kies kring

alles wat je overkomt, daar kies je voor...

dus kan je het ook laten niet-gebeuren...

een na-denker waar mijn vriendin M en ik ons vandaag 

tussen het koffie drinken  door

over bogen.

alles wat je overkomt, daar kies je 

(vaak ongelofelijk onbewust) voor.

Dus kan je er ook voor kiezen om het niet te laten gebeuren.

Om het anders te doen...

maar dan moet je je er eerst wel bewust van zijn 

dat je het doet zoals je het doet...

en als je daar dan niet bij mee bent, 

als je vreselijk baalt van hoe je leven er op dit moment uitziet, 

dan heb je daar ooit toe besloten dat je dat toe ging laten...

Maar omdat wij ooit heel lang geleden 

op die bepaalde manier hebben leren denken, 

staan wij niet stil bij het idee dat het wellicht ook anders kan.

Dat je ook op een andere manier kan denken. 

Dat je op een andere manier kan leven...

Want eigenlijk is dat nogal eng...

Eigenlijk betekent dat dan dat wij verantwoordelijk zijn 

voor hoe ons leven er nu uit ziet...

En verantwoording hebben betekent in onze cultuur hetzelfde als 

de schuld kunnen krijgen...

en dat krijgen we liever niet...

dus blijven we factoren buiten onszelf de schuld geven...

De regering...

of ouders...

of de buren...

of een virus...

of onze genen...

of Stom Toeval...

Maar dat hoeft dus niet...

graven

soms pik ik een aflevering mee van een programma op de BBC (Who do you think you are), waar men op zoek gaat naar de stamboom van een bekende Brit/Ier, en soms ook zit er een heel mooie, indrukwekkende aflevering bij. Ooit zag ik het staartje van die waar Jeremy Paxman (goedopgeleide, intelligente, beetje snibbige presentator van een van politieke avondprogramma's op de Beeb) die er achter kwam dat zijn voorvaders in een werkhuis zaten, ergens in het noorden, en hun kinderen bij familie achter moesten laten om elders in het land op zoek te gaan naar werk... Met betraande ogen en een dikke keel stond hij oog in oog met het werkhuis...

Op Youtube staan een aantal afleveringen en ik pikte die er van Martin Freeman {Sherlock, Hitchhikers Guide, binnenkort The Hobbit} uit, en kreeg zo ook weer een stukje geschiedenis voorgeschoteld. Inclusief de dingen die men toen liever verzweeg - er was genoeg om je over te schamen... Grappig om dat te zien door de ogen van iemand die zijn familie voorbij zag komen. Om vreemde redenen maakt het nog meer indruk als het jouw opa was, of een overgrootmoeder die dat stukje geschiedenis meemaakte, stierf aan enge ziektes, vocht in oorlogen die we uit boeken kennen... Alsof die geschiedenis zoveel echter is dan, ineens...

Die van Stephen Fry, mijn held bijna, die leuke programma's maakt en grappige boeken schrijft, bleek om vele redenen heel erg indrukwekkend. Het nam hem naar een deel van Europa waarvan ik weinig weet (Hongarije) en zo leerde ik over het Oostenrijks-Hongaarse Rijk waar ik ooit wel eens heel vaag over had gehoord, en helaas ook dat zijn halve familie omkwam in Auschwitz, maar dat zijn opa het geluk had om naar Engeland te mogen verhuizen voor de baan die hij had bij de suikerfabriek in het dorp waar hij woonde. Hoe toeval hem redde uit de klauwen van een bijna vastbesloten lot...

Toeval... Schaamte... Kwinkslagen... Drama's...
Hoe zou men naar de geschieden is van onze familie kijken over zoveel jaren? Misschien moet ik toch eens gaan wroeten in de van mij...

omweg pret

 net als vorig jaar mocht ik een deel van de klas van onze Felix begeleiden - met een  nogal grote, maar vooral prachtige omweg van dertig kilometer... - naar de plek waar ze de komende dagen op kamp zullen zijn. Een mooie plek in het bos, met een meer in de buurt en (zolang de trein niet voorbij komt razen) stilte...

Of die stilte er zal heersen als de klas in volle gang is, betwijfel ik... Maar het was fijn om te doen, en ik heb weer met andere, minder negatieve ogen gekeken naar de natuur in de omgeving waar ik woon. En net als vorig jaar beloofde ik mezelf dat ik toch eens wat vaker erop uit zal gaan...

Wie weet, lukt het dit jaar wel...
Ik hoop in elk geval dat onze kleine man het naar zijn zin zal hebben!

eh...

Vroeg net al aan meneer G: wat is, behalve Pinkpop, het nut van Pinksteren?!

Doe niet meer aan de religieuze invulling ervan, dus behalve een popfestival en een extra vrije dag, waarom vieren we het nog?

Nou ja, het is - voor de verandering - lekker weer, ik ga zo lummelen in de tuin/ergens waar de zon niet schijnt met een boek/schrijfblok en genieten dan maar...


Fijne tweede pinksterdag!

tegenstrijd

Lang geleden, toen we nog in Engeland woonden, luisterde meneer G graag naar een radio kwis {panel show} op de BBC. Ze houden daar wel van een kwis-zonder-winnaars, wat eigenlijk gewoon melige programma's zijn waarin de deelnemers hun grappigheid, dan wel kundigheid over een aantal onderwerpen tentoonspreiden. Heel fijn om naar te luisteren als je de afwas doet of zo. Een van die panelshows - geloof dat het deze was - had een tijdje onze voorkeur, omdat het intelligent en heel amusant tegelijk was, en in een van de afleveringen werd een gouden uitspraak gedaan waar wij ons lange tijd over hebben gebogen, en waar ik me nog steeds op beroep, omdat het zo simpel, doch onnoemelijk waar is...

~ we are all a mass of contradictions

~ we zijn allemaal een vat vol tegenstrijdigheden 

Wat zowel jammer is (zijn we nou het één, of het ander? Waarom is het nou niet gewoon simpel?!! Damn...) als een zegen... Ik verbaas mij nog steeds dat ik zowel naar het Songfestival kan kijken (met enige mate van kritiek) als Taoïsme onder de knie probeer te krijgen... Dat er een kant van mij aan de plofkip zit terwijl ik de hele bio-industrie vervloek... Dat ik het EK gedoe {ergens voor of tegen moeten zijn} belachelijk triest en ergerlijk vind, terwijl ik weet dat ik straks zowel Engeland als Duitsland ga zitten aanmoedigen (wat zeer interessant zal worden als ze tegen elkaar zouden moeten...)... En dan die Olympische spelen - kost een vermogen, geld wat UK net zo min ergens heeft liggen als welk ander Europees land (behalve dan Duitsland, wellicht...), maar wat ik ook toch wel heel fascinerend vindt om van zo dichtbij, in een land waar ik zoveel affiniteit mee heb, mee te maken...

Dat de uitspraak {speels en luchtig bedoeld door de deelneemster) zoveel losmaakte bij me, was grappig - het was iets waar ik al heel lang mee speel... Want ik geloof er heel erg in, dat tweeslachtige van ons allemaal, maar ik weet dat we meestal maar een kant naar voren duwen, omdat we iets willen lasten zien waarvan we weten dat het goedgekeurd (of juist afgekeurd) zal worden, terwijl er ook een kant van ons iets totaal anders wil... Maar die verstoppen we, door er keihard tegen te zijn, of het bestaan ervan keihard te ontkennen...

En nu vraagt de politieke partij waarvan ik lid ben, of ik wil stemmen, op de mevrouw die staat voor resultaten en ervaring heeft, of voor de meneer die debat wil, na wil laten denken, de partij weer de tegenstem wil laten zijn die het ooit was, en niet wil meelopen met de rest... En ik snap ze allebei...

Dit wordt nog een lastige zomer...

groen

Omdat Pops bij een vriendinnetje was blijven slapen en Felix zelf naar school fietste, lag de ochtend op een net iets andere manier dan normaal open voor me, dus besloot ik te gaan wandelen. Niet ongewoon, maar het was alweer een tijdje geleden, dus gingen de wandelschoenen en makkelijk zittende kleding aan en vertrok ik. Het was nog vrij fris (gelukkig!!) en het Buitengebied trok.

Nou is het hier avondvierdaagse en het zal niemand verbijsteren dat ik daar weinig interesse in heb. Vanavond is geloof ik de laatste keer. Hele stukken berm waren afgezet met rabobank-lint zodat auto's er niet konden parkeren, wat het eerste was dat opviel, en een eindje verder, naar de start toe, op het gras langs het stukje voetpad wat erheen leidde, lag het vol met troep - chipszakjes, drinkpakjes, snoeppapier in allerlei maten en soorten... Leve Sociale Evenementen... (en dan is men verbaasd daar Roosendaal het slecht... oh nee... niet weer...). En ik weet dat ik nu klink als een ouwe zeurtrien, en dat heeft zo weinig zin en ik bereik er helemaal nix mee (behalve dat ik het meest voor de hand liggende opnoem - iedereen vind het vreselijk...) , maar het was zo jammer om te zien...

Er eenmaal voorbij werd mijn oog getrokken naar de velden en bermen die waren volgegroeid met boterbloemen, fluitenkruid, korens, vergeet-me-nietjes en ander vrolijks en al snel had ik van die spirituele geluksmomenten waarin ik mijzelf gelukkig prijsde dat ik tijd had om langs dit soort prachtigs te wandelen, terwijl de zon zijn best deed om door het wolkendek te branden, en vogeltjes zich een ongeluk zongen, en jong groen bijna glom aan de bomen... Rust, bijna-stilte (er kwam soms een auto voorbij), prachtige natuur - what more do i want? Een schone berm, ja, maar zolang ik er zelf niet met een zak en prikker langs ga lopen, mag ik er ook niet over zeuren, is mijn motto... Genieten, en de gemeente bedanken dat ze mensen betalen om met die zak en prikker langs de kant van de weg te wandelen. Misschien genieten die mannen ook wel met volle teugen van de bloemen en de vogeltjes...

denk wijzen

“If you can’t change your fate, change your attitude.” 

{als je je lot niet kan veranderen, 

verander dan je houding er tegenover}

– Ralph Waldo Emerson

Elk punt in de tijd ben je een gedachte verwijderd 

van het veranderen van je denken.

Welke gedachte kan je vandaag veranderen?

(door: Maryellen Smith)

Een schrijf challenge uit de oude doos, van dit project nog...

Toen iemand mij heel lang geleden er op wees dat ik door middel van mijn gedachten veel meer invloed had op mijn lijf en {geestelijke} gezondheid dan welke pillen, manier van eten of wat dan ook, verklaarde ik die persoon voor geschift... Met je gedachten?! Invloed hebben op je gezondheid?! Ja hoor... En al die dokters dan, waren die nergens voor nodig? En al die andere mensen die vertelden dat je vooral dit moest eten, of dat moest doen om gezond te blijven? Dat dit normaal was, en dat niet? Hadden die het allemaal verkeerd? En als het dan waar is, dat je door middel van je gedachten allerlei dingen kan veranderen aan je leven, wat betekende dat dan als je het niet deed? Had je dan schuld aan je eigen ziektes, aan je eigen ongelukkig zijn?

Ik verslond er boeken over, praatte met mensen die er positief tegenover stonden en ging het proberen, en merkte dat - inderdaad - dingen anders leken door er anders naar te kijken... Dat door dingen niet als Normaal te bestempelen of er anderzijds een oordeel over te hebben, bijvoorbeeld, veel al een heel stuk anders bleken, dat een hele situatie {waar ik me altijd door uit het veld liet slaan, of bloednerveus van werd, of die ik walgelijk vond} in zijn totaliteit veranderden, en vaak een heel andere afloop hadden dan verwacht... Ik leerde langzaam van slachtoffer naar zelfstandig denkend mens te ontwikkelen, al had dat nogal wat voeten in aarde - het duurde allemaal veel langer dan ik wilde... Ik had hier in 1987 over gehoord, en het is eigenlijk nu pas dat ik er niet teveel over hoef na te denken, dat ik het gewoon doe... Een doctrine eenmaal geleerd als kind is iets wat er erg moeilijk uit te krijgen is, vooral als het blijft worden onderschreven door je omgeving... Je moet nogal sterk in je schoenen staan wil je er je eigen manier van denken op na houden...

Het is ook een ding wat we de kinderen hebben willen meegeven - dat ze oneindig veel invloed hadden op hun leven, dat ze geen slachtoffers zijn van wat ze overkomt, dat ze verantwoordelijk zijn voor zichzelf (en wat ze denken en tegen dingen aankijken) en dat het niet van anderen afhangt... Niet altijd makkelijk - we leven helaas in een omgeving die graag ergens een label opplakt en de verantwoordelijkheid voor zoveel schuift in toevalligheden en een genen-poel die ineens - hoe dan?! - is veranderd...

de gedachte die ik wil veranderen?
dat ik iets {nuttigs} moet doen om bestaansrecht te krijgen... {want die zit er nog steeds ingeramd...}

meer lezen:

* Silva Methode (dmv ontspanningsoefeningen je hogere hersenfuncties verbeteren. Stuk is ook in het Nederlands maar ontzettend negatief...)
* EFP - emotionele vrijheids-techniek (iets met tikken tegen bepaalde plekken op je lijf)

* * * * *

en toen voelde het dat er een tweede deel aan moest worden vastgeniet...
komtie:

Dat het loslaten van oude gedachtengangen niet de makkelijkste uitdaging is die er bestaat, merkte ik van de week nog...

Met man en kind(eren) zat ik tv te kijken en er kwam iets wat mijn oog ving: de Britse minister president. In ons huis een persona non grata, vanwege alles waar 'wij' (= meneer G, en ik vaak) een hekel aan hebben - bevoorrecht, rijk, rechts, zich totaal onbewust van hoe het is om minder bedeeld te zijn, eikel... Er zijn er veel van in GB en het is van mijn wederhelft een bee in his bonnet (vrij vert: bij is zijn muts... wahaa!!), vanwege allerlei redenen... Dus mijn opmerking{'hm, hij is eigenlijk best wel een lekker ding....'} viel niet erg goed... Om niet te zeggen slecht: het koekje waar meneer G aan bezig was schoot in het verkeerde keelgat en hij keek me aan alsof ik net had verteld dat ik het had gedaan met de heer Wilders (spuug...). Terwijl het mijn  wederhelft was die toch altijd had ingepeperd dat ik vooral mijn eigen besluiten moest maken, zelf op een punt uitkomen, en het niet van een ander zou moeten laten afhangen, of zou moeten meegaan in wat een ander vindt... Dus zei ik dat, en hoewel ik zag dat alles in hem zei dat ik hier toch echt niet de partijlijn aan het volgen was (oeps...) wist ik ook dat hij wist dat ik hier gelijk in had... Hoe vreselijk het ook klonk in zijn oren... Als ik David Cameron een lekker ding vind, is dat mijn zaak... Net als toen ik naar de Royal Wedding wilde kijken, ook al zo fout in ons huis...

Hm... Het wordt nog wel wat met mij...

hobbezak

en het bloed kruipt kennelijk daar waar ik het niet tegen kan houden...
god, wat een overtuigende stilte-week is dit al geworden...
ik schijn toch van alles kwijt te moeten aan de wereld, en hoe beter dan op dit (ego-trip) blog...
zolang ik beloof om het bij mezelf te houden en niet van alles ga willen bereiken...
klaar er mee, Daan, schrijven, plaatsen en loslaten...

had vanmorgen een nogal traumatische shop-ochtend, omdat ik had besloten dat vandaag echt de dag was om een paar zomerse tops/bloesjes/tunieken te kopen, en Niets weerhield mij, het weer was stralend (in tegenstelling tot de herfst die we tot nu toe hadden...), alleen moest ik ook af en toe een pashokje in. En pashokjes en ik gaan niet samen... Het is dat ik het maar een paar keer per jaar doe, pashokjes ingaan, want anders had ik een doorlopende depressie - ik ben in-het-echt drie keer zo breed dan in mijn hoofd?! Is dit totale ontkenning of gewoon een zelfbeeld wat vijftien jaar geleden is opgehouden mee te vormen? Mijn god, wat werd ik niet vrolijk... en dan kon ik ook nog eens niet vinden waar ik op hoopte, zag allerlei heel trendy dingen die wel leuk waren, en dan niet pasten, zodat ik - al hobbezak dragend - zin kreeg om de spiegel een rammel voor zijn bek te geven... (alsof het de spiegel zijn schuld is dat ik breder ben dan ik hoef te zijn). Koffie en (tja...) een aardbeientaartje bij de V&D brachten even soelaas, en toen had ik het weer gehad... Heb een tuniek gevonden, en daar zal ik het mee moeten doen, voorlopig... Tenzij ik binnenkort in een opwelling plotsklaps weer eens zin krijg in een shop-ochtend...

God verhoedde...

plak band

een fijne link die tot denken zette

 > onthechten <

laag pitje

Voor tijdens de pauze op mijn werk had ik het boekje 'Boeddhisme in het dagelijkse leven' meegenomen van thuis. Het is een naslagwerkje waar ik regelmatig even wat dingen in opzoek, weer mee terug op het goede pad probeer te komen, het hoofd de goede richting uit. Een 'discussie' met een internet kennis had mij uit mijn doen geslagen en ik wilde een paar dingen opzoeken om een en andere in perspectief te zetten, voor haar, maar ook voor mezelf. Vooral voor mezelf bleek. Ik had mijn Ego weer een loopje met me laten nemen, weer had ik de tekenen niet op tijd gezien, en in de kiem gesmoord. Weer had ik me mee laten sleuren door een groot verlangen gelijk te hebben, te laten zien hoe veel ik al wist over psychologische processen, waar ik al zo lang over lees en mee bezig ben.

En terwijl ik het zat te lezen, en met mijn neus op die feiten werd gedrukt, dacht ik ook: Waarom schrijf ik eigenlijk dit blog? Is dit ook niet gewoon één grote egotrip, om aan de wereld te laten dien hoe veel ik wel niet nadenk, hoeveel ik al doorheb, hoe goed ik bezig ben op mijn pad? En hoe goed ik ben in het accepteren van allerlei dingen in mijn leven, de tegenslagen en de kleine triomfen onderweg? Ik schrijf me suf over allerlei dingen in mijn leven, maar voor wie, voor wat?! Er reageert geen hond (al doe ik het daar ook niet voor, zeg ik tegen mezelf. Heel vaak...) en ik kan me ook niet echt voorstellen dat het iemand echt iets kan schelen... Ijdel gemuts, dat is het...

Daarom laat ik het even voor wat het is, deze trip gaat even op een heel laag pitje...

Time for some kick-ass soul searching... 

ver-anderen

de woensdag uitdaging, samen met Kati

in navolging van het Dertig Dagen Project

God, grant me the serenity 
to accept the people I cannot change, 

the courage to change the one I can, 

and the wisdom to know it's me. 

(god, geef me de rust om mensen te accepteren die ik niet kan veranderen, 

de moed om diegene de veranderen die ik kan, 

en de wijsheid om te weten dat ik dat ben)

 ~ auteur onbekend, een variatie op een stukje uit 

Het Sereniteits Gebed van Reinhold Neibuhr

Te weten wanneer er dingen zijn aan jezelf die je zou willen (en kunnen) veranderen, is een lastige. Het vergt een manier van met enige afstand naar jezelf te kijken, en die is niet makkelijk, en als ik met veel mensen spreek, is het vaak helemaal niet nodig. Voor anderen, omdat zij iets zien in jou wat je zelf niet ziet {omdat zij niet op dezelfde manier last hebben van dingen waar jij je aan ergert bij jezelf}, omdat zij zelf niet willen veranderen en niet in jou willen zien dat jij er mee bezig bent... Natuurlijk  is het goed als je jezelf leert accepteren zoals je bent, dat je van jezelf houdt omdat je gewoon een prima mens bent zoals je op aarde bent gedropt, maar helaas is er bij de meesten van ons een leven lang aan (negatieve) overtuigingen en socialisatie overheen gegaan, en daar zit m nou het lastige - we zijn prima zoals we zijn gemaakt ooit, maar we geloven een hele hoop onzin over onszelf, over de mensen om ons heen en al die dingen zitten een heleboel geluk en blijheid in de weg...

Vele gesprekken met meneer G gaan over het feit dat hij niet begrijpt dat niet iedereen een psychologisch profiel van zichzelf wil, met zichzelf aan de slag wil, omdat het {vindt hij} toch machtig interessant is?! terwijl ik hem probeer te overtuigen dat het overgrote merendeel {zo hee...} van ons alleen maar in redelijk comfort - zonder poespas en toestanden - de 'schade' van onze opvoeding willen uitzitten. Dat men meent dat anderen moeten veranderen om ons rust te geven, om ons niet uit te dagen, maar wijzelf moeten niet hoeven veranderen, willen niet uitgedaagd worden om allerlei troep los te laten... Laat ons met rust...

Lange tijd dacht ik dat er met mij iets mis was, omdat ik anders naar de dingen keek om me heen dan mijn leeftijdsgenoten, omdat ik geen duidelijke mening had over veel dingen waar je meningen over hoorde te hebben, en dus nam ik ze maar over van de mensen om me heen, diegenen die ik respecteerde, om er van af te zijn... Terwijl ik er soms heel anders over dacht. Ik wilde eigenlijk alle kanten van een verhaal zien, horen over de andere kant, over de misschien niet zo mooie kanten van mensen, van dingen... Pas toen ik meneer G leerde kennen en in hem een soortgenoot vond, iemand die ook draaide en dacht en keek en onderzocht, toen aanvaarde ik die kant van mezelf. 

God (of wat je ook bent), geef mij de rust om iedereen te accepteren zoals die is, de moed om die ene te veranderen en de wijsheid om bij mezelf te blijven...

free wheelen

Southampton, Zuidkust, Engeland, 1995

'Want...?'
'Want wat?'
'Dit wordt je laatste vakantie waarin je lol hebt... want....'
Ze zaten naast elkaar op de bank in een hoek van de koffietent, met elk een mok warme koffie in de hand, elkaar net niet aanrakend, maar er ook niet ver vanaf. Hij zat iets rechterop, zij had een been onder haar zitvlak en hing tegen de achterkussens. Ze keek hem in de ogen, benieuwd naar het antwoord. Hij ontweek haar, staarde naar een van de tijdschriften die op het tafeltje lag. Zijn donkere ogen kregen ineens iets mattigs, terwijl ze normaal glinsterden van plezier. Hij haalde een hand door zijn zwarte stekels en zuchtte.
Ze ging wat rechterop zitten, keek ernstig naar hem. Ze hadden een uur zitten kletsen, schuilend voor de regen die al de hele ochtend over de stad hing. Ze waren eerst even over het strand gewandeld, langs de kiezels, elkaar plagend, over de les die ze hadden gevolgd, waarin ze elkaar hadden ontdekt, tijdens het maken van een opdracht, en nu hing er een plezierige spanning, een stil vermoeden van wat er zou kunnen gebeuren. Misschien...

Hij maakte een raar gezicht, trok zijn neus op en zuchtte dramatisch, maar met een lach op zijn gezicht.
'Omdat ik na deze vakantie nog een jaar moet studeren en dan is het gedaan met lol maken... Dan moet ik het bedrijf van mijn vader in, en dan wordt ik klaargestoomd...'
'En als je daar nou geen zin in hebt,' vroeg ze met gefronste wenkbrouwen.
'Dan nix...'
Hij grimaste naar haar, maar nu zonder bijbehorende blije ogen. 'Het geeft niets, ik wist dit al toen ik klein was, zo gaat dat nou eenmaal bij ons... In de familie in elk geval...'
Haar wenkbrouwen bleven gefronst, haar twijfel onderschrijvend. 'Vreselijk lijkt me dat... kan me niet voorstellen dat ik dat zou kunnen...'
Hij haalde zijn schouders op. 'Keuze wordt ook overschat... En als ik straks bakken met geld verdien, en een Porsche voor de deur heb staan, kan ik overal heen op vakantie waar ik wil....'
'...Als je daar dan tijd voor hebt... Wat voor bedrijf heeft je vader...?'
'Hij is finacieel adviseur. En da's echt net zo spannend als het klinkt... En wat ga jij doen dan, hierna?'
'Waarna?'
'Na je jaar freewheelen? Dat is dit toch, freewheelen?'

Ze lachte hardop. Ze had het zo genoemd, toen ze elkaar hadden gesproken, twee weken ervoor tijdens de introduktiedag, toen hij, samen met een andere Japanse studente, werd uitverkoren om in het groepje vergevorderden - hun engels was zeer goed, verstaanbaar zelfs - te mogen, zodat ze met een zeer flirterige Tjechische, een introverte Zweedse, een oudere man uit Turkije, twee voormalig Joegoslaven (een uit Bosnië en een uit Kroatië, wat voor meer spanning zorgde dan gezellig was, soms) en een nogal sombere jongen uit Portugal (die mooie gedichten schreef) in een klas zaten, werden voorbereid op het hoogste diploma wat haalbaar was op de talenschool aan de rand van de stad aan zee, aan de hand van hun nurkse, soms hilarisch camp, soms irritant zwaarmoedige leraar Ken. Want freewheelen was ze ook op dat moment precies wat ze deed... Net klaar als au-pair bij een lieve familie in een dorp even verderop, ook net uit een relatie met een eigenzinnige, muzikale Ier, en ze had geen zin om terug te gaan naar haar leven in Holland. En het werk op de administratie op de school was te part time om van te kunnen leven. Haar spaargeld was nog voldoende maar het moest ook niet te lang gaan duren... Ze had geen idee...
'Geen idee...' Nu trok zij haar schouders op, en keek wazig voor zich uit. 'Mijn lichaam verkopen maar, denk ik... Nee, echt, ik zou het niet weten... Misschien kan ik een opleiding gaan volgen, ergens... Dan kan ik het nog even uitstellen... Weet jij nog iets?'
'Bouwvakker? Lijkt me wel wat voor je... Of strandwacht... In een mooi rood badpak... Nou ja, dan heb ik het toch beter voor elkaar...' Hij lachte naar haar en pakte haar hand.  'Er komt vast wel iets moois op je pad, als je er maar in gelooft...'
'Ja, natuurlijk... Zomaar, uit de lucht gevallen...'
Hij keek haar nu ernstig in de ogen. 'You're going to be all right, all right?'
Zijn Japanse accent deed het grappig klinken, en voordat ze hem in twijfel kon gaan trekken, had hij een hand op haar gezciht gelegd en trok naar naar zich toe voor een zoen.
'Wij gaan nog een paar weken lekker freewheelen...,' sprak hij weer na een paar minuten, 'Zin om met me te gaan eten, straks? Mijn vader betaalt...'

kinderlijk eenvoudig

Na een nogal vreemd en emotioneel beladen weekend, een Maandag waarop de Zon schrijnt!!! zo hee...
Maar het wil met de inspiratie nog steeds niet erg lukken...
Dan maar een ideetje jatten van Kati

Growing old is inevitable, 

growing up is optional...

(ouder worden is onontkoombaar,

volwassen worden is optioneel)

Ha, die is leuk... Want met volwassen worden in traditionele zin heb ik nogal wat problemen, tenminste, als ik kijk naar mijn leeftijdsgenoten/medemoeders, want die lijken het allemaal veel beter geleerd te hebben... Volwassen zijn. Zelfstandig zijn. De juiste keuzes maken. Tenminste, zoals je ze hoort te maken, want ik maak keuzes die voor mij juist zijn, maar die funest zijn voor mijn - ik noem een zijstraat - pensoenopbouw... Die goed zijn voor mijn gevoel van innerlijke kracht - uit het raam staren, dagdromen over verhalen die nog geschreven moeten worden - maar die niet veel doen voor het avondeten wat staat te verpieteren... 

Waarschijnlijk is het gewoon weer dat balans ding: doen wat je moet doen wanneer het gevraagd wordt van je... Want het is niet dat ik hier niet al honderd keer over na heb gedacht... Verantwoordelijkheid nemen voor wat je doet, keuzes die je maakt, zorgen dat je er een beetje bij blijft en dat je leven niet in het honderd loopt. Maar het allerbelangrijkst: raak je innerlijke kind niet kwijt - de nieuwsgierigheid, de openheid, het geen kant en klare oordeel hebben over wat er op je pad komt, maar het willen leren kennen, zonder angst, vol overgave... En dat is een lastige als je samenleeft met iemand die daar heel bang voor is, die zijn innerijke kind als lang geleden is kwijtgeraakt. Die jong volwassen moest zijn, en die het lastig vind als mensen langer dan 'gezond' is (in zijn ogen) met een soort van kinderlijke eenvoud naar de wereld kijken...

{het was mooit geweest (denk ik heel soms) als ik iemand had getroffen die alles voor me zou willen doen en zijn, die alle moeilijke taken van volwassenheid van me overnam, zodat ik lekker de hele dag kon schrijven en tekenen en lezen en zo, zoals een Picasso lekker de hele dag kon schilderen terwijl zijn vrouw/minnares voor het huishouden en de kinderen zorgde... Soms dus, als Volwassentje Spelen me de keel uitkomt... Maar terwijl er een kant van is die dat prima had gevonden, was er ook een kant die iets heel anders wilde leren, en daar kwam meneer G in beeld...}

Omdat hij dat ziet als een donkere kant van zichzelf, waarschijnlijk, waar hij bang voor is... Maar hij  kan het - om onduidelijke redenen - van mij wel accepteren, tot op zekere hoogte. Zolang ik maar genoeg volwassenheid (zelfstandigheid) laat zien... Dan ziet hij het als iets interessants, als iets waar hij dan weer wat van kan leren... Zijn enorme trots loslaten, bijvoorbeeld, of vertrouwen op de Liefde... En ik geloof dat we nu wel een balans in hebben gevonden - eindelijk... 

miles ahead

had er al een paar op mijn Facebook gezet,
maar ik ga ze nu ook met jullie delen, hier

mijn nieuwe liefde 

{voor zolang het duurt}

miles kane

en samen met mijn andere liefde alex turner

{had ik al vermeld dat ik erg vaak verliefd wordt 

en niet geloof in mono-liefde,

op muziekgebied, en andere kunstzinnige uitingsvormen?

bij deze dan...}

zat hij in een andere band, waar ik ook heel blij van werd:

verandering

Vaak heb ik het idee dat een van de dingen die je beter niet kan doen in relaties - en dat kan van gewone vriendschap zijn tot ouder-kind tot intense liefdesrelaties - is: veranderen... Groeien... Niet meer diegene zijn die je was toen je elkaar leerde kennen... Terwijl dat juist hetgeen is wat gezond is...

Zelf heb ik het aan den lijve ondervonden in een van mijn relaties - niet die met Meneer G, trouwens, tenminste: niet in een bedreigende zin - toen ik me anders ging profileren dan ik tot dan toe had gedaan {eindelijk mijn echte ik naar buiten bracht}, en ik merkte dat het op onbegrip stuitte. Waarom deed ik zo? Zo deed ik toch anders niet? En als ik om me heen kijk, zie ik het vaak gebeuren - mensen veranderen, door wat ze doen in hun leven, door dramatische gebeurtenissen, of gewoon door dingen die plaatsvinden, Het Leven in actie, zeg maar, en daar zijn weer anderen niet erg van gediend... We willen dat de ander normaal blijft, wie hij/zij was, omdat verandering onzekerheid teweegbrengt - wat als die ander niet meer voor me is wat ik nodig heb?! Wat dan?!! 

Steeds meer lezend over psychische en spirituele processen leerde ik dat veranderen - groeien - de normaalste zaak van de wereld is. Dat stagnatie - de dingen blijven zoals ze waren - nogal ongezond is (stilstaande wateren gaan na een lange warme zomer behoorlijk stinken, toch?), maar we hebben geleerd dat het wel de bedoeling is dat de wereld om ons heen hetzelfde blijft. Naast rust en reinheid is regelmaat {voor de kindjes alles zoveel mogelijk hetzelfde houden} een fundamentele spil in de opvoeding geworden {terwijl kinderen er echt niet beter door leren verandering op te vangen, maar dat terzijde...}. En vooral onze partner blijft altijd degene die ons bijstaat, waar we van op aan kunnen... Maar wat als die wegvalt, of iets anders wil? 

Verandering hoort er bij... 

Zo'n boeddhistsche wijsheid waar je niet omheen kan, maar daarom is ie nog niet makkelijk te accepteren... Maar wanneer je het wel kan, wanneer je leert dat verandering niet beangstigend hoeft te zijn, niet bedreigend, maar een nieuwe kans, een volgende stap in je lange leerproces, dan haalt het al een hoop angels weg... Alleen: zijn wij er klaar voor om ons geluk en onze gemoedsrust niet meer afhankelijk te laten zijn van de relatie de wij hebben met de mensen om ons heen? Zijn wij klaar voor het vinden en blijven herkennen van ons Eigen Zelf, onze Kern {daar waar genoeg liefde en erkenning en waardering voor onszelf zit om een leven lang gelukkig te kunnen zijn}? Kunnen wij ons neerleggen bij het laten zijn van de ander zoals hij/zij moet zijn {veranderingen en al}?

Waarvoor zijn wij eigenlijk bang als de ander anders is dan hij/zij eerst was?

hartelijk dank

- een challenge van Kati en mij -

***

The best and most beautiful things in the world cannot be seen 

or even touched - they must be felt with the heart

{de beste en meest prachtige dingen in de wereld kunnen niet worden gezien

of zelfs aangeraakt - zij moeten worden gevoeld met het hart}

Helen Keller

Dat ons hart een immens prachtig, ingewikkeld en krachtig ding is, zal niemand ontkennen... Het pompt zwembaden vol bloed door ons lijf, dag in dag uit, zodat wij in leven blijven, voorzien worden van enzymen, van zuurstof, van noodzakelijke zaken die ons lijf en onze geest gezond houden. Een staaltje technische vernuft waar je u tegen zegt... Maar dit is niet het enige waar ons hart toe in staat is...

Ooit stond ik in The National Gallery in London oog in oog met een van de schilderwerken van Claude Monet, een paar van zijn latere werken, met al die waterlelies, en ik vond ze mooi, heel mooi, ook al voor het idee dat ik ze nu eindelijk zag, die schilderijen uit zijn tuin, maar ik voelde me niet geraakt, om een of andere reden,  niet zo sterk als ik eigenlijk verwacht had... Iets waar ik bijna teleurgesteld over was... In de zaal ernaast hingen Van Goghs, en daar had ik niet zoveel zin in - had het een beetje gehad met onze Vincent - maar ik wilde de kinderen laten zien wat de man nou bijvoorbeeld had gemaakt. En toen gebeurde het: ik zag deze, en voelde me geraakt... En daarna zag ik deze, en weer - whap! - raakte het me... Ik voelde een warmte rond mijn hart, iets wat nog het meeste weg heeft van liefde, en ik begreep er nix van... Een schilderij?! De ander dingen die er hingen van hem deden hetzelfde, en terwijl de rest op zoek ging naar DaVinci's, bleef ik nog even rondhangen in de ruimte en het gevoel wat erbij leek te horen... Mijn hart zoemde...

De meest prachtige dingen kan je niet zien, of aanraken, maar alleen voelen met je hart. Dingen als de glimlach van je baby, je moeder die met haar kleinkind aan het tekenen is, de zee die tegen de branding davert, een hamster die in je hand ligt te slapen... Ze brengen emoties teweeg, en daar gaat je hart van in de weer... 

En soms is het andersom... Een paar jaar geleden voelde ik me in een diep zwart gat vallen, onzeker en angstig, en ik had geen idee hoe ik mezelf eruit moest bedenken. Ik was er zeker van dat ik weg zou zinken, diep en machteloos. Een avond, moe en uitgestreden, lag ik in bed en probeerde een meditatie die ik had besproken met mijn vriendin, eentje waarin je jezelf een bad van Liefde mag geven (ja, jakkes, klinkt vreselijk Californisch, maar houdt vol...) en daarin focus je even op je hart, als je het voor elkaar hebt gekregen om je zo ontspannen mogelijk te zijn. Je zegt tegen jezelf dat je liefde bent, liefde mag zijn, en toen dat lukte zonder me belachelijk te voelen, merkte ik dat ik helemaal gevuld werd met een soort warm, oranje gevoel.  En mijn hart stond bijna in brand... En ik voelde dat heel langzaam die donkere wolk weg begon te drijven...

Je hart kan schijnbaar ook dingen aanvoelen, voorspellen bijna, en je vertellen of je op het juiste pad bent, voor jou... geen stem, maar een warm gevoel, of een sprongetje, of een soort van fladderen... 

Prachtig ding, je hart... 

excentriekig

Dreigt er gevaar als je inspiratie haalt uit ideeën en zaken en werelden die niet zijn waar jij bent, of die het aansporen om je te vervreemden (nog meer) van datgenen waarmee je bent opgegroeid?

Sinds die mafkees in Norwegen het in zijn hoofd haalde de wereld te moeten redden van linkse types die Samenwerking en Sameleving wilden bevorderen, door ze masaal te vermoorden, en het duidelijk werd dat de man een eenling was die niet binnen de maatschappij wilde leven omdat die hem niet aanstaat, begrijp ik een klein beetje waarom een maatschappij moeite heeft met eenlingen die hun eigen leven willen leven. Omdat er nou eenmaal een kans is dat er een rare tussen zit, die ons wil verlossen, die er enge gedachtegangen op na houdt... Maar zijn 'dus' automatisch alle eenlingen gevaarlijk, moeten zij allemaal in de gaten gehouden worden, uit angst voor een bloedbad? Want ikzelf ben ook een eenling, ikzelf hou ook van mijn eigen wereld boven die van de maatschaappij waarin ik mij bevindt. Ikzelf moedig mijn kinderen aan hun eigen gedachten te hebben, niet lukraak overal in mee te gaan, omdat dat van ze word verwacht door hun omgeving... Ikzelf beschouw mezelf als nogal wereldvreemd...

Wereldvreemd zijn, niet zomaar mee willen gaan met de samenleving waarin je woont, omdat je jezelf er niet in herkent, is iets - heb ik gemerkt - wat gezien wordt als een kwaad wat met wortel en al moet worden uitgeroeid. Niemand mag zijn eigen wereld hebben, we moeten allemaal meedoen, makkelijk te duiden zijn, anders dreigt er gevaar... Gevaar voor enge terroristen zoals die gek in Noorwegen... Om er maar een te noemen...

Mijn ideeën en inspiratie komen vaak uit een wereld die mijn omgeving, buiten meneer G en de kinderen, niet kent. Niet begrijpt. Niet wil begrijpen... En wat door onbegrip vaak wordt beschouwd als raar, dus beangstigend... en zo voel ik me soms verantwoordelijk voor de angst van een ander... Die nergens anders op is gebaseerd dan hun eigen onbegrip, en dat slaat eigenlijk nergens op... En ik heb er ook helemaal geen zin in, m een ander te behoeden voor de confromtatie met zijn eigen 'andere kant'... Dan maar de ongemakken erbij...

en enniwee,
om met mijn geliefde (een ervan)
excentriekeling te spreken:

terug

Nu, ben weer echt terug...
Intussen al zoveel wassen gedraaid, opgehangen opgevouwen, gestreken als normaal in twee weken, begin er een hekel aan te krijgen...

Wel al meer dan twee weken in een heel vreemde stemming. Vanaf London in een uber-blije, zo een die je normaal bij net bekeerde gristenen ziet - helemaal gesettled in mezelf, rustig, alsof ik de wereld en al zijn uitdagingen aankon, zonder me moe te maken... En weer terug bleef ik in die blije toestand, nog steeds rustig, veelal onbewogen door de beslommeringen die het dagelijkse leven weer voor de voeten wierp - niets bracht mij van mijn stuk: ik was net een week in Engeland geweest, wie kon mij wat...

Een weekje Zeeland bracht weer een soort van normaliteit, hoewel het niet erg normaal is dat wij in een caravan aan zee wonen, maar we kenden de routine van de jaren ervoor, wat te verwchten, hoe het waarschijnlijk zou gaan zijn, en dat was prima. Meneer G en ik gaven elkaar plenty of space, zoals daar behoefte aan was, bij tijd en wijlen, en de kinderen speelden en plaagden, de zee ruisde, de wind blies, de zon scheen en de regen kletterde met bakken uit de hemel.

En ik voelde me gewoon oke...

Er gaat nou toch nix dramatisch en vreselijks gebeuren he?
Als compensatie...
For effect...

Een muziekske...

reis verslag -3-

er komt geen einde aan dit jaar...

nog wat foto's, 

deze keer uit Zeeland

 deze en hierboven aan het strand in Vrouwenpolder

toen de zon nog scheen...

drie keer middelburg

mooi stadje...

 gallerie Pop in Domburg, 

waar ze lekkere koffie, tosties en brownies hebben

en een geinig interieur

broer en zus...