas een soort van inzichten-register open om interesses in kunst een plekje te geven. Misschien is een open mind gewoon wel het belangrijkste en is het verder helemaal niet nuttig om je kinderen van jong af aan naar dingen te slepen die jij misschien belangrijk vind, maar waar ze zelf verder nog helemaal nix mee kunnen...

Wie weet... Dit jaar geen musea dan maar. In plaats daarvan een fikse discussie tijdens de jaarlijkse pizza-maaltijd bij Giovanni's aan de Groenplaats. Sounds good to me!