kerst voorbij, het is nu gewoon vakantie...
twee van de jongens zijn hun achtenaam aan het nadoen (apenkooi, daarzo...), zoon een is bij een vriend, en Pops ligt op de bank naar Nickelodeon te kijken... Meneer G {blij dat hij deze feestdagen met mij weer heeft overleefd} is aan het werk, en ik kan me een heleboel dingen voor de geest halen die ik zou kunnen/moeten doen...
deze kerst was voor mij:
* een prettig samenzijn met alle kids, die er allemaal zin in hadden
* nog even een inzicht van epische proporties op de valreep - ik verwacht nog steeds teveel van mensen om me heen, en mezelf...
* opa en oma - zij maken tweede kerstdag een heel stuk gezelliger
* mijn zoon krijgt Echte Kerstpakketten...
* hamsters - al zijn die slechte kamergenoten 's nachts...
* bbc-tv... tja... wij kijken nou eenmaal graag tv met Kerst. En daar was het voor ons wel te doen: Dr Who, Eastenders (met Alweer een dramatische klimax - dat men daar niet massaal op vakantie gaat eind December is mij een raadsel...), Narnia, Merlin, kerstspecials van allerlei series {meestal nogal flauw, maar ach, it's Christmas!!), adverts voor de nieuwe Sherlock Holmes serie (waaahhh!!!), the Borrowers (met een heel harige Chris Eccleston als Pa)
boek :: leef voor jezelf van Dr Phil...
in tegenstelling tot de egotrip die het suggereert
{en die wij hebben aangeleerd te suggereren}
is dit een super doe-het-zelf psychologie boek
een aanrader van de bovenste plank
voor wie zijn ware ik wil loslaten op de wereld...
*
film ::beginners
vorige week in de bios gezien
prachtig...
*
muziek ::radio 4
jawel: de nederlandse
enige radio waar niet elke tien minuten
een kerstkraker uit de speakers schalt...
heerlijk...
yummie...
* kunstvorm :: panto
ooit in UK naar een {met kerst bijna verplichte} panto geweest,
vooral om het eens een keer mee te maken...
meestal een kinderverhaal in musicalvorm,
met een mannelijke 'ster'acteur als vrouw
of andersom
en anderhalf uur platte, melige grappen en grollen...
Met toch wel enige verwondering en blijdschap bekeek ik vandaag een van de pagina's van de online Guardian {Britse krant} die het had over wanneer wat gesloten is met Kerst en hoe je zeker kon weten of je alles wel op tijd had verstuurd/gekocht/besteld... De paniek die ik ook wel begon te voelen, zo tegen het einde, sloeg ineens weer even toe...
In Engeland is Kerst een Heel Serieuze Aangelegenheid... Nou ja, de aanloop er naar toe dan, want de dag zelf is het een groot gekkenhuis... Hoe weinig je er ook aan ging doen, lichte paniek of je alles wel had hing er dan... Kerst Moet Perfect... Terwijl je begin September al aan de Mince Pies en kerstverlichting kon... Het zou toch je neus wel uit moeten komen, deze week?
Misschien om dat ze daar geen Carnaval hebben in Februari, of omdat er al zo weing te vieren is, is Kerst daar niet echt een spiritueel ding, maar een kans om je eens te laten gaan, alle spanningen van het jaar even los te laten, en aan de whiskey/gin/brandy te gaan... Het mag: after all - it's Christmas...
Wat de redenen ook zijn: ik was er graag, maar dan vooral omdat ik het als tegenhanger heb leren kennen van de Serieuze Kerst hier in Holland... En als ik er dan zo over lees, wil ik graag nog een keer daarheen, in de aanloop naar Kerst... For old time's sake...
heb het meeste van deze ochtend doorgebracht met het in elkaar zetten van mijn nieuwe Engelstalige blog...
werd wel tijd...
kreeg het niet voor elkaar om mijn andere een eigen identiteit te geven, en dat had het toch wel nodig...
ik wilde graag dat het meer was dan alleen de 'vertalingen' van wat hier wel eens staat...
dus, wie nieuwsgierig is en zijn engels wil ophalen:
* de kringloop winkel.... hadden ze een leuke aanbouw voor de hamsterkooi, twee boeken waar ik even verder mee kan, een mooie groene 'fluwelen' rok en een wasmand van het type 'lekker simpel'...
* het mogen bijwonen van het paradijsspel (hoewel dus erg verdacht...)
* mijn werk... gewoon een zeer fijne plek om te zijn... lieve collega's vooral...
* de inzichten van deze week en het feit dat ik nog nooit zo diep en heftig ben gegaan in mijn accepteer/loslaat-proces... pfff....
* de mooie kerstkaarten die deze week op de mat zijn geland.... Wat een beauties zitten er bij!!!
* de fijne wandeling met mijn jongste, die onverwacht een dagje thuis mocht blijven...
mocht gisteren voor het eerst naar het Paradijsspel kijken in een naburige (nou ja, een kilometer of 50 verderop in Oosterhout) Vrije School. Het was er eerder niet van gekomen. Ik wilde wel, maar het lukte nooit... En hoewel ik heb genoten, merkte ik weer hoe slecht ik nog tegen de Christelijke inslag van de op zich heel mooie spelen op de Vrije scholen kan...
Denk dat dat me ook een beetje ging tegenstaan van het spelen van Maria... Leuk om te doen hoor, dat was het niet, maar ik werd een beetje suf van het idee dat Maria, en gisteren Eva, als passieve mutsjes moeten worden neergezet; Maria heel steunend en lieflijk naar de sterke Josef toe, Eva een makkelijk te verleiden tuttebol die van de appel eet en zorgt dat zij en de man waaruit zij is vervaardigd (?!) het paradijs uit moeten en een aards leven moeten leiden (lijden)... Natuurlijk is het vooral beeldtaal en zijn we er allemaal we uit dat die beeldtaal vooral door mannen is verzonnen, en in een tijd dat vrouwen nogal weinig in de pap te brokkelen hadden - zorgen moesten ze! - en soms krijg ik zwaar de zenuwen van al die oude spelen die zo netjes op de oude manier worden gespeeld, zonder iets in twijfel te trekken, omdat de Vrije School zo van traditie houdt...
Maar toch...
Ik weet het niet...
Iets van mijn vrouwelijke kant begon tegen te stribbelen...
Iets had de neiging om 'God' in zijn rode gewaad (toevallig Pops d'r meester...) van zijn sokkel te meppen en te roepen dat hij wel heel makkelijk oordeelt en veroordeelt daar boven in zijn hemel... Wat wist hij nou in gods... vredesnaam van verleidingen en verlangens?!
gisteren, toen ik een muts opzette tegen de kou, keek ik in de spiegel, en ontdekte dat ik nu wel heel erg op mijn tante-uit-Zwitserland begin te lijken... Ik heb haar kaaklijn {met hamsterwangen in aanleg}, haar blik, haar ogen... En, dacht ik toen ik door het 'bos' wandelde, misschien kon ik dan ook maar meteen haar andere, karakter-kenmerken aannemen - misschien zou dat wel gewoon beter zijn...
Mijn tante uit Zwitserland was in mijn ogen altijd de ultieme bitch. Zij had/heeft een heel sterk karakter, had een mening, wist veel, was intelligent, ging op haar twintigste (of zo) achter haar liefde uit het verre Suisse aan {oh, de schande...} en mijn moeder kon/kan haar niet uitstaan... Ik begrijp heel goed waarom, want tante is ook een behoorlijke snob en is niet altijd erg vriendelijk geweest naar mijn moeder toe, vond haar maar minnetjes (het Grote Klassenverschil tussen beide families laaide lekker hoog op tijdens sporadische ontmoetingen), maar toen ik een jaar of 17 was, leerde ik haar wat beter kennen... Toen verhuisde ze namelijk naar hier terug, omdat ze Zwitserland niet meer leuk vond (en haar kinderen allebei het huis uit waren, eentje naar Duitsland, de anderen naar Amerika) en trok ik een jaar of wat veel met haar op. Ik ging bij haar, zeg maar, op les om Sterke Vrouw te worden...
En ik leerde veel. Over Klassiek Ballet, over cultuur, over filosofie, over esoterie, over leven buiten Nederland, over je eigen leven leiden en geen compromissen sluiten... Mijn tante was namelijk ook gescheiden, in een tijd waarin dat nog niet 'normaal' was. Vooral niet in mijn familie. Daar scheidde je niet, daar bleef je tot in einde van dagen zeuren over hoe slecht je het had, of niet, maar je ging niet uit elkaar... Mijn tante dus wel... Die had het helemaal gehad met haar huwelijk, en woonde jaren op een flatje ergens in de buurt van Zürich en dopte haar eigen bonen...
Door haar sterke karakter is het ook behoorlijk misgelopen tussen ons, verhuisde ik naar Engeland en ik heb haar sindsdien niet meer gezien, maar ik heb wel veel meegenomen in mijn rugzakje. Zij plantte het zaadje van de notie dat ik het vooral bij mezelf moet houden en me niet moest verschuilen achter de dogma's en ideeën van anderen... Ik zag bij haar hoe het moest...
* voor Sinterklaas avonden waarin niet teveel, maar gewoon genoeg kadootjes zijn...
* voor Ikea en hun heerlijke kaneelbroodjes... o.a.
* aan mijn pa & ma dat ze zo'n lieve opa & oma zijn...
* voor het feit dat youtube bestaat en ik zomaar muziek kan 'oproepen' en beluisteren (en zien) - gewoon, zomaar... zoals deze van The Fratelli's
* voor postbodes, dat ze mijn brievenbus maar vaak mogen vinden, en zij mijn brieven/kaarten/pakketjes blijven rondbrengen...
* voor het feit dat ik ooit hierwoonde.... Gewoon, omdat ik nu weet dat er meer is in het leven dan dit... en dit... moet alleen nog een ontsnappingsplan bedenken....
in de oer-Hollandse traditie van Beter Goed Gejat Dan Slecht Verzonnen, ga ik met Kati's Tien Dingen voor Kerst aan de haal...
tien dingen die kerst voor mij speciaal maken...
Vrees dat het een erg Engels tintje gaat krijgen.. {sorry}
1. kerstcake, mince pies, en pastinaak uit de oven... Ik heb nooit zo lekker gegeten met kerst als in Engeland... Oke, daar gaan ze behoorlijk over the top, maar so what... Het was/is een feestje daar, niet dat ingetogen nep-spiritueel gedoe hier...
3.de kerstboom... Zal wel weer de zolder op moeten om het ding ergens achter 6 zakken kleren vandaan te halen... De kids hebben er heel veel zin in om m op te zetten... Alleen geen idee waar hij zou moeten staan... Die van ons hangt vol met alles wat we kunnen vinden en erin past. Veel frutsels die de kinderen hebben gemaakt, dingen uit de uitverkoop van de V&D, whatever...
4. de mooie lichtjes... Wordt er altijd zo blij van, lichtjes in bomen, langs huizen (maar dan niet die overdreven 8 miljoen lichtjes-op-een-gevel toestanden...)
5.kerstkaarten schrijven.... Ben al begonnen, want het duurt bij mij altijd heel lang... Vindt het heel leuk om kaarten uit te zoeken, te bedenken welke voor wie is, en er dan iets moois van de maken... En de mooiste kaarten komen (tja...) uit UK...
6.de Wandeling... Degenen waar meneer G ons bij vergezelt. Een keer per jaar dus... Het was ook even bijna traditie geworden dat Opa en Otto verdwalen in het bos, maar dat is de laatste paar jaar niet meer voorgekomen...
7. beslissen of het een Veggie maaltijd wordt of een met (bio-)kip...
precair, deze... Van mij mag ie altijd wel veggie, maar om de zoveel jaar krijgt Ots zijn zin en nemen we een kip...
8. de kerstliedjes... Ots en ik hebben besloten dat het geen kerst is tot we deze van Slade hebben gehoord... En ik smelt nog nog steeds helemaal van deze van the Manics...... Hoewel die van Coldplay ook heel mooi en schattig is... Natuurlijk hoort deze in de rij, en deze... hoewel ik ook ontzettend graag luister naar deze klassieke koren... steeds meer, eigenlijk
9. de balans tussen serieus en melig... lastig altijd... Ik ben opgegroeid met de Serieuze kerst, waar vooral de nadruk lag op contemplatie en je heel schuldig voelen over hoe goed je het wel niet had in vergelijking met... terwijl ik in Engeland een heel andere kerst heb leren kennen, met brandy en veel eten en lachen en liedjes en plezier.. Mijn voorkeur ligt sindsdien bij de laatste, maar probeer iets van een balans te vinden, eentje die voor mij, en mijn gezin, de goede is... Dus wisselt het Oberufer Kerstspel zich af met Dr Who, janken bij de clip van John Lennon met lachen om de domme grapjes in de crackers...
10. Liefde... Voor mij symboliseert Kerst Liefde... Ben er nog niet helemaal uit waarom, maar het lijkt voor mij de emotie die uit alle kerstfilms springt die ik mooi vindt, uit de liedjes die ik graag hoor dan, uit het gevoel wat ik krijg als ik bezig ben om lekker eten op tafel te krijgen voor mijn familie... Liefde voor hen, voor mijn dierbaren, voor de wereld, want die kan nog wel wat gebruiken...
Gisteren had ik mezelf getracteerd op het Flow Mindfulness DoeBoek {iedereen kreeg kadootjes!?} en daar stonden veel lieve, mooie, intrigerende dingen in waar ik nog heel lang over ga nadenken. Wat er uitsprong was het stukje over aandacht... Hoe wij eigenlijk allemaal gewoon aandacht (en liefde) willen omdat wij als soort nou eenmaal zo sukkelig in elkaar zijn geschroefd dat we bij geboorte nog maaanden aan een moeder/verzorger vastzitten en daar willen we wel graag aandacht (en liefde) van, anders gaan we dood... En omdat De Samenleving in de laatste hondervijftig jaar zo is veranderd, is de aandacht die ooit normaal en gewoon aanwezig was, er niet meer is in die vorm, moeten we andere dingen gaan verzinnen om aandacht (en liefde) te krijgen van onze omgeving... Zoals bijvoorbeeld een hobby... Of Bloggen, of Facebook, of een minnaar(m/v)...
Want eigenlijk zijn we gewoon nog steeds bang dat {wie dan ook de plek heeft ingenomen van onze moeder/verzorger} ons geen aandacht/liefde wil geven...
* * *
Toen kwam DWDD. Normaal gesproken zo ongeveer het enige programma waarin ik kennis neem van Het Nieuws, en dan nog heel erg sporadisch... Vooral omdat ik Jan Mulder zo leuk vindt, en Marc-Marie, en de zwartgallige gedichten van Nico Dijkshoorn... In de uitzending van gisteren mochten twee musici een stukje doen voor de (kennelijk vaste) Recordings compilatie, wat ook meestal wel interessant blijkt. Op de stoel zaten de Vlaamse Selah Sue (met dat irritante stemmetje) en een gast die op mijn broer leek... Hij heette Paul Acda. Van Acda en De Munnink. Wist Selah Sue ook niet.. De reactie van Van Nieuwkerk en het publiek op het idee dat de Vlaamse zangeres nog nooit van Acda en De Munnink had gehoord {verbijstering, uitlachen} verbaasde mij een beetje... Om een of andere reden had ik bedacht dat Van Nieuwkerk en een dwdd-pubbliek minder bekrompen waren dan de rest van Holland, dat ze wat meer open stonden voor mensen die anders in het leven staan, maar nee: iemand die niet totaal op de hoogte is van Alles moet/mag uitgelachen worden... Die spoort niet helemaal... En wij zijn allemaal als aapjes getraind om bang te zijn om uit de toon te vallen...
Ineens heb ik niet zoveel zin meer in Van Nieuwkerk...
* * *
Toen vond ik deze clip tussen het vele 'nieuws' op Facebook
ergens in London sjouwen een paar gasten rond met een megafoon en zij roepen van alles. Vooral dat we door moeten gaan met consumeren en geld verdienen, dat we niet teveel moeten nadenken, anderen ons laten vertellen wat goed is en wat niet, dat mediteren dom is... Dan grijpt de politie in. Tenminste: ze zien eruit als politie, maar zijn eigenlijk als politie vermomde medewerkers van een beveiligingsbedrijf. Die menen dat de megafoon jongens weg moeten omdat ze de orde verstoren... Jongens blijven doorroepen, en stellen het hele idee aan de kaak van beveiligingsmannen in politiekostuums, en het feit dat er meteen terrorisme bij wordt gehaald als plausible reden... Angst... Bang maken die hap...
het was een fijne pakjesavond...
Pops genoot van haar kadootjes,
de jongens deden vrolijk mee alsof,
zelfs meneer G zat helemaal in de sfeer...
halverwege de middag had ik even een inzinking...
weet niet precies waarom.
misschien de zenuwen voor wat nog moest komen?
Ik had lekkers gekocht in de winkel
{speculaas banketstaaf en pepernoten}
was druk bezig om erwtensoep te maken
{geen sint zonder erwtensoep}
Ots gaf aan naar de voetbal te moeten,
oudste was nog niet thuis,
meneer G moest nog een folderwijk doen van zichzelf
en trok zijn neus op voor de soep
Felix was stierlijk vervelend tegen zijn zusje
en ik had het even helemaal gehad...
waar deed ik die stomme pakjesavond ook weer voor?
de kinderen en mijn wederhelft kon het kennelijk geen hol schelen...
was het voor mezelf?
moest ik van mezelf zo nodig de supermoeder uithangen?
de wereld laten zien hoe goed ik dit kon?
aan meneer G bewijzen dat een kindertijd ook gezellig kon zijn?
zo zat ik even te denken,
en bedacht me toen:
ja, het is vast iets om aan mezelf te bewijzen,
dat ik het kan,
maar ook omdat een van mijn kinderen nog in die mooie droomfase zit,
nog eventjes...
Ze mag nog even verdwijnen in het net doen alsof...
ze hoeft nog niet net zo Wakker {en Cynisch} te zijn als de rest van het huis...
en ik mag daar nog even van genieten...
ben net klaar met het inpakken van alle kadoos, even alle bewijsmateriaal in de prullebak gegooid{labeltjes, restjes papier, dertig tassen van v&d, hema, toy champ...}, nog een rijm voor deze en gene in het net overschrijven, nog een laatste nippertje voor een van de kids...
dan was dit het dan...
17 Jaar voor Sint en Kerstman gespeeld.
17 jaar in het geniep van alles gedaan, met steeds meer tegenzin, alleen, omdat meneer G er heel weinig mee had... Jongste is nu wel klaar voor Het Grote Geheim... Dan mag zij een paar jaar voor haar nichtjes Doen Alsof...
Maar eerst moet er erwtensoep gemaakt, en de speculaas treats aangeboden, en mag oudste doen alsof er een zak met kadootjes door zijn raam is gemikt, en gaan we uitpakken, en genieten. Van de laatste keer...
heb twee dagen bij elkaar gevoegd, omdat ik meeestal behoorlijk gaar ben aan het eind van mijn winkel-dienst, en ik deze dagen dus ook iets nieuws moest leren - al ware het niet zelf gekozen - namelijk Het Nieuwe KassaSysteem (de winkel is geautomatiseerd, tenminste, de betalingstoestanden en de prijswijzigingen) en het heeft twee dagen geduurd voordat ik at peace was met het stomme nieuwe kassa-apparaat... Gloeiende gloeiende...
Maar: het is gelukt, ik heb geen Grote Verprutsing veroorzaakt, dus dat is {voor mij} een Grote Vooruitgang... Normaal schiet ik fromtaal in een flinke paniek, maar ik lijk ergens te raken met Erop Vertrouwen In Dat Het Wel Goed Zal Gaan... Yeay me!!!
met gehaakte sjaal gaat het voor geen meter, btw... het ziet eruit als zo'n boodschappennetje die je bij ons in de winkel kan kopen {zou een sideline kunnen worden, eventueel...}
op Facebook (alweer) had iemand deze link van TedTV geplaatst, en daar werd ik wel heel vrolijk van.
Nou staan er op TedTV wel vaker dingen die me aan het denken zetten, of inspireren, grappige gedachten, maar deze voelde als een iets waar ik deze maand mijn tanden in wil gaan zetten...
Dertig Dagen Nieuwe Dingen
Heb niet eens een lijstje met wat ik allemaal wil gaan doen, maar voor vandaag heb ik er wel 1:
* beginnen aan een gehaakte sjaal... *
Ik vind al heel lang van die sjaals met kanten zeshoeken of schelpjesmotief leuk, maar zie ze nooit in de kleuren die ik wil, dus bijft er weinig anders over dan zelf de haaknaald op te pakken en aan de slag te gaan...
soms kom ik boeddhistische teksten tegen waar ik in eerste instantie heel erg weinig mee kan...
dan waait de uitspraak van iemand ooit - die zei dat Oosterse en Westerse gedachtewereld te ver van elkaar afstaan om er hier iets nuttigs mee te kunnen - terug binnen en snap ik ineens wat hij bedoelde.
Hier in het westen zijn we met zoveel andere waarden en ideeën opgegroeid dat het soms vreselijk lastig is om ook maar te denken dat we ooit in de buurt kunnen komen van innerlijke rust...
"de beste remedie tegen verdriet is onthechten"
Stond vandaag op de kalender.
Nou ben ik zelf bezig met onthechten, laat zo'n beetje alles los wat er los te laten valt, maar ook dat heeft zijn grenzen. Natuurlijk bedoelt men hier onthechten van bezit of mensen in je omgeving krampachtig vast willen houden, iets wat we hier in het Westen van kleins af aan hebben geleerd. We hechten ons aan speeltjes, aan papa en mama, aan een doekje, of een knuffel, aan de 'liefde' die wij denken dat de ware is.. En het is natuurlijk best wel heel nuttig, om dat los te kunnen laten, heerlijk zelfs, maar in elk leven zal je verdriet hebben. Meneer G is een schoolvoorbeeld van onthecht zijn, maar ook hij voelt af en toe verdriet, zelfs hij kan de minder fijne gevoelens die het leven op je pad strooit niet altijd vermijden...
en zou dat beter zijn? Een leven zonder verdriet, zonder pijn, zonder moeilijkheden? Zou dat fijner zijn?
Misschien moet de uitspraak iets anders, kan het een iets genuanceerd worden:
de beste remedie tegen verdriet is je niet hechten aan het gevoel,
maar het weer los te laten...
Verdriet zal je nooit kunnen vermijden, er krampachtig aan vast houden omdat je niet verder wil/durft, bang voor de consequenties wel...
vanmorgen begon zo mooi - een wandeling in het buitengebied hier, genieten van het prachtigs wat de herfst van de natuur maakt, helemaal alleen, behalve af en toe een wandelaar, met of zonder hond.
Ik wist dat erna de Grote Winkel Ochtend zou beginnen, om dan eindelijk de dingetjes voor Sinterklaas in te slaan, maar ik hoefde er nog even niet aan te denken... Nee, dit was tijd voor bespiegeling, meditatie, maar dan in beweging.
En nu ben ik thuis.
Klaar met Sinterklaas...
Klaar met winkelen en tassen rondsjouwen en mensen ontwijken en energieën buiten houden, helemaal klaar met het vreselijke geldsmijtfestijn wat het Sinterklaasfeest is geworden... Volgend jaar gaat het anders...
Volgend jaar krijgt Sinterklaas een jaartje vrij van mij...
door het stukje in het nieuwe Weleda boekje - met kortingsstickers!!!! - voelde ik dat het toch maar weer tijd is om mijn dankbaarheid te uiten naar allerlei mensen/zaken om mij heen...
dank
* voor lieve vriendinnen die mijn ogen openen en bij wie ik helemaal mezelf mag zijn...
* aan meneer G, voor de vele mooie gesprekken waaruit ik veel heb geleerd, over mezelf, over mensen om me heen, over het Leven...
* voor dikke winterjassen waardoor wandelen in de natuur zo heerlijk wordt...
* voor chocola...
* hamsters.... nooit geweten dat ze zo schattig waren!! Gisteravond was die van Pops in slaap gevallen in mijn hand, en zo mocht ik dus 2 uur blijven zitten, terwijl meneer zich af en toe omdraaide, mijn vest probeerde te gebruiken als dekentje.... Mijn hart smolt...
er zijn veel liedjes die van alles met me doen...
velen raken een snaar (hahaha), weten dat naar boven te halen waar ik de hele dag mijn best voor doe om het te verstoppen...
want datgene wat ik dan wil verstoppen is niet helemaal handig om te voelen.
gelukkig weet ik me steeds vaker omringd door mensen die er geen last van hebben en daar ben ik heel erg dankbaar voor...
van hen mag ik een labiele muts zijn die het af en toe niet zo erg kan hebben...
van hen mag ik soms helemaal doorheen zitten en dan gaan ze niet met hun ogen rollen of zuchten of me laten weten dat ze het nou wel hebben gehad met mij en mijn gevoel...
er is ook een band die vaak die snaar weet te raken, die mij aan het huilen krijgen, die dingen los krijgt door de woorden die ze gebruiken, niet heel intellectueel of gewiekst, maar gewoon mooi, warm, liefdevol - dit wil ik dat mijn lief tegen me zegt....
grappig genoeg sloot de film die ik gisteren in de bios zag naadloos aan bij mijn stukje van gisteren...
ik zou met een vriendin gaan, maar die kon dus niet, en omdat ik wist dat meneer G er echt geen hol aan zou vinden, trok ik de (voor mij in deze) stoute schoenen aan en bezocht de bios in mijn uppie...
The Future bleek een film (independent gemaakt) die ik alleen met 'goofy' kon bestempelen bij thuiskomst. En hoe leg je in godsnaam goofy uit in het Hollands... Het ging over twee niet erg hip & happening dertigers die lekker door het leven sukkelen, maar dan besluiten om een kat te adopteren. Dat ze hiermee een heleboel meer verantwoordelijkheid krijgen en er jaaaaren aan vastzitten, bezorgt ze in eerste instantie een paniekaanval en de oplossingen/ideeën die ze krijgen om hiermee om te gaan zijn zowel suf als grappig, en heel herkenbaar... Iedereen die na jaren ineens van nul kinderen naar 1 gaat zal dit waarschijnlijk wel herkennen... Mij leek het een heerlijk probleem...
De hoofdpersonen pasten wat mij betrof perfect in het door mij gisteren beschreven Speelse Kinderlijke (maar met een Melancholiek inslag), en dus voelde ik me zowel ongemakkelijk als helemaal thuis... {hoewel het leek alsof de snelheid van praten met een paar meter per uur was verlangzaamd, wat even behoorlijk op mijn zenuwen werkte. Maar ook dat wende...} Het speels Kinderlijke werd afgezet tegen de Grote Verantwoordelijkheid en het botste als een tierelier...
Misschien moeten Speelse Kinderlijke types met een Melancholieke inslag wel helemaal niet zoveel verantwoordelijkheid nemen, omdat er dan teveel moet worden veranderd aan hun natuurlijke aard... Als ik het fout zie gaan bij mensen om me heen, is het meestal daarom... Er zal op deze aardbol toch wel een andere bedoeling voor Ons zijn, neem ik aan?
Mijn oefening in Zelfstandiger Zijn was in elk geval geslaagd - ik heb heerlijk gelachen, gezellig gebabbeld, en ik ben zelfs {bijna} versierd door een ook-in-zijn-eentje-zijnde-bezoeker.... Dit biedt perspectief voor de toekomst...
een van de dingen waar ik vaak tegenaan loop in mijn relatie is de behoorlijke clash in de manier waarop hij en ik kijken naar volwassenheid.
volgens hem is men vanaf zijn/haar 18e ongeveer wel klaar met wassen en heb je geen hulp/sturing/aandacht/liefde meer nodig...
volgens mij werkt het niet zo...
volgens hem is er als je volwassen bent geen plaats meer voor een kinderlijke speelsheid en zou je daar ook geen gehoor aan moeten geven, je Verantwoordelijk op moeten stellen en Serieus en Geheel Zelfstandig door de wereld bewegen...
i beg to differ...
Je zou zeggen dat het verschil tussen hem en mij een goede basis zou zijn voor een samenzijn - opposites attract, toch - maar het lijkt er steeds meer op dat mijn Kinderlijke Speelsheid en behoefte aan Steun, Hulp en Liefde *ons* echt heel erg dwars zitten...
Misschien verschillen we wel teveel om een meeting in the middle nog op een prettige manier voor elkaar blijven houden...
... die iets met me hebben gedaan in mijn formative years...
1. the whole of the moon - waterboys
om een of andere reden bleef dit lied uit 1985 in mijn onderbewustzijn hangen en is er nooit meer weggegaan... weet nog steeds niet precies waar de zanger heen wil maar ik geloof dat het gaat over dromers en doeners, over idealiseren en realiseren. Of niet...
2. wonderful life - black
vond m toen (25 jaar terug) een heel erg mooie gast, en zijn liedjes heerlijk suf en lief en mooi.... dromer-de-droom....
4. this charming man - the smiths
maar het had ook elk ander willekeurig ander lied van ze kunnen zijn...
hun liedjes zijn scherp, poëtisch, keihard, dromerig en er zit zo ongelofelijk veel humor in...
5. waiting for the great leap forward - billy bragg
pop's minst sexy zanger begon als protestzanger met scherpe politieke songs, waarvan deze mij heel erg aan sprak. Ontdekt in de tijd dat ik nog een mening had en ergens iets van vond (vooral dat het wel wat socialer kon in Holland {heeft veel geholpen dus...}). dit nummer is van een jaar of 10 later en een heel stuk meliger {tekst?!!!} en engelser komen ze echt niet....
6. love will tear us apart again - joy division
deze band heb ik pas leren waarderen toen ik met mijn eigen donkere kant in het reine was gekomen, en jaar of 4 terug. Viel dan weer wel samen met het zien van de film over het leven da zanger, maar dat terzijde... maar dit lied was altijd wel een favoriet...
7. sebastian - steve harley & cockney rebel
zo mooi. werd behoorlijk gegrepen door de sfeer en de ton van het lied...
8. alive - pearl jam
zat even in een heavy fase met mijn muzieksmaak (even maar) en daar is deze van Pearl Jam vooral uit blijven hangen... Natuurlijk hoort Nirvana ook in het rijtje, samen met tegenwoordig Foo Fighteres, maar over het algemeen hoeft het van mij niet meer zo heavy... Maar Eddie mag van mij elke dag wel...
9. belong - r.e.m.
net als bij the Smiths zou het bijna elk willekeurig ander lied geweest kunnen zijn, maar deze is me wel bijgebleven van de 'unplugged' sessie waar mtv ineens mee begon begin jaren 90...
10. go your own way - fleetwood mac
realiseerde me ineens hoe toepasselijk de woorden zijn in dit lied... mooi, krachtig en de band heeft met Rumours een echt prachtige plaat gemaakt, ooit in 1783 of zo... Heeft heel lang in mijn cassettedeck gezeten...
in het doorwaden van the tube kwam ik zoveel moois tegen dat ik er morgen misschien nog wel een doe...
1. dans/ballet voorstellingen zijn heerlijk {om naar te kijken en bij te voelen}
{Cacti van het Nederlands Dans Theater gezien in de schouwburg hier, en me lange tijd niet zo enthousiast gevoeld...}
2. mijn dochter kan paardrijden!?
{wat ze eerst deed op de manege die hoorde bij de camping waar haar opa en oma een paar dagen vertoefden, en deze week bij die vlak bij huis}
3. Christiane Beerlandt is in het echt nog groter dan op de foto, en net zo lief...
{mocht een avond naar haar luisteren en wat ik al begreep uit haar boeken - leer van je Zelf houden, luister naar je innerlijke stem van liefde en kracht, blijf bij jezelf, laat je niet doen - was nog steeds en zeer krachtig haar boodschap}
4. wanneer ik met M door Antwerpen wandel (of waar dan ook ben met haar) ben ik onzichtbaar
{tenminste, zo voelt het, er word niet naar me gekeken, tegen me gepraat, ik ben er kennelijk ineens niet meer... Ze is dan ook wel een prachtig mens om naar te kijken, en heel erg opvallend...}
5. niet iedereen heeft (mijn) gevoel voor humor
{vroeg in de winkel aan klanten die een mandarijn wilden pakken uit de doos met gratis mandarijnen of ze wel lief waren geweest, en sommigen keken me aan of ik gek was...}
6. het huis voelt heel wat leger zonder Oudste {die een week met zijn school in Den Haag op sjouw was, om ervaring op te doen met filmen en monteren}
7. ik begin langzaam mijn gevoel voor creëren terug te krijgen
{heel langzaam, op mijn manier, voel ik me een beetje meer zeker over wat ik wil gaan maken...}
8. het is oke om mijn hart te volgen en dingen te voelen die wellicht niet handig zijn {maar zo kloppen voor mij zelf}...
9. administratie is mijn ding niet....
{ik heb er echt geen aanleg voor, doe het omdat ik een nog grotere hekel heb aan gedoe, en zou in mijn 'volgende' relatie graag een boekhouder met humor en gevoel voor spiritualiteit treffen (zijn die er?!)}
10. een wandeling in het bos hier op zondag ochtend betekent voroal: onder de voet gelopen worden door {kakelende, hijgende, stampende} hardlooptroepen, wandelclubs en fietscolonnes... {niet fijn...)
een van de muziekstukken waar donderdag op gedanst werd en die mij binnen no time aan het janken kreeg
Initiatief nemen...
dat was het toverwoord tijdens mijn {niet afgemaakte} opleiding tot BezigheidsTherapeut.
Initiatief nemen... Zien wat er gedaan moet worden en besluiten het dan te doen, of een manier te zoeken om het gedaan te krijgen...
Vertrouwend op jouw kundigheid en eigen authoriteit...
Tijdens een van de vele gesprekken die M en ik hadden tijdens ons dagje uit in Antwerpen, kwam ik op het stuk waar ik geloof ik het meeste mee zit.
Sinds ik geen Alleen Maar Moeder meer ben en niet de hele tijd nodig ben voor de kinderen, en eigenlijk ook geen Partner in de Klassieke Zin van het Woord (omdat mijn partner niet op een erg partnerige manier een relatie met mij wil), voel ik me hartstikke stuurloos...
Terwijl ik opgetraind ben om gestuurd te worden, om me deze of andere kant op gestuurd te zien... Ik besliste nooit echt, dat werd voor me gedaan... en als ik dan wel zelf besloot, dan kon ik het - na vele waarschuwingen en doemscenarios - zelf uitzoeken hoe en wat, want op steun hoefde ik niet te rekenen... Ja, als ik mezelf in de soep had reden of klemvast zat, dan kwam de hulp wel toegesneld, maar gesteund in mijn spontane beslissingen, nee, die niet... {'zie je wel...'}
Dus ben ik huiverig geworden om zelf dingen te beslissen, overtuigd dat ik er alleen voor kom te staan en vast zal lopen...
en daarom beslis ik maar nix, dan kan er ook nix verkeerd gaan...
Maar, nu niemand mij meer echt nodig heeft, 24/7, heb ik ook geen idee wat ik dan wel moet, of ben...
Ik mag/kan/ben alles, en dat is dus het probleem...
ik mag/kan/moet het zelf allemaal doen en ik weet niet waar ik moet beginnen...
dus begin ik maar niet...
Ik wacht tot iemand mij vertelt wat er gedaan moet worden...
in den treure heb ik al vermeld dat ik weing heb met {de meeste} andere vrouwen, maar steeds als ik in de gids de naam van Cecile Narinx ontwaar - hoofdred. van de elle, of de Vogue - veer ik op, en lees haar stukje, zonder pauze, in een ruk uit, meestal vergezeld met de nodige giegel... Zou het haar vileine gebitch zijn ten opzichte van andere vrouwen, of haar melige manier van kijken naar de toch wel heel suffe wereld van de DamesBladen (waarvan zij zelf deel uitmaakt, als hoofdred. van de Elle. Of de Vogue...) of misschien schuilt er dan toch een vrouw in mij, ergens die zich net als Narinx wil profileren en geaccepteerd worden door de wereld om me heen als Vrouwelijk Vrouw, maar durf ik eigenlijk niet zo goed en verschuil ik mij achter vilein gebitch over de vrouwen om mij heen...
engelse dichteres, gemartelde ziel,
en voelde een soort van jaloezie:
ik wou dat ik zo kon tekenen,
zonder dat het meteen een chaotische troep wordt
op papier...
er zijn weinig vrouwen in mijn leven geweest toen ik opgroeiede waar ik veel moois van heb geleerd...
de meesten liepen over van kritiek, van negativiteit, van problemen die ze hadden met zichzelf en met de wereld om zich heen... Ze hielden niet van zichzelf, vertrouwden anderen voor geen meter en lieten dat merken aan hoe ze {o.a.} met mij - naief, open en nieuwsgierig meisje - omgingen. Vooral heel triest voor henzelf, maar het heeft mij erg wantrouwig gemaakt ten opzichte van vrouwen. En omdat de meiden in mijn klas er nog een schep bovenop deden door hun getreiter en geklier {omdat ze geen bal snapten van dat gevoelige, rare kind} en ik wel goed overweg kon met het mannelijke deel van de bevolking, is er maar een 'soort' vrouw waar ik een beetje mee door een deur kan: zij die net zo wantrouwig staan tegenover andere vrouwen als ik zelf...
Om die reden werd ik altijd een klein beetje kriegel van de zelfhulpboeken die geschreven waren door de Louise Hay's, Brandon Bay's en Byron Katie's van deze wereld, die - met hun zachte mooie vrouwelijkheid liefde en warmte uitstalend - met hun boeken probeerden mijn denken op een ander, warmer, meer liefderijk spoor te zetten... Jeuk kreeg ik van ze. En van alle andere vrouwen die mij op die manier benaderden...
'Dat komt omdat je zelf bang bent van je eigen zachtheid, Daan,' zei vriendin M toen een keer. 'Je hebt een dikke muur van hardheid en op je heen gebouwd omdat je niet meer gekwetst wil worden, omdat je aan de wereld wil laten zien dat je sterk en krachtig bent, maar je wil eigenlijk gewoon lief zijn, en geliefd worden... Maar er komt nix meer door heen...'
Huh? Dacht ik toen... Huh? Ik? Iemand die een muur heft gebouwd? Ik, hard en koud en afstandelijk? Nee joh, dat zijn toch andere vrouwen die dat doen? Vrouwen die het veel slechter hebben gehad dan ik? Niet ik...
En toen zag ik dit filmpje van Louise Hay, die het had over liefde, en van jezelf houden, en dat jouw gedachten je lijf en leven beinvloeden, en hoewel ik het boek in de kast heb staan, en al god weet hoeveel van dit soort boeken heb gelezen, hakte dit filmpje, haar woorden en die van anderen, uitgesproken, er een heel stuk harder in dan een boek ooit heeft gekund... Tranen drupten op het buroblad... Ik sta zo ver af van hoe Pops bijvoorbeeld is: onbevangen, lief, zacht, mooi...
Ik wil van mijn muurtje af...
en ik begin alvast met het raam open te zetten...
gisteren hoorde ik het staartje van de r.i.p. top 50, op studio brussel.
had de hele aankondiging ervan gemist en wist dus niet dat ze, op deze vrije dag in Belgie, een lijst hadden samengesteld van 50 dooie popmusici die de luisteraars in de weken ervoor mochten doorgeven.
Ik viel binnen op nummer 10, en daar kwam Amy Winehouse voorbij, gevolgd door Michael Jackson, waarna John Lennon zijn dingetje mocht doen, Ian Curtis stond in de top 5...
Natuurlijk stond Kurt Cobain op nummer 1 (staat ie altijd, bij welke lijst van StuBru dan ook), en dat vond ik wel prima.
Voor mij had deze wat hoger gemogen...
Nick Drake - (19 juni 1948 - 25 november 1974) Nick Drake was een Engelse singer-songwriter, die grossierde in sombere, verstilde, herfstige liedjes, gedragen door gitaar, maar vaak mooi ingekleurd met piano, klarinet en saxofoon. Impressionistische, pointillistische muziek. Nick Drake genoot veel bijval bij een kleine schare insiders, maar werd pas na zijn dood werkelijk naar waarde geschat. Talloze singer-songwriters, maar ook rocksterren refereren graag naar Nick Drake als één van hun muzikale helden. Nick Drake zelf bleek even breekbaar als zijn liedjes, en het gebrek aan succes wakkerde zijn depressieve aard verder aan. Nick Drake stierf in 1974 aan een overdosis antidepressiva en werd 26 jaar.
niets is in je leven zo verlammend als twijfelen aan jezelf...
nou ja, er zijn legio dingen die verlammender zijn (verlamming, bijvoorbeeld, of een heel enge ziekte), maar voor een verder gezond mens die gewoon goed in het leven staat, is er niet veel lastiger...
vooral als het je tegenhoudt om te doen wat je voelt dat je zou moeten, als je innerlijke stemmetje dus overschreeuwd wordt door een tetterstem die keihard verkondigt dat je toch vooral heeeel voorzichtig moet doen, of nog wel 120 keer nadenken, of vindt dat jij het niet verdient, of er niet goed/slim/mooi genoeg voor bent...
ik merk dat het vooral die keiharde tetter is die me zo aan allerlei dingen doet twijfelen waar het totaal niet voor nodig is, en daar baal ik van. Ik twijfel aan mijn kundigheid als werkneemster in de natuurwinkel (terwijl ik bijna alleen maar complimenten krijg...), ik twijfel aan mijn moeder-zijn (kinderen zijn redelijk gelukkig, denk ik), ik twijfel aan mijn relatie (manlief zou niet blijer kunnen zijn dan met mij, zegt hij regelmatiger dan wellicht gezond is), ik twijfel aan mijn schrijf-kundigheid, mijn schilder-bekwaamheid, mijn vermogen om vriendin te zijn... Echt aan alles twijfel ik... En meestal weet ik pas naderhand dat het dat kloterige rotstemmetje is, en niet een innerlijke stem van liefde en warmte die me toespreekt.
Leren herkennen dus, en weten dat het een angstig innerlijk stemmetje is die tot stilte kan worden gemaand, alleen al door het met liefde en warmte te omringen, het toe te laten en het geen macht te geven door er tegen in te gaan of er boos op te worden...
Twijfel is eigenlijk in principe niet verkeerd, het kan je helpen om de juiste beslissing te maken, het stopt je zomaar dingen voor waar aan te nemen, en je eigen mening ook een kans te geven, maar het is het gebrek aan zelf-vertrouwen, het twijfelen aan je eigen waarde en kundigheid die je tegenhoudt een mooi vol en prettig leven te leven....
en da's heel jammer...
hier kan je er nog wat meer en uitgebreider over lezen (maar dan weinig spiritueel, meer analytisch)
