- burokratief -

Heb vandaag een buikvol van Hollandse bureaucratie...
Probeerde netjes te blijven en positieve gedachten de kosmos in te sturen, maar daar lijken Hollandse dames die mij te woord staan in de bank en bij de informatiedesk van het openbaar vervoer nogal immuun voor te zijn...

Voor de vervolgopleiding van Max moesten een paar dingen geregeld worden, en daar werd hoe langer hoe duidelijker dat als je niet over bakken geld beschikt men je niet erg ter harte wil zijn... Hoe vriendelijk ik ook was, en hoezeer ik ook mijn engelen om hulp vroeg, mevrouw de bankbediende ging het niet makkelijker maken om een x-bedrag beschikbaar te maken, waar ik wel recht op had maar geen toegang toe had vanwege een kleine technische blip... Stoom kwam uit mijn oren tegen de tijd dat ze had uitgelegd dat mijn zoon een bankkaart nodig had om aan het geld te komen (die hij niet wilde, en wat totaal onpraktisch was, en nog veel te lang zou duren ook) en het had niet veel gescheeld of ik had haar aan haar Miss Etam bloesje over de desk gesleurd...

Een tijdje geleden al had ik bakzeil gehaald toen ik de firma, waar hij zijn Apple MAcBook (?!) tegen gereduceerde prijs kon kopen, vroeg of het mogelijk was om in termijnen te betalen (vond het uiteindelijk bedrag nog schokkend), maar daar had de mevrouw van de afdeling betalingen geen oren naar. Mijn probleem, vond ze. Zoek het maar uit...

Zo'n andere wereld dan degene die ik gewoonlijk bewoon. Op de school van de kids is men normaal behoorlijk behulpzaam, proberen we tot een soort van schikking te komen. Op de site van Antroposofie en kind is men over het algemeen beleefd en welwillend en aardig. In de winkel waar ik nu werk doen wij ons best om iedereen te helpen en tot een zo goed mogelijke uitkomst te komen. Het is altijd een schok als ik na mijn werk naar de Appie ga en de realiteit van de Normale Wereld onderga, wordt genegeerd of zonder interesse geholpen...

Ik snap nu waarom er mensen zijn die dat hutje op de hei bewonen...

- MM *joni* -

wat ouder spul dit keer... Gewoon omdat ik het mooi vind.

joni mitchell

- a case of you -

ze zingt over haar thuisland - Canada - alsof het haar geliefde is. Haar stem is mooi en haar lach ook. Het heeft lang geduurd voordat ik de songs van Mitchell ben gaan waarderen, maar sinds ik om ben ben ik helemaal om... Blue, de elpee waarmee ze haar naam gevestigd heeft, is een van mijn favorieten

- chelsea morning -

iets vrolijker deze. krijg er meteen zin van om naar New York van veertig jaar geleden te gaan, en de groovy lui op te zoeken waar ze ongetwijfeld mee mixte.

- urge for going -

kende deze eerst in de versie van Luka Bloom, die ook een prachtige manier van zingen heeft, helemaal het lied induikt en de twijfel naar buiten brengt van de tweestrijd die zijn lief te berde brengt. Het weer verandert, het wordt winter en hij zal haar moeten loslaten. Op haar manier klinkt het nog indringender, omdat haar stem zo puur en breekbaar klinkt...

- big yellow taxi -

en natuurlijk geen best of Joni zonder deze. Leuk nummer, goeie text, lekker hippie, en ik haal mijn bloemetjesjurk weer uit de motteballen...

Andere muziekskes:
- pukkels
- nieuws

- weer met een hoofdletter -

er zijn vele dagen dat ik leven aan de kust heel erg mis. De wind, de lucht, het niet te vermijden Weer. Met een vette hoofdletter... Ook dagen als deze, als het uitzicht naar onze tuin is als op de foto, dan verlang ik om met een regenjas en waterdichte schoenen een heel eind te gaan wandelen, al waait het nog zo hard... Dat soort dagen mis ik de zee verschrikkelijk. Dan wens ik dat ik de klok tien jaar terug kon draaien...

- mijn uitzicht op dit moment, in roosendaal -

- mijn uitzicht bijna dagelijks, vroeger, in hastings, u.k. -

- zilte zeelucht -

Dinsdag een heerlijk dagje Antwerpen (zonder fotografisch bewijs) met Mo, gisteren het strand, hoewel we enkele keren bijna wegwoeien...
Daarvan dan weer wel foto's.
Om te beginnen een groepje buitenaards ogende zandhopen...

- maandag muziekskesdag *pukkels* -

Meer muziekskes!!!

Zoonlief heeft net een halve week Pukkelpop overleefd, en ik heb zijn programmaboekje gebietst en zag vele namen waarvan ik erg warm werd.
een selectie van wat hij waarschijnlijk ook heeft gemist (want een andere smaak...)

* the cave :: mumford & sons *

zanger heeft een heerlijke stem, band speelt folk in de traditie van Levellers en Waterboys (Engelse gasten met Ierse roots).
Zou ze graag eens live zien spelen, vooral als ik klipjes als deze zie/hoor...

* islands :: the xx *
deze heeft hij wel gezien, was hij zeer van onder de indruk. Volgens mij lacht de zangeres nooit, en de muziek is zeer minimalistisch en prettig... Mellow...

* bloodbuzz ohio :: the national *

en nu moet ik uitkijken dat ik geen 'fan' wordt van het leven van mijn zoon (zoals een aantal mensen wat ik ken doet/deed met hun kroost...) omdat hij het leven leeft wat ik graag had gehad.... Zo triest... ;-)
Maar hij heeft wel een heel goeie smaak in muziek, en deze is ook een zeer leuke...

- dipje -

Hang al even in een dipje waar ik niet lijk uit te komen. Kom er wel een keer uit. Het komt altijd goed, misschien niet zoals je het verwachtte, maar het komt altijd goed.... (zoals ik gisteren nog heel stoer tegen een klant in de winkel zei). Dit soort dingen klinkt als advies aan een ander doorgaans zeer plausibel en prachtig, in mijn eigen leven toepassend lijken er plots onneembare bergen in de weg te liggen. De enige onneembare berg is mijn overtuiging, natuurlijk, zover ben ik ook al wel, maar veel verder kom ik daar niet mee. Voorlopig.

Een vrolijkmaker dan maar. Heb geen zin in een depressie... (ja, ontkenning is nog steeds de beste oplossing...).

Of toch maar niet dan... Geen idee waar ik het vandaan moet halen vandaag... Misschien kan een wandeling een wonder verrichten, of een stukje muziek... Misschien moet ik toch maar doen wat ik diep van binnen wil. Maar weer: geen idee hoe...

De angst voor depressieve dagen als deze hangt als een soort van grijze sluier over mijn leven. Vroeger had ik ze vaker, een soort van alles overheersende angst voor wat er komen ging, vrees voor de dingen waar ik geen invloed op kon hebben, waar ik me maar bij neer moest leggen, vrede mee nemen, terwijl alles in mijn lijf schreeuwde dat ik het anders wilde. Een maand of wat geleden zag ik een film in de bioscoop - Partir - over een vrouw die uit een huwelijk wilde stappen maar door haar man in de weg werd gelegd en uiteindelijk zich neerlegt bij de situatie. Ik verliet de bios met een dezelfde beklemming die al mijn hele leven bij mij lijkt te horen - haar onbekwaamheid om haar leven te veranderen op de manier die haar gelukkig maakt, voelde zo benauwend. Zo bekend.

Helaas mag ik me niet zo voelen. Ik moet me maar vermannen, net doen of het er niet is, of naar de dokter voor pilletjes, of iets anders verzinnen om mijn donkere gevoelens niet naar buiten te laten komen. 'Men' voelt zich er ongemakkelijk bij.

Nog iets om mijn depressie aan te vuren...
Of zou depressie gewoon het voortvloeisel zijn van een passie die te lang is ingehouden?

* awake my soul - mumford & sons *

- deze week zag ik -

het schattigste poesje wat onze keuken binnenwandelde en niet meer weg wilde...
Wij waren op slag verliefd, manlief niet...
Dus is poesje lief weer heengegaan. Maar niet voordat oudste zoon een fotoreportage had gemaakt...

in de serie: this week i saw, van Daan en Roos

- paddestoelendans -

Vanmorgen, tijdens mijn wandeling in het net-niet-buitengebied hier, viel mijn oog op de vele paddestoelen die groeiden onder de bomen, en ik vroeg mij stevig af: is 19 Augustus een normale datum voor paddestoelen? Zoveel ook? Groeien die normaal niet pas in September of zo? Er vallen nog geen blaadjes, wel kleine eikeltjes en onvolgroeide beukennootjes, nog in hun prikkelige jasjes, maar zoveel paddestoelen, volgens mij waren ze vorig jaar veel later...

Nou ja, ze zien er mooi uit, het geeft me weer wat anders om naar te kijken en het haalde in elk geval mijn gedachten even uit de neerwaartse spiraal die het deze week heeft gekozen als tijdverdrijf...

Deze foto is van toen Polly d'r verjaardag vierde, en die is in October...

- maandag muziekskesdag *nieuw* -

Omdat Vrijdag en zaterdag zo'n beetje afvallen vanwege ander verplichtingen (nieuwe rekruut in de Natuurwinkel hier in de stad), heb ik Maandag dan maar als mijn uitdaging-dag genomen. Elke maandag ga ik een paar mooie muziekskes vinden, al dan niet voor in de zij-balk, maar vooral omdat ik graag naar muziek luister en er soms wel eens wat voorbij stuitert wat ik ook jullie in de strot wil duwen. U zijt gewaarschuwd...

* broken glass heroes - let's not fall apart *

speelt op Pukkelpop, later deze week, bestaat uit een paar gasten die ook andere dingen doen in de Belgische popmuziek (die in mijn bescheiden opinie kilometers uitsteekt boven de Nederlandse, maar dat terzijde...) en dit lied klinkt alsof the Beach Boys nieuw leven is ingeblazen.
Heerlijke zomerpop, plezierig, sympathiek en heel aanstekelijk...

* avi boffalo - what's in it for me? *
weer een plezierig deuntje, gezongen door luitjes die ik verder niet ken (ze zien er allemaal heel lief en alternatieverig uit, dus da's oke...) , klinkt alsof het al 40 jaar terug is uitgebracht door een stel wazige hippies.
Klip is ook heel kleurig - een soort bonte explosie van onderwaterdingen die de wereld lijken te veroveren...

* the drums - let's go surfing *

geen idee wie dit zijn, ze surfen schijnbaar graag (vandaar titel...). Klinkt een beetje als Jesus & Mary Chain aan de prozac en dan gemixt met the B52's...
Doe mij maar een paar dozen van dit...

-foto: avi buffalo, van deze site-

- geaarde schepen en vallende sterren -

enniwees (ja, weer te vaak gekeken naar een van de cartoons op Nickelodeon), zo fantastisch is dat niet gepland leven nou ook niet altijd... Dingen lopen wel eens flink in de soep, en dan zit ik met gebakken peren (wel lekker, trouwens)... Waar ook nix mis mee is, overal leert men van en sommige dingen worden tegenwoordig gepland vanuit een soort vooroordeel (als in: liever niet meer de consequenties willen ervaren van eerder verkeerd gelopen situaties. Zoiets heet geloof ik: Volwassen Worden...). Balans dus, net zoals in alles. Dingen laten lopen zoals ze lopen levert vaak interessante dingen op, maar kinderen zonder drinken en klagend van de honger is voor niemand leuk...

Van leukere zaken.

* vallende sterren *

Vanavond vallen er een heleboel sterren uit de hemel, speciaal voor ons...
Nou ja, ze vallen toch wel, en ik weet nog van vorig jaar wat een spectaculair prachtig beeld dat kan zijn, zo'n hele hoop twinkels die een voor een, of samen, naar beneden tuimelen. Als een streep, onderbroken soms door wolken. Lees er hier iets meer over als je wil, en ik hoop heel erg dat de wolken die nu over Nederland en België hangen weg zullen zijn tegen vanavond...

* geïnspireerde architectuur *

In de Happinez van afgelopen keer stond een heel erg gaaf artikel over (o.a.) een architekt die zijn huizen van afval maakt, en zo een poging waagt iets te doen aan de afvalberg waarin wij allen in het westen langzaam lijken te verzuipen. De huizen heten Earthships en zijn zelfvoorzienend (wat zoveel betekent als dat ze geen electriciteit en water van centrales krijgen maar van zon, wind, regen en de warmte die de in dingen als autobanden volgestopt met aarde worden vastgehouden en in de avond losgelaten in een super geïsoleerde ruimte). Op deze site zijn daar beter uitgelegde pagina's over volgeschreven. Niet alleen een prachtig idee, maar ook de huizen zelf zien er in mijn ogen uit als ideale woningen - hout, leem, glas, vorm, kleuren... Maar ja, Lief heeft twee linkerhanden, ik geloof niet dat ze staan te springen hier in de straat, of bij de woningstichting, als wij de tuin gingen uitgraven en er een earthship probeerden te realiseren, en geld voor een lap grond waar dat wel zou kunnen zit er ook even niet in... Dan maar naar de foto's kijken en af en toe een youtube-linkje meepikken...

- zonder plan -

Een ding waar ik steeds tegenaan loop is dat ik niet logisch na kan denken... A + B = C, dus is A + B altijd C... Terwijl in mijn ervaring A + B ook wel eens Y kan zijn, of G... Er is niet een waarheid, er is niet een antwoord, niet een zekerheid... Zou handig zijn, duidelijk ook. Lekker zwart-wit.

Ben nooit de beste geweest in het maken van plannen. Als ik dan al wat plande, dan liep het altijd compleet anders, omdat het leven nou eenmaal roet in het eten gooit - of confetti op de weg - zodat ik tot de conclusie kwam dat plannen en altijd logisch denken nogal zinloos was, en niet in mijn zakje met gaven was gedaan door mijn engeltjes... Wat erg prettig was toen ik de opleiding tot Activiteiten Begeleider volgde, waar plannen en doelstellingen uiteenzetten nog belangrijker was dan het begeleiden van activiteiten. Regelmatig liep ik aan tegen leerkrachten die het ook niet meer wisten en ik dacht natuurlijk dat het aan mij lag ('zie je wel, ik kan dit ook al niet...').

Ik heb geen doel in mijn leven, behalve dan een goede moeder zijn (onmeetbaar) en een gelukkig mens worden (haalbaar). (Dat wandelen van twee blogs terug een 'doel' is, was meer ironisch bedoeld... spottend met mijn eigen doelloosheid...). Ik plan eigenlijk helemaal niets, behalve soms een picknick, of een dagje uit, maar dan nog vergeet ik de helft. Het leven is een open weg waarop ik mijn wandeling maak (he, gatver, wat een naar cliché...). Met soms een zijweg nemend omdat daar iets moois te zien is, of iets te leren. Probleem is dat ik met mensen leef die graag zien dat ik wel eens wat plan, duidelijk ben en logisch nadenk. En lang heb ik me daar ook naar verwrongen, omdat ik die mensen graag in mijn leven had, dacht er niet zonder te kunnen. Dat ik hun waardering en goedkeuring nodig had, of in elk geval niet hun afkeuring of afwijzing zou kunnen verdragen. Maar dat bleek een onwaarheid.

Je kan ook mensen teveel op een voetstuk zetten in de hoop dat ze jouw redder blijken te zijn, iemand die je wel uit je problemen zal halen... En dan donder je geheid wel eens van je voetstuk af, omdat iemand anders je erop heeft gezet... Omdat je dingen zegt die - voor hen - niet logisch zijn. Best wel ego strelend zo'n voetstuk... Waarom zou je jezelf er vanaf laten halen, als men in jou iets prachtigs lijkt te zien? Fijn toch? Nee dus... Om op dat voetstuk te kunnen blijven voel je je haast verplicht om dingen te doen die die niet bij je passen, om die ander maar geen pijn te hoeven doen. Maar vroeg of laat merk je dat het niet meer klopt, voel je dat je in de planning van een ander wordt gezogen, en ga je te ver van je eigen weg af.

Je eigen pad weer zoeken dus. En vertrouwen dat het wel goed gaat komen. Al gaat het totaal anders dan je had gepland. Of niet gepland... Het leven nemen zoals het komt. Dan is A + B soms C, en soms ook niet...

- zoveel moois -

Soms zijn er clips op Youtube die je eigenlijk elke dag zou moeten zien, om je een soort van permanent goed gevoel te geven... Deze maakte dat ik zat te janken, zo mooi vond ik hem... Vond hem op Facebook, bij een oude vriendin uit Hastings...

* free hugs *

* more free hugs *

er is zelfs een website, voor het promoten van gratis knuffels. Kijk eens op de FreeHugsCampaign, voor een langdurig goed gevoel. Iemand een knuffel?

en deze is ook heel hartverwarmend, en heel melig tegelijk...

* where the hell is Matt? *

- de paden op -

Nieuw doel in het leven: lange afstand wandelen...

Jazeker - ik ben nu officieel in te delen bij de Saaie Trutten of de Serieus Hooggevoeligen, die volgens mij en masse voor wandelen als hun Dagelijkse Lichaamsbeweging hebben gekozen. Het is al heel lang mijn voorkeur-sport, en nu het me echt helemaal nix meer kan schelen wat 'men' van me denkt, durf ik het zelfs hardop te zeggen. Het is een fijne vorm van lopend mediteren, zolang ik met niemand anders wandel. Met anderen wandelen kan mooie gesprekken opleveren. En de natuur zien veranderen in de seizoenen is zeer aangenaam. Af en toe een vriendelijk gezicht wat je begroet kan opwekkend werken. Maar blijkbaar heb je wandelen en je hebt Wandelen...

Vorige week zag ik een paar keer op de BBC het programma Coast to coast, waar een mevrouw van midden dertig een oude route loopt die ooit is uitgezet door ene meneer Wainwright (geen familie) en die kennelijk een soort van pelgrimswandeling is geworden met net niet dezelfde religieuze gloed als die naar Santiago de Compostella in Spanje. Zij loopt stukken van een hele hoop meer dan de 8 kilometer die ik vandaag bijvoorbeeld heb doorstaan... Dertig kilometer is vrij normaal. Een korte wandeling zelfs... Dus als ik ooit een Serieuze Wandelaar wil worden, zal ik toch een wat vaker en langere stukken moeten gaan doen. Om eens wat meer te zien dan hetzelfde stukje West-Brabant wat al jaren aan me voorbij glijdt.

Mijn schoonzus loopt elk jaar een ander stuk van de kust van Cornwall. Met een paar vriendinnen boeken ze dan B&B's die op afstanden van een kilometer of vijfentwintig van elkaar af liggen en lopen dan elke dag een stukje, om de uitgestippelde route een beetje roder te kleuren, als soort van bewijs dat dat al gedaan is. Weet niet precies waar ze nu zijn aanbeland in die route, hoeveel ze al heeft gelopen, maar het trekt me wel aan. Iets om naartoe te werken. Misschien ga ik beginnen met het wandelen van Walcheren, of de Belgische kust, of wandel ik van hier naar Düsseldorf. Trainen voor die kust van Cornwall... Ooit... Iemand zin om mee te wandelen?

- foto kustlijn Cornwall: PlanetWare travel guide -

- woody -

Voordat ik mijn lief leerde kennen, was ik een eenzame fan van Woody Allen. Vond zijn films fantastisch in hun absurde humor, existentiële levensangstvragen en grappige visuele vondsten. De man blonk ook uit in (gedurfd in mijn familie) sexuele kwesties (hij had een hoop zeer herkenbare repressies!!), wat een film als Everything you always wanted to know about sex (but were afraid to ask) maakte tot een feest van herkenning en durf, voor een lief katholiek meisje als ik... (zouden er meer parallels zijn tussen intellectuele gasten als Allen en lieve katholieke meisjes? Eens gaan onderzoeken...),. Dit des te meer toen ik deze film op tv zag, een jaar of twintig terug, en er juist een vergadering aan de gang was bij ons thuis van de EHBO, waar mijn moeder toen van alles bij deed. Onze huisarts zat er ook bij, een jonge kerel nog, begin dertig, en die had na een half uur meer zin in de film dan de vergadering, en ik bleek ineens niet meer alleen in mijn liefde voor Woody Allen...

Voor velen is hij een irritante, zelfingenomen, navelstarende kletsmajoor die eens moet leren zijn mond dicht te houden en wat minder vaak naar zijn psycho-analist moet gaan, en soms komt zijn psycho-babbel ook mijn oren uit ('leef eens gewoon en praat er niet steeds zo over...'), maar op zijn manier weet hij altijd wel zijn vinger te leggen op waar het bij veel ouder/kind relaties (want daar komt hij toch altijd wel op uit) verkeerd is gegaan, of heeft hij een prachtige uiteenzetting over een huidige liefdesrelatie waarvan ik of van de bank rol van het lachen, of merk dat ik er door geraakt wordt vanwege de doeltreffendheid ervan... En misschien zijn die lui die hem een eikel vinden wel gewoon niet blij met wat hij terug reflecteert...

Die liefde voor Woody Allen films bleek een aspect te zijn in mijn intellectuele kant waar mijn omgeving heel erg weinig mee kon. Het riep bij mijn moeder bijvoorbeeld van alles aan weerzin op (nu begrijpelijk, toen moest er vooral tegen gerebelleerd worden) en dat ik uren in mijn kamer zat te lezen, in plaats van met mijn vriendinnen rondhangen, kon er bij haar niet in. Bij mijn 'vriendinnen' ook niet trouwens - die begrepen net zo weinig van mij. Ik genoot van de boeken die ik las, verdween in de films die ik zag, droomde van de werelden waarnaar ik kon vluchten als ik eenmaal oud genoeg was en vrijheid genoot. Weg uit het benauwende, vreselijke dorp waar ik opgroeide. Op naar een eigen leven met een eigen moraal en eigen regels.

Gisteravond keken we samen naar Annie Hall, een van mijn favorieten van hem, naast Sleeper, Manhattan en vast nog een paar die ik nu even niet kan bedenken... De films representeren een wereld die veel herkenbaarder is voor me dan de omgeving waarin ik opgroeide, me vriendelijker voorkwam, open leek te staan voor de vreemdsoortige manier van leven die mij voor ogen stond. Waar ik nu dus alweer verre van leef, maar dat is voorlopig oké. Het komt wel weer... Vanavond kijken we deel twee, als mijn lief dan ten minste zijn ogen wel kan openhouden...

- vindsels en teefjes -

De jongste twee mogen een paar dagen bij oma en opa logeren. Daar zijn zij heel blij om en ik eigenlijk ook wel, al vind ik het huis wel enorm stil nu... Zelfs de twee pubers halen de schade niet in...

Teruggereden van het dorp van mijn ouders zei iets in me dat ik naar de Kringloopwinkel moest. Dus luisterde ik. Tja, als je steeds maar boeken verslind die je leren luisteren naar die innerlijke stem, dan moet je er soms ook wel gehoor aan geven... en wat vond ik? Juist: het jasje waar ik al weet ik hoe lang naar zoek... En een boek van Louise Hay, wat weer heel bruikbaar is dezer dagen. En een worstjestang...
En gisteren hadden we wentelteefjes, omdat het weer lang geleden was.

- presentatie -

Gisteren kreeg ik twee (late verjaar-) kadootjes, die nogal varieerden in soort, maar die mij net zo blij maakten...

- een courgette zo groot als een kleine baby, van Sherrie -

- een prachtig schrijfblock met passende enveloppes, van Megumi (Japan) -

aan allebei: DANKJEWEL!!!!

- boom huis -

de nieuwe accommodatie zoals die in aanbouw is in de tuin:

- boomhut -

Om de buurvrouw nog meer te tarten (hoewel ik er vrij zeker van ben dat dat niet de reden is dat ze het doen, maar allez...) zijn de kids begonnen aan een boomhut. Het plan lag er al langer, de boom was al een tijdlang stevig genoeg voor het dragen van iets dergelijks, en gisteren, terwijl ik in de natuurvoedingswinkel schapenkaas stond te snijden, of stond te twijfelen of het brood nou met zuurdesem of gewoon gist was, en hoe het dan ook weer zou kunnen heten, zodat het zoeken naar de prijs op de lijst ietsje makkelijker zou worden, werd er een begin gemaakt met De Boomhut. Al het hout wat ergens in een hoekje in de tuin was gegooid door mijn lief (die bij houten planken e.d. nooit echt wilde ideeën krijgt in de richting van het maken van allerlei attributen - dat is meer mijn richting) werden verzameld en door de twee jongens aan elkaar getimmerd, of vervoerd naar een van de takken alwaar ze een plekje kregen. Dit deden zijn met veel kinderlijk kabaal, veel levenslustige kreten en natuurlijk veel gehamer en geboor. Dingen waar mijn buurvrouw niet blij van wordt.

Ik wordt dan weer niet zo blij van de sigarettenrook die van de buren weer naar ons waait, of hoe er tegen de hond wordt gepraat (alsof hij een beetje debiel is), maar op een schaal van 1 tot 10, is het niet iets waar ik depressief van zal worden.... Ik bedoel, een deur is zo dicht gedaan en de buurvrouw biedt ons soms wel eens een vorm van vermaak als ze de tuin aan het stofzuigen is. Bijvoorbeeld.

Ergens las ik ooit dat als je de levenslust van en kind niet kan uitstaan, dat dat iets reflecteert uit je eigen opvoeding. Dat je eigen levenslust door je eigen opvoeders niet kon worden getolereerd en de kop is ingedrukt. Hardhandig of anderszins... En als je dan kinderen in je omgeving hoort gillen van vreugde, ziet spelen alsof het een lieve lust is, of kattekwaad ziet uithalen, roept het een soort van woede bij je op: je wil het niet zien, omdat het de pijn van je eigen jeugd terug haalt (en lezend over chakra's blijkt degene die in relatie staat met je levenslust [heiligbeen chakra] ook alles te maken heeft met hoe je je creativiteit en sexualiteit ervaart). Triest eigenlijk, dan, dat ze naast ons woont...

De boomhut is bijna klaar. Er worden nog ideeën bedacht voor een dak, en meer vloer oppervlak, en een steunende wand. Ik geniet met volle teugen van hun creativiteit en durf, van waar ze nou weer mee komen of wat wordt gevraagd aan gereedschap. Zelfs al zou ik ergens een probleem mee hebben, dan weet ik dat het mijn probleem is, en niet die van hun. En heel misschien waait iets van hun levenslust over het hek naar de buurvrouw. Al zal ik mijn adem niet inhouden...

(zodra de batterijen van mijn camera het weer doen, zal ik foto's nemen en plaatsen... Deze zijn van het net gejat...)