verandering

Vaak heb ik het idee dat een van de dingen die je beter niet kan doen in relaties - en dat kan van gewone vriendschap zijn tot ouder-kind tot intense liefdesrelaties - is: veranderen... Groeien... Niet meer diegene zijn die je was toen je elkaar leerde kennen... Terwijl dat juist hetgeen is wat gezond is...

Zelf heb ik het aan den lijve ondervonden in een van mijn relaties - niet die met Meneer G, trouwens, tenminste: niet in een bedreigende zin - toen ik me anders ging profileren dan ik tot dan toe had gedaan {eindelijk mijn echte ik naar buiten bracht}, en ik merkte dat het op onbegrip stuitte. Waarom deed ik zo? Zo deed ik toch anders niet? En als ik om me heen kijk, zie ik het vaak gebeuren - mensen veranderen, door wat ze doen in hun leven, door dramatische gebeurtenissen, of gewoon door dingen die plaatsvinden, Het Leven in actie, zeg maar, en daar zijn weer anderen niet erg van gediend... We willen dat de ander normaal blijft, wie hij/zij was, omdat verandering onzekerheid teweegbrengt - wat als die ander niet meer voor me is wat ik nodig heb?! Wat dan?!! 

Steeds meer lezend over psychische en spirituele processen leerde ik dat veranderen - groeien - de normaalste zaak van de wereld is. Dat stagnatie - de dingen blijven zoals ze waren - nogal ongezond is (stilstaande wateren gaan na een lange warme zomer behoorlijk stinken, toch?), maar we hebben geleerd dat het wel de bedoeling is dat de wereld om ons heen hetzelfde blijft. Naast rust en reinheid is regelmaat {voor de kindjes alles zoveel mogelijk hetzelfde houden} een fundamentele spil in de opvoeding geworden {terwijl kinderen er echt niet beter door leren verandering op te vangen, maar dat terzijde...}. En vooral onze partner blijft altijd degene die ons bijstaat, waar we van op aan kunnen... Maar wat als die wegvalt, of iets anders wil? 

Verandering hoort er bij... 

Zo'n boeddhistsche wijsheid waar je niet omheen kan, maar daarom is ie nog niet makkelijk te accepteren... Maar wanneer je het wel kan, wanneer je leert dat verandering niet beangstigend hoeft te zijn, niet bedreigend, maar een nieuwe kans, een volgende stap in je lange leerproces, dan haalt het al een hoop angels weg... Alleen: zijn wij er klaar voor om ons geluk en onze gemoedsrust niet meer afhankelijk te laten zijn van de relatie de wij hebben met de mensen om ons heen? Zijn wij klaar voor het vinden en blijven herkennen van ons Eigen Zelf, onze Kern {daar waar genoeg liefde en erkenning en waardering voor onszelf zit om een leven lang gelukkig te kunnen zijn}? Kunnen wij ons neerleggen bij het laten zijn van de ander zoals hij/zij moet zijn {veranderingen en al}?

Waarvoor zijn wij eigenlijk bang als de ander anders is dan hij/zij eerst was?