- nog meer gepuber -

Een huis delen met een aantal echte pubers is zeer enerverend. Wij hebben er intussen twee, al gedraagt nummer drie zich ook met enige regelmaat als een volleerd pubertje. Hij is negen, en in die fase dat hij de wereld aan het leren kennen is, zoals negenjarigen dat zo indrukwekkend kunnen. De andere twee hebben die fase al gehad. Gelukkig maar, want ik denk niet dat ik die van onze oudste nog eens zou kunnen doormaken. Niet dat hij zo vreselijk was, maar de combinatie van mijn zwangerschapshormonen die welig tierden en zijn gevoelens die hij maar niet onder de knie kreeg, maakten het een turbulente tijd voor ons allemaal. De combinatie babyblues en pre-puber-stress is kennelijk niet iets waar ik goed in ben...

Stress sowieso niet - tijdens ruzie zit ik hier echt mijzelf tegen te houden om ze niet meteen uit elkaar te scheuren en te gaan gillen. 'En nu ophouden!' Kinderen moeten leren hun eigen grenzen te beschermen, maar omdat ik daar nog steeds zelf mee aan het worstelen ben, zijn die kleine strijdjes steeds heel moeilijk. Gelukkig zijn ze ook heel leuk. Gisteren bijvoorbeeld stond Oudste te koken (Buritto's) en Tweede was driftig koekjes aan het bakken met de twee jongsten. En ze passen ook al regelmatig op, als er even naar de winkel gegaan moet, als we eens samen uit willen (al twee keer gebeurd in het laatste jaar...). En oudste speelt natuurlijk ook prachtig gitaar, waardoor we wel eens een privé-concert in de tuin hebben!! En Tweede doet heel vaak iets met de kleintjes, waardoor wij handen vrij hebben om dingen in huis te doen. En als ze in een melige bui zijn, is het werkelijk lachen geblazen... En oudste ruimt nu bijvoorbeeld ook al uit zichzelf zijn kamer op. Tweede nog niet, maar wij zijn vol hoop.

Dit soort dingen moet ik maar gewoon onthouden, vooral als oudste 'vergeet' wakker te worden voor zijn eerste proefwerk, zoals vanmorgen, en als een kwaaie stier door het huis raast. Hij kan er maar beter nu doorheen, dan dat 'ie ermee blijft zitten en net als zijn moeder gewoon zijn hele leven blijft door-puberen.

Ik sta af en toe echt te kijken van die jongens, dat ze al zoveel verder zijn dan ik, zelfstandige denkers, behulpzaam, voor zichzelf kunnen zorgen, niet afhankelijk willen zijn van ons. Natuurlijk hebben we dat altijd wel aangemoedigd, hebben ze nooit 'verwend' in die zin, wisten allebei het belang van het voelen van je eigen krachten en je eigen kunnen. Maar dan moet het natuurlijk nog maar zo uitwerken. Je kan wel van alles bedenken, en ze zijn er natuurlijk nog niet (er is nog niemand het huis uit...). Ik hoop dat ze zo blijven als ze zijn, sterk, leuk, grappig en zelfstandig. Maar dan in hun eigen plekken, hun eigen levens leidend.

We zullen zien...