- gezakt -

Vorige week kwam het (te verwachten) verwijt dat ik wel erg on-Boeddhistisch bezig was voor iemand die zich aspirant-Boeddhist noemt.

Tja. Had hem kunnen verwachten en inderdaad, ik ben verre van het ideaal waarnaar ik streef. Heel erg ver. Maar het feit dat ik het probeer, en me door alle barrieres heensleur, is voor mij een goed genoege tegenwerping. Ik hoef nix te bewijzen, maar omdat ik ben opgegroeid in een cultuur waar je van alles moet kunnen tegenwerpen aan bewijs, was mijn reflex reactie er dan ook een van verdediging. Terwijl er nix te verdedigen is. Ik ben op mijn pad bezig. Ik ben verschillende obstakels tegengekomen waarvan ik merkte dat ik ze (op dit moment) te belemmerend vind en ik voel dat ik de kracht niet heb om ermee om te gaan op een ideale Boeddhistische manier, dus heb ik de keuze gemaakt om de blokkade in de ijskast te zetten. Tot ik er ooit wel de kracht voor heb. En misschien heb ik die wel nooit. Kan ook. Maar dat is dan de realiteit. En hoe moeilijk die ook is om te accepteren, voor beide partijen, aceepteren is op dit moment echt de enige oplossing...

Maar ik voel me wel schuldig, en een slecht mens. Want dat is mij geleerd. En dat mag ik nu on-leren... Want dat wil ik graag. Van dat constante schuldgevoel af, en het idee dat ik slecht ben als ik voor mijn eigen geluk kies en me niet laat overhalen om te denken dat ik verantwoordelijk ben voor het geluk van een ander. Of voor het verdriet. Want dat ben ik niet. Iedereen is verantwoordelijk voor zijn of haar eigen gevoelens. Dat leren we de kinderen al van kleins af aan, alleen zijn we er zelf nog niet helemaal foutloos in... Het dogma van de kerk en maatschappij zit er nog flink in gebakken.

Dus nee: ik ben gezakt voor mijn Boeddhisme-examen. Als dat zou bestaan... En voor zover ik het weet, bestaat dat nog niet... Maar goed, we leven hier wel in Het Westen en daar moet je overal een diploma voor hebben... Alweer iets wat ik net op mij cv kan zetten...

- heldendaad -

Ots zei iets over het feit dat 'ie de trainer van Man United, Sir Alex 'de föhn' Ferguson wel een cool type vond. Vanmorgen aan het ontbijt was dat, toen we het weer eens over voetbal hadden. Is hij je held, vroegen we. Ja, zei Ots, dat was hij wel. En dus kwam de volgende discussie op gang: wat maakt dat iemand je held word? Is het omdat ze iets heel speciaals kunnen? Omdat ze fantastisch zijn? Of omdat ze dat terug spiegelen naar je wat jij graag in jezelf zou willen kunnen maar niet kan? Want mensen waar je een hekel aan hebt spiegelen altijd datgene terug wat je bij jezelf (nog) niet wil zien, dus zouden helden datgene laten zien wat graag zou willen maar (nog) niet kan. Of misschien wel nooit kan bereiken bij jezelf en het dus kan blijven adoreren in een ander...

Ots zijn andere helden zijn Christiano Ronaldo (super zelfverzekerd) en Wayne Rooney (eh...). Lief zijn held is de zeer relaxte yoga-leraar van mijn zwangerschapsyoga, ooit. Max zijn held was Kurt Cobain, maar is nu Johnny Marr, de kleintjes hebben nog geen helden, behalve papa en mama, en mijn helden hebben allemaal zo ongeveer hetzelfde gemeen... John Lennon, Morrissey, Eddy Izzard, Ramses Shaffy, Rufus Wainwright, Michael Stipe van R.E.M., mijn lief - het zijn allemaal non-pleasers, eigenzinnige types die precies doen waarvoor ze voelen dat ze op de wereld waren gezet en het sch&*t hebben aan wat hun omgeving er nou van denkt... Films als Into the wild, Billy Elliot, Amelie, Maurice, One flew over the cuckoo's nest - allemaal gaan ze over mensen die eigen keuzes hebben moeten maken om hun ware ik naar buiten te laten komen, allemaal hebben ze het er nogal moeilijk mee gehad, allemaal bleken ze uiteindelijk gelukkiger, al zag de buitenwereld (meestal hun nabije familie) het met lede ogen aan en begrepen ze er geen hol van... Al ging het in het geval van die Cuckoo's nest niet helemaal goed, maar toch - Jack Nickolson's karakter in de film was precies weer zo'n eigenzinnige gast die hoog op mijn heldenlijstje staat...

Dus betekent het ook dat je helden veranderen in de loop der tijden. Tenminste - dat zou een gezonde gang van zaken moeten zijn, want als je dingen blijft leren in je leven, leer je ook misschien wel die dingen die je in je helden zo bewondert. Ik was ooit fan van Sting. Nu ben ik waarschijnlijk net zo cool en mellow als hij is (Waaaahahahaha!!!).

- eddie izzard -

- de hele maan -

Dit, zei mijn lief een tijdje geleden, is volgens mij jouw ultieme popsong. Hoe bedoel je dat, vroeg ik. Omdat het een fijne tune is, en de text is precies zoals ik jou zie. En toen ging ik nadenken... En ik weet dat hij wel gelijk heeft. De text is precies zoals ik mezelf zie. Aan de ene kant het voorzichtige, bange meisje wat de halve maan ziet, over regenbogen denkt, en over vleugels praat, en aan de andere kant, mijn andere kant, wil ik regenbogen vasthouden (poëtisch gezien, ik snap ook wel dat dat niet kan...) en de hele maan zien en vliegen...

Net was het op de radio, en ik stond koffie te maken en ik zette hem wat harder, en whap! daar kwam de crisis waar ik al dagen op zat te wachten. Tranen met tuiten, alle spanning van dagen denken en twijfel stroomde langzaam uit mijn lijf... En ik wist, ik weet, dat het goed was.

Ik ga de hele maan zien...



I pictured a rainbow
You held it in your hand
I had flashes
You saw the plan
I wandered out in the world for years
While you just stayed in your room
I saw the crescent
You saw the whole of the moon
The whole of the moon

You were there in the turnstiles
With the wind at your heels
You stretched for the stars
And you know how it feels
To reach too high
Too far
Too soon
You saw the whole of the moon

I was grounded
While you filled the skies
I was dumbfounded by truth
You cut through lies
I saw the rain dirty valley
You saw "Brigadoon"
I saw the crescent
You saw the whole of the moon

I spoke about wings
You just flew
I wondered, I guessed and I tried
You just knew
I sighed
And you swooned
I saw the crescent
You saw the whole of the moon
The whole of the moon
The whole of the moon

The torch in your pocket
And the wind at your heels
You climbed on a ladder
And you know how it feels
To get too high
Too far
Too soon
You saw the whole of the moon
The whole of the moon

Popcorn and cannonballs
All the season's fears
Trumpets, towers, and tenaments
Wide oceans full of tears
Flags, rags, ferryboats
Senators and scars
Every precious dream and vision
Underneath the stars
Yes, you climbed on a ladder
With the wind in your sails
You came like a comet
Blazing your trail
Too high
Too far
Too soon
You saw the whole of the moon...

- bevrijdingsdag -

vertaling van de tekst, voor diegenen die niet zo Anglofiel zijn ingesteld als ik:

Als je van iemand houdt, laat ze dan vrij
Als je iemand nodig hebt, hoef je alleen maar mijn naam te roepen
als je iemand wil, kan je hetzelfde doen
als je iets kostbaars wil bewaren
moet je het in opsluiten en de sleutel weggooien
als je al je bezittingen wil vasthouden
denk dan vooral niet aan mij

Als je van iemand houdt, laat ze dan vrij

Als je een spiegel wil, kijk dan in mijn ogen
of een zondebok, iemand om te verfoeien
of een gevangene in het donker,
vastgeketend aan kettingen die je niet kan zien
of een beest in een gouden kooi
het enige wat sommige mensen willen zijn

Als je van iemand houdt, laat ze dan vrij

je kan een onafhankelijk hart niet beheersen
je kan degene waarvan je houdt niet verscheuren
voor altijd geleerd om te geloven dat we niet zonder kunnen leven
we kunnen niet leven en gelukkig zijn met minder
zoveel kostbaars, zoveel zielen
alles wat we zien willen we bezitten

Als je iemand nodig hebt, hoef je alleen mijn naam te roepen
als je iemand wil, kan je hetzelfde doen
als je iets kostbaars wil bewaren
moet je het in opsluiten en de sleutel weggooien
als je al je bezittingen wil vasthouden
denk dan vooral niet aan mij

Als je van iemand houdt, laat ze dan vrij...

- hollanditis -

zucht...

we zijn er klaar voor....

- als de liefde er niet was... -

deze is voor iedereen die passie heeft en die voor passie gaat...

Luisterde van de week naar de radio en daar werd deze van The Scene gedraaid. Heerlijk nummer, van een van mijn favoriete Nederlandse bands (heb er niet veel...), weer een nummer wat me vaak een brok in de keel bezorgt. Vooral die ene zin van hierboven. Zo wil ik leven, als ik maar durf... Vol passie, vol drive, vol liefde en onzekerheid. Misschien lukt het me een keer...

Voor jullie een selectie Nederlandse passie - want echt: het bestaat...







En een speciale vermelding voor Toon. Ik hield altijd van zijn boeken die bij ons in stapels op de boekenkast stonden. De gedichtjes waren heerlijk (vooral begrijpelijk en vol gevoel) en zijn schilderijen prachtig van kleur. En zijn melancholie was voelbaar maar altijd met een soort van optimisme. En zijn boodschap dat je vooral de liefde toe moest laten in je leven, genieten van de liefde was voor mij een soort van goedkeuring dat wat ik voelde oke was. Als Toon het zei, dan moest het toch wel goed zijn? En het is ook zo... Als de liefde er niet was...

- fab & groovy -

voor een fotoverslagje van de pinksterviering op onze school, zie hier...

-------------------------------------------------------------------------

Een van de leukste herinneringen aan Hastings?
Het bestaan - ooit - van de winkel FAB & GROOVY, gerund door een heel groovy uitziende mevrouw met knal(henna)oranje haar. Haar winkeltje was inderdaad nogal fab en heel erg groovy. Ik moest ineens weer denken aan al die leuke, hippe, maffe spulletjes die erin stonden, toen ik boven mijn kralendoosje hing, gisteren middag... Kijk zelf maar...

- hipperepip -

spotte net een artikel in The Guardian, over waarom Brighton de hipste stad van het Verenigd Koninkrijk zou zijn. Een paar weken geleden, bij de verkiezingen daar (inderdaad, die heel ingewikkelde toestanden allemaal) haalde voor het eerst in de geschiedenis iemand van de Green Party (beetje GroenLinks) een zetel in het lagerhuis, en natuurlijk was die zetel Brighton Pavillion. Reden tot veel gejuich (buiten de drie grotere partijen is het bijna onmogelijk om een zetel te krijgen, dankzij het nogal ouderwetse kiessysteem). En waar anders dan in Brighton, de plek bij uitstek voor bohemiens, hippies op geitenwollen sokken, homo's en lesbo's, lui met een muesli-fetisj en elke kunstzinnige uitspatting die je maar kan bedenken. On-Brits tolerant, een paar uithoeken van London daargelaten dan.

Leuk artikel - lekker ironisch en helemaal niet zonder kritiek. Legt veel uit over waarom ik het nog steeds als een soort van mekka beschouw.

een paar foto's van het net geplukt...

- lusthof -

Vorig jaar rond deze tijd zag het binnen-tuintje er zo uit:

nu, na veel regen en een jaar lang met rust gelaten worden (voor zover dat opgaat bij ons dan) is het verworden tot dit lust voor het oog:

zo heerlijk toeven met een kopje thee op het terrasje ernaast.

- delightful -

Vroeg mijn lief: wat zal ik aan mijn moeder doorgeven wat ze mee moet brengen vanuit Engeland?
Antwoordde ik: FRY'S TURKISH DELIGHT!!!!!

- twijfelpop -

Zo.
Kindjes weer op school (behalve oudste die zich middels gitaarspel - elektrisch - poogt voor te bereiden voor zijn eerste examen vanmiddag) en mams aan de koffie, even met mijn schrijfsels mijn hoofd op orde brengen...

Wat zit er allemaal in?
Nogal veel, en een aantal dingen blijven daar ook netjes zitten, maar een dingetje leek me wel aardig om over te schrijven, omdat het zowel een linkje is met de andere dingen in mijn hoofd, als een excuus om Youtube te plunderen voor klipjes... Joechei!!

Gisteravond laat toonde BBC 1 & 2 een heleboel moois. Eerst was er de serie over moderne kunst, waar deze keer Picasso werd besproken en ontleed (na eerst Matisse en Warhol al besproken te hebben). Heel erg leerzaam, hoewel ik dacht al best veel te weten over ze... Daarna zagen we het laatste stukje van een film over het leven van Boy George, wat verbazend intrigerend bleek, en daarna - want het schijnt Jaren 80-maand te zijn op de Beeb - een deel van een oudere serie over de veranderende houding binnen Britse popmuziek tegenover sexualiteit en de sexe-verschillen. Zowel hilarisch als afgrijselijk (Stock, Aitkin & Waterman?! Kylie met kroeshaar?! Duran Duran, Spandau Ballet...). Lief en ik rolden van de bank bij het zien van al die pompeuze jonge gasten die nu nog wel eens heel stoer op Glastonbury mogen staan maar toen hun oogschaduw en eyeliners en toupeerkammetjes altijd in de aanslag hadden om er zo flamboyant mogelijk uit te zien. New Romantics, die de depri-punk wilden doen vervagen, met Adam Ant als hun voorloper... Engeland was toen een verschrikking om in te leven, leerde ik van lief. Je moet wat, als je jong bent...

Engelsen hebben natuurlijk altijd een andere houding gehad tegenover lichamelijkheid dan wij hier in Holland zijn gewend; over sex werd alleen gniffelend en geheimzinnig gepraat. Er hing een zweem over wat het moeilijk maakte om er normaal over te doen. Maar de sfeer in het land was onder Mw Thatcher nou niet bepaald plezierig, en de toch al behoorlijk rebelse jeugdcultuur, en de hoge theatrale voorkeuren van menig Brit, maakten de jaren 80, toen er ineens een heleboel geld voorhanden was en de gewone burger ineens kon gaan genieten van luxe, een soort van explosie van kleur en frivoliteit, en heel vrije sexualiteit. In die wereld dan - elders stonden banen massaal op de tocht en trof armoede het ene na het andere huishouden. De film Billy Elliot geeft dat contrast mooi aan. Maar daar hadden de New Romantics lak aan. En omdat er daar niet zo moeilijk gedaan werd over je sexualiteit, werd het een homoscene avant la letre...

En Toen Kwamen The Smiths...
Boos op de onrechten en misstanden in het land, vonden in de muziek een middel om hun gal te spuien - Morrissey tenminste, de muziek zelf werd gemaakt door de virtuoze gitarist Johnny Marr en een paar anderen (waarvan niemand de namen kan onthouden...). Teksten vol twijfel, vol bitterheid, vol verdriet, vol eenzaamheid... Eindelijk iemand die niet alleen maar discohits wilde, of een snelle auto, maar iemand die nadacht, die vragen stelde, zijn isolement onder woorden kon brengen op prachtige melodieuze rockmuziek. Met een flinke dosis humor en sarcasme waar ik dan weer heel blij van werd... En hij bleek ook nog eens een mooie kop te hebben (vond ik dan, hij is niet iedereens kopje thee...). Eindelijk - eindelijk - iemand die mij begreep. Zijn sexuele geaardheid - of meer het ontbreken ervan (hij was overtuigd celibatair) - gaf hem dan weer wat iets heel mysterieus, en sexueels... Vreemd...

Hier een selectie prachtigs: (klik op de titels)
* How soon is now?
* please please please...
* Ask
* Heaven knows i'm miserable now
* Shoplifters of the world unite

- een mooie film -

Een paar dagen gelededen trakteerden Lief en ik onszelf op een film, omdat hij eindelijk draaide in de bioscoop hier in de stad. A single man stond al langer hoog op mijn lijstje - en niet alleen omdat Colin Firth de hoofdrol speelde... - dus mijn vreugde was groot toen ik de titel ontwaarde in de lijst. En ik was niet teleurgesteld. Vreesde ik nog voor een style-over-content-uitspatting (regisseur is kleding ontwerper...), waarbij hoe het eruit ziet nogal onderhevig was aan het verhaal, lang hoefde ik dat niet te zijn, want een en ander stond behoorlijk in verhouding tot elkaar. Ja het was heel erg gestyled, maar zoals alles klopte, klopte ook de stemming en de kleuren en het gebruik van verschillende wisselingen ervan, en het stoorde nooit. Firth was prachtig ingetogen en Brits, maar de gevoelens barsten uit zijn poriën, maar er bleef nog genoeg ruimte over voor subtiele humor. Geen laugh a minute, maar zo ontzettend de moeite waard...

Bijkomend effect is dat lief nu de muziek van Etta James heeft ontdekt en we in een soort van cool jazz-hol leven... Nice...

- redenen -

De opmerking van hier in huis - dat ik daar (UK) wel erg ophemel - kwam aan, dus eentje om de balans erin te gooien.

redenen waarom ik voorlopig liever hier woon dan daar:
1. Het wordt je daar wel heel makkelijk gemaakt om je leven als eeuwige student voort te zetten. Wat prima is als dat je ambitie is in het leven, maar niet echt fijn als je kinderen wil opvoeden. Tenminste, zo ervoer ik het dan...
2. Men lijkt hier zoveel meer volwassen dan daar, wat je vooral ziet in dingen als politiek en ambtenaren - er wordt een mate van zelfstandig denken en eigen verantwoording van je gevraagd hier die ik daar behoorlijk miste.
3. De laatste keer dat ik in Engeland was, merkte ik hoe fijn ik het vond dat het in Holland zo schoon is... Nooit gedacht dat ik dat zou denken, maar het blijkt echt heel veel verschil te maken in hoe je je omgeving ervaart...
4. Scholen. Liever hier dan daar, hoeveel minder het hier dan mag zijn geworden in de afgelopen jaren, het verhoudt zich op weinig manieren...
5. Hoewel het natuurlijk niet overal zo is, voel ik hier weinig angst voor agressie in het dagelijks leven. Er heerst geen roadrage (tenminste, niet als mijn lief niet klem gereden wordt door een of andere slecht oplettende muts), men houdt niet van ruzie (ook niet altijd handig, maar goed...) en wil graag een verstandige oplossing voor problemen (en ja, zoveel praten en polderen is soms zo irritant), en zelfs al wordt er 'opgetreden', dan nog lijkt het met een zekere mate van vriendelijkheid te zijn. Om gek van te worden soms...
6. Spiritualiteit wordt hier niet gewantrouwd en zelfs aangemoedigd. De laatste keer dat ik een spiritueel artikel in The Guardian las, moest ik mezelf tegenhouden om geen ingezonden brief vol spugende haatopmerkingen te sturen, zo negatief getint was het...
7. Hier wordt niet moeilijk gedaan over seksualiteit en je lichaam... Je hebt er een, je doet het, je wil het doen, of niet, en da's prima.
8. We wonen dicht bij België...

een paar redenen waarom ik zo morgen met de eerste ferry naar daar zou willen:
1. Als nogal sensitief persoon wordt je daar best wel in de watten gelegd.
2. je hoeft daar niet de hele tijd volwassen te zijn - je mag best onverantwoord het kleine verwende kind uithangen...
3. De ruimte voor creativiteit lijkt daar zoveel meer te zijn. Het is daar voor mijn gevoel niet ondergeschikt aan de praktische kant van het leven...
4. De koffietentjes en kleine restaurantjes zijn zoveel gezelliger en fijner om in te vertoeven dan de meesten hier. Een tentje in domburg daargelaten dan...
5. Er wordt daar minder open en makkelijk gedaan over sexualiteit en je lichaam. Je hebt er een, en sex is inderdaad een optie, maar moet er nou perse steeds over worden gesproken? Alsof het over de leidingen in de keuken wordt gepraat, zo onromantisch en zo weinig mystiek hangt er hier omheen... Maar ja, elk voordeel heb zijn nadeel, sprak de grootse Nederlandse Filosoof J. Cruijf al eens...
6. De natuur is daar zo mooi... En bloemen mogen gewoon groeien waar ze willen en de berm wordt niet om de haverklap gemaaid, en struiken en bomen hoeven niet perse uitgemeten en met zoveel centimeter ertussen geplant... De willekeur van de natuur lijkt daar meer geaccepteerd te worden. Het voelt hier vaak nogal uitgemeten en bedacht - de spontaniteit is hier te vaak te zoeken...
7. De link met Ierland is daar zeer tastbaar en fijn...

Ach. Overal is het wel wat natuurlijk en ik ben alles bij elkaar toch wel heel blij dat ik hier woon en niet daar. Al was het alleen al omdat ik dan zoveel mensen niet had leren kennen die ik nu tot mijn vrienden reken, of dat ik door het verschil te ervaren anders niet in had gezien dat het hier best wel meevalt, meestal...

- bergen op zoom -

- hastings -

- alles anders -

Heb de dingen die in Engeland aan het gebeuren zijn op politiek gebied zitten volgen, vanavond, en natuurlijk ook de verkiezingen daar vorige week. Daar is nog steeds mijn point of reference, al sinds ik doorhad dat de cultuur daar me zoveel meer aansprak dan al dat slappe gehannes en ondramatische gemuts hier in Holland (persoonlijke opvatting, geen waardeoordeel...), toen ik 15 was of zo. Nog steeds staat de BBC dagelijks aan, volgen wij de politiek, de cultuur en sport en dergelijke best wel op de voet.

En dus voelde het behoorlijk klote toen net David Cameron stond te verklaren dat hij de klus van Prime Minister van Gordon Brown had overgenomen en de komende tijd een poging gaat wagen om Groot Brittannië terug op de rails te krijgen. Good luck to him... Weet nog toen Tony Blair voor Number 10 stond en die speech deed in 1997, hoe hoorbaar de zucht van verlichting was na zoveel jaren conservatief bestuur waar maar niet doorheen leek te kunnen worden gebroken. Door dat idiote kiessysteem wat onuitlegbaar is aan een leek (probeerde het heel de donderdag avond vorige week, aan Otto, en die snapt het nog steeds niet...). En nu zijn we weer terug bij af.

Maar goed. Vanaf nu is alles anders...
Good vibes from now on...
Ben mijn eigen geklaag beu.
Hoe kan ik zeuren over het gezeur van anderen als ik het zelf maar blijf doen, toch?

Vanaf nu elke keer iets waar ik blij van wordt...
Vandaag:
Ontdekt dankzij een vriendin, en lief mee heen gesleept - een tegelwinkel in Antwerpen... Yep: een tegelwinkel. Maar dan wel een waar ik helemaal gelukkig doorheen wandel. Heb hem al eens aangeprijsd, maar ik doe het graag nog eens - emery et cie - waar de meeste tegels (en andere spulletjes die daar worden verkocht) ware kunstwerken zijn. Je zou ze zo allemaal aan de muur hangen met een lijstje er omheen. Bovenstaand een 'collage' met kleuren waar ik heel blij van wordt. En hopelijk jullie ook een beetje. Als je in Antwerpen komt, binnenkort, zoek het eens op (niet makkelijk daar, ik loop telkens kwijt in de stad, al ben ik er al 389 keer geweest...).

- verschilligheid -

Een van de dingen waar mijn lief zich aan doodergert hier in Nederland is de ongevraagde hulp die hem aan alle kanten wordt aangeboden. Kei in het oplossen van zijn eigen problemen en het zelfstandig zijn, voelt hij het als een diepe belediging als iemand aan komt stormen met 'goedbedoelde' adviezen of een helpende hand waar hij niet om heeft verzocht. Hoe lief en goedbedoeld ook. Op zijn werk krijgt hij het nog al eens op zijn bord en men is daar behoorlijk hardleers...

Ik ben er heel erg snel mee opgehouden hem te voorzien van tips en ideeën om Het Leven stukken makkelijker te maken, en ben ook redelijk snel gestopt met het verwachten van hulp, met hem als leermeester in het doppen van de eigen bonen. Intussen helemaal gewend aan het idee dat ik het zelf kan (zoals eigenzinnige peuters ook altijd plegen te krijsen - 'zelluf doen, mama!!') vind ik het intussen geen ramp als men mij overstelpt met ongevraagd advies (wil me er zelf ook nog wel eens aan schuldig maken) maar hoef het niet meer zo nodig te ontvangen. De kinderen bevinden zich tussen twee culturen wat dat betreft. Van thuis uit is het Eigen Verantwoording en Zelf Puzzelen Tot Je Er Echt Niet Meer Uitkomt, maar buitenshuis vindt men het verschrikkelijk om jou te zien ploeteren en stuntelen en wil men dat beeld zo snel mogelijk uitroeien, en bieden dus snel hulp aan zodat ze jou niet meer hoeven zien hannesen. En als je de hulp afslaat, dan moet je het zelf maar uitzoeken - eigenwijze mafkees dat je er bent. Da's in Engeland wel anders... Als je om hulp vraagt staat men meteen naast je, maar doe je dat niet, dan mag je gewoon doormutsen tot je eruit bent of het beu bent. Hier heet dat Onverschilligheid. Ik merkte dat het een Verademing was... (moet er dan wel even voor de goede orde bij vermelden dat ik hier in Nederland nog niet bang ben geweest om van de weg af ge-roadraged te worden, of dat er iemand zomaar ineens heel agressief werd, wat daar dan weer wel het geval kan zijn. Soms).

Maar is het wel verschilligheid waar men zich hier aan 'schuldig' maakt, of is het een heel verhulde vorm van je bemoeien met een ander? Als ik twee verschillende sokken aanheb, kan ik er gif op innemen dat iemand er wat van zegt. Of als mijn fiets niet op slot staat, of als een van de kinderen midden in de winter zijn jas niet aan wil, of als de bloemen ietsje verder dan het perkje groeien.... Of als je borstvoeding niet helemaal perfect verloopt, of je even in de put zit... Goed bedoeld advies, of jou nog eens vertellen hoe het eigenlijk hoort?

Ben er nog niet helemaal uit... Weet wel dat ik het niet kan laten iets te zeggen van dingen waar ik last van heb. Welk hokje past dat dan weer in???

- moederdag -

Soms, dan wilde ze wel van de daken schreeuwen dat ze er een paar had - kinderen. Dan dacht ze dat ze serieus zou worden genomen door de mensen om zich heen, dan had ze een illusie over voor compleet gezien worden. Want ja, dat had ze nodig, die waardering, of meer erkenning. Want waardering kwam er zelden bij, meer een soort van opluchting omdat het gemakkelijker was haar in een hokje te plaatsen, wat door haar kleurrijke kleding of onvolwassen haardracht wellicht niet helemaal makkelijk leek. Moeder was makkelijk. Moeder was universeel erkend als oke. Werkeloos en spiritueel in ontwikkeling niet zo. Huisvrouw al helemaal niet, dat was zo suf. Nee, haar kinderen gaven haar in elk geval een soort van status, waardoor zelfs het huisvrouw zijn (want dat moest toch door iemand worden verricht, al die taken) en spiritueel in ontwikkeling zijn werden gedoogd.

Maar zelfs daar had ze nu geen zin meer in. Ze was moeder, ze had kinderen, heel leuke die langzaam aan allen naar volwassenheid slopen (zij wel...) en zij was nog steeds werkeloos, in de conventionele zin van het woord. Eigenlijk deed ze idioot veel, als ze alles op een rijtje ging zetten. Wat ze soms wel eens deed, zomaar, om overzicht te krijgen. Maar op sommige dagen was zelfs die waslijst niet voldoende om zich goed te doen voelen over zichzelf. So what dat ze wel eens Engelse les gaf? Wat kon het schelen dat haar schilderijen werden gewaardeerd, door haar man, kinderen en een paar vrienden? Ze kon er niet van leven, en was dat niet de bedoeling van zelfstandig zijn? Hoe zou ze ooit een leven voor zichzelf kunnen veroorloven, ze kon helemaal niets. Ze was net zo afhankelijk van haar man nu als vroeger van haar ouders. Wilde ze wel een leven voor zichzelf?

Soms dacht ze erover. De hele zooi thuis achter zich te laten. Alleen gaan wonen. De kinderen hadden haar toch niet meer nodig, nu ze allemaal ouder waren en haar constante zorg niet meer behoefden, hun eigen boterhammen klaarmaakten voor school, en zelfs, in het geval van de oudste, hun eigen was bijhielden... Maar het idee was veel te beangstigend. Dat ze overal alleen voor zou komen staan, dat de nachten koud en eenzaam zouden zijn, dat ze door iedereen uitgelachen of nagewezen zou worden. De behoefte aan zelfstandigheid was de angst voor al die andere dingen (nog) niet overstegen. Misschien kwam het wel, ooit. Misschien was dit wel haar mid-life crisis... Jippie... Dat ze zichzelf eigenlijk diep van binnen geen echte moeder vond, daar waagde ze zich maar niet aan... (want wat was dat dan eigenlijk? Hoe definieer je een echte moeder? Een kind baren? Het zorgen fantastisch vinden? Ze leren zelfstandig te zijn -al heb je zelf geen idee hoe je zelf dat moet zijn?)

En vanmorgen stond er thee naast haar bed, toen ze wakker werd. In een gebloemde mok, die ze ooit had meegenomen uit Engeland. En ze hoorde gestommel op de trap, waarna de deur van de slaapkamer open zoefde en de kinderen hevig grijnzend naar binnen kwamen en haar een bord met toast overhandigden en met liefde ingepakte kadootjes op haar schoot legden. 'Het is Moederdag vandaag!' maakte de jongste nog eens duidelijk, voor het geval ze het was vergeten. Niemand had het er over gehad, moederdag, want in hun huis deden ze niet aan onnozele feestdagen, maar haar man moest ze toch iets hebben verteld. Dus voelde ze hevige vertedering bij het zien van de tekeningen, en gaf ze haar man een knipoog toen chocola na chocola werd ontdaan van het pakpapier. En ze platgeknuffeld werd door de jongste. En hoorde dat de oudste zijn reep zelf had gekocht, zonder prompt van pa.

Prachtige kinders had ze. en de jam zou vast wel uit het dekbedovertrek komen...

- he, jonathan -

1992 was een vreemd jaar. Zo een die nog heel lang bij zal blijven.
Zo ging mijn relatie met Lief op de fles, bleef ik in Engeland wonen, leerde in een heel leuke Japanner kennen die toen mijn lief werd, leefde ik alleen in een ander land, kwam ik weer terug naar Nederland, was daar behoorlijk ongelukkig, spaarde ik voor een reis naar Amerika, was ik daar een week maar klikte het niet bepaald met mijn verblijf-familie, kreeg ik weer een relatie met Lief en besloot dat jaar met de hoop terug te keren naar Engeland.

Naast al dit vreemds, waarin ik Lief zou ontmoeten in Amerika, maakte ik ook kennis met het geflipte talent van ene Jonathan Richman. Via Lief, die hem in de stad waar ik een week vertoefde in US zag spelen in een kroegje en onder de indruk raakte van zijn eigen-zinnige, excentrieke, unieke persoon. Hij kocht een tape voor in zijn walkman, luisterde daar vaak naar op weg terug naar New York en toen wij elkaar, in Hastings, weer ontmoeten, kreeg ik ook de smaak snel te pakken. Hij werd de soundtrack voor onze nieuwe relatie.

En eergisteren speelde mijn lief een cd af die hij had samengesteld, en meteen was ik weer om, lachte me suf om de manier waarop hij zijn teksten oplepelde. Intelligente inzichten, maffe kwinkslagen, excentrieke kronkels, lieve melancholie - begeleid door een gitaarriff die zo uit de surf-scene van de jaren 60 zou kunnen komen. Heerlijk...

Uit de selectie van hiernaast:
* new england
* that summer feeling
* you can't talk to the dude
* egyptian reggae + affection