- aan het einde van de zomer -

Zou nu eigenlijk moeten griezelen, of de zomer afmelden, maar ik zit stevig in de nagloei van het kijken met alle kids (!!!) van Little Miss Sunshine. Altijd een garantie voor vertier, en we vonden de tijd nu rijp voor de 'kleintjes' om hem te zien. De oudste twee hebben hem al vaker gezien en die hadden er ook wel zin in, dus met chips in de aanslag en cola binnen handbereik plaatsten wij ons op bank en hobbelstoel en lieten het verhaal wederom aan ons voorbij gaan.

En natuurlijk moest Felix precies weten waarom allerlei dingen gebeuren - waarom praat die broer niet, en waarom is de oom zo verdrietig, en waarom vloekt de opa zo veel, en waarom is Olive's broer zo boos, en.... Gewoon kijken, Felix, wordt vanzelf duidelijk...

Ik weet nog dat ik de film, samen met Lief in de bios hier in Roosendaal zag, een jaar of wat geleden, en dat ik letterlijk de halve film de slappe lach had, vooral van dat opstarten van de bus steeds en die toeter en... Nou ja, de hele film eigenlijk. En dat stukje dat de jongen zich realiseert dat zijn grootste droom in duigen ligt, vanwege een medisch mankement, daar moest ik dan weer ontzettend van huilen. Ook de vierde keer... Wat zijn oom even later te zeggen had, over dat hij zijn tienertijd niet moet onderschatten vanwege de rijkdom aan misère en ellende die het brengt om de rest van je leven op te kunnen teren, was dan weer aan onze twee tieners goed besteed (hoeveel de broer lijkt op onze oudste - ongelofelijk...). En het einde, als langzaam duidelijk wordt dat lieve kleine Olive een 'schandalig' stuk was ingestudeerd door opa, die op zijn manier kennelijk een statement wilde maken over wat hij van dit soort verschrikkelijke veehandel voor kleine meisjes dacht (voordeel van de twijfel hier...), was ook deze keer weer een lachstuip waard.

Omdat we allemaal de muziek wel gaaf vonden, ben ik maar eens op zoektocht gegaan op Het Net en gevonden wie dat prachtigs allemaal voor ons heeft gecomponeerd en gespeeld. Ik kwam uit bij Devotchka. He? Inderdaad. Nooit van gehoord. Maar sinds vanavond dus wel. Hier een paar voorbeelden:
* Till the end of time (theme Little Miss Sunshine)
* How it ends (uit trailer Everything is illuminated) (film aangeraden door een vriendin maar nog steeds niet gezien - sorry!!)
* The clockwise witness
* Transliterator

Ik ben om...

- vergeetachtigheid -

Er is altijd iets heel irritants aan films waar de twee hoofdpersonages (want romantische comedy) herkenbaar zijn - dan ga ik dus de hele tijd vergelijken of denken hoe wij dat als koppel zouden klaarspelen of oplossen of overleven of...

Eternal sunshine of the spotless mind is zo'n film, en gisteren op de Belg. Jim Carrey (niet lollig, maar behoorlijk serieus) en Kate Winslett (niet voorbeeldig, maar een impulsieve scatterbrain, zoals ondergetekende) spelen twee geliefden die prima met elkaar overweg lijken, en zoals een stel wat al langer samen is hebben ze 'issues', maar plots van de ene op de andere dag heeft Kate (naam van haar personage vergeten) haar geheugen laten wissen. Jim (eh...) komt hierachter en - pissed off - laat hetzelfde doen met dat van hem. Echter er gaat iets mis (anders zou het wel een heel saaie film zijn) en we volgen zijn reis naar het grote vergeten, die hij wil stopzetten maar niet lijkt te kunnen.

Het idee is een heel intrigerende, vond ik. Het idee dat je iemand zomaar kan laten wegvagen, en of dat wel slim is, of je daarmee niet een heel stuk ontwikkeling wat je met die persoon hebt doorgemaakt kwijt zou raken, en zou je dan een totaal ander mens zijn of gewoon weer diezelfde en ga je dan weer op zoek naar iemand zoals diegene die je wilde vergeten omdat je datgene wat je hebt geleerd gewoon moet leren... Volgens mij wel, maar wie ben ik... En in het heetst van de 'strijd', als je dan een schurfthekel blijkt te hebben aan al die kleine dingetjes van je partner, kan je die dan afdoen als niet belangrijk als het goed gaat tussen jullie twee? Als dingen die de ander zo 'speciaal' maken...

Het personage wat Winslett speelde -knap irritant- was voor mij heel intrigerend, omdat ik mij erin herkende - vooral het 'snel verveeld, heeft steeds de goedkeuring van anderen nodig, is heel onzeker' was niet altijd fijn om te zien. En dat hij een saaie droogkloot was die zo hing aan zijn gewoontes en geen risico's wilde nemen was dan weer een spiegel voor Lief, maar die was te druk bezig op de computer om notie te nemen van de film... Dingen die ons allebei maken wie we zijn en dat we bij elkaar zijn gekomen. Nu prima, soms zwaar ergerniswekkend...

Het medicijn wat ons verdriet doet helen, is vergeetachtigheid, is een bekende uitspraak. En zo waar... en voor mij dus heel fijn...

Zal die wekelijkse filmlijsten eens in de gaten houden op België...

- opgeruimd staat... opgeruimd -

Met het Boeddhistische principe in gedachten - een opgeruimd huis bevordert een opgeruimde geest - ging ik vanmorgen aan de slag in de woonkamer. De speelgoedkast moest nodig uitgemest, de boeken/dvd/vissenkom/uitstalkast kon ook wel een poetsdoek gebruiken en voor de rest waren er nog genoeg oppervlakken die al in geen tijden een poetsbeurt hebben gehad.

Het resultaat was adembenemend (of meer: adembevorderend...). Felix mocht tegen mij vertellen welke auto's hij niet meer wilde en die gaan binnenkort naar de kringloper, er wordt Duplo gedumpt (bij een kennis...), de boeken/dvd's/vissen en foto's staan niet meer in een laag stof en mijn tevredenheid kent geen grenzen, voorlopig...

Kijk zelf maar:

- u2b -

Klikkend op de link naar Youtube uit mijn lijstje met favorieten, op zoek naar muziek, ontwaarde ik gisteravond aan de bovenkant van de webpagina een link naar het 'live-concert' wat U2 die avond/nacht in ik-weet-niet-meer-waar ging geven (hersens = vergiet), om half negen locale tijd (daar, wat erop neerkwam dat het hier half 5 's ochtend zou zijn). Had er iets van gehoord, dat ze zouden live-streamen via Youtube, en dat iedereen zomaar zou kunnen kijken, zonder eerst een kwak geld te moeten overmaken naar U2 Limited... Want zo zijn die gasten dus blijkbaar - regelmatig mogen Normale Mensen (wij dus) delen in hun plezier en gewoon iets krijgen van ze. Toffe gasten...

Mijn gedachten gingen terug naar een concert wat ze gaven voor hun fans met oudjaar in 1998 gaven, in Dublin (waar Bono na een paar uur steeds meer begon te klinken alsof hij iets meer dan een paar glazen Guinness burgemeester had gemaakt), waar Lief en ik naar luisterden omdat het gewoon op de radio werd uitgezonden. De tape ervan hebben we nog jaren afgespeeld.

U2 concerten zijn sinds ik ze op Live Aid in 1985 zag dingen waar ik naar uitkijk. Bono mag van mij de hele dag wel achter (voor?) zijn mike staan blèren en roepen en andere liedjes weven in de bestaande nummers die ik nog steeds bijna allemaal ken. De band leerde ik kennen in 1984, toen The Unforgetable Fire uitkwam en hun politieke en sociaal bewogen rock, die niet als EO-rock klonk, mij van mijn sokken blies. Ze hadden namelijk ook humor... En charisma. En een ironische twist in hun teksten... Op Live Aid kon wat mij betrof iedereen wel naar huis, want wat Bono daar deed was voor mij van een ongekende authentieke gaafheid, daar kon geen Queen of Paul McCartney of Spandau Ballet aan tippen... Ja hij dweept, ja hij lijkt een grote egotrip te doen, maar zijn hart zit volgens mij al heel lang op de goede plek...

Net in verwachting van Max, nu dus 16 jaar terug, zagen Lief en ik ze in Rotterdam, in de Kuip. Nou ja, we zagen wat dingen op een groot scherm, en de over-the-top podium-bekleding van heel veraf, maar om nou te zeggen dat ik Bono of Edge of Adam of Larry op mijn netvlies heb gehad - nee. Maar toch, de sfeer die de heren met zijn vieren voor elkaar kregen was fantastisch. Het ging dwars door me heen, en wellicht heeft Max zijn liefde voor muziek (maar dan weer niet voor U2...) hieraan overgehouden... Zou zomaar kunnen...

Concert van gisteravond/vanmorgen was in The Rose Bowl Stadium, ergens in Californië en is hier nog eens te zien. Als je twee en een half uur over hebt: vooral doen!!!

- storm op zee -

De tarotkaart die ik trok op de terugweg meldde 'opstanding', wat zoveel kan betekenen als afrekenen met het verleden, afronden van een levensfase of zich herboren voelen. Nou kunnen tarot kaarten zo ongeveer alles betekenen als je wilt (er is altijd wel een bruikbare 'betekenis') maar ik wist dat op dat moment het precies dat reflecteerde hoe ik me voelde.

De vakantie naar Engeland die 5 dagen had moeten duren, duurde er maar twee, due to unforseen circumstances (vriendin P. werd ziek) en ik voelde me precies 4 seconden teleurgesteld, waarna meteen een soort van berusting intrad, een 'oh well...', een 'het moest blijkbaar zo zijn'-gevoel... Als je dat van te voren had gezegd, had ik je voor gek verklaard, maar dat doe ik dus niet. Vond het meer heel sneu voor P., die zo had uitgekeken naar haar eerste vakantie zonder kroost...

De anderhalve dag dat we in UK waren hebben we genoten van het landschap en van het gezelschap van mijn vriendin Sarah, hebben we de zilte zee geproefd en fish & chips gegeten, hebben we ons verbaasd over de bereidwilligheid van Britten om je te helpen en het gebrek aan stress als ik een fout maakte met de auto (iets waar je hier altijd genadeloos op je lazer voor krijgt van mede-weggebruikers) en vonden we allebei Hastings en Brighton toffe steden, maar - heb geen idee van hoe P. het voelde - ik voelde me niet meer op mijn plek daar. Hoewel ontstellend herkenbaar en vertrouwd, voerde het gevoel dat ik er niet meer thuishoor, dat het mijn plek niet meer is, zo sterk de boventoon dat ik er verdrietig van werd. Het voelde alsof ik East Sussex ben ontgroeid, alsof ik er niet meer hoor, zoals ik dat twintig jaar geleden wel deed, toen het voelde alsof ik thuiskwam, mijn plek had gevonden... En het feit dat P. ziek werd, en naar huis wilde, leek een teken van boven dat het tijd was.

In Amerikaanse films en series als Friends, hebben ze het steeds over 'closure', als term voor het afsluiten van een periode van je leven, of van een relatie, en met deze blog wil ik hetzelfde doen - closure m.b.t. mijn hangen in het verleden, van mijn behoefte aan het verheerlijken van een plek waar ik niet meer woon, van een tijd die al lang voorbij is. De tijd is daar dat kan accepteren dat mijn leven nu hier is, en dat dat prima is. Na tien jaar...

Maar de foto's blijven wel mooi. Daar helpt geen closure tegenop...

(en P. wens ik vanaf hier nog eens zeer veel beterschap!!!)

- Hastings Old Town en de zee -

- mooie dagen -

Er zijn dagen dat de zon schijnt, en dat een wandeling in het bos zo ongeveer het mooiste is wat je kan doen, omdat de kleuren zo onbeschrijfelijk prachtig zijn, en dat de inzichten, die een gesprek met je beste vriendin je geven, precies zijn wat je nodig hebt, en dat je het gevoel hebt dat jouw spirituele kant ineens een vlucht neemt... En je voelt ook alsof het zo nog dagen zou kunnen doorgaan.

Fijn zijn die dagen. Gisteren had ik er zo een. En ik probeer er minstens een week op te teren... Of zo door te gaan. Morgen zit ik op deze tijd op de boot richting Dover, en komen ineens die krijtrotsen in beeld en wie weet hoe ik me dan voel...

Tot volgende week!

- de wereld draait eindelijk door -

Een van de bijverschijnselen van de krantenwijk van Max, is de aanwezigheid van de twee kranten die dagelijks meekomen. Twee BN de Stemmen die hun weg van de fietstassen naar de keukentafel vinden en daar liggen te wachten tot een van ons, of twee, er doorheen gaan bladeren. Het nieuws tot ons nemen. Max leest met verbazing over van alles, Otto leest de sportberichten, Felix heeft de strips ontdekt en Polly zal het voorlopig allemaal een zorg zijn.

Een tijd terug kwam ik erachter dat De Wereld en het nieuws wat daaruit mijn hoofd inkwam, mij niet erg blij maakte. Het nieuws op tv bekeek ik al niet meer, docu's zette ik ook al niet meer aan en de krant las ik alleen als de plaatselijke op de mat viel, en dan zocht ik enkel de berichtgeving over aankomende tentoonstellingen op, of de voetbalresultaten van de club van Otto. Maar verder mocht De Wereld van mij ver weg blijven. En nu ligt het dus toch nog elke dag op die tafel. En blader ik op mijn gemak door het regionale, plaatselijk en wereldnieuws, lees ik beschouwingen over politieke onderwerpen, en verbaas ik mij in de afdeling overlijdensberichten over allerlei erg vroeg gestorven mensen die ik niet ken. Gisteren bijvoorbeeld, een stelletje van rond de twintig. Zo sneu...

Maar waarom ben ik nu niet depressief dan? Waarom lees ik dit nu met een soort van afstandelijke interesse en glijdt het weer netjes langs me af? Zou het te maken hebben met een soort niet willen dat datgene wat van buiten komt mij omver kegelt, dat ik krachtig genoeg van mezelf ben (geworden) dat krantenberichten en tv-reportages niet meer zo diep naar binnen gaan, buiten mijn pantsertje blijven waar ze horen?

Als dat zo is, ben ik zeer blij. Want dan heeft al dat gewroet en gedenk en soul-searching en accepteren van bepaalde dingen en loslaten ervan, blijkbaar toch zijn vruchten afgeworpen, ben ik iets minder gevoelig geworden...
Laat maar komen die wereld...

- eerlijk is alweer eerlijk -

omdat Andere Daan een Honesty Award mijn richting deed sturen - dankjewel, Daan!!! - mag ik nu mijn ziel en zaligheid blootleggen. Maar dat deed ik toch al, dus tien feiten moet niet moeilijk zijn... En sommigen zijn anders dan in mijn Engelse Bloglijstje, 1. Ik ben een vreselijke zoetekauw... en: ik ben doodsbenauwd voor de tandarts...
2. ik stel graag uit tot morgen wat ik vandaag zou kunnen doen...
3. Foto's maken doe ik graag, maar sta er zelf liever niet op. (kan er maar twee bedenken die ik mooi vond van mezelf...)
4. Ik heb nog steeds moeite om 'ik' te schrijven, hoewel dat vast anders lijkt hier op deze blog...
5. ik vertrouw bijna blind op dat 'het wel goed komt', iets waar mijn lief nog steeds heel erg zenuwachtig van wordt...
6. In Engeland grijp ik vrijwel meteen naar de Fry's Turkish Delight, vooral omdat de papiertjes zo prachtig paars zijn... en de Delight zo delighfully jummie... 7. Een Hollands vriendje heb ik nog nooit gehad, wel een Duitse prachtjongen, en een heel lieve Japanner, en natuurlijk houdt die Engelsman het verbazingwekkend lang met mij uit. Tot nu toe dan...
8. Schrijven, tekenen, schilderen, boetseren e.d. doe ik al sinds ik er groot genoeg voor ben, maar ik ben te bescheiden (lees: een schijterd) om er iets professioneels mee te doen. Dus is Thuisblijfmoederen het ideale beroep voor mij... Maar mijn handen jeuken wel...
9. spiritualiteit is mijn redding geweest - tenminste, lezen en praten erover en tot de conclusie komen dat alle wijsheid die ik dacht te vinden al lang en breed in mij zit. Nu nog vertrouwen dat het ook daadwerkelijk zo is...
10. ik heb een heel lage film/soap/verhaaldrempel... Om te lezen/kijken, tenminste. Ze mogen van mij heel erg diep gaan, maar ook zo oppervlakkig dat je er tranen van in je ogen krijgt... Gisteravond zat ik tot diep in de nacht naar Good Will Hunting te kijken, en While you were sleeping, heb ik al 4 keer gezien... En die soaps... tja... dus.

De scrap mag van mij nu naar: Lizette, Elly en andere Lizette

- jeuk -

Is jeuk te verhelpen met je gedachten? Want als het tussen de oren zit (zoals vaak wordt beweerd) dan moet het tussen die oren ook op te lossen zijn. Dan moet met een simpele geestelijke bezwering een halt toe te roepen zijn.

Deze gedachten tolden door mijn hoofd toen ik vorige week bijna gek werd van de jeuk. Het krabben maakte dat ik op allerlei plekken pijnlijke vlekken had en heel erg chagrijnig werd. Lezen erover op internet en een stukje uit dat boek van Eckhart Tolle lieten mij weten dat het inderdaad met je geest te verhelpen is, maar niet door heel hard te gaan zitten denken, of boos te gaan zitten zijn (want daar komt die jeuk schijnbaar vandaan), maar door de jeuk en de pijn te observeren en tegen jezelf te zeggen dat je kan krabben, maar dat het niet hoeft. Je bewust zijn van het feit dat je jeuk hebt, het laten zijn wat het is en dan niet reageren. En dat is moeilijk!! Zo...

Maar gaandeweg, door toch niet te reageren en te blijven observeren, kwam ik tot de conclusie dat veel in het leven een soort jeuk is waar met krabben op wordt gereageerd, waardoor de jeuk even klaar is, totdat de volgende 'aanval' komt. Een metafoor voor alles waar je ineens enorme last van hebt, of een behoefte, of een zin in, wat erom smeekt om gekrabd te worden en wat na het krabben even weg is, tot de volgende aanval van zin, of behoefte of last... En daar kan je dan met observeren, met je bewust zijn van het feit dat je dat voelt, een soort van einde maken aan de neerwaartse spiraal van jeuk - krabben - meer jeuk - meer krabben - jeuk en zere plekken - krabben en pijn, enz.

Intussen heb ik geen last meer van mijn fysieke jeuk, al wil het soms nog wel eens de kop opsteken. Andere jeuk wordt nu langzaamaan bekeken en bezweerd/gewaar geworden en misschien lukt het me ooit om zonder last door het leven te gaan... Maar nu heb ik enorme behoefte aan koffie...

- Bohemian Beirut -

Dankzij Lizette (alweer!) herinnerde ik mij een liefde voor de muziek van de band Beirut. Niet de stad (nooit geweest, maar wat niet is...) maar de band, of is het alleen de zanger, met een paar muzikanten die hem begeleiden. Whatever - de sfeer die de liedjes - zoals deze - voor mij oproepen is er een van bohemian life, van kunst, van kleuren, van eigen regels naleven, van reizen en het soort intense liefde die je tot in je tenen kan voelen voor iets, iemand, of gewoon het leven zelf... Van schraalheid, en expressie, en de impulsiviteit van kinderen...

Mijn eerste kennismaking met hun/zijn muziek was Nantes - via Studio Brussel - waarvan ik zo ondersteboven was, dat ik meteen zijn/hun clips heb opgezocht op youtube en toen weer ondersteboven viel van de schoonheid van de zanger... De klips zijn heerlijk om naar te kijken en leiden niet teveel af van de prachtige muziek. Behalve als die zanger dan in beeld komt, maar daar leer ik mee leven...

Dankjewel, Lizette, voor het onder mijn aandacht brengen van hun/hem!! Cd zit alweer in de speler van de auto...

- dromen -

Wandelend door de natuur vanmorgen doken beelden op mijn netvlies van de vorig jaar op de BBC vertoonde verfilming van het boek Jane Eyre. Oktober doet vreemde dingen met mijn gedachten en de manier waarop de zon door de bomen scheen, hoe de mistige ochtendnevel boven het gras hing en de kleuren van de bladeren de berm tot leven deed komen, maakte dat mijn geest de vrije loop nam en in Engeland uitkwam. En die serie van vorig jaar was een manier om weer even daar te zijn. De landschappen zijn niet te vergelijken, maar de sfeer een heel klein beetje wel.

Van heel lang geleden, toen ik een jaar of twaalf was, herinner ik mij dromen over wat ik op tv zag aan series als Poldark en Jane Eyre - dromend over een leven wat mooier was dan ik leefde, in een omgeving die zoveel aantrekkelijker was dan wat ik kende. En zoals ik het heb leren kennen toen ik er woonde. Glooiende, uitstrekkende uitzichten, ontelbare heuvels, spannende bossen, schattige huisjes, klippen, woest en ontembaar.

En net zo woest en ontembaar was Mr. Rochester - de love-interest van Ms. Eyre... En die kwam dus ook op mijn netvlies... Zo'n eigenzinnige man die precies doet waar hij op dat moment zin in heeft, die niet vertroeteld wil worden, die zijn eigen leven leidt. Zo'n man. Met een landgoed en bakken met geld, maar rondsjouwt in een ouwe jas en slordig haar heeft en verantwoordelijkheid eist van iedereen die met of voor hem werkt... Zo'n man. Zo een die diep van binnen een schat blijkt te zijn, een flonkerende juweel die zo door het leven is getekend dat het zwaar werken is om tot onder die laag hardheid te komen, zo een waar ik week van in de knieen wordt... En daar zijn er maar heel weinig van, heb ik zo het idee. "Mad, bad and dangerous to know," schijnt een beschrijving te zijn van zijn soort - (Heathcliffe, uit Wuthering Heights springt in het geheugen, in de Engelse literatuur worden ze Byronic heroes genoemd, naar de schrijver Lord Byron). Van die mannen die niet voorspelbaar zijn, behalve in hun eigenzinnigheid, sterk en krachtig, intelligent en oplettend...

Eindelijk thuis, na mijn spannende wandeling toen de ketel op het vuur ging voor koffie, schoot het me weer te binnen: ik heb er al zo een.....

- voorspellen -

Nog maar anderhalve week en dan zitten wij (P. en ik) op een boot in de richting van het Verenigd Koninkrijk - Brighton, to be precise... En ik doe echt heel erg mijn best om er niet naar uit te kijken. Want ergens naar uitkijken staat in mijn ervaring gelijk aan: rampspoed bestellen... Vorig jaar gingen M. en ik naar Domburg en daar keek ik zo naar uit. Resultaat: een avond gehuild omdat ik Polly zo miste en drie dagen regen... (ook: heerlijk gepraat, gelachen, gedanst en gegeten, dus qua balans viel het heel erg mee..). In het voorjaar vorig jaar keek ik ook al uit naar een week UK, en dus baalde ik een week als een stekker... Terwijl het jaar ervoor ik eigenlijk niet zo'n zin had in alweer een bezoek, en dus niet meer terug naar Nederland wilde komen...

Wat is dat toch met ergens naar uitkijken? Is het echt zo dat zodra je je ergens een voorstelling van maakt, in zowel positieve als negatieve zin, dat er dan alleen maar het tegenovergestelde kan gebeuren? Dat je het beste - zoals in mijn laatste bijbel wordt gesteld - gewoon nergens iets van moet hopen of verwachten, want je kan helemaal nix voorspellen, of op hopen. Je hebt immers totaal geen idee wat er te wachten staat... Een lang weekend Domburg kan tof zijn, en inspirerend en heerlijk en leuk, even er tussen uit. Maar het kan ook verschrikkelijk zijn, heel confronterend, en compleet anders dan je had verwacht... Dat je een huilebalk blijkt te zijn, of juist na drie dagen heel je familie niet blijkt te missen... Of dat je bij thuiskomst een ander welkom krijgt dan je had bedacht... Probleem is dat mijn fantasie ongeveer altijd met de toekomst aan de haal gaat. Als ik weet dat ik een dag naar Antwerpen ga, heb ik al de heel dag volverwacht - tot de nok toe... En dan is het nooit zo spannend als in mijn hoofd. Wanneer ik naar de tandarts moet, voel ik al precies waar hij met dat enge ijzeren stokje gaat prikken. En dan valt het eigenlijk wel mee. Als ik in de gids iets lees over een verhaallijn in 'mijn' soap, heb ik al de hele aflevering vooruit bedacht, en valt het vreselijk tegen... Leuk, veel fantasie...

Dus kijk ik maar niet teveel op internet naar wat we bijvoorbeeld allemaal kunnen doen in Brighton, en hoop ik op regen, en dat het heel saai wordt... Heeeeeel saai...

- van binnen uit -

Derde les euritmie.
Nog steeds heerlijk. Ik merkte de afgelopen lessen dat ik steeds met een heel fijn gevoel naar huis ging, alsof ik net anderhalf uur had zitten mediteren...

Vorige week introduceerde juffie Monique de figuur voor het gedicht dat we gaan uitbeelden, en nadat we ons voorhoofd uit de frons haalden, legde ze uit hoe ze dat zag. En gaandeweg, door het te doen, begon het iets weg te krijgen van de elegante bewegingsvorm waar ons over verteld was. Ook werden koperen stokken gebruikt voor een paar oefeningen, nadat we ze met ons lichaamswarmte van hun kilte hadden ontdaan. Deze waren niet voor het gedicht, maar om ons een idee te geven van enkele andere manieren waarin euritmie kan worden gedaan.

Gisteren leerden wij een aantal letters uit te beelden, door armen te gebruiken, maar vooral vanuit je gevoel, je binnenste te laten spreken. Zo was de 'A' een wijds gebaar, maar het kan ook dichter bij je blijven; bij de 'I' (het ik) ging een arm omhoog, en welke richting die opging had dan weer te maken met welk gevoel je uitbeeldde... De letters die wij leerden hoorden ergens in het gedicht, en het kostte me nogal wat moeite om te onthouden wanneer ik wat moest doen - dat soort dingen duren nogal even voordat het blijft hangen, maar gelukkig is daar de tijd voor en is het helemaal niet de bedoeling dat je flink je best gaat zitten doen en haard gaat zwoegen. Gelukkig maar...

De groep begint - door een aantal oefeningen waarin het groepsgevoel zeer belangrijk is - een fijne club te worden. De meesten kennen elkaar wel van school, maar een paar komen van 'buitenaf'. Altijd even wennen... Maar, zoals de euritmie-juf van school, die ik vorige week voor de schoolkrant interviewde, al zei: euritmie kan heel mooi werken om een groepsproces op gang te helpen, om de groep te versterkten. Of in ons geval - om er een groep van te maken. Ik kan me nu wel iets voorstellen hoe dat in een kas met kinderen zou kunnen werken. De oefening die Monique liet zien om een Klas 9 (jongeren van 15/16) met elkaar in gesprek te krijgen was een heel mooi voorbeeld ervan. Jammer dat onze kinderen zo sporadisch in contact komen met zoiets moois...

Misschien, in de toekomst...

- het mooie van nu -

Ploeg mij op dit moment door het boek De kracht van het nu van Eckhart Tolle. Veel over de man gelezen en gehoord - en ook op Youtube een stukje gezien waarin hij Het Pijnlichaam uit de doeken deed (door de vreemde combinatie van zijn stemgeluid, zijn manier van praten en het idee van het Pijnlichaam ("The painbody"), kan ik nu zijn uiteenzettingen in het boek hierover niet lezen zonder een gniffel, maar dat terzijde...) - en heb nu eindelijk in de bieb een van zijn boeken te pakken gekregen. Hij beschrijft op heel begrijpelijke wijze het fenomeen ego (hoe het verstand en tijd van ons in het verleden en toekomst levende zielepietjes heeft gemaakt) en hoe je door je ervan bewust te zijn deze kan bestrijden en zelfs gelukkig kan zijn. Wij worden geregeerd door zorgen en pijn uit het verleden, en zorgen voor en hoop op de toekomst, wanneer wij verlost worden van allerlei ergs. Maar we leven vooral niet Nu, en dat is eigenlijk een beetje stom. Om het zacht uit te drukken...


Het gelezene tot nu toe in de praktijk gebracht en moet zeggen dat ik er positief over ben... Blijf nogal vaak hangen in het negatieve van het verleden, en dat verdwijnt door me er bewust van te zijn langzaam aan, en de hoop dat de toekomst mij geluk en zaligheid zal brengen worden ook het Grote Niets in gekeken door mijn Gewaarwording In Werking... En nou maar hopen dat dit een blijver is. En niet net als zoveel wat ik heb ontdekt als zijnde Het tot nu toe leuk voor een par weken en dan verdwijnt in een of ander vacuüm om nooit meer terug gevonden te worden...

- tadaaa!!! -

en omdat ik daar ineens zin in had,
hier een link naar blog nummer drie - mijn 'webwinkeltje'...
Nou ja, een poging dan... Eens zien hoe de wind waait...

- Chelsea Morning -

Omdat een van de cd's die Lief ooit voor zijn ouders had gemaakt, het in de cd-speler van de auto haalde, werd ik weer herinnerd aan hoe mooi sommige muziek uit mijn beginperiode was... De cd heette Chelsea Morning, naar een nummer van Joni Mitchell. En daarop stonden nog meer liedjes die perfect in de melancholieke sfeer van deze maand blijken te passen. Make it van Bread, Fire and rain van James Tayler (die zoveel moois heeft geschreven en gezongen dat ik de tel ben kwijtgeraakt...), Donovan, Lindisfarne, Jethro Tull, Jefferson Airplane...

Deze muziek staat in mijn hoofd gegrift, mede dankzij de zwager van vriendin M. die mij - tussen baby-sit afspraken in - wegwijs maakte in deze periode. Mijn vader speelde alleen maar Johnny Cash (die ik pas sinds een jaar of 10 waardeer...) en mijn moeder luisterde vaker naar Cliff Richard dan mij lief was... Lief had dan weer vrienden die in begin jaren 70 hun studententijd hadden doorgemaakt en er nog in zwaar hingen - en die allemaal diep onder de indruk waren van mijn kennis van bovenstaande muziek... Tja, ouwe ziel...

- hersftig -

autumn comes
the summer has gone
winter will come too soon
stars will shine clearer
skies seem nearer
under the harvest moon

autumn comes
but let us be glad
singing an autumn tune
hearts will be lighter
nights be brighter
under the harvest moon


Vanmorgen gingen we op herfstschattenjacht. En we vonden een hoop. Blaadjes in vele kleuren, beukennootjes en hun jasjes, kastanjes, besjes en nog meer... Vanmiddag gaan we de blaadjes persen en de rest op de jaartafel uitstallen. Nu gaan we lekker knus binnen zitten en spelen...

- denkbeelden -

Via Hyves heeft een kennis mij op de hoogte gebracht van de site Dagelijkse gedachte. Ze reageerde op mijn kreet: "Inspiratie - waar zit je", daar geschreven omdat ik me even leeg voelde (om te zijner tijd weer gevuld te worden, zou ik nu toch onderhand moeten weten...)

De site stuurt je elke dag een gedachte op naar je mail, als je dat wil, en dan krijg je dingen te lezen als: "Wie nooit de boog der zorg ontspant, die krenkt gezondheid en verstand." of: "Smal denken creëert smalle paden. Open denken creëert open wegen." Heel mooi, en heel inspirerend. En heel fijn om af en toe onder ogen te krijgen, al was het maar om weer te lezen wat je eigenlijk al wist...

Vond deze ook wel grappig: "Het is nooit te laat om te worden wat je had kunnen zijn." Van George Elliot, de schrijfster van Middlemarch.

en ik verlaat jullie met deze: "Veranderingen en verbeteringen beginnen altijd van binnenuit. Daarna veranderen de uiterlijke omstandigheden vanzelf mee."

- herfststorm -

Michaelskrachten, noemen ze die. Zoals de herfst nu tot uiting komt: stormachtig, dreigend, krachtig, wild. Naar binnen willen keren, in voorbereiding naar de Kerst, waarna de natuur ook langzaam weer het tij keert en de dagen gaan lengen, hoort ook bij deze tijd. We zitten nu dus midden in de inkeer-tijd, en volgens een kennis zijn de gedachten die ik heb gehad de laatste tijd een teken daarvan. Naar je binnenste gaan kijken, zien waar je van gemaakt bent (hoewel ik dat dus al maanden doe, maar dat terzijde...). Wat je wil met je leven, met jezelf. De zomer met zijn vrolijkheid is voorbij, nu gaan we ons voorbereiden op de tijd die komen gaat. Het huis gezellig maken, kaarsjes gaan aan en geven nu een mooi effect - waar ze eerst in het licht van de zomer in het niet vielen, fleuren ze nu hoekjes op.

Het enige wat ik nu mis, is de herfst in Engeland. Hoe het daar ruikt, hoe het er uitziet, heeft sinds ik daar heb gewoond iets magisch gekregen voor me. Moeilijk uit te leggen - een soort combinatie van een zwavelig luchtje, rottende bladeren, bomen en brandende haarden. En ik ben blij dat ik over iets minder dan drie weken weer even mag snuiven en staren, en dan maar hopen dat ik er dan lang mee ga doen... Een van de nadelen van reizen, denk ik, dat je je plekken en dingen herinnert en mooie gedachten aan hebt, naar terug verlangt, maar vaak niet naar terug kan gaan... Zo blij dat ik mijn ontwaak-tijd niet in Nieuw Zeeland heb gehad...

- oktober-gevoel -

Alsof ze hierboven op de kalender hebben gekeken, is vandaag onstuimig en regenachtig, koud en guur... Maar ook mooi en kleurrijk. Geniet van twee liedjes die dat gevoel voor mij duidelijk maken:
*
oktober - Blof
*
october - U2
October,
and the trees are stripped bare
from all they wear
what do i care?

October
and kingdoms rise
and kingdoms fall
but you go on...
and on...