- net als in de film -

Voor de zoveelste keer spoelde ze de video terug naar het stukje wat ze al zo vaak had bekeken. De band was gaan vergaan op dat gedeelte en ze wist dat ze binnenkort vast wel om een nieuwe kopie zou gaan moeten gaan in de winkel. Maar dat deerde niet. Ze wilde het nog eens zien, nog eens dat mooie gevoel krijgen van binnen wat ze voelde als ze het zag, nog eens, en nog eens...

De scene waarnaar ze teruggespoelde kende ze intussen uit haar hoofd. Hij, donkerharige held van het verhaal, wandelde uit een meer, liep na een spontane zwempartij in zijn eigen meer naar het idioot grote huis waar hij woonde, waar de vrouw van zijn dromen rondliep, maar wat hij dan niet wist. Vroeger, toen ze vijftien jaar jonger was, praatte ze vaak met haar vriendinnen over deze film, omdat ze allemaal ze zelfde bakvis gevoelens kregen van de donkerharige man, dezelfde kinderachtige gesprekken wilden voeren en hetzelfde misten in hun relatie, zo leek het. Zij prees zichzelf gelukkig, toen, omdat haar relatie de enige was die nog niet aan het verstoffen was. Al haar vriendinnen waren al minstens tien jaar samen met hun man, en zij pas een jaar of drie. Bij hun was het allemaal nog redelijk fris en spannend. Wist zij veel dat bij haar ook die tijd zou komen dat ze als een bakvis met heimwee naar een video zou staren om een gast die intussen vele jaren jonger was dan zij nu uit een goor meer te zien lopen...

Haar kinderen waren tieners, nu. Tieners met liefdesverdriet en problemen waar ze nog net geen lachbui van kreeg, zo banaal leken ze. Lotte van zeventien en Ben van vijftien, die eigen levens leiden en bijna niet meer thuis waren. Haar man wel, die was vaak thuis. Al zijn hobby's speelden zich thuis af, vooral aan de computer. Spelletjes speelde hij, en hij was bij een forum over films. Daar praatte hij met soortgenoten over wat ze van die en die film vonden, en troefden elkaar af met slimme quotes en spitsvondigheden. Zijzelf werkte een avond en had clubs waar ze naartoe ging, dus veel deden ze niet meer samen.

De man liep weer naar het water, trok zijn jasje uit en daarna zijn laarzen en gooide ze nonchalant in het gras. De zon scheen en er hing een zwoele gloed over de bomen en de beplanting aan de kant van het meer. De man streek zijn hand door zijn krullende zwarte haren en keek uit naar zijn huis. Daar zou hij zo dadelijk nieuwe kleren aandoen en een maaltijd nuttigen met zijn zusje en de butler, maar eerst lonkte de verkoeling van het water. In een keer verdween hij erin en voelde hoe hij nat werd, hoe al zijn kleding werd doordrenkt en hij werd omringd door het bruinige water van het door zijn vader aangelegde meer. Hoe heerlijk het voelde en hoe gelukkig hij was....

Hoe lang zou het al geleden zijn dat ze zich zo warm had gevoeld bij de aanblik van een man? Haar man? Heel erg lang, wist ze. Maanden? Jaren? Nee, vast niet zo lang. Maar heimwee had ze er wel naar. Niet zozeer naar hem dan, maar om dat weer eens te voelen voor iemand, dat domme, pure gevoel van begeerte. Gewoon om weer eens te weten hoe dat is... Maar dat was natuurlijk niet zo verstandig, dat wist ze ook wel... Veel verstandiger is het om naar een aftandse videoband te kijken naar een man die onbereikbaar ver weg is, in een ver verleden. Ze zag hoe hij alweer druipend uit het meer was gelopen, water sijpelend langs zijn prachtige lichaam. Hoe hij richting van zijn huis uit keek en aanstalten maakte om er heen te lopen. Niet wetend dat de vrouw van zijn dromen daar een rondleiding kreeg en over een paar minuten naar buiten zou lopen om oog in oog te staan met hem in zijn drijfnatte kledij. Haar hart zou een slag missen, dat wist ze zeker.

Nou dat van haarzelf weer eens...