zelfmedelijden

Self Pity is the worst enemy and if we yield to it, we can never do anything wise in this world.

~Helen Keller~

mijn mede-blogster en internet vriendin Kati gaat gewoon stug door met de Trust30 uitdaging, zij het op een iets andere manier, en vroeg of ik ook zin had. En dat heb ik wel. Vandaag tenminste, dus ik ga wroeten...

Zelfmedelijden...

Hm... Daar heb ik wel heel veel van. Er hoeft maar iets mis te gaan, of iets anders dan ik had bedacht, en hup: oh wat vind ik mezelf toch zielig... Een totaal nutteloze emotie, want net als 'gewone' medelijden brengt het niets, tenminste niets bruikbaars, het houdt je in een soort van verlamming waardoor je niet in actie komt maar hoopt dat iets of iemand je komt redden... Maar kennelijk is het toch nuttig genoeg (geweest) om eraan vast te blijven houden...

Hoe leer je zelfmedelijden te gebruiken als wapen tegen alle onrecht en onprettigs wat je meemaakt in je leven? Ja hoor: je kindertijd... Als er maar genoeg op wordt gereageerd, of als je het maar vaak genoeg ziet als iets wat werkt in je omgeving, dan wordt het vanzelf iets wat in je arsenaaltje aan Handige Emoties propt. En ik weet dit uit eigen ervaring, want nadat ik mijn ouderlijk huis had verlaten en mijn leven ging delen met iemand die daar niet erg vatbaar voor was, merkte ik dat ik heel andere registers moest opentrekken. Actie ondernemen, bijvoorbeeld...

Maar het is en blijft nog wel een beetje deel van wie ik ben. Zal het altijd wel blijven denk ik. Alleen herken ik het nu sneller en kan ik het hoofd ertegen bieden... Stel je niet zo aan, miep.... zeg ik dan tegen mezelf...

alleen: waar houdt zacht zijn voor jezelf op en begint zelfmedelijden?!

En: waar houdt zelfmedelijden op en waar begint zelfspot? (ook geen verkeerde eigenschap, vinnik eigenlijk...)